Don't be so boring!

Een zachte zucht verliet zijn lippen terwijl hij zich op zijn rugje draaide, uiteraard ver uit de buurt van zijn siblings. Littlekit en Chillykit werden er alleen maar boos om als hij te druk was en de rest zou er waarschijnlijk ook commentaar op geven. Maar hij vond het zo verschrikkelijk saai hier! Hij had ondertussen nu al wel alles gezien en de kittens sliepen naar zijn idee veel te lang. Behalve Fuzzykit. Fuzzykit kon hij altijd wel overhalen om samen te spelen. Dat deed hem trouwens denken aan die keer dat hij naar zijn zusje had gesnauwd. Hij had daar nog steeds spijt van, maar gelukkig had hij het deels goed weten te maken door zelf speciaal een mosballetje voor haar te rollen waar ze zo vaak mee kon spelen als ze wilde. Alleen al de gedachte aan haar bracht een glimlach om zijn lippen. Hij vond zijn andere siblings ook wel belangrijk, hoor, maar Fuzzykit was echt geweldig als het aankwam op spelen. Chillykit was zijn ijsprinsesje, Littlekit was zijn gewone prinsesje en voor de rest moest hij nog iets verzinnen. Met Hoarsekit kon hij trouwens wel van die wildere spelletjes doen, zoals een beetje met elkaar bekvechten. Oeh, over Hoarsekit gesproken! Loudkit draaide zich snel op zijn buik en zette grote oogjes op toen hij zag dat Hoarsekit zijn oogjes opendeed en langzaam wakker leek te worden. “Aanvallen!” schreeuwde Loudkit vervolgens zo luid door de nursery dat iedereen daar wel wakker van moest worden. Vervolgens rende hij naar zijn broertje toe – en met rennen bedoelde hij letterlijk de vier stappen die hij verder moest zetten – en sprong vervolgens naar voren, zijn pootjes naar voren gericht zodat hij die op de rug van zijn broertje kon zetten en daarmee grip kon krijgen.

Loudkit voelde een triomfantelijk gevoel door zijn binnenste gaan toen hij Hoarsekit volledig wist te verrassen. Zijn lichaam rolde om en Loudkit sprong weg zodat hij buiten de vuurlinie was, zijn kleine staartje zwiepend en een uitdagende blik in zijn grijsblauwe ogen. Zijn oortjes wiebelden toen Hoarsekit oogcontact met hem maakte en een luide gil ontsnapte zijn lippen toen de kitten opeens over Littlekit sprong – waarbij Loudkit heel even vreesde dat Hoarsekit haar per ongeluk zou raken, wat gelukkig niet gebeurde – en naar Loudkit rende. Een lach ontsnapte zijn keel toen zijn broertje in zijn richting sprong en met een gracieuze beweging probeerde hij zich te laten vallen en weg te rollen. Het vallen lukte wel, maar dat wegrollen ging hem nog niet zo goed af. En dus was het resultaat dat Hoarsekit’s volledige gewicht op zijn flank terechtkwam in plaats van op zijn rug waardoor Loudkit’s adem ook heel even afgekapt werd. Maar de kitten werd niet boos. Nee, Loudkit werd zelden boos op zijn broertje of op zijn zusjes. Je had al veel nodig om de jonge tabby kwaad te krijgen, zeker nu hij nog klein was en hij alles rooskleurig inzag. Dat zou snel genoeg veranderen eer dat hij apprentice zou worden, maar voor nu was hij nog de onschuld zelve. “Jij zwaar zijn!” kirde hij vrolijk toen hij eindelijk bekomen was van de klap. Vervolgens stond hij op en deed opnieuw een poging om op zijn broertje te springen, zijn tanden plagerig happend naar diens oren, maar ervoor zorgend dat hij Hoarsekit nooit pijn deed.