Meeting with the dark side of my mind

Met korte passen wandelde de slanke poes verder langs de klif. Haar blik kantelde even af naar het kolkende water dat onder haar lag. Het was niet dicht gevroren zoals de ander stukken van de rivier en dus was het dus open voor te vissen, als je zo gek was als haar tenminste. Suicidale gedachten hadden haar hoofd al eventjes ingepalmd en ze kon het niet laten naar beneden te kijken en te snakken naar hetgeen dat daar lag. Een iets was zeker, als iemand voorstelde haar te duwen zou ze knikken naar de persoon in kwestie. Want was er nog? De clan was helemaal kapot en daarbij was er niks meer voor te leven. Een valse facade ophouden voor de clan was vermoeiend en daarbij leek ze alles toch fout te doen. Voor nu wilde ze haarzelf laten glijden in het water en haar hoofd als een meloen laten open splijten door een van de rotsen. Maar ze zuchtte even, ging zitten en sloeg haar staart over haar poten, starende in het ravijn. Moest ze proberen een goede warrior te worden van windclan? En voor wat? Om dan ooit, als ze oud was een schimmer van kans te maken op deputy... Bah, nee zeg, dat zou verschrikkelijk zijn, maar dat zou haar beste lot zijn. Ze wilde immers geen moeder zijn, ze wilde geen mentor zijn, ze wilde helemaal geen vriendinnetje van iemand zijn. Ze wilde geen liefde, ze wilde geen leerling. Dus wat was er dan nog wel? Weglopen? Haar eigen leven vinden? Ze was toch een vondeling en behoorde niet in de clan. Het besluit bekroop haar dan ook even. Die kater die ze eerder had ontmoet, de elite leader. Zou hij haar toelaten in zijn clan? Zou die clan haar een thrill kunnen geven die windclan haar niet kon schenken. Kon het leven buiten de clan van renners haar een leven geven die voor haar weg gelegd was? Tja, ze had niet echt vrienden hier, noch echte familie. En nu Routnose een vriendje leek te hebben was ze helemaal vervangen. Ze kon nu verdwijnen en nooit meer terugkomen en niemand zou er problemen mee hebben. Ze kon zich ook immers van het leven roven, maar goed, Lionbeat had haar een leven geschonken en het zou zonde zijn. Maar ze wist dat de gevlekte poes het met haar eens zou zijn als ze haar vertelde dat er niks meer was. Haar ouders waren vast rogues en daar behoorde ze ook dan, om als een nietsnut te verdwijnen en uiteindelijk te vergaan.

- Open

Hij baande zich een weg langs het ravijn. Soms vernieuwde hij de grens waar het nodig was en liep daarna weer verder. Hij stopte daar mee toen hij Burnetbliss naar beneden zag kijken. Er was iets in haar blik die even een koude rilling over zijn rug liet lopen. Ze zou toch niet? Hij was altijd al een kater geweest die heel erg op zichzelf was, maar hij wist wel een beetje van het verhaal van de kattin af. Zulke verhalen deden nu eenmaal de ronde in een Clan. Net als dat er soms achter zijn rug gesmoesd was. Toch leek dat op een gegeven moment weg, totdat iemand het weer kon gebruiken. Dan kwam het opeens naar boven, als een gemene beet van een slang. Venijnig en keihard, daarom hield hij zich vaak afzijdig. Als hij er geen reden toe gaf om zijn afkomst te gebruiken zou het vergeten blijven. Uiteindelijk ging de jonge warrior zitten en ondanks dat hij geen prater was kon hij haar daar nu moeilijk laten zitten. Ergens vertrouwde hij de manier waarop ze naar beneden had gekeken niet en hij ging het zichzelf nooit vergeven als ze niet meer terug keerde naar het kamp. Dus liep hij naar haar toe en nam naast haar plaats. “Een razernij hier beneden is het niet?” Miauwde hij terwijl zijn blik even naar haar gleed.

Even wiebelde ze met haar roestkleurige oortjes, een somber zicht opdat ze niet goed wist wat ze nu moest doen. Verder gaan of stoppen? Wat was er als ze stopte? Als zij niks deed dan zat zij vast in haar eigen leven, zonder enige toekomst voor haarzelf. Een leven van een warrior was dan ook saaier dan ze had gedacht. Ergens wilde ze liever het leven van een apprentice terug opzoeken. Een leven waar ze minder dingen aan haar kop had, geen verwachtingen, gewoon trainingen. Het was eentonig en saai en zeker ongewild voor haar. Ze was immers een getalenteerde jongedame. Eentje die uitdaging nodig had... Maar die was er niet, die was er immers nooit gewist en dat maakte haar somber en een beetje leeg. “Een razernij hier beneden is het niet?” Ietwat verrast keek ze op, ze had immers de ander niet horen komen en ze was dus best van haar stuk gebracht over de plots komst van de Moor Runner. Kort keek ze op, waarbij ze de zwart-witte kater kort analyseerde voordat ze haar kop terug een kwartslag wegdraaide. "Zelfs leafbare krijgt er geen grip op," murmelde ze kalm tegen de oudere kater, waarbij even het topje van haar staart rond haar poten kwam te liggen. Het pluizige ding wiebelde even, een beetje gespannen over het feit dat iemand haar hier had benaderd. Ze zou het fijn gevonden hebben mocht het iemand zijn die ze kende, familie... Vriend of zelfs vijand. Maar Sugarcane was bijna een vreemdeling voor haar. Ja, ze deelden een den nu... maar meer wist ze niet over de ander. Burnetbliss mengde zich niet vaak met anderen, maar velen leken haar echter wel te kennen. Verhalen en geruchten deden vast hun ronde. Oh well... "Het is een beetje jammer.." klonk er zachtjes van de poes af... Doelende op meerdere aspecten van het tafereel dat zich hier aan het afspelen was.

Hij zag aan haar dat ze verrast was door zijn aanwezigheid. Hij schudde zijn kop toen ze aangaf dat zelfs leafbare er geen grip op had. Ergens vond hij het een fijne gedachten dat leafbare niet overal grip op had. Op heel veel wel en die paar dingen waarbij dat dan niet het geval was, lieten zien dat niets overal grip op had. Dat zou ook wat zijn, dan zou er veel meer angst in de wereld zijn. Hij trok iets wat vragend met zijn oren toen ze zei dat het een beetje jammer was. “Wat vind je jammer Burnetbliss?” Hij begreep niet zo goed wat ze bedoelde. Wat speelde er toch allemaal in de kop van de jonge kattin. Hij maakte zich er zorgen om, misschien was het wel iets om met Lizardpath of Routnose te bespreken.

Onderwerp: Re: Meeting with the dark side of my mind