Blindfold

Elder den
Met een zachte glimlach wandelde de jonge poes de den binnen. Aangezien Acefray haar nog niet echt alleen het kamp uit wilde zien deed ze dus maar wat taakjes binnen het kamp. Vandaag bracht ze dus wat prooi naar de oudere katten van de clan. Het waren niet alleen oude katten, maar ook katten die niet langer geschikt waren om warrior te zijn of te worden. Een van die katten was de dochter van een poes die voor haar had gezorgd; Neeldefang. De arme poes had tijdens haar apprentice periode een lelijke val gemaakt en was nu permanent blind. Cricketpaw had haar altijd als een blinde gekend, maar dat betekende niet dat ze het jammer vond. Ze had liever ook een soort van zusje gehad die capabel was van dingen te doen dan dat ze vast zat in de den. Cricket had geen littermates en was dus alleen geboren aan twee loyale shadowclanners. Dat was goed voor haar, ze hoefde immers geen groot iets te hebben. Toch had ze er altijd op gelet dat de tabby poes haar altijd nogal nijdig aankeek, alsof ze er niet behoord. Ook deze keer was Needlefang alles behalve goed gezind om haar geur op te vangen... En haar lieve uitstraling veranderde dan ook al snel naar een bezorgde en bange blik. Ze wilde helemaal geen gescheld op haar kop krijgen... Helemaal niet. Even slikte ze zachtjes, waarna ze een paar stapjes dichter zette tegen de ander en even haar kopje neeg zodat ze het eten bij haar zuster kon leggen. "Ik heb een muis voor je..." klonk er zacht en teder van de grijze poes af, een zachte glimlach op haar lippen. Even trok de tabby haar neus op, waarna ze al snel haar staart om haar poten sloeg en even zichzelf een kwartslag wegdraaide. "Oh... Starclan. Zus, heb je pijn?" klonk er meteen bezorgd van de jonge apprentice af, maar dat lokte blijkbaar enkel een hissend antwoord uit. De elder gromde dan ook naar haar.. Waarbij Cricket even een stapje naar achter zette. "Je bent mijn zus niet," gromde ze... Waarbij de jonge poes even slikte en haar blik van de elder haalde. De andere oude katten in de den begonnen giftig te staren naar de jonge elder die er pisnijdig bijzat. Cricketpaw snapte haar ergens wel.. Ze had de aandacht van Skyflower opgeëist toen ze jong was geweest waardoor Needle niet veel aandacht van haar moeder had gehad toen ze aan het genezen was van haar wonden. Hoe dan ook had de tabby altijd een beetje haar haat binnen gehouden of zo leek het toch. Even knipperde het jonge dier een enkele keer waarna ze een stapje dichter zette en voorzichtig haar donkere neusje tegen de poes duwde. "Needle..." klonk er zacht, ergens aanmoedigend. Het duurde even, enkele seconden maar, maar de poes kwam uiteindelijk tot rust, haar gegrom stierf hierbij langzaam weg. Een vage lach verscheen opnieuw op de lippen van de grijze poes... Waarna ze even diep adem haalde. Misschien had haar gestreepte zuster zin in een wandeling, dan konden ze samen even afkoelen, weg uit dit muffe kamp... Waar alles te klein was en veel te veel op elkaar stond. Rustig neusde ze de grote poes nogmaals, haar gezicht klaarde zachtjes op. "We kunnen anders even wat wandelen, wat denk je Needle?" klonk er zachtjes van de poes af, waarbij de elder even snoof... Haar kop wegdraaide... En vervolgens zachtjes knikte. Een gevoel van opluchting overspoeld haar waarbij ze even haar tandjes bloot lachte en vervolgens haar zus recht hielp door deze te neuzen.

Buiten het kamp
Ze had Needle op haar poten gekregen en had haar begeleid door haar staart tegen de flank van haar zuster te houden, helpende in het begeleiden van de blinde poes. Ze was nog maar enkele moons blind en dus had ze wel iemand nodig die haar hielp. Ondanks dat Needle het territorium best goed kende was er weinig dat ze alleen kon. Ze kon namelijk snel ergens invallen als er ergens een diertje een hol had gemaakt... Of stel je voor dat er iets gevaarlijks gebeurde. Rennen kon Needlefang zeker, maar wist ze dan wel in welke richting? Het was allemaal een beetje complex en opdat de elder bijna een warrior was geweest was het nogal verbitterend haar te zien. Even trok de grijze poes met haar oortjes. Ze waren beide stil. Dit was niet wat Cricketpaw had gewild. Ze wilde dat dit de waters wat zou opklaren tussen haar en haar enigste familielid. Even slikte ze dan ook toen de poes plots standvastig stilstond. Een hard, koude blik stond in de ogen van de poes die een paar moons ouder dan haar was. Even kantelde de jonge apprentice haar kopje wat, vragende kijkende naar de ander terwijl een nerveuze glimlach haar lippen sierde. Hoe kon ze nog steeds lachen in deze situatie? Het was niet grappig nog iets om blij om te zijn. Even trok ze haar snorharen, de spanning voelende in de lucht terwijl ze langzaam haar flanken liet zakken zodat ze in een halve zitpositie kon gaan rusten. "Nee... Dlefang?" klonk er even zachtjes van de jonge poes af. Even zuchtte de elder, waarna ze haar kop wegdraaide van de apprentice. "Laat me toch met rust Cricketpaw," mompelde de tabby even naar haar... Een brok kwam in haar keel, verward en ietwat bang keek ze naar de ander. Waar kwam dit plots vandaan en waar had ze dit aan verdiend? Had ze iets verkeerd gedaan? Had ze de ander iets aangedaan? Had ze de verkeerde muis gebracht naar de ander? Of zat er iets anders niet goed? De krop in haar keel werd een steen toen de ander haar bek weer opende... En de woorden haar oren bereikten. "Je bent geen familie," Wat...? "Je moeder, Dimlight, heeft je achtergelaten bij mijn tante. Je bent dus in geen enkele manier gerelateerd aan me," gromde ze plots vijandig en boos naar haar. Verward opende de jonge apprentice haar mond even, maar noch woord en geluid maakten zich een weg naar buiten. Waarom viel ze plots zo stil? Ze wilde zoveel zeggen, want dat kon gewoon niet. Skyflower had haar zo vaak gezegd dat ze zoveel op haar moeder leek. Daarmee bedoelde ze toch echt wel Nightblossom, de enigste kat die ze ooit als een mama had gezien. Resoluut schudde het jonge dier dan ook haar kopje, maar de ander was blind, had geen zicht en kon haar actie dan ook niet zien. "Ik ga terug naar het kamp," sprak ze bitter en hard waarna ze zich omdraaide. "Kom me nooit meer opzoeken, parasiet, ik heb je niet nodig in mijn leven,"
En met die woorden besloot de tiener zich een weg terug te banen naar het kamp. Verbaasd en verward staarde de jonge, grijze poes de ander na. Haar groene ogen groot van shock en verdriet. Al die tijd had de jonge poes Needlefang als een zus gezien en had ze haar met zoveel zorg behandeld. En al die tijd had ze zoveel respect gehouden voor SKyflower en haar familie. Opdat de poes maar een levende dochter had had ze dus dat gedaan... Was dat niet voldoende geweest? Een zacht snik verliet haar lippen even waarna ze langzaam door haar voorpoten zakten. Dikke tranen vonden zich een weg naar de grond... En bevuilden haar vacht. Cricketpaw was altijd een zwak wezen geweest en dit had zijn tol genomen. Ze nam zoveel tijd en liefde in het respecteren van haar familie. Het onderhouden van hun en het geven van liefde. Was dat alles een leugen? Waarom... Logen ze over zoiets?

- Open