{Sharing Tongues} Snowflakes

Een luide gil galmde door het camp. Southernkit schrok wakker met angst in zijn donkergele oogjes. Dat klonk verbazingwekkend veel als een schreeuw van pijn. Hij haastte zich de nursery uit, zich afvragend wat er aan de hand was - en of hij kon helpen. Zijn blik viel op Pepperkit, die haar snuitje angstig in Tallstar's - haar vaders - vacht had geduwd en op Seagull, die door een aantal andere katten al onder handen genomen werd. Het was niet bijzonder moeilijk om te bedenken wat er gebeurd was. Southernkit had in het begin hetzelfde willen doen - maar hij had gezien dat de kitten enkel bang was, dat ze geen bedreiging vormde. En nu vormde Seagull wel degelijk een bedreiging. Pepperkit was misschien een halfclan kitten.. Maar ze was ook de dochter van de leider, en die moest beschermd worden. De jonge kitten stampte op hen af, zijn kleine gezichtje verwrongen in een boze uitdrukking. "Je bent een clanverrader!", riep hij naar de jonge warrior. Zijn poten jeukten om aan te vallen, om hem te tonen wat hij met clanverraders zou doen; maar het was een gevecht dat hij nooit zou winnen. Starclan, hij haatte het om zo klein en jong te zijn. Hij werd toch al aangevallen door iemand anders. Southernkit draaide zich dan maar om, naar Pepperkit die zich nog steeds in Tallstars vacht verborg. Hij keek even op naar de leider. Iedereen wist wel dat hij geen grote fan was van Tallstar, maar dat had niet zo zeer te maken met de kater zelf maar eerder met het feit dat het niet Acornstar was. Daarna richtte hij zich weer op de jongere poes. Sinds hij gezien had hoe angstig ze was, dat ze geen bedreiging was, had hij het bijna op zich genomen om haar te beschermen. Alsof ze één van zijn siblings was. Zachtjes duwde hij zijn neusje in haar crèmekleurige vacht. Dit was niet iets waar hij veel ervaring mee had. Met vechten en schelden beschermde hij meestal zijn siblings - maar ze hadden dan ook nog nooit echt bescherming nodig gehad.

@Tallstar @Seagull @Pepperkit

De kater was vanaf het begin al niet echt een fan geweest van Tallstar. De kater gedraagde zich niet naar behoren en had al een aantal steken laten vallen. Als clanleader had hij nog niet echt iets bewezen. Op dat vlak miste hij Innerstar wel. Toen er een aantal geleden een nieuwe kitten het kamp werd ingedragen, was hij alert geweest. Er werd meegedeeld dat deze kitten, een Windclan kit, de dochter was van Tallstar. Een clanleader die een kitten had met een Windclanner? Dat was iets dat regelrecht inging tegen de Warriorcode, iets wat elke warrior, elke apprentice en eender welke kat in Shadowclan had geleerd of moest weten. Toch bleek het heel luchtig behandeld te worden en werd er van de clan verwacht dat men er gewoon mee moest leven. Hazelnut had zich erbuiten gehouden, maar had een duidelijke mening over deze kitten en de vader die hiervoor de oorzaak was geweest. Als strikt opgetrainde kater die zich aan de Warrior Code hield, zou hij de kitten ook nooit accepteren als zijn apprentice. Dat er een confrontatie kwam, was dan ook vanzelfsprekend. Het was een jongere warrior die  naar voren stapte en, op zijn manier, liet weten waar het op stond. De manier waarop het gedaan was, was niet correct, maar er lag waarheid achter de woorden van de kater. Meteen gingen katten tegen hem in. Niemand steunde hem in zijn gedachten en al zeker niet zij die familie waren door één of andere bloedband. Hazelnut vernauwde zijn ogen lichtjes bij de woorden van de andere clankatten, waaronder een shadowclankitten. "Onschuldig? Hoe kan een kitten die half clan is onschuldig zijn? Hoe kunnen jullie accepteren dat jullie leider een kitten heeft gehad met een Windclanner?" Hazelnut mengde zich tussen de menigte. "Een buitenclanse relatie staat gelijk aan ontrouw zijn aan je clan en deze kitten is het gevolg ervan. De warrior code geld blijkbaar niet voor iedereen." stond hij Seagull bij. Het puntje van zijn start zwiepte kort heen en weer waarna hij zijn ogen vernauwde en zich direct tot Tallstar richtte. "Wij, apprentices en warriors, worden gestraft bij een overtreding, maar wie gaat jouw straffen Tallstar?" De kater had zich nu direct op de leader gefocust met een confronterende vraag. Zij werden gestraft bij eender welke overtreding en de leader leek er mee weg te komen? Dat was niet correct! Als senior warrior had hij het volste recht om dit aan te kaarten.

Tag: Seagull, Tallstar, omstaanders

In Starclansnaam, was iedereen gek geworden? Had ze zo lang in de medicine cats den doorgebracht dat niets nog logisch was of was het ook al zo geweest voor haar bijna-dood? Misschien was het gewoon dat dat haar ogen geopend had, waardoor ze nu zag wat er aan de hand was waar ze vroeger zo naïef en blind was geweest. De senior warrior schaarde zich naast Hazelnut. Samen met Seagull leek hij een van de weinigen te zijn die nog voor zichzelf kon denken in deze chaos. "Hazelnut en Seagull hebben gelijk, Tallstar. Hoeveel langer moeten we nog toekijken hoe je alle regels van Starclan negeert?", mauwde ze luid, met een toon die ze voor haar ongeluk nooit aangeslaan zou hebben. Het had haar veranderd; volgens sommigen had het haar verbeterd, volgens haar broer had het haar waarschijnlijk erger gemaakt. Vroeger was Snakesong sowieso een supporter geweest. Ze had het spannend gevonden, een avontuur. Maar ze had met eigen ogen gezien hoe belangrijk de warriorcode was. De Riverclanner die haar bijna vermoord had, had ook geen acht geslaan op de warriorcode: op hoe warriors niet doden tenzij het echt nodig is. En als Tallstar één regel negeerde, wat weerhield hem er dan van om alle andere regels ook aan zijn laars te lappen? Waar lag de grens, waar zou dit gênant vertoon eindelijk stoppen? Hij was een schande voor Shadowclan en alles waar ze voor stonden.

Tag: Iedereen wel; Tallstar, Hazelnut en Seagull in het bijzonder

De kitten kantelde haar oortjes naar voren toen Acorndust haar vertelde dat het een van de betere prooien was. Hmm, dan toch maar eens een hapje proberen dacht ze. Ze strekte haar nekje uit en nam een kleine hap van de lijster die ze vermaalde tussen haar witte kittentandjes toen er een rumoer klonk. Ze zag een grijze Warrior naar Pepperkit toelopen die aan het spelen was geweest met Tallstar en voor een kat er een poot tussen had kunnen krijgen haalde de kater uit naar Pepperkit. Geschrokken staarde ze naar de kater die zomaar een kitten had geslagen. Een hoop katten sprongen boos op en riepen nare woorden naar de grijze Warrior. Sequoia legde haar oortjes plat tegen haar schedel aan. Wat was dat? HalfClan? Je was toch gewoon een Clan? dacht ze verward. Tallstar nam Pepperkit in bescherming maar hij gromde ook nog iets naar Waspsting een andere grijze Warrior. Acorndust stond inmiddels op en keek haar aan. "Ga terug naar je moeder of blijf dicht bij me." miauwde de Deputy en ze knikte. "Ik blijf bij jouw" miauwde ze terwij ze achter de grote kater aanliep. Ze zag dat nog meer katten boos naar de grijze Warrior begonnen te sissen totdat er nog een andere kat begon over de Warrior code. Dit ging haar kopje allemaal te boven.

De jonge medicine cat apprentice was bezig met de den op te ruimen, een taak dat niet het leukste was maar toch echt nodig. Je kon geen zieke en gewonden helpen wanneer je struikelde over je eigen rotzooi. Daarnaast hield Bloodpaw van structuur en netheid, dat was al aan de eerste dag te zien. Rustig op zijn gemakje was hij dan ook alles aan het sorteren, de nesten aan het opschonen en alle vuiltjes weg te gooien buiten uit het kamp. Hij was druk, drukker dan hij had verwacht van deze rang maar zat zou hij het nooit worden. Dit was zijn droom, zijn passie. Met een bolletje natte mos liep hij terug het kamp in en gaf deze aan een patiënt die last had van zijn keel. Met een glimlachje hielp hij dan ook de ander tot hij zijn zere keel had verdoofd met het ijskoude water, Bloodpaw pakte het beetje mos weer op en legde deze opzij zodat als straks de tom weer een slokje drinken wou hij er snel bij kon. De zwart met rood gevlekte maine coon apprentice wou zich net naar zijn nest begeven om zijn vermoeide pootjes rust te gunnen toen een stem hem terug riep. Met vragende wiebelde oren keek de tom achterom en zag Stagpaw. Hij vroeg als hij samen kwam eten bij de sharing tongues. Meteen trippelde hij naar de grijzig gekleurde apprentice toe en gaf hem een vriendelijke duw. “Dûh, natuurlijk wil ik dat met jou.” Hij gaf de ander een plagende knipoog en liep de medicine cat den uit om een rustig plekje te zoeken waar hij een hapje kon eten met Stagpaw, hij was net gaan liggen toen de grijze apprentice aankwam met een goed uitziende prooi maar voor hij überhaupt zijn tanden in konden zetten hoorde hij een pijnlijke piep door het kamp. Meteen sprong de grote gebouwde medicine cat apprentice omhoog. Zijn oren plat in zijn nek. Seagull had Pepperkit een klap verkocht maar voor hij kon reageren waren al een boel andere katten aangestormd. Verbaasd keek hij naar Stagpaw maar zijn plicht riep, hoe graag hij eventjes tijd wou spenderen met de grijze tom. Snel liep hij de medicine cat den binnen en pakte een klein handje blaadjes, hij verwachte niet dat het een enorme wond zou zijn maar hij nam voor de zekerheid wat spinrag mee. Zenuwachtig kwam hij bij de uitgebroken chaos, dit was zijn eerste echte spoed hulp actie.. Spannend was het zeker wel.. De tom pakte Pepperkit voorzichtig bij zich, bracht haar wat weg van de drukte en bekeek haar wond. Het was een kras over haar wang en een hoekje weg uit haar oor aan de onderkant. Medelijden lag in zijn kopper met groen kleurige ogen toen hij rustig de kleine kitten in zijn vacht propte. Als een soort moederkip die een kuikentje beschermde. “Hey daar, Pepperkit. Maak je geen zorgen, ik ga je helpen.” Hij glimlachte warm. De kruiden’s die hij met zich mee gebracht had legde hij voor zijn poten en begon toen heel voorzichtig haar wond schoon te wassen. “Het kan wat prikken, maar het is noodzakelijk.” Sprak hij. “Wees een grote meid. Een stoere Shadowclan warrior.” Sprak Bloodpaw terwijl hij veder ging met het bloed weg te likken, daarna pakte hij wat van de kruiden’s en kauwde deze samen voor hij voorzichtig op zijn pootkussentje spuugde en het zo op haar wang plus beetje op haar oortje smeerde. Daarna wikkelde hij een laagje spinrag om haar oortje heen en plakte nog een beetje op haar wang zodat het goedje geneeskundige kruiden’s mooi op zijn plek bleef plakken. “Kijk is, je bent weer zo goed als nieuw.” Ondertussen dat hij bezig was Pepperkit was Tallstar gaan spreken, want een stel andere katten waren het eens met Seagull. Niet perse dat hij deze onschuldige had moeten slaan maar dat Tall erg verkeerd had gezeten. “Zullen we anders naar de medicine cat den gaan? Daar is het lekker warm en rustig. En, niet doorvertellen, maar ik heb ook nog wat leuke verhaaltjes en mosballetjes!” Hopelijk kon hij zo de gewonde kit meekrijgen naar binnen, weg van deze rotzooi. Hoe graag hij zich ook eigenlijk wou mengen, want ondanks dat hij zot was op Pepper vond hij wat Tallstar gedaan had niet door de boeg kunnen.

TAG: Stagpaw, Pepperkit (rest indirect)

Het verbaasde hem dat Tallstar zo mild was. Ging hij niet aanvallen, of op zijn minst Seagull een lesje leren? Want dat zou Southernkit absoluut zeker wel doen. De medicine cat apprentice, kwam er ondertussen ook bij en hij begon Pepperkits wond te verzorgen. De kitten wist niet goed wat hij moest doen; hij voelde zich nutteloos. Hij was te jong om zich te mengen in de hele discussie en hij wist überhaupt niet wat hij moest zeggen; en niemand zou naar hem luisteren want hij had toch niets van status. Nog niet, in ieder geval. "Zou hij Seagull gewoon laten gaan?", mauwde hij zachtjes tegen Bloodpaw. De kater scheelde niet veel in leeftijd, maar hij had met zijn rang wel degelijk iets van status. Misschien zou hij een reactie uit kunnen lokken. In ieder geval was hij minder nutteloos dan Southernkit momenteel was. De kitten richtte zijn gele blik weer op Pepperkit. Hoezeer Seagull misschien gelijk kon hebben, over hoe Tallstar alles leek te mogen doen - een kitten aanvallen werd daardoor niet goedgesproken!

Tag: Bloodpaw, Pepperkit

<sub>Het was een chaos, een luide, schreeuwerige bende die veel te snel ging voor Pepperkit om te begrijpen. Het was net als in het Windclan kamp destijds. De kitten begon nog wat harder te beven en ook zachtjes te hijgen van paniek. Ze had haar ogen ook wijd open gesperd en haar nagels ondertussen in de vacht van Tallstar geslagen. Wat er om haar heen gebeurde kreeg ze niet meer mee, de kitten zat volledig vast in haar eigen paniek. Straks kwamen er weer honden, ze kon ze al horen blaffen. Straks ging haar papa weer dood, straks was ze helemaal alleen.

Ze reageerde ook nauwelijks op de stimuli om haar heen, niet op de aanrakingen van Lionroar, niet op de stemmen. Pas toen ze opgetild werd en weggetrokken werd uit de vacht van haar vader kwam ze in beweging. De kitten slaakte een angstige krijs toen Bloodpaw haar optilde en klauwde naar de vacht van haar vader. De kitten raakte totaal in paniek om hier weggehaald te zijn en stribbelde tegen alsof haar leven ervanaf hing, pure doodsangst in haar ogen. De honden, de schoten! Toen Bloodpaw haar neerzette verstarde de kitten als een standbeeld, alleen maar starend, bevend en hijgend, wegschuwende van zijn tong. Ze was totaal in shock, grotendeels weer terug in het Windclan kamp.</sub>

De kater was zeer geduldig op alle vlakken en had dan ook bewust gekozen voor de mondelinge opmerking. Hij zou nooit overgaan op de aanval. Het antwoord dat volgde liet hem echter op zijn lip bijten. De essentie van zijn opmerking ging gewoon aan de leader voorbij en meteen werd de focus op hem gelegd. Ging de leader nu een apprentice die ging zwemmen in een rivier, vergelijken met het krijgen van een kitten met een poes uit een andere clan? Hazelnut wilde alleen dat men eerlijk met elkaar omging en dat, ondanks dat je een leader was, je ook de gevolgen moest dragen. Hij had dat in der tijd ook gedaan. Hij was blij dat er nog een poes was die zijn mening deelde. Snakesong had zich bij Seagull en hem gevoegd. Als warrior mocht je je mening delen"Kan je mij, met alle oprechtheid in je hart, zeggen dat jij nooit een fout begaan bent? Het goed had met een kat van een andere clan? Riverclan ofzo?" Dat laatste kon hij niet plaatsen. Hij was nooit intiem geweest met een poes of kater uit een andere clan. Hij had enkele kennissen, vrienden, maar dat was toegestaan volgens de warrior code. Wat wilde Tallstar hiermee zeggen? Ivywing was voor hem gaan zitten, in de hoop om hem te doen zwijgen, maar zover was hij momenteel niet. Hij liet zijn blik langs haar gaan en opende zijn bek. "Ik ben ooit de grens over geweest als apprentice, waarvoor ik gestraft ben geweest, openlijk gestraft ben geweest. Maar een relatie met een buitenclanse kat? Nooit." mauwde hij stevig. Wat ik van jouw niet kan zeggen! ging hij in gedachten verder. Het was iets dat hij voor zich hield. Hij wist heel goed dat je je niet volledig moest laten gaan. Hij wilde dan ook enkel duidelijk maken dat zulke straffen voor iedereen golden. Tallstar kon zeggen wat hij wilde, dat Starclan hem gestraft had, maar dat kwam enkel uit hem. Je moest de kater al volledig vertrouwen om deze woorden te geloven en dat was momenteel niet het geval bij hem, wat begrijpelijk was. De grote kater had geen volledig vertrouwen in de leader, die steeds opnieuw afkwam met gebreken. Je zou voor minder beginnen kraaien. Bij de rest van Tallstar zijn uitspraken bleef hij stil, aangezien dit vooral op Seagull gericht was en de aanval op Pepperkit. Hier stond de warrior niet achter.

Tag: Tallstar, Seagull, Snakesong, Ivywing, indirect alle anderen

De jonge medicine cat apprentice had Pepperkit moeten meeslepen, ook al wou ze het niet. Ze trok aan haar vaders vacht maar Bloodpaw was natuurlijk sterker dan een kitten van vier weken en had haar zonder moeite mee kunnen nemen naar de rand van de chaos. Daar had hij zo snel als hij kon haar wonden verzorgt maar omdat hij nog nieuw was in deze vak had hij niet verwacht dat de kit een paniek aanval of iets in die trend kon krijgen. Starclan, wat gebeurde er? Bloodpaw keek om zich heen, zoekend naar zijn grote grijze pluizige mentor maar Acefray leek afwezig te zijn in het kamp. Ook begon er om zich heen nog keer katten te mengen waardoor de stress van Pepperkit nog erger zou inslaan. Kwaad zette hij zich dan ook op zijn vier sterke poten en zette zijn vacht op. Hopelijk viel hij op... “HEY!” Riep hij met zijn oren in zijn nek. “En nu is het klaar! Er is een kitten gewond, verstijfd van de stress en angst en jullie lopen het nu alsmaar te verergeren door dit gebekvecht! Gebruik jullie verstand an kaap dit geruzie, Pepperkit heeft rust nodig en dat gaat niet gebeuren als jullie hier als boze menigte door het kamp lopen te schreeuwen.” Bloodpaw schrok even van zichzelf dat hij z’n grote groep Shadowclanners zo aansprak. Even wiebelde hij nerveus met zijn snorharen maar probeerde zijn woeste blik even langs iedereen heen te glijden, zodat ze konden zien dat hij geen grapje maakte. Het was klaar nu en hopelijk zouden zijn clangenoten hem wat serieuzer nemen door zijn rang. De stevig gebouwde apprentice pakte zo voorzichtig mogelijk Pepperkit weer op en verdween de medicine cat den in, Southernkit totaal negerend. Geen tijd voor dit geruzie hij had een kitten om te verzorgen!

Sequoiakit besloot dat ze bij hem wilde blijven, wat betekende dat hij niet te dicht bij het gevecht zou kunnen komen. Dat nam niet weg dat hij nog steeds niet zijn stem zou kunnen laten horen. Hij zorgde ervoor dat hij in de gaten hield waar Sequoiakit was terwijl hij dichter naar het tafereel toeliep. Meerdere katten waren Tallstar nu aan het beschuldigen voor wat hij had gedaan en ook Tallstar mengde zich erin door wat opmerkingen naar Hazelnut te doen die misschien niet geplaatst waren. "Genoeg!" Bulderde hij dan ook, niet wetende of er iemand was die naar hem zou luisteren. "Bloodpaw heeft gelijk! Het gaat er nu niet om dat we elkaar gaan beschuldigen van dingen. Dit valt op een ander moment uit te praten." Was iedereen vergeten dat Seagull een kitten had aangevallen en dat dat veel zwaarder woog dan alles dat er momenteel gaande was. "We hebben hier een kat die een kitten aan heeft gevallen en in plaats van dat jullie hem straffen gaan jullie discussiëren?" Dit was niet het moment, er moest wat gebeuren met Seagull, want dit kon niet. Hij richtte zijn blik naar Wolfpaw die nog in gevecht was met Seagull. "Wolfpaw, laat hem voor nu." Nu hopen dat de poes zou luisteren. "We moeten bepalen wat met hem te doen." Hij vernauwde zijn blik terwijl hij naar de jonge kater staarde. Hij wist wel wat als het aan hem lag, maar het was niet verkeerd om meerdere meningen erover te horen.

Tag: Sequoiakit en de rest

Dergelijke dingen gingen altijd heel snel door het kamp, al helemaal als het een kat zoals Sinclaw was die beviel. Al helemaal als het je moeder was die daar lag te creperen om goddeloze kinderen op deze aarde te zetten, alsof er verdomme al niet genoeg waren. Een van de jongere apprentices was op haar af gestuurd om het gelukkige nieuws te vertellen dat ze een grote zus zou worden. Wolfpaw had hem geen blik waardig gegund, met ambere ogen vol koud vuur keek ze slechts star voor zich uit. Ze wilde ze niet zien, nu niet, nooit niet. Toch was er iets dat aan haar knaagde en zonder dat ze het wilde, gleed haar blik toch af naar de nursery. Nog net kon ze zijn pluizige, grijze staart in de schaduwen zien. Een bittere haat joeg door haar lichaam bij zijn aanzicht alleen al, de gore pluisbal die ze als haar stiefpa moest gaan zien. Hij kon dood neer vallen, hij en dat hele nest van hun.
Toch, toen ze beschutting wilde gaan zoeken bij Slatefur in de elders den, kon ze het niet laten. Haar poten staakten hun pas en kwamen tot stilstand voor de elders den, maar weigerden deze in te gaan. Trillerig haalde ze adem en trok kort haar ogen samen, waarna ze zich omdraaide en koers zette naar de nursery, waar ze zou liggen. In het half donker van de gevlochten bramenstruiken die de den afschermden werd de kleur van haar bloed deels verborgen in de schaduwen. Stilletjes en overvallen door ongemak stapte ze toch richting de poes, haar geheime vriend en hun kittens toe; haar uit elkaar geschopte familie. Zonder een woord te zeggen gleed haar blik over het schouwspel, waarbij ze acuut bleven steken bij een dood lichaampje aan de rand. Zijn grijze vacht plakte aan zijn koude lichaampje waar geen beweging in was terug te vinden. Dood, dood zoals de rest ook zou moeten zijn. Het tegendeel was echter waar, toen haar blik afgleed naar de twee katten die innig verstrengeld lagen, kon ze 5 levende, piepende figuren zien krioelen aan haar buik. 5 kittens, 5 half broertjes en zusjes die haar zouden moeten vervangen. Die het beter zouden moeten doen, die succesvol zouden moeten zijn, die perfect moesten worden. Niet zoals zij, die de rode stempel 'mislukt' op haar neus gedrukt had gekregen. Wolfpaw slikte een pijnlijke brok weg in haar keel. "Ma..?" klonk haar stem zacht krakend. "...Gefeliciteerd," iedere letter van het woord stak pijnlijk in haar keel, maar ze forceerde ze eruit. Acrefray, de vervanging van Thornfang, gunde ze geen blik waardig.

Hij voelde zijn nagels door de vacht van de apprentice gaan en over haar schouders. Maar het was al snel duidelijk dat de apprentice ook niet zou opgeven toen hij haar tanden in een van zijn schouders voelde. Met een grom liet hij zijn slagen nog wat harder gaan, maar op het moment dat er net wat ruimte tussen de twee ontstond kwam de stem van de deputy ertussen en nam Wolfpaw afstand. Wat laconiek schudde hij zijn vacht uit en hield voor een moment de blik van de deputy vast voor hij zich omdraaide naar Tallstar die hem de vraag had gesteld of hij dit serieus met die bedoeling gedaan had. "Dat lijkt me vanzelfsprekend toch. Een van de manieren om iemand te raken is om zijn kitten wat aan te doen. Misschien dat je dan een keer luistert." Dat was niet de enige reden geweest, het was puur een actie geweest vanuit frustratie en jaloezie voor de kater die zoveel leek te kunnen doen en er ook nog mee wegkwam. Of hij zou krijgen wat hij zelf eilde door deze actie was nog maar de vraag.

Snapte de kater het nou nog niet? Wat moesten ze met een leider die op de verkeerde momenten geen beslissingen leek te kunnen maken? Hij had allang verwacht dat er iets tegen hem gedaan zou zijn, maar Tallstar leek eerst alleen om zekerheid erover te vragen. "Is het zo lastig te begrijpen dat iemand dit kan doen en misschien ook nog wel een keer zou kunnen doen?" Hij kon tenslotte nooit met zekerheid zeggen dat hij het nog een keer zou doen, maar als het iets was dat nodig was om te krijgen wat hij zou willen zou hij het zo nog een keer doen.