It's getting late

De dagen leken langer en langer te worden, want slaap werd steeds minder en minder voor hem. Hij bleef langer wakker en sukkelde ook niet meteen meer in slaap. Nja, het was een verschil van minuten, maar dat was huge in zijn tiny world. Het was iets dat hij niet aan de kanten kon plaatsen... Aangezien hij ook langzaam begon door te krijgen dat die warmtedingen misschien zoals hem waren. Maar het besef dat zij ook een besef konden hebben, dat zat er nog niet in... Daarvoor zou hij misschien eerst moeten weten hoe ze eruit zaten, maar zijn oogjes waren nog dicht en dus was dat alles behalve handig. Hoe dan ook had de kleine Brit er vandaag genoeg van en met een dapper piepje, wat prikte aan zijn longetjes, was hij weer het nest uit gevallen. Het begon wel ambetant te worden hoor, dat kind dat steeds uit het nest tuimelde. Maar het bleek dat als hij uit het nest kwam er altijd iets te doen was, dus waarom niet. Met dappere halen klom hij dan ook verder, de pijn negerende die hij eerder had waargenomen toen hij uit het mosnest was gekomen. Het was koud, ja, maar hij kende enkel dat... En warmte... Dus zo verschrikkelijk was het niet. Niet ideaal, ja. Maar ook geen ramp.

- Warpaw

Nieuwe geuren kwamen elke dag binnen in het huis waar hij was geboren en elke dag tijd doorbracht. Hij was er duidelijk nog niet buiten geweest want de omgeving bleef, de koelte bleef en de warmte van het nest bleef... Maar de dingen die er waren veranderden soms. Daarvan wist hij dat het een vaste spot moest zijn en dat voelde veilig en goed aan. Het feit dat er iets was dat zou blijven. Hij was er zich niet van bewust dat er kittens waren geweest die dit niet hadden gehad. Die tijdens de journey waren geboren en het volledige drama daarvan hadden moeten meemaken. Of men het hem ooit zou vertellen, over de drama en al de negativiteit was een raadsel... Maar goed. Een nieuwe geur, deze keer specifiek anders omdat het gewoon anders was... Hij trok zijn aandacht wel meteen en met een meer dappere houding dan normaal tilde hij zijn kinnetje wat hoger, een vragend geluidje ontglipte zijn bekje even. Hij viel even stil en trok zachtjes met zijn nog redelijk stompige oortjes... Maar het dier dat deze onbekende geur droeg tikte hem even aan met iets en kort wankelde het wezen... Voordat het met veel moed en spanning even balans zocht... En vervolgens zijn pootje optilde. Met een plofje zette hij zijn ene, zwarte poot op tegen hetgeen dat hem aanraakte en zacht piepend duwde hij hierbij zijn kopje wat meer tegen datgeen aan. Het was alsof hij het onderzocht, zoekende naar een reden waarom dit was en wie dit was.

Het jonge wezen wist weinig over hetgeen dat hier zijn aandacht had getrokken. Hij was zich nog niet bewust van de vele verschillende katten die deel uitmaakten van zijn familie en clan. Hij wist zelfs nog niet want een clan inhield of hoe ver familie wel niet strekte. Voor hem was dat alles nog een raadsel en men zou hem er alles over moeten leren. Maar daar was nog genoeg tijd voor, genoeg dagen voordat zijn tijd over was op deze wereld. Voor nu moest hij nog niet stilstaan bij deze zaken en kon hij er kalm over malen van zodra zijn gedachten dat toelieten. Plots kwam er iets tegen zijn kopje en verbaasd bracht hij zichzelf wat hoger op zijn poten om zacht piepend een van zijn pootjes te verhogen en steun te zoeken tegen hetgeen dat hem had aangeraakt. Hij wilde het voelen en ontdekken wat het was. Hij wilde weten wat dit was en wat het wilde.

Even snuffelde het kleine wezen. Hij was nog wat hardhorig en zijn oogjes waren nog dicht dus veel anders dan ruiken kon hij niet. Hij mocht van geluk spreken dat zijn zintuigen perfect werkten want anders was hij compleet hulpeloos. Niet dat hij veel kon doen nu. Hij was zo goed als... Well hulpeloos nu ook maar het was het idee. Hij kon zijn poten bewegen, hij kon ademen, eten... Bewegen. Hij was in orde en dat was hetgeen dat het belangrijkste was, niet? Hij snoof even diep.... Tot er plots iets zacht tegen zijn neus kwam. Een verbaasde piep kwam van zijn lippen af, gevolgd door een zacht gesniffel en genies... Ding. Het was niet echt niezen maar het leek erop weet je wel. Even tilde hij zijn pootje weer op, waarbij hij even langs het harige ding streek met zijn kleine, donker pootje. Hallo? Wat was dit!

Voor de kleine jongeman was dit eigenlijk best geweldig. Het pluizige ding voelde lekker aan tussen zijn pootjes en het prikkelde zijn zintuigen op een gloednieuwe manier. Nja zintuig... dan. Het was immers enkel voelen en ook een beetje veel ruiken he. Er waren niet veel geluiden en dus concentreerde het jonge ding zich op hetgeen waar hij zich echt op kon focussen... tot er iets nieuws kwam. Niet in aard, maar in plaats. Hij kreeg een licht gevoel tegen zijn lichaam aan en verbaasd piepte hij... maar veel piepen was het eigenlijk niet het was eerder een diep gepiep dat op een ah leek. Alsof hij een dogtoy was kinda... maar broken en best versleten... hoe dan ook volgde er een nieuwe prikkel. Dit liet zijn pootje zakken en zijn bolle oortje wipten recht. Als een soort van reactie piepte hij weer op dezelfde manier als eerst, waarna hij een... twee... drie... kleine pasjes naar voren maakte en vervolgens een pootje optilde en weer piepte, wederom... een rare piep. Hij was nu immers aan het zoeken naar het geluid. En hij wilde het aanraken! Oh geluid waar ben je?

Zijn gepiep bracht geluiden naar voren en dat gaf hem een tevreden gevoel. Hij wilde nogmaals piepen maar de woorden bleven komen van de ander, waardoor de kleine kitten stil werd en luisterde naar de ander... Ookal kon hij bijna niks verstaan van wat de ander zei was hij toch stil. En met een goede reden ook natuurlijk, hij was gefascineerd geweest door dit dingetje dat zo aardig was geweest. Er klonk een geluid dat hij soms eens had opgevangen en hij lichtte meteen zijn oortjes wat meer op, interesse opspringende in zijn lijfje. Opnieuw woorden... En toen werd het stil. Brit snapte na enkele seconden dat het weer zijn beurt was iets te zeggen en hij liet een paar zachte piepjes horen, niet wetende wat de betekenis van zijn woorden waren... Of dat van de ander. Hij was nog zo klein, een bolletje die amper iets kon. En toch zat hij hier. Oh well...

- Zullen we mss een nieuw topicje doen waar Brit zijn oogjes wat open heeft en mss al een beetje praat? c: