Ceremonie 22-1-'19

Waarbij hij dacht eventjes een rustig gesprek te kunnen houden met zijn partner, kreeg hij direct de wind van voren toen hij de zwarte kattin had gevonden. Ergens had hij dit moeten zien aankomen, immers had ze al eens duidelijk gemaakt dat ze niemand anders in zijn buurt zou laten. Hij slikte moeizaam, maar hielt zijn trots postuur, immers kon hij niet aan de Elite laten zien dat de kattin hem zo onder de duim kon houden. "Moet dit nu?" probeerde hij de kattin een beetje tot bedaren te krijgen, maar wist al dat dat een verloren zaak was. "Nee, dat is niet de bedoeling," zuchtte hij daarna. "Shade, kalm aan. For Scourge' sake, relax." Zijn gifgroene ogen staarde in haar helder blauwe. Hij hielt er van als ze zo kwaad deed, ze was prachtig dan, zolang het maar niet naar hem gericht was, dat maakte 'm bang. "Ik ga d'r niet volproppen met kittens. Ik hou van jou, Shade. Ik heb d'r nodig om de clans te laten zien dat de Elite niet mee te sollen valt." Hij probeerde het zo rustig mogelijk uit te leggen, maar voelde woede opborrelen in zijn lichaam. Dit was echt het soort gedrag waar hij niet tegen kon.

<sub>Sunvoice was in een slechte staat. De wonden die haar toegebracht waren, waren aan het etteren en ontsteken geraakt zonder behandelingen van een medicine cat. Koorts had haar dagen omvangen in combinatie met haar slechte weerstand door het gebrek aan voedsel en water. Enkel als ze iets deed wat goed geacht werd, kreeg ze wat. De kattin was eigenwijs, maar niet zo eigenwijs na zo lang deze behandeling gehad te hebben. Ze had geijld, gesmeekt om genade, om voedsel en water, als een lage hond die het vuil van de straat nog niet waard was. En toen.. toen was daar licht. De schuurdeur was op een kiertje gezet. Was ze vrij om te gaan? Sunvoice hief zichzelf wiebelend op haar poten en zette een paar wiebelige stappen in de richting van het licht. Het licht van de vrijheid. Maar met elke stap die ze nader zette, groeide haar angst. Straks was het een valstrik, straks zouden ze haar doodmaken. De kattin haar adem werd gejaagd en ze zette een stapje naarachteren. Tot ze de naam Shadowclan hoorde. Haar mond werd gortdroog. "Verder nog een paar belangrijke dingen. Zoals jullie hebben gezien hebben we een Shadowclan warrior in ons midden. Deze warrior heb ik meegenomen nadat ik haar tegen kwam bij de grenzen. Thora en Zahida hebben goed werk gedaan om haar motivatie en levenslust te breken. Nu zal ze door het leven gaan als een Elite Young-One. Haar nieuwe naam zal Peril zijn en ik zal haar training persoonlijk op mij nemen. Het doel is om haar te laten zien hoe slecht de clans zijn en hoeveel beter het is om te leven zonder al hun regeltjes." Ze begon langzaam met haar kop te schudden en zette weer passen naar achteren, om zich angstig tegen de wand aan te drukken, zo ver mogelijk weg van de deur. Nee.. Nee.. Ze wilde hier weg. Maar ze durfde niet weg. Haar hoofd was nog steeds wazig door de koorts. Shadowclan kwam haar redden.. Ze was Sunvoice... Shadowclan kwam haar redden..

Shadowclan kwam haar redden?</sub>

Het was weer 's tijd voor een vergadering in de elite en rustig ging Zahida zitten. Ze had gister een relax dagje voor zichzelf genomen, en het was heerlijk geweest. Gewoon een beetje liggen luieren in de late winterzon, waarbij ze haar maag vulde met luie muizen die haast haar poten in renden. Het leven was goed geweest die ene dag, maar niet iedere dag kon zo mooi zijn en vandaag was het weer terug in het modderige kamp van de elite. Ah well. In ieder geval had ze hoge verwachtingen van Cobra, ze had immers haar opdracht met het ShadowClan ratje goed uitgevoerd en ze hoopte nu mentor te worden. Echter ging de vergadering voorbij zonder haar naam erin en geërgerd drukte ze haar klauwen in de grond. Wat een onzin, ze deed niet voor niks zo haar best. En nog wel naast Thora nota bene, had die geen goed woordje voor haar gedaan? Haar blik viel op een gillende Shade die plots de leider uitmaakte voor alles en nog wat. Een klein, geamuseerd grinnikje rolde van haar lippen af. Ze snapte sowieso niet waarom Shade ervoor gekozen had om zwanger te worden, echt, het was het niet waard om je leven voor x aantal maanden op te offeren alleen om voor de rest van je leven voor kleintjes te zorgen. Ja, zelf hield ze zielsveel van haar pleegdochter, maar die had ze niet zelf moeten uitpersen. Dat had nogal verschil. Wat paniekerig geadem trok haar aandacht en Zahida keek achterom. Sunvoice, of nu Peril, wat een naam, was uit haar barn ontsnapt. Was dat.. De bedoeling? "Cobra," miauwde ze waarbij ze de zwarte kater aankeek, en vervolgens richting 'Peril' wenkte. Was dit oké of moest ze haar weer naar binnen smijten?
@Cobra @Peril

Cobra's oren stonden geïrriteerd achteruit toen Shade door ging met haar tantrum tegenover hem. Het liefst wilde hij haar gewoon een snauw geven zodat ze door zou hebben dat hij niets verkeerds had gedaan, maar zijn aandacht werd afgeleid door een beweging in zijn ooghoek. Shade had haar tirade afgebroken en weggelopen, dus nu hoefde hij zich niet schuldig te voelen over wat hij ging doen. Zahida had het zo te zien ook al door, aangezien ze naar hem toe kwam en waarschuwde over zijn speeltje die een poging deed om naar buiten te gaan. "Laat d'r. Ze mag naar buiten en de rest van het kamp ontdekken. Niemand laat d'r buiten het kamp, anders mogen ze haar volgen en niet meer terug komen," miauwde hij op een rustige toon, maar wel op zo'n toon dat het duidelijk was dat hij geen tegenspraak wilde. Zijn groene ogen volgde de kattin, maar zo te zien wilde ze niet verder naar buiten komen. "Peril!" riep hij in de richting van zijn nieuwe leerling. "Kom hier." Geen vraag, geen bevel, gewoon een statement.