Right or wrong

Hm. Als het op de geur alleen aan kwam, zou hij niet bepaald snappen waarom Bloodpaw dit leven boven dat van een warrior had gekozen. Om eerlijk te zijn begreep hij dat überhaupt niet zo, immers had hij de bouw om een waardige warrior te worden. Konden zwakke, zielige she-cats niet beter gebruikt worden voor dergelijke taken? Nu goed, zijn ideeën hierover zouden waarschijnlijk echt gewaardeerd worden en daarbij was dit wat zijn vriend wilde. Vrienden, waren ze dat? Erg deed het de kater niet, maar wel had hij besloten om hem op te zoeken. En niet alleen dat, om ook maar eens te kijken wat voor een zogenaamde 'upgrade' hij had gehad van den. De geur was een duidelijke minpunt, maar de ruimte... Ja, daar moest wel aan te wennen zijn. "Hmm," sprak hij wat afwezig toen hij de aanwezigheid van de ander opmerkte. "Dus dit is waarvoor je je oude nest hebt ingeruild, Bloodpaw?" met zijn kenmerkende half glimlachje p zijn lippen draaide Stagpaw zijn kop om naar de andere kater.

[&Bloodpaw]

Bloodpaw was op pad geweest en keerde terug met een dot bladeren en takje in zijn dikke maine coon vacht. Een klein ongemakkelijk glimlachje lag op zijn lippen toen een clangenoot hem vreemd aanstaarde. Het begon nu al. Twee dagen officieel medicine cat apprentice en katten dachten nu al dat hij net z’n vreemde eend zou gaan zijn zoals zijn mentor. De jonge tom keerde dus snel zijn den in, of nouja, zijn oude den. Verdorrie. Waarom gebeurde dit telkens weer? De tortie med cat app stond weer in de apprentice den, de den waar hij niet meer sliep. Beschamend van de fout die hij telkens maakte liep hij er weer uit en gniffelde. De kat die hem net al bekeken had keek hem nu nog vreemder aan. “Foutje?” Probeerde hij weg te grinniken maar dit liet hem juist nog erger voor schut staan. De tom stopte dan ook snel en sprintte dit maal wel de goeie den in. Snel kroop hij de plek in waar zijn nest stond en keek eventjes om het hoekje om te zien als Ace, Tallstar of Pepperkit hier in de den rondhingen maar nope. Hij was alleen. Opgelucht hield hij adem en ging hij uitgebreid liggen. Tijd om zijn vieze vacht op orden te krijgen, maar voordat Bloodpaw al maar een haal met zijn tong over zijn vacht kon halen klonk er een stem. Zucht. Dit zou niet altijd zo zijn toch? Elke keer wanneer hij even bezig was met zichzelf dat er een kat de med cat den in kwam bonjouren. De tom keek verrast op toen hij de stem nu duidelijker hoorde. Oh thanks starclan het was Stagpaw en geen patiënt. De groot gebouwde apprentice kwam zijn nest uit en stapte op de grijze tom af, die al zijn woorden klaar had liggen voor hem. "Dus dit is waarvoor je je oude nest hebt ingeruild, Bloodpaw?" Bloodpaw knikte, zijn oren omhoog staand. Ja hij was er best trots op, zelfs enorm blij. Hij werd getraind door een medicine cat, hoewel hij altijd gedacht had een warrior te worden. Een droom dat uitgekomen was maar waarschijnlijk zou vele katten waaronder Stag dat niet snappen. “Jup haha. Groot eh vind je niet? Het is best lux enz maar ik zal je aanwezigheid wel missen hoor maak je geen zorgen, je blijft altijd in me hart.” Plaagde hij Stagpaw met een knipoog. Eh, daar kwam zijn kitten karakter weer omhoog.

Zijn vreemd gekleurden ogen gleden over de veel ruimere den en diens vreemde opslag ruimtes. Jaloezie was niet echt iets dat hij voelde, maar de kater zou niet ontkennen dat het hem zeer prettig leek om meer ruimte te hebben. Hij was geen antisociaal type, absoluut niet. Toch kon hij soms zo zijn ergernissen vinden in de Apprentice den, omdat het daar zo vol was van anderen. Zoveel katten in één plaats haalde hem een beetje uit zijn comfort, vandaar dat hij het allicht wel in zou willen ruilen voor deze plek, alleen had Bloodpaw waarschijnlijk wel andere ideeën. De rood-zwarte kater stond een stukje verderop en Stagpaw liet zijn ogen over dat lichaam gaan, waarbij zijn blik bleef steken op een takje dat uit zijn lange vacht stak. “Jup haha. Groot eh vind je niet? Het is best lux enz maar ik zal je aanwezigheid wel missen hoor maak je geen zorgen, je blijft altijd in me hart.” hij lachte zachtjes maar vreemd gecontroleerd, al stonden zijn ogen geamuseerd toen hij de blik van de ander ontmoette. "Bloodpaw! Ik voel me gevleid," sprak hij met een vage grijns op zijn gelaat, waarna hij dichter op de jonge kater afstapte. Kort was hij zo dichtbij dat het haast leek alsof hij andere plannen had, maar vervolgens bracht hij zijn kop slechts naar de vacht van de ander om daar het takje uit te trekken. Kalmpjes stapte hij weer terug, zodat er een naar de sociale norm acceptabele afstand tussen de twee was. Kort gunde hij de ander plagend een charmante knipoog en legde het takje tussen zijn kaken weg. "Ach, je bent hier pas een dag of twee en je loopt nu al verstrooid met takjes in je vacht, wat doet je Acefray je toch aan," zijn eigen vacht was altijd zeer proper. Niet tot op het punt dat het ijdel leek, maar wel dat als men erop zou letten, je nooit een vuile plek zou vinden in zijn lichte grijs-witte vacht.

Stagpaw stapte op hem af waar hij even van de schrik zijn schouderharen overeind zette. Toen het bleek dat de andere apprentice geen gekke dingen van plan was kalmeerde hij. Even had het geleken alsof Stagpaw plannen had maar toen veranderde zijn houding op het laatste moment en maskeerde hij zijn vleiende beweging door een takje uit zijn vacht te plukken. Bloodpaw grinnikte en schudde zijn dikke maine coon vacht uit. Verschillende soorten takjes en blaadjes vielen uit zijn vacht. Hij was verbaasd dat Acefray hem nog niet afgezet had als medicine cat apprentice, alles wat hier in de den te vinden was leek in zijn vacht terecht te komen. Alsof hij een soort magneet was ofzo. "Ach, je bent hier pas een dag of twee en je loopt nu al verstrooid met takjes in je vacht, wat doet je Acefray je toch aan," Bloodpaw drukte zijn oren in zijn nek en glimlachte een beetje verlegen. "Het is niet perse Ace zijn schuld. Het lijkt er gewoon op dat takjes en andere voorwerpen mijn vacht gewoon aantrekkelijk vinden. Hoe druk ik ook ben om mijn pels op orde te krijgen na een minuut zit het al weer vol met troep." Lachte hij even zachtjes. Tja, waarschijnlijk was het een vloek ofzo. Hij wist het niet. "Kwam je eigenlijk voor iets?" Vroeg hij toen plots. Kwam Stagpaw met een reden of kwam hij gewoon even langs?

De reactie die hij bij Bloodpaw uitlokte vond hij vermakelijk, maar daarna nam hij wel iets meer afstand om niet te veel op de verkeerde knopjes te drukken. Nadat hij één takje had verwijderd en naast hen op de grond had gelegd, schudde de kater al grinnikend zijn vacht uit, waarbij nog veel meer takjes en blaadjes om hen heen neer vielen. Stagpaw keek ze geamuseerd na en maakte er een opmerking over. "Het is niet perse Ace zijn schuld. Het lijkt er gewoon op dat takjes en andere voorwerpen mijn vacht gewoon aantrekkelijk vinden. Hoe druk ik ook ben om mijn pels op orde te krijgen na een minuut zit het al weer vol met troep." nu was het zijn beurt om te lachen. "Wel, op z'n minst zal je het niet koud krijgen in de koude seizoenen, hm?" ook zijn vacht was vrij lang, maar minder dik. Het had meer weg van de fluwelen vacht van Whitepaw, glom altijd en wist door zijn moeite ook altijd wel goed te liggen. Bloodpaw was eerder een soort beer, niet minder mooi, maar wel een stuk meer... Fluffy. "Kwam je eigenlijk voor iets?" hij keek de kater met een grijnsje aan. "Ik kam voor jou, is dat niet reden genoeg?" klonk zijn stem zogenaamd klagend, waarna hij kort grinnikte. "Nee, ik wilde alleen even weer bijpraten met m'n maat nu je zo ver weg woont, maar als je het druk hebt weet ik je wel een andere keer te vinden,"