It's All Lies

Hoewel Pythonkit groot en ogenschijnlijk gezond was, had hij zijn oogjes nog steeds niet geopend. Hij voelde simpelweg de behoefte niet; alsof hij instinctief al wist dat het toch niet uit zou maken. Hij had de geschrokken piepjes van zijn siblings gehoord toen die hun nieuwe zintuig ontdekten, maar hij had geen idee wat de oorzaak was. Nu was het de beurt aan een andere sibling, blijkbaar. Vlak naast zijn oortje piepte Sheddedkit luid en geschrokken. Pythonkit fronste geïrriteerd en duwde blindelings zijn pootje naar opzij, niet wetend wat hij zou raken maar hopend dat het zou helpen.

Het hielp niet; het zorgde er enkel voor dat zijn broertje opnieuw piepte. Pythonkit piepte geïrriteerd terug en draaide zijn kopje weg van de ander. Toen kreeg hij plots een duw terug. hé, nee, dat was niet hoe het hoorde te werken! Het katertje was echter koppiger dan dat. Hij draaide zijn hele lichaampje weer richting Sheddedkit en blindelings duwde hij met zijn voorpootje opnieuw in de bijna ruwe vacht van zijn sibling. Pythonkit zou heus niet neergaan zonder een goed gevecht!

Even leek het alsof hij overwonnen had, want plots verdween de zachte druk van zijn broers vacht tegen de zijne. De leegte had hem opgeslokt - maar toen kwam het plots terug, gevolgd door ene nog hardere klop op zijn kopje. Een hol geluid galmde door de nursery, of zo voelde het toch, gevolgd door de luide piep van de nog steeds blinde kitten. Eerst was het een piep van pijn, maar daarna veranderde het in een soort oorlogskreet. starclan, Sinclaw was vast trots als ze zag hoe haar kittens op nog maar twee weken elkaar al ver aan het uitmoorden waren. Pythonkit gaf nog niet op, draaide zijn grotere lichaampje naar opzij zodat hij Sheddedkit beter kon bereiken, en viel toen aan met zijn twee voorpootjes tegelijk. Het was moeilijk, want hij wist niet waarop hij klopte, dus hij klopte er maar op los; maar Pythonkit wist niet beter dan dat de ander hetzelfde deed. Dit was volledig zoals het hoorde.

Pythonkit was hulpeloos wanneer Sheddedkit terugsloeg. Hij zag het niet aankomen en kon het dus niet ontwijken; maar hij ging er ook vanuit dat hetzelfde gold voor zijn broer. Hij piepte luid; zijn kopje bonsde van de klappen die hij ontvangen had, maar het katertje was koppig. de breed gebouwde kitten voelde het wriemelende lichaam van zijn ruwgepelste broer onder hem en gebruikte zijn gewicht om de klappen op zijn ovalen hoofdje harder te laten aankomen. Daar, take that!

Yes, het leek te werken! Zijn broertje piepte zachtjes, een geluid dat Pythonkit nu nog niet helemaal snapte als pijn maar waarvan hij instinctief wel wist dat het betekende dat hij aan het winnen was. Tot het plotseling allemaal omdraaide. In slechts een fractie van een seconde werd hij plotseling geplet door het kleinere lichaampje van Sheddedkit. Als ze allebei groter waren zou hij hem met gemak kunnen dragen, maar zo sterk was Pythonkit nu nog niet. Zijn snuitje werd tegen de grond gedrukt en hoewel hij mos hapte, was het verlies van gezichtsveld niet bijzonder problematisch voor de toch blinde kitten. Het katertje piepte, al werd dat geluid gemoffeld door het zachte mos, en hij wriemelde wild met zijn pootjes in een poging ervoor te zorgen dat Sheddedkit zijn greep op zijn rug verloor.