It's cold

Het werd tijd dat hij ervandoor ging. Zijn spieren waren aangespannen en zijn arsenaal was klaar, het was tijd voor een escape plan. Als hij wat leniger was geweest had hij als een ninja ervandoor kunnen gaan. Springende van plek tot plek, verstoppende achter dingen die alles behalve hem volledig konden verbergen, maar de verbeelding zou zich daar aan kunnen aanvullen. Hoe dan ook wist hij nog niet hoe dat werkte, het was immers nog iets te ver voor hem en hij had de wereld zelf nog niet gezien... Maar goed, voor nu was hij zo hup het nest op gekropen en was hij dan ook weer van het ding gevallen. pats, op de koude grond. Kort piepte hij zachtjes, een beetje van slag zijnde over het feit dat hij dit niet had kunnen halen en dat het weer zou koud was.. En ook dat het pijn had gedaan natuurlijk, dat was zeker ook niet fijn.

- Ivywing

Het was koud op de grond, een feit dat hij niet kon ontkennen ja. Hij wilde liever ergens warm liggen en ver was het ook niet want na enkele tellen was er plots een nieuwe geur en daarbij ook een warmte waar hij eerder voor had zitten piepen en hopen. Het was alsof zijn stille woorden een persoon hadden bereikt en deze hem was komen helpen. Zacht piepend klom het kleine beestje op de zijkant van het wezen aan waarna hij even zijn neusje in haar vacht verborg, zich even goed nestelende in de warmte dat haar lichaam was, wat heel fijn was. Kort piepte hij nog even zachtjes, amper hoorbaar, maar wel tevreden. Het kleine wezentje was tevreden hiermee en wilde eigenlijk niet weg hier. Dus hij krulde zich dan ook op in de holte van de ander en snorde even zachtjes. Het was schor en nog onduidelijk, maar het was er en dat was hetgeen dat telde.

Hij besefte het nog niet dat hij o zoveel leek op een kater die zoveel familie had en die best gemist werd, net zoals dat hij de kleinzoon was van een hele speciale poes. Hij was de zoon geweest van een hele speciale dochter en hij besefte het niet dat hij dat leven van haar had ontnomen, iets dat niet had gemogen. Was dit acceptabel? Hij wist het niet en of hij het ooit zou weten was eigenlijk een vraag voor later... Maar goed. Het wezentje nestelde zich wat meer in de dikke vacht van zijn familie en tilde zijn kinnetje wat op, zijn pootjes zachtjes geplaatst op het lichaam van de grote warmte... En met zachte halen begon hij het te kneden, zachtjes, terwijl hij zijn snuitje tussen de twee zwarte pootjes plaatste. Hij was aan het genieten en kneedde uit een instinct de ander, alsof het zijn moeder was. Het was immers zo dat hij dit soms deed bij andere katten dan alleen de kat die hem eten gaf. Het was nu een gewoonte geworden wanneer hij zich ontspande.