Small & fragile

Kon niemand hem horen? Een luide en hoge piep werd opnieuw geslagen, opdat het jonge dier er nu wel vier had geslaken en er geen reactie kwam. Ok, ok, misschien dat er twee waren over geslagen in een soort van happen naar adem... maar je moest het hem niet kwalijk namen. Zijn zwakke longetjes waren instabiel, zijn oogjes nog toe. Hij was een klein en zwak wezen... Maar hij deed o zo zijn best, kon je dat niet zien? Hij gilde nogmaals, wat eigenlijk een zacht gepiep was. Ergens irritant als je steeds in dat geroep aanwezig moest zijn, maar wat moest men eraan doen hm? Niet veel, je kon het moeilijk even aan en uit doen.

- Pepperkit

Hij leek niet echt iets te bereiken en dat was jammer... Want schreeuwen deed voor hem best pijn. Zijn longetjes prikten dan ook dag in. Het was geen fijn gevoel maar hij probeerde ze te negeren voor nu, aangezien hij de eerste dagen nogal erover had zitten jammeren. Maar aangezien hij niks anders had gekend in zijn korte leven had hij er niet verder over zitten murmelen. Stil drukte het jonge beestje even zijn pootjes wat weg, waarbij hij even wat piepte en een zacht gegrom over zijn lipjes liet gaan bij een steek die door zijn borstkas trok. Maar goed, dat zou opzich normaal zijn. Hij kende immers niks anders. Toen er echter een nieuwe geur binnen kwam, tilde het jonge diertje zijn kopje op en een zacht teder, maar lichtjes raspige, piep ontglipte zijn lippen. Ah! De kop zo hoog houden was zeker niet een aangenaam gevoel, dat was een feit!

Het kleine wezen kon opzich nog niet veel doen maar de verandering in de omgeving had zeker zijn aandacht getrokken, voor zovere een klein beestje zoals hem een aandacht kon hebben. Zijn kleine, redelijke stompe oortjes wiebelden even. Alert probeerde hij te luisteren naar nieuwe gegevens die misschien binnen zouden komen en hij wachtte af. MIsschien was het in spanning, maar dat lieten zijn capaciteiten nog niet toe. Dat zou nog even duren, maar voor nu ging ie wel natuurlijk. Al snel kwam er iets tegen zijn koppie aan en verbaasd spande het beestje zijn spiertjes aan en piepte het luidkeels. De haren in zijn nek rezen even van de plots aanraking waarna hij even wat zijn lijfje van de grond bracht... Om na een paar tellen de spanning in zijn lichaam op te geven. Jammerend gepiep kwam uit zijn bekje waarbij hij even zijn kop optilde en een nieuwe, pijnlijke gepiep uitbracht. Ondanks dat het totaal niet zo had moeten klinken, kon hij niet anders. Het was immers zo dat het niet fijn was voor hem om de lucht in zijn longen te voelen.

En zo snel als het was gekomen was het ook weg gegaan en even staakte hij het piepen, om het al snel weer te vervolgen een tijdje verder. Het was maar een paar seconden geweest, maar toch. Het gepiep dat hij verder zette was echter overgeschakeld op zacht gemurmel dat uiteindelijk wegstierf. Hij zoog even wat lucht naar binnen en voelde de pijnlijke steken die hij gewoonlijk had als hij dit deed. Het was alles behalve aangenaam... En even piepte hij pijnlijk... Het had zacht geklonken, maar uiteindelijk was hij na die ene niet verder gegaan, opdat hij even zijn pootjes wat bewoog en langzaam op zijn zij ging liggen... Hij had immers eerder op zijn buik gelegen en de druk van zijn lichaam was even teveel geweest voor de overdaad aan gebruik op zijn longen. Het was beter zo en dat was zeker te merken aan de stilte die hieraan volgde.

Het rare ding dat hem had aangeraakt leek niet terug te keren en dat was goed in zijn boek. Hij hoefde helemaal niks meer te weten van dat ding, het had hem toch wel even wat bang gemaakt en hij was helemaal op zijn ongemak geweest erdoor. Maar nu leek het zo goed als over en dat betekende dus dat hij weldra even kon slapen of op avontuur gaan. Dit was hoe hij vooral zijn dagen spendeerde, slapen, eten en dan zijn nest en de dingen eromheen verkennen. De zee van ijs dat echter naast het veilige huisplekkie was... Was nog steeds niet aangenaam. Maar het was de enige brug die hij had tot nieuwe avonturen. Toen het dan ook even stil was en de baby wat meer kracht had opgebouwd, duwde hij zich half rechtop en begon hij over het mosbed te kruipen. Na enkele sterke pogingen was hij dan ook op de rand van het nest geklauterd en tilde hij zijn koppie wat trots... Maar nog voor hij echte stabiliteit en eenheid kon vinden met deze plek... Tuimelde hij er met een harde klop van. Boem! Recht op de koude grond.

Er gebeurde eerst niet zo heel veel... En Brittlekit had niet heel veel besef van wat er zo gebeurde rond hem... Maar het feit dat hij niks zei was normaal voor de baby. Hij was een raar ei. En alhoewel het te begrijpen viel als je hem was, was het vast raar voor de anderen rondom hem. Hij bleef dan ook stil liggen. Hij was al een paar keer uit het nest gevallen. Maar dat betekende uiteraard niet dat het pijnloos was. Het was eerder dat hij gewoon was pijn te voelen door zijn zwakke longen. Alhoewel hij wel moest zeggen dat het beter leek te gaan... Hij had daar echter weinig besef van. Toen er plots echter iets rond hem kwam krullen... Samen met de geur van eerder en een zacht geluid, richtte hij zijn bolle oortjes wat op. Een zacht, teder gepiep ontglipte zijn bekje waarbij het wezentje even wat wurmde, om zich uiteindelijk zo dicht mogelijk tegen de pluizige, warme pels aan te drukken. Het leek haast een gewoonte om dit te doen. Maar ergens was dit veilig. Een regelmaat die hij fijn leek te vinden. Kort tilde hij zijn kopje wat op, waarbij een heel zacht gespin hoorbaar werd. Het was niet veel en het was de eerste keer dat hij dit geluid maakte.. maar het was er en zijn betekenis was dan ook glashelder. Hij vond dit heel erg fijn.

Wat een lief en zacht plekje was dit. Het was veilig en het voelde heel erg goed aan. Dus hij bleef verder snorren. Zijn nieuwe geluidje leek de aandacht te trekken van dit warme dingetje dat hem zo zacht behandelde... En iets zacht kwam rond hem te liggen. Het was nu al eventjes geweest, maar de jonge kitten begon moe te worden. Voor hem waren acties zoals dit heel erg vermoeiend en dus had hij ook zijn fair share aan slaap nodig. Daarom opende hij zijn mondje ook wat, een zacht en teder gaapje verliet deze... Voordat hij zich weer tegen de ander neusde en langzaam indommelde. Dit was fijn, dit was goed. Hier kon hij wel slapen. Rust nemen was immers ook heel belangrijk, zeker na zo een groot avontuur.