Take it easy {Amberstorm & open}

Met ruwe tong en onder luid gepiep was ze één van de kittens aan haar buik aan het wassen. die leek daar weinig zin in te hebben; maar Amberstorm had er ook weinig zin aan, dus dan waren ze gezellig met twee. Ze keek op toen iemand haar aandacht vroeg, met die eeuwig geïrriteerde blik in haar groene ogen. "Het is niet alsof ik veel anders kan doen.", antwoordde ze slechts schor, duidelijk niet in een goede bui. De wond op haar zij prikte en stak en hoewel de medicine cats haar wel een of andere prut ervoor hadden gegeven hielp het niet zo veel. Ook voelde ze opnieuw de ziekte die in haar lichaam woedde; haar kop barstte en haar keel deed pijn. Ze bekeek de nieuwe deputy kritisch. Hij moest eerst zichzelf bewijzen voor ze écht respect voor hem zou kunnen opbrengen. Oceanstar had zichzelf bewezen; hoewel Amberstorm nog steeds niet altijd de grootste fan was. In ieder geval moest ze toegeven dat ze Stallionheart een betere deputy achtte dan Bronzemask - maar dat kon ook puur persoonlijk zijn.

Amberstorm rolde even met haar ogen toen hij duidelijk zijn blik richtte op de wondde op haar zij. Ja, ze was gewond, en wat dan nog? Ze was een warrior en warriors raakten nu eenmaal af en toe gewond. Risico van het vak. Hij begon meteen met zijn preek - over hoe ze niet luisterde, over hoe ze niet echt handig was met de vos. "Als ik hier niet vast had moeten zitten had ik misschien niet zo onwennig gevochten!", antwoordde ze, haar trots duidelijk licht gekrenkt. Ze was een goede warrior, eentje die er alles voor overhad om haar clan veilig te houden, iemand die vocht als een leeuw; en daar was ze trots op, dat zou niemand haar afnemen. Stallionheart ging echter in een andere kant dan ze verwacht had met het vervolg van zijn preek. Hij sprak over hoe Windclan trots was dat zij er een deel van was. Ergens vond ze dat moeilijk te geloven. Iedereen behandelde haar maar als moody tiener, als apprentice die geen weet had van alle politiek en alles wat er gebeurde. Of, recenter, als een queen die beschermd moest worden. Amberstorm wou niet beschermd worden. Toch snoof ze even bij die woorden, ongelovig. Hoe trots ze zelf ook kon overkomen; veel zelfvertrouwen had ze duidelijk niet. "Nog drie manen tot.. De kittens apprentice zijn." Elke dag telde ze af naar dat moment. Nog steeds sprak ze nooit over haar kittens; altijd over dé kittens. Het was subtiel, maar het was een manier om afstand te nemen, om duidelijk te maken dat ze zich geen moeder voelde.. Lichamelijk waren ze van haar; maar mentaal was ze voor zoiets nog lang niet klaar.

De kattin vernauwde haar oogjes lichtjes bij zijn antwoord. Waarom, waarom was hij zo vriendelijk, zo meelevend? De meeste katten hadden eerder iets van "suck it up", je bent queen nu, doe niet zo moeilijk. Wat was zijn doel? Amberstorm vertrouwde het niet. van katers die vriendelijk waren naar haar was tot nu toe nog nooit iets goed gekomen - en ze was er niet van overtuigd dat Starclan ineens vriendelijk was naar haar. "Ik hoef geen liefdadigheid.", snoof ze daarom ook, licht verontwaardigd. Misschien wou Stallionheart wel gewoon haar vertrouwen winnen. Misschien dacht hij, dat als zij hem vertrouwde de rest van de clan hem ook zou accepteren als deputy - haar vertrouwen was immers iets dat niet veel katten bezaten. Maar zij was niet zo makkelijk over te winnen. Vertrouwen kwam met respect, en dat moest bewezen worden; en respect was niet iets dat je bewees door eens voor te stellen om samen te gaan jagen. Nee, dat ging veel dieper.

Nee, zijn lieve woorden raakten haar heus niet. Hélemaal niet. Ze richtte haar snuitje weg van de kersverse deputy, op de muur waar ze de hele maan lang al op zat te staren. Wie was ook op het geweldige idee gekomen om de queens allemaal gezellig op te sluiten in een den voor zes manen? Maar haar koppigheid stak zijn kop weer op. Ze had één keer nee gezegd en Amberstorm kwam praktisch nooit terug op haar beslissing. Dus ze schudde haar kopje, haar kaken op elkaar geklemd. tuurlijk, soms zou het makkelijker zijn om toe te geven; maar wie was ze nog als ze zelfs haar koppigheid niet meer had? Wat bleef er dan nog over van de kattin die ze dacht dat ze was? Niets. Dan moest ze alles toegeven, dat ze nu queen was, dat ze misschien niet zo zelfstandig was als ze soms dacht, dat ze ook gewoon geliefd wou worden en dat ze eigenlijk nog maar een zielig hoopje kat was. Maar zo zat ze niet in elkaar. Ze was liever koppig, al was het het laatste dat ze deed.

Ze wou hem tegenhouden toen hij besloot prooi te gaan halen voor haar - maar hij was weg voor ze haar bek open had kunnen doen. Great. Dacht hij nu ook al dat ze zelfs niet meer de kracht had om zelf op te staan en iets te gaan halen? Starclan, ze zou veel liever zelf haar prooi gaan vangen dan iemand ander's zijn harde werk te moeten opeten omdat ze queen was en dus om de één of andere reden meer verdiende dan elke andere warrior. Als er iets was dat ze verdiende, was het wel minder; want ze zat de hele dag maar op haar luie kont terwijl zij hard werkten. Tuurlijk, als warrior had ze het niet erg gevonden om voor de queens en de elders te jagen - maar toen zat ze nog niet met dat schuldgevoel. Amberstorm had haar kop op haar pootjes gelegd en keek niet op toen Stallionheart terugkwam. De prooi die voor haar neus viel was in ieder geval geen dikke prooi waar twee warriors van konden eten, maar eerder een normalere prooi die gepaard ging met de opmerking dat ze altijd een warrior bleef. Haar poten jeukten om ertegenin te gaan, om in discussie te gaan gewoon om in discussie te kunnen gaan; maar ze had er niks op te zeggen. De kittens aan haar buik bleven ook niet meer stil liggen. Falconkit sloop het nest uit en leek Stallionhearts staart aan te willen vallen. "Falconkit!", siste ze tegen het rosse katertje. Starclan, waarom moest hij soms toch ook zo op haar lijken? Zij was ook een ontdekkertje geweest toen ze jong was, steeds maar het nest uitsluipend en iedereen lastig vallend. "Kom terug!", vervolgde ze, haar stem boos. Haar groene blik was streng toen ze die op de kitten richtte. Hij liet zijn staartje zakken en kwam terug aan haar buik liggen, duidelijk niet helemaal blij met die uitkomst.

Amberstorm klemde haar kaken op elkaar. iedereen hield meer van haar kittens dan van haar en dat irriteerde haar dood. Soms wou ze dat ze niet zo egoïstisch was, dat ze blij kon zijn voor iemand anders - maar dan kwam weer iemand eens checken of haar kittens oké waren zonder zelfs maar een blik op haar te werpen en dan kon ze niet anders dan hen vervloeken en wensen dat ze hen nooit gehad had. De queen rolde even met zijn ogen toen Stallionheart zei dat hij buiten zat voor als ze zich zou bedenken'. Hij kende haar duidelijk niet zo goed als hij dacht; want iedereen wist dat Amberstorm niet het type was om zich te bedenken. Nee, ze ging nog liever dood dan dat ze haar koppigheid en haar trots in moest slikken; zeker voor iets nutteloos en onzinnig als dit. Dus ze bleef mooi liggen in haar nest, haar groene ogen gesloten en haar kopje op haar pootjes gelegd. Hell no, blijf maar mooi voor altijd wachten. Hmpf. Alsof ze zo makkelijk over te winnen was.

De tijd tikte traag verder, maar Amberstorm bewoog geen spier. Geen haar op haar lichaam dat eraan dacht om toe te geven, om hem zijn zin te geven. Ze kneep haar groene ogen toe en zuchtte even. Ze was ervan overtuigd dat zij de koppigste was van de twee en ze zou het bewijzen ook. Oftewel kwam Stallionheart met zijn staart tussen zijn poten terug, oftewel gaf hij op en dan was ze ook van hem verlost. Het was beiden goed. Dat haar poten jeukten om naar buiten te gaan, om toe te geven, daar dacht ze maar niet te veel aan. Het zou haar zwak doen lijken. Want als ze haar koppigheid niet meer had, wat had ze dan nog? Als ze liet zien hoe makkelijk ze toe kon geven, wat weerhield haar er dan van om altijd toe te geven? Dan zou het een dam zijn die open brak, en ze was niet klaar voor de zondvloed die dan zou volgen. Nee, het was beter zo. Koppig zoals ze altijd al was. Geen verandering; alleen het bekende.

De zon gleed verder doorheen de lucht. Vanuit haar positie in de nursery kon ze naar buiten kijken; dat had ze heel belangrijk gevonden toen ze hier voor het eerst naartoe verhuisde. En nu nog steeds was het één van die dingen die haar mentale gezondheid in stand hield. Ze hief even haar kop op, kijkend naar de langer wordende schaduwen. Het werd donkerder en donkerder. Er was geen punt in wakker blijven, in wachten. Dat was al net zo erg als naar buiten gaan met hem, omdat ze dan zou toegeven. De slanke tabby zuchtte even, legde haar kopje op haar poten en ontspande haar spieren. Langzaamaan werd haar ademhaling dieper, haar hartslag regelmatiger. De norse uitdrukking op haar snuitje ontspande zich en werd een onschuldige, bijna vredevolle uitdrukking. Enkel in haar slaap was haar gezicht niet getekend door de bitterheid die ze altijd met zich meedroeg.

Amberstorm opende haar ogen opnieuw toen het luide gepiep van jonge kittens haar oren vulde. Ze zuchtte gefrustreerd en stond plotsklaps op, zonder oog te hebben voor haar eigen kittens. Met haar vacht nog in pieken omhoog van slaap liep ze naar buiten. Amberstorm was vroeger relatief ijdel geweest, toen ze daar nog de energie voor had; maar nu kon het haar allemaal niet meer schelen. So what als ze er niet perfect uit zag? Iedereen zag haar vast toch al als een mislukkeling. De queen die haar kittens niet wou; de warrior die van het minste uitviel tegen haar clangenoten; de kattin die één van hun clangenoten de dood in gewerkt had. Eenmaal de nursery uit moest ze even wennen aan het ochtendlicht maar daarna keek ze om zich heen; alleen maar om daar het slapende lichaam van de nieuwe deputy te zien liggen. Aan de uitgang, waar hij beloofd had dat hij zou zijn als ze klaar was met koppig zijn. De queen zuchtte geïrriteerd. Was hij zo dom? Had hij dan nog niet door dat ze heus niet zo makkelijk zou toegeven? Zonder hem wakker te maken nam ze een stuk prooi, waarna ze zich volledig aan de andere kant van het camp neerlegde. Zo ver mogelijk van hem vandaan begon ze met bijna boze beten haar prooi op te eten.