You Make Me Feel

Stronger

De kater lag met zijn kop op zijn poten het kamp door te kijken. Hij verveelde zich nu zijn zusjes er niet meer waren. Hij miste hen. Jinx, hun vader, had de clan verteld dat ze dood waren en ergens wilde de kater dit niet geloven. Dus was hij in denial; hij weigerde te geloven dat ze echt dood waren en nam zich maar voor dat ze gevlucht waren van het BloodClan leven. Niet dat hij dat dan wel kon begrijpen, hij zat hier zelf helemaal prima. Maar z'n zusjes hadden wel is geprobeerd bij hem aan te kaarten wat ze hier allemaal mis vonden. En dan had hij explosief gereageerd. Iets waar hij nu wel spijt van had. Hij had graag een betere band met hun opgebouwd in de tijd dat ze nog samen geweest waren. Nu zou dat immers nooit meer kunnen. Een zuchte rolde over zijn lippen. Ja, het was saai nu. Nu had hij alleen zijn vader en Nyra nog. Het zou vast niet lang duren voordat die ook verdwenen.. Banden, relaties? Al dat hield je nooit lang vol hier in de Elite.
- Jinx

Meestal at hij zijn prooi zo ver mogelijk afgezonderd van de idioten die hij zijn clangenoten moest noemen, maar vandaag besloot hij maar weer eens zijn toegetastte kop in het kamp te laten zien. Immers wilde hij met Hellhound spreken, of desnoods meteen Cobra. Daarbij had hij inmiddels genoeg van een reputatie opgebouwd dat de meeste katten voldoende respect voor de norse kater hadden om hem in rust zijn eten te laten eten. Had het kennelijk toch nog z'n positieve gevolgen om al langer dan gemiddeld deel uit te maken van de Elite. Toen hij het kamp binnen kwam trof hij echter in plaats van zijn enige vriend en de zwarte eikel die zichzelf de leader noemde, een ander bekend gezicht aan in het kamp; Pyre. Een enkele seconde twijfelde hij, wat slechts af te lezen was van zijn oor die kort naar achteren trok. Zijn beslissing was echter snel gemaakt en de grote kater stapte op zijn enige zoon af, waarna hij zich in stilte naast hem neer zette en de duif die hij had gevangen tussen hen in liet vallen. "Pyre," begroette hij hem met zijn brommende, lage stem. Kort deed hij een poging tot een glimlach, maar die verbasterde snel genoeg in een grimas. De wonden die de Shadowclanner hadden aangebracht op zijn gelaat heelden wel, maar namen zeker hun tijd en als hij de spieren in zijn gezicht te veel aanspanden, schoot het pijn door zijn lichaam. "Ik heb een duif," bromde hij wat plompverloren. "Zin om die te delen met je oude man?" zijn ogen bleven hangen bij de zwarte kater. Toen hij geboren was, was hij zo blij geweest om een zoontje te hebben. In zijn hoofd zou die het makkelijkste zijn, hij snapte immers kater toch veel beter dan die emotionele poezen zoals Ophelia. Toch, tegen zijn verwachtingen in, leek zijn band met Pyre soms het meest ingewikkeld te zijn. Ophelia en Muta hadden zich aan hem opengesteld, met moeite allicht, maar ze hadden hem vertrouwd, zelfs als hij hen niet altijd snapte. Met Nyra was zijn band was meer gespannen, maar van haar wist hij nog wel ongeveer wat er rond spookte in haar hoofd. Maar Pyre... De kater was altijd al wat zelfstandiger geweest, als de favoriet van zijn partner. Hij leek hier meer op zijn plek dan al zijn andere kinderen, maar toch vond Jinx het lastig tot hem door te dringen. Allicht was dat omdat Pyre gewoon zelfstandiger was, allicht was het simpelweg zijn onkunnen als vader.

Pyre's blik gleed wat opzij toen hij zijn vader het kamp in zag lopen. De laatste tijd leek die hier ook steeds schaarser te zijn en ergens deed hem dat wel wat. Al zou hij dat niet snel toegeven, al helemaal niet omdat hij geen bizar goede band had met Jinx. Het leek wel alsof die twijfelde om zijn kant op te komen, en lichtelijk verbaast trok Pyre met zijn neus. Hij had niet verwacht dat zijn vader echt met hem zou komen praten ook. De zwarte kater, op wie hij zoveel leek, begroette hem en hij beantwoordde dit met een knikje. "Hé Pa," miauwde hij, waarna hij kort zijn mondhoeken in een grijnsje optrok toen de ander opmerkte dat 'tie een duif had. "Dat kan ik zien," grinnikte hij wat uitdagend. Zonder dat hij het door had was hij meteen weer grenzen aan het uittesten, zoals hij altijd deed. Soms bewust, vaker onbewust, zoals nu. Hij knikte echter op het voorstel om deze te delen. Natuurlijk wilde hij dat; meer voedsel en minder werk voor hem. De kater sloeg zijn nagels in de duif om wat van de veren eruit te trekken. Had geen zin om dat allemaal in zijn bek te krijgen. Zo had zijn moeder hem het geleerd. Hij keek vanuit zijn ooghoek naar zijn vader. "What you up to these days?" vroeg hij nonchalant.

Het was vreemd, heel vreemd om naar een volgroeide kater te kijken die hij zelf had voortgebracht, en die ook nog eens erg op hem leek. Een niet zo kleine kopie van hem in zijn jongere jaren, maar toch heel anders. Oh, hij was zo verzot op hem. "Hé Pa," de andere grijnsde hem toe en Jinx gunde de kater een geamuseerde blik. "Dat kan ik zien," hij stootte een kort lachje uit en liet zich naast hem op de grond zakken, waarbij hij wat ongemak in zijn gewrichten voelde. Hmpf, so much for growing old. "Wat fijn dat je nog werkende ogen hebt, bijdehandje," grinnikte geamuseerd waarna hij toe keek hoe de ander de duif naar zichzelf toe trok en kundig maar snel van veren ontdeed. Kort trok hij met zijn oor. Misschien was dat wel waarom hij hun band wat had laten verwateren, hij deed hem zo aan haar denken. Ja, Pyre droeg zijn zwarte vacht, maar haar rode ogen had hij meegekregen en met die blik, ook die kleine maniertjes die hem zo aan haar deden denken. Kort slikte de kater, een beetje afwezig en zijn eetlust afgezwakt. Man, hoe lang geleden was het wel niet? "What you up to these days?" zijn woorden brachten hem weer terug naar de werkelijkheid. "Hmm," bromde hij wat afwezig, totdat het pas tot hem door drong dat Pyre een vraag had gesteld. Toch gaf het hem een warm gevoel, dat hij interesse had in zijn zaken. Dat hij interesse had in zijn oude man. "Oh, gewoon een beetje wegrotten op straat, klagen over de jeugd," bromde hij en geeuwde even, waarna ook Jinx een hap van de duif nam. "Ik word oud, straks flikker ik nog 'ns van het dak af en breek ik m'n nek," mopperde hij, al lag er een vage grijns op zijn lippen. "En jij, Pyre? Hoe.. Hoe staat het leven ervoor?" hij rook geen poes aan hem, maar misschien had hij wel ergens een leuke dame, of kater, gescoord. Het stak hem dat hij zo weinig van hem wist. Oh, hij had zich zoveel eerder en zoveel meer in zijn leven moeten mengen.

Zijn vader noemde hem bijdehand en ergens deed hem dat wel goed. Het was zo'n typisch vader-ding om te zeggen dat Pyre het kon hebben van zijn oude man. Hij kon de ogen van z'n pa op hem voelen toen hij de vogel schoonmaakte. Kort keek hij opzij, waarbij hij zijn rode blik vragend op zijn vader richtte, maar ging toen verder met de vogel toen hij merkte dat de ander er niet helemaal bij leek te zijn. Wie weet ging die man wel dementeren. Pyre had geen idee hoe oud katten meestal werden. Bij de BloodClan ging alles toch zo snel met levens, dat zijn vader zeker één van de oudste was. Maar ergens hoopte hij dat Jinx er nog lang zou zijn. Nadat hij de vogel van zijn veren had ontdaan, trok hij hier een vleugel vanaf en schoof hij deze zijn vaders kant op, waarna hij hem vroeg wat hij zo nu en dan deed voor de lol. Eerst kreeg hij nog niet echt een reactie, wat zijn eerdere voorgevoel van absentie bevestigde, maar na een paar seconde werd zijn vraag toch beantwoord. Hij grinnikte laag om het antwoord. "Zo verschrikkelijk is de jeugd toch niet? Je houdt ze gewoon niet meer bij, we zijn te hip voor je," plaagde hij de kater tegenover hem, waarna hij met zijn poot nog is wees op de kippenvleugel die hij naar zijn vader had toegeschoven. Kort fronste hij op de pessimistische woorden. "Ik heb nog geen zin in een begrafenis, dus blijf maar van de daken af dan." sprak hij, waarbij hij zijn bezorgdheid probeerde te maskeren onder zijn nonchalante woorden. Zijn vader vroeg toen hoe het met zijn leven ging en hij trok kort met zijn oren. "Alles gaat zo zijn gangetje." vertelde hij, waarna hij kort knikte op zijn eigen woorden. "Ik heb nu twee zoons," vervolgde hij toen, waarbij hij zijn vader afwachtend aankeek. Hij had geen idee hoe die daarop zou reageren.

Hij stootte een oprecht luchtig lachje uit bij de woorden van Pyre. Te hip voor hem? Nee hoor, hij zou zijn zoon eens laten zien hoe 'hip' en down with the kids hij wel niet was. "Ik weet niet waar jij die nonsense vandaan haalt, maar je pa is nog hip genoeg, hoor. Yeët... Yee-yeh," dat waren woorden die de coole kids gebruikten, niet? Jinx zuchtte en moest met een frons toch wel een beetje toezien dat, nuja, hij die jeugdigheid toch wel een beetje was verloren. Die gekke woorden ook, laatst had hij een kat vrolijk 'yee-haw!' horen schreeuwen, alsof ze thuis hoorden op de prairie. Nee, hoewel hij zichzelf nog als redelijk open minded zou omschrijven, waren de termen van de jeugd van tegenwoordig hem toch een beetje ontglipt. Ah ja, heel veel deerde het hem ook niet meer. Hij had betere dingen om zich mee bezig te houden, zoals zijn reuma, pensioen, klinische depressie, insomnia en zijn kids. "Ik heb nog geen zin in een begrafenis, dus blijf maar van de daken af dan." hoewel zijn grote jongen natuurlijk erg stoer was, herkende hij toch iets van oprechte bezorgdheid in diens stem. Het verwarmde zijn koude hartje tot in het diepste. "Hm, speciaal voor jou zal ik m'n nek dan nog maar 'n dagje sparen," gelukkig kwam zelfs hij met zijn logge lichaam nog meestal keurig op z'n pootjes terecht. Zijn zoon sprak verder toen Jinx informeerde naar de stand van zaken, waarna hij het toegeschoven stuk vleugel aan nam en die wat grof van veren ontdeed. Niet zo exact als hij, Jinx boeide het allemaal niet zo veel. Veertje hier, veertje daar, gewoon een extra bite. "Alles gaat zo zijn gangetje." Ah, dat was mooi. Wat oppervlakkig, maar het ging iniedergeval goe- "Ik heb nu twee zoons," Jinx stikte op een veer die mee was gekomen met zijn hap vlees bij die woorden, waarbij hij kort rochelend moest hoesten en even tijd nodig had om weer op woorden te komen. "Sorry?" sprak hij wat verontwaardigd. "Hoe heten ze? Van wie zijn ze?" Ja, nu kreeg hij een stortvloed aan vragen ook. "Verdomme man, ik ben opa! Wanneer ga ik ze en je wijffie dan ontmoeten?" opa Jinx! Opa Jinx!

Met gespeelde horror keek Pyre zijn vader aan. Oh nee, het leek wel alsof hij een beroerte kreeg met de onzin die hij uitkraamde terwijl hij de jeugd van tegenwoordig probeerde na te doen. Met een harde lach sloeg Pyre z'n pa op de schouder, als een soort troost dat hij toch echt oud aan het worden was. Alhoewel, hij lachte nu wel, maar.. Hij vond 't toch ook wel echt jammer om te zien dat de grote zwarte kater tegenover hem langzaam achteruit aan het gaan was. Terwijl hij toch nog niet zo heel oud was..? Of wel? Pyre had werkelijk geen idee. Gelukkig wilde zijn vader (nog) niet dood, want hij beloofde hem dat hij nog even voorzichtig zou doen met zijn nek. De kater knikte op deze woorden, goed, goed. Hij moest er immers nog wel zijn om zijn kleinkinderen te ontmoeten.. Iets wat hij niet al te subtiel overbracht aan de oude man, dalijk stierf hij nog aan een hartaanval. Of aan verstikking, blijkbaar, want hij begon opeens ontzettend te rochelen en Pyre's ogen vergrootten zich lichtelijk waarna hij een harde klap op zijn vader's rug gaf, in de hoop hem van de verstikking te verlossen. Bij nader inzien had hij dat beter niet kunnen doen, want toen de veer eenmaal doorgeslikt was, kwam er een stroom aan vragen op hem af. Pyre ontweek de blik van zijn vader; wist niet goed hoe hij het enthousiasme niet compleet kon neerstampen als hij zou uitleggen waar zijn koters uithingen. "Ze heten Bloed en Wolf," vertelde hij waarna hij zijn vader aankeek. "We kunnen ze alleen ontmoeten als we voorzichtig zijn, pa," verzuchtte hij. "Ze zijn ShadowClan."