Sniffles {Marshkit}

Eindelijk mocht hij weer naar buiten. Zijn moeder had er eerst voor gezorgd dat hij weer helemaal opgewarmd was voor hij weer mocht spelen in de sneeuw. Net toen hij uit de nursery stapte hoorde hij een luide nies. Zijn blik schoot naar de vreemde Windclan kitten. "Iewl! Windclan ziektes!" Piepte hij luid en klagend, er zeker van zijnd dat Pepperkit het hoorde. Het was wel duidelijk dat Marshkit geen aardige kitten was.

Marshkit vernauwde zijn ogen naar de andere kitten, de smerige Windclan kitten. Marshkit stapte toch wat dichter naar haar toe. "Ja, je bent hartstikke ziek en als je niet oppast ga je dood en besmet je andere katten en dan gaan zij ook dood," sprak hij. Zijn toon was flak, maar een prettig gevoel van vermaak gleed door hem heen, wetend dat hij deze kitten nu wel eens van streek kon maken. Hoe anderen reageerden kon ook zo vermakelijk zijn.

Oh wat was zij nog dom. Waarschijnlijk omdat ze én uit Windclan kwam én nog maar een moon of twee was. Marshkit ging nonchalant zitten. "Oh, maar ik wordt niet ziek, daar ben ik te sterk voor," vervolgde hij nuchter. "Maar jij bent klein en zwak én je komt ook nog eens uit Windclan, dat maakt je nog zwakker," vervolgde hij, benieuwd op welk punt hij Pepperkit van streek zou maken. Ook was hij benieuwd wanneer er weer een Warrior zijn gedrag op zou merken hij weer gestraft zou worden. Nog maar vijf moons en nu werd het leven al ietwat voorspelbaar. Hij kon niet wachten opdat hij zes moons was. "Ja, ik weet trouwens niet of Acefray wat voor je kan betekenen," voegde Marshkit er nog even aan toe.

Acorndust kwam net het kamp binnengelopen met wat prooi die hij buiten gevangen had en was onderweg naar de prooistapel toen hij twee kittens opmerkte, waarvan een Pepperkit was. Hij ving wat woorden op die Marshkit aan het zeggen was tegen de jongere kitten en een frons verscheen op zijn gezicht, terwijl hij zich naar de prooistapel haaste om de gevangen prooi daar neer te leggen en weer terug te gaan naar waar de twee kittens waren. "Wat is hier gaande?" Hij had delen opgevangen van het gesprek, maar wat hij tot nu toe gehoord had wilde hij niet hebben. Pepperkit was nu deel van Shadowclan en dat zouden de andere kittens ook moeten accepteren.

Pepperkit schreef:

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperkit haar oortjes draaiden toch wat naar achteren. "Oh.. maar ikke ben ook Shadowclan!" Haar oortjes draaiden optimistisch weer wat naar voren. Dus dan kon ze ook beter worden. Want haar papa kwam uit Shadowclan. Ze schudde haar kopje vervolgens. "Nu-uh! Ome Acefray kan iedereen beter maken! Dat weet ikke zeker!" besloot Pepperkit vervolgens optimistisch. Gelukkig maar dat ze nog te naïef was om de meeste beledigingen te laten landen. Vervolgens keek ze omhoog naar Acorndust, welke ze met een vrolijke glimlach begroette. "Volgens Marshkit ben ikke ziek!" vertelde de kitten, tot haar pootjes komende. "Dus ikke ga naar ome Acefray!"}

Marshkit boog zich naar de kitten toe, zette een gemene uitdrukking op zijn gelaat. Pepperkit was zo'n optimistische kitten, Marshkit wilde het kapot maken. "Nee, dat ben je niet," miauwde hij op vlakke, zachte toon. Vervolgens zei ze dat 'Ome-Acefray' iedereen beter kon maken, waarop Marshkit snoof. "Ja, vraag dat maar aan alle dooie die in zijn den hebben gelegen," kwam er nuchter uit. Het begon hem te irriteren dat Pepperkit nog niet aan het huilen was, maar haar fysiek pijn doen leek hem niet verstandig, midden in het kamp, al merkte hij die impulsen wel op in zijn lijf. Toen Pepperkit omhoog keek, wist Marshkit dat het feestje voorbij was. Hij draaide zich om naar Acorndust die vroeg naar wat hier gaande was. Pepperkit beantwoorde die vraag, dus Marshkit bleef stil en wachtte rustig af.

Hij keek kort naar Pepperkit toen deze antwoordde. Was de kitten echt ziek? Ze zag er niet bepaald ziek uit. "En waarom denkt hij dat?" Het was wel koud voor de kittens buiten, dus misschien dat het daardoor kwam. Ook al leek Marshkit Pepperkit er juist mee te pesten, dus hij betwijfelde of het serieus was. "Je ziet er namelijk niet ziek uit." Pepperkit was te eerlijk als je het aan hem vroeg, dus waarschijnlijk zou ze wel met een antwoord komen.

Oh, nu werd hij ook nog volledig genegeerd. Marshkit begon langzaam steeds geïrriteerder te raken en zelfbeheersing was nou net datgene wat hij niet bezat. De oudere kitten begon langzaam zijn nagels uit zijn hulzen te laten glijden. Het boeide hem niet als hij op zijn donder kreeg, hij was zich eigenlijk niet eens bewust van consequenties. "Ben je blind?" Grauwde Marshkit tegen Acorndust, zero respect. Toen Pepperkit een niesgeluid maakte, maakte Marshkit kokhals geluiden. Toen Pepperkit door ging met haar verhaal, stond Marshkit op en stapte naar haar toe, met een flauwe, honende grijns op zijn gelaat. Hij wilde uithalen naar Pepperkit en deed een poging. "Jij bent geen Shadowclan, Windclanmormel!" Riep Marshkit zonder pardon.

Acorndust besloot niet te reageren op de opmerking van Marshkit en in plaats daarvan keek hij hoe Pepperkit uitbeelde hoe ze blijkbaar had geniest. Een keer niezen was vaak geen teken van een ziekte en dat wist hij ook wel. De woorden die echter volgden uit de bek van de kitten deden hem zijn ogen vernauwen. Hij was opgelucht om te zien dat Pepperkit nog niet helemaal leek te beseffen wat dood betekende, want dat zou dit allemaal alleen maar erger maken. Hij sloeg zijn staart beschermend om haar heen en probeerde haar zo wat dichter naar hem toe te krijgen. "Natuurlijk ga je niet dood." Zei hij en liet kort een scherpe blik naar Marshkit gaan. "En je bent nu deel van Shadowclan, wat je een shadowclanner maakt." Er waren genoeg katten die het niet met hem eens zouden zijn, maar dat deerde hem niet. "En Marshkit," Begon hij. "Ze heeft een vader hier in Shadowclan, dus waarom zou ze geen Shadowclanner zijn?" Het maakte in dit geval niet uit dat ze maar half was.

Geweten, schuldgevoel? Dat was allemaal onbekend voor Marshkit. De enige dingen die hij herkende was irritatie, frustratie, iets wat gezien werd als boosheid, een soort plezier en voldoening. Wat anderen verder leken te voelen, of tenminste, waar over gesproken werd, zag hij niet en begreep hij niet. Wat hij met anderen kon doen begreep hij niet, niet helemaal tenminste. Langzaam werd het hem wel duidelijker en Marshkit experimenteerde er mee, maar zelf voelde hij er verder niks bij. Hij moest zijn weg er nog in vinden, zijn plek, want voortdurend in de problemen komen was nou ook weer niet wat Marshkit wilde. Maar voor nu boeide hem uiteraard weer eens helemaal niks, dus daarom flapte hij er gewoon uit dat Pepperkit geen Shadowclan was, maar een Windclanmormel. Acorndust leek Pepperkit gerust te stellen en vervolgens richtte de Shadowclan deputy zich op hem. Het enige wat Marshkit aan hem bewonderde was zijn macht en positie. De Clan deputy kon alles maken. De Clan leider nog meer. "Half Windclanmormel dan," snoof Marshkit bijdehand. "Windclanners zijn zwak, dat is mij verteld," vervolgde hij en keek venijnig naar de kleine kitten. "Zij zal nooit zo sterk en groot worden als een échte Shadowclanner," vervolgde hij en stak arrogant zijn borst vooruit. Hij grinnikte, al ontbrak de ware vreugde in dat geluid, want die zat er natuurlijk niet in bij Marshkit.

Het was te verwachten geweest dat er katten fel tegen Pepperkit zouden zijn, maar hij had gehoopt dat de kittens dat niet zouden zijn, alleen het tegendeel werd nu wel bewezen met Marshkit. Een zucht ontsnapte uit zijn bek, terwijl hij zijn blik op Marshkit richtte. "Bloed is niet alles, het gaat er ook om hoe je opgevoed wordt." Dit deed hem weer denken aan hoe Skullpaw ervoor had gekozen om de clan te verraden. Zelfs katten die twee ouders in Shadowclan hadden konden het verkeerde pad op gaan. "En er ontbreekt duidelijk nog wat aan jouw opvoeding." Het was misschien hard, maar hij had geen zin in nog een kitten die later zou besluiten om de clan te verraden. "Pepperkit is nu een clangenoot van je en dat heb je maar te accepteren." Niet dat de kitten waarschijnlijk zou luisteren.

Marshkit voelde boosheid in hem opkomen. Het was een soort onrust die er voor zorgde dat hij het liefst nu dingen ging slopen of gewoon de deputy ging aanvliegen. Het ging niet zoals hij wilde en zelfbeheersing was ver te zoeken bij Marshkit. Maar dan was deze jonge kater ook niet dom. Hij stond nu voor twee keuzes. Weglopen, zichzelf een soort-van beheersen, of doen wat hij nu het liefste deed en genoegen nemen de gevolgen. Toen Acorndust hem vertelde wat hij moest doen stond hij op met uiteen geslagen klauwtjes. "Ik bepaal zelf wel wat ik doe!" Schreeuwde hij dus. Hij zwiepte een paar keer met zijn staart, liet nog een harde grauw horen, vooral om Pepperkit bang te maken en haalde daarna weer diep adem. "Maar ik heb maar te doen wat jij zegt... welkom bij Shadowclan, Pepperkit," miauwde hij vervolgens terwijl hij geen enkel woord meende. Hij begon langzaam door te krijgen dat hij met sociaal wenselijk gedrag het verste kwam. De storm in zijn lijf daalde weer en vervolgens maakte hij aanstalten om terug te gaan naar de nursery. Het was tijd om weer even alleen te zijn.

De woorden waren absoluut niet gemeend, dat wist hij ook wel, maar veranderen hoe een kat over iets voelde was niet iets dat hij kon doen. Dit was dan ook het beste dat hij uit Marshkit ging krijgen voor nu ging hij vanuit. Hij besloot voor nu verder niks te zeggen en af te wachten hoe Pepperkit zou reageren. Het was tenslotte niet alsof wat hij ook nu zei nog een verschil zou maken. Waarschijnlijk zou dat het hooguit nog erger maken dan dat het al was. Hij liet zijn blik nu dan ook rusten op Pepperkit en wachtte af of de kitten nog wat te zeggen had.