Tender... Lion?

Altijd hetzelfde verhaaltje. Hij werd moe en legde zijn koppie neer waarna hij in slaap sukkelde en moeite had met weer wakker worden. Maar voor nu waren die oogjes nog toe geplakt en was hij best nog stil, dus veel kon hij niet doen wanneer hij wakker was... Dus opzich kon hij er niet echt boos op worden. Wat was boos eigenlijk? Hm. Het was eerder het concept van boos zijn, aangezien het woordje hem nog niet was aangeleerd. Daarvoor moest hij nog even wachten tot spraak aan zijn arsenaal zou toegevoegd worden. Voor nu moest hij het maar aan zijn eigen manier van denken hechten. En voor hem was het dat ene gevoel dat hem niet zo goed liet voelen. Het was een beetje raar en hij wist niet goed waar het te plaatsen. Maar het bestond en of hij het leuk vond of niet was een volledig ander verhaal natuurlijk. Even trok het beestje zich op aan de rand van het nest.. Ja... Voor nu was hij wakker. Maar nu werd hij weer moe hoor... Want met een zucht drukte hij zijn lijfje tegen de boord van het nest aan... om er languit op te blijven liggen. Hij mocht van geluk spreken dat hij de ideale plek had en niet zo van het nest klaaide door de boosdoener die men de zwaartekracht noemde.

- Tenderkit

Een nieuwe geur, een nieuw avontuur. Dat was hoeveel Brit op dit moment wist en nu ook was er dus een nieuwe geur en daarbij vast ook een nieuw avontuur. Nieuwsgierig tilde hij dan ook zijn kopje wat op en piepte hij even, ergens begon hij toch wel interesse te ontwikkelen in deze dingen die hem benaderde en die steeds anders roken en dingen deden. Het was steeds anders, maar ergens toch gelijkende. Deze zei iets, maakte geluid en raakte hem dan plots aan! Hierdoor piepte hij even gespannen en rezen zijn haren op, waardoor hij even zijn balans verloor en zo het nest terug in schoof. Door de lichte opbouw van snelheid kantelde hij dan ook wat om en belande hij op zijn rugje, waardoor hij even begon te piepen. He... Nou... Hmpf... Gelukkig voor hem had hij dit probleem al eens gehad en na een paar keer en weer geschud te hebben was hij terug op zijn pootjes... Dan nu... De muur terugvinden en deze terug beklimmen!

Er klonken geluiden, waardoor de kleine baby even met zijn oortjes trok. De stompe bollige dingen die nog wat raar stonden op zijn koppie vonden dan ook al snel wat balans. Ze waren beter geworden in de afgelopen dagen. Als hij trots had kunnen voelen, dan was dat zeker geweest. Maar deze kleine stapjes waren alles behalve dat. Hij haalde even zachtjes adem en luisterde naar de dingen die hij hoorde, waarna hij zijn spieren aanspande en met een paar kleine pasjes over het nest heen kroop. Beetje bij beetje kwam hij dichter bij de rand van de nest... Tot hij er uiteindelijk was. Even piepte hij zachtjes, wat hem een prikkend pijnlijk gevoel gaf in de borst... Maar hij gaf niet op en stak zijn pootjes aan tegen de wand... Met een haal van zijn kleine lijfje klauterde hij zichzelf langzaam de wand op. Stapje per stapje was het... Tot hij uiteindelijk boven was... En even zijn kopje moe neerlegde op het verhoogde mos, zijn lichaampjes sneller rijzende dan dat het deed. Kortstondig. Het was duidelijk dat hij ademen nog steeds niet makkelijk vond en daarbij was er ook het probleem dat hij wel erg veel deze muur moest beklimmen hoor!

De baby had het gedaan, maar dat wist hij eigenlijk niet zo goed. Hij was nog heel klein en heel erg dom om het zo maar te zeggen als het daarop aankwam. Hij was immers nog heel erg... Een baby ja, wat anders. Veel kon hij niet, daarbij kwamen dus ook de capaciteiten om deftig te denken. "Goed gedaan!" Klonk er, maar voor hem waren het nutteloze woorden in een verdoefeld geluid die hij enkel had nagestreefd eerder. Hij tilde zijn kopje wat en liet een piepje horen. Uhm. Hallo? "Ik ben trots op je!" Klonk er, opnieuw dezelfde dingen naar hem toe. Toen kwam er iets dieps en ronkend, dat amper te horen was... En nieuwsgierigheid begon een basis in zijn onwetenheid te leggen. Hij piepte even zachtjes en keek op waarna hij even langzaam naar het ding toekroop... En zo boem tegen de neus van de ander aankwam! Hij deinsde echter niet achteruit en besloot kordaat op de ander haar kop te gaan kruipen. Haha!

Ja daar ging ie dan! Dit was de tweede muur, de praatmuur... en hij, Brittie, zou deze overwinnen met al zijn macht. Hij haalde dan ook hevig, zijn tere spiertjes gilden het uit van de miserie die hij aan het uitspoken was. Alles behalve handig dit, voor hem en de kat die belagen werd door de blaaskaak. Maar goed, kon je het hem kwalijk nemen? Hij was nog zo jong en klein en teer. Hij had er geen besef van, gewoon een fighter spirit... was ergens goed toch? Hij piepte echter even toen de muur bewoog! Zijn pootjes zweefden even door de lucht. Hierdoor stampte hij even hevig met de acherste waarbij jammerlijk gepiep zijn bekje ontglipte. Help help hel- oh...grond. Toen hij de bekende koelte van de ondergrond onder zijn pootjes voelde loste hij de muur en zakte hij op zijn kont naar de veilige grond. Hij zat even overeind voordat hij achterover tuimelde en even zo bleef liggen. Oof! Wat een avontuur dit.