When the party's over.

Onderwerp: When the party's over. do 31 jan 2019 - 14:53

Het leven van een Elder was behoorlijk saai. Daarom dat ze zichzelf had laten verleiden door een van de warriors van Shadowclan. Lionreign was een charmante kater, en had haar wel eens wat eten gebracht omdat ze zo slecht ter been was. Hij had haar een keer meegenomen in het struikgewas. Gewoon, even voor de plezier, voor de afleiding. Het had geen betekenis gehad, geen liefde. Maar nu was ze toch zwanger geworden. Op zich, nu had ze weer wat anders te doen dan wegrotten in de Elders den, wat ze zeker fijn vond. Maar kittens? Ehhh, ze had gehoopt dat ze dan inmiddels wel een leuke kater te pakken had gekregen. Maar nee, deze vader was niet bepaald de perfecte kerel die ze wilde. Maar helaas, daar kon ze weinig aan doen. Ze zou kittens krijgen waarvan de vader Lionreign was. Dat waren de feiten, en daar moest ze mee leven.

Nu lag ze al zo'n twee maanden in de nursery, en om eerlijk te zijn was het hier niet persé leuker. Hoewel, ze speelde soms met wat kittens, en er was net een nieuwe kitten uit Windclan gekomen die nog moest wennen aan de nieuwe omgeving. Dat was wel gezellig. Ze had verder niet veel meer te doen als toen ze Elder was, hoewel ze wel eens ging babysitten voor de andere Queens. De Queens hadden gezegd dat het bijna tijd was dat zij haar kittens ter wereld zou brengen, waardoor ze absoluut niet meer naar buiten mocht zonder toezicht. Niet dat ze ergens heen kon met haar manke poot. Een van de Queens was altijd wel bij haar zodat wanneer de tijd er was, dat Acefray meteen gehaald kon worden.

Deerleg had liggen slapen, maar werd wakker door een erge pijn in haar onderbuik. Ze opende haar ogen en kreunde, waarna ze met moeite haar kop hief om te kijken of er iemand was. Nee, enkel wat kittens maar die zouden haar waarschijnlijk niet kunnen helpen. Met moeite ging ze op haar zij liggen, waarna ze naar de ingang keek. Waar was iedereen? Waarschijnlijk moest de Queen die nu waarschijnlijk de wacht op haar had gedacht hebben dat Deer vredig lag te slapen en ze wel even een frisse neus kon halen. Ze klemde haar kaken op elkaar van de pijn en jammerde zachtjes. Hoorde het altijd zoveel pijn te doen? Ze wist zeker dat dit weeën waren, maar ze had nooit gedacht dat dit echt zoveel pijn deed. Het enige aan wie ze nu kon denken was Lionreign. Die moest hier bij zijn, het waren ook zijn kittens. "Haal Lionreign," fluisterde ze, hopende dat een van de kittens het had gehoord en dat ze nu naar Lionreign opzoek waren.

Een hevige pijnscheut sidderde door haar lichaam heen, en een kreet verliet haar bek. Wat zouden de kleine kittens niet van haar moeten denken? Met grote ogen keek ze naar een van de kittens en probeerde wat te zeggen. Dat ook Acefray gehaald moest worden. Maar niks kwam uit haar keel, het lukte haar niet. Ze legde haar kop op de grond, en daar begon het persen. Ze kneep haar ogen dicht en klemde haar kaken stevig op elkaar. Dit zou haar eerstgeborene worden, haar eerste kitten. Ze hijgde, en keek op, waar tussen haar poten een natte bol lag, haar moederinstinct kwam naar boven, en ondanks dat het pijn deed boog ze zich over de kitten om de ze te schoon te likken. Een pijnscheut schoot weer door haar lichaam, en ze verkrampte van de pijn. Ze legde haar kop weer op de grond, geen energie hebbende om haar lichaam aan te spannen. Ze liet de pijn haar opslokken, geen zin meer hebbende om er tegen te vechten.

De persdrang kwam weer, en met samengeknepen ogen liet ze haar lichaam doen wat het moest doen. Ze moest deze kitten nog ter wereld brengen. Zou dit de laatste zijn? Ze hoopte het in elk geval, ze dacht niet dat ze nog meer kittens ter wereld zou kunnen brengen. Dat zou haar dood kunnen worden. Met veel moeite tilde ze haar kop op, om de kitten te pakken die net ter wereld was gekomen. Ook deze probeerde ze schoon te likken, maar halverwege staakte ze de poging. Ze keek naar haar poten, die rood waren van het bloed. Ook haar nest was rood. Zwak keek ze toe hoe bloed maar bleef vloeien uit haar lichaam, en een haperde lichaam verliet haar bek. Ze moest haar twee pasgeboren kittens nog een naam geven. Ze keek naar de eerste kitten, die erg op haar leek. Het was een fragiel kereltje. "B-brittle..." mompelde ze met horten en stoten. Ze wilde de tweede kitten ook nog een naam geven, een mooie naam die bij hem zou passen. Ze had haar bek half open, maar geen geluid kwam uit haar bek. Het lukte haar niet, wat haar ergens erg frustreerde. Maar ze was moe, zo ontzettend moe. Misschien dat het maar beter was om eerst een dutje te doen, en dan later maar een naam aan haar tweede kindje te geven. Ze sloot haar ogen, legde haar kop neer, en gaf zich over aan de zeurende pijn in haar onderbuik. Ze voelde zich zweverig en misselijk, en ze was zo moe. Het leek wel alsof ze maanden niet geslapen had. Ze zuchtte en sliep in.

Ze werd nooit meer wakker.

- Lionreign, Brittlekit & Sabrekit eerst, daarna open!

De laatste weken was het wezentje groter en grote geworden, maar niet zo heel massief. Yeah, hij was niet echt een grote kanjer, zelfs niet voor een kitten. Het kleine beestje had ook weinig besef over wat er met hem ging gebeuren. Besef was een concept die enkel zou voorkomen in zijn oudere leven, wanneer hij wat langer de lucht in zijn longen had dan enkele minuten. Het zou even duren, zijn hersenen zouden eerst wat ervaringen moeten opnemen. Leren zien, wandelen en praten. Het zou een weg worden die velen voor hem ook hadden gedaan, dus het was niet onmogelijk. Hoe dan ook was hij de eerste hij die dit pad zou afleggen en ergens.. Ergens was dat eng om te bedenken. Want elke persoon was anders en moest elk hun eigen dingen behalen. Misschien kwam hij wel niet verder dan de eerste paar minuten van zijn leven, wie wist... Het zou een vredevol gaan zijn, niet? Aangezien besef nog niet in de baby lag. Het zou een kort iets zijn, waar niemand waarde of emoties aan hem zou hechten. Maar wat men niet wist, was dat het hem niet was die vandaag vaarwel zou zeggen.
In een hevige pijn en koelte die hem overspoelde werd hij ter wereld gebracht. Zijn longen prikkelden van de plotse golf die over hem geen trok. Als een deken die in ijs was gedompeld. Het was vreselijk en even hakelde het wezen moeizaam, happend naar adem die hem niet meteen vriendelijk begroette. Het steek in zijn longen en liet zijn hele lichaam in pijn. Even sudderde het lijfje van het kleine kindje. Hij was zwak en de pijn in zijn botten en longen was groot, maar het was stabiel. Als hij kon had hij gegild, geschreeuwd... maar hij kon de adem er niet voor vinden en dus volgde deze dan ook niet. De eerste tellen van zijn leven waren pijnlijk.. Een van de meest schokkende dingen die een persoon overkwam in zijn leven, in deze wereld komen. Zacht piepend werd het zwakke en kleine ding opgetild en ergens warm gelegd. Wel meteen begon hij zijn pijnlijke pootjes te bewegen, zoekende naar hetgeen dat hij nodig had. Ondertussen streek iets warms over hem heen.. En dat gaf het kleine beestje een gevoel van rust over zijn pijnlijke wezen. Het was goed zo...
Het duurde niet lang voordat het kind iets had gevonden en na enkele tellen nam hij de melk gulzig tot zich, de warmte die hierbij zijn lichaam binnen kwam was dan ook zeker welkom. Het verzachtte de pijn en zorgde voor een pijnstillend effect. Het leek haast alsof hij verdoofd werd voor de horror die over hem geen werd gebracht in de volgende momenten. Het was maar goed dat hij voor nu nog blind en doof was... Want langzaam begon bloed zich met zijn kittenpelsje te vermengen. Opnieuw drong de koelte over hem heen, deze keer van zijn pootjes uit. Het was eerst warm geweest maar het mocht niet blijken... En met een sudderend, pijnlijk lijfje drukte het jonge dier zich meer tegen zijn moeder aan... Zoekende naar warmte. Dezelfde warmte die hij eerder tot zich had genomen en die hem voor even in een moment van rust had gebracht. Hij wilde dat er nog iets volgde, zodat hij zijn lijf kon laten rusten en niet langer de pijn in zijn botten moest voelen. Hij was moe.

_{Hoewel dit niet echt.. Het plan geweest was, raakte Lion er niet van van slag.
Normaal kon de kater niet tegen dingen die buiten hem waren. Hij moest de leiding hebben, moest een bepaalde vorm van macht hebben over dingen. Maar dit was totaal buiten hem gebeurt. Natuurlijk was hij niet dom, en had hij het risico van een fijne nacht niet uitgesloten, maar dat het werkelijk zou gebeuren had hij niet verwacht. Hij was er eerst wat van slag van geweest. Had overwogen Deerleg in een rivier te duwen, maar had toen besloten dat hij dit kon gebruiken. Twee kittens die hij kon omvormen zoals hij maar wilde. Die hem zagen als een god. Zo slecht was dat vooruitzicht nou ook weer niet. Echter was er geen ruimte voor een mama in dit plaatje.
Toen hij gehaald werd was hij niet verrast. Deerleg was al een tijd hoogzwanger geweest en hij had expres wat meer rond het kamp gehangen omdat hij de geboorte niet wilde missen. Niet om één of andere sentimentele reden; meer omdat hij zo snel mogelijk van haar af wilde. De kater kwam overeind en liep de nursery in, waar hij haar zag liggen. Ze had pijn, dat was wel duidelijk, maar dat was normaal. Hij keek op haar neer, hoe ze de eerste kitten een naam gaf; Brittlekit. Een blik van afschuw was als een korte flikkering zichtbaar in zijn ogen. Wat een lelijke naam. Totaal niet zoals hij bedacht zou hebben. Echter zei hij er niets over.
Hij had nooit gedacht dat zijn problemen zo makkelijk opgelost zouden zijn. Toen Deerleg plots haar hoofd neerlegde en stopte met ademen, was er geen reden meer voor moeilijk plannen en uitgedachte strategieën om haar zo onopvallend mogelijk dood te maken. Dat was dan wel weer netjes. En hij had een kitten om een naam te geven. Hij bootste eerst maar na wat hij haar had zien doen; het schoonlikken van het kleintje. Hij wilde immers wel de beste zorg aan ze leveren; hij had niks aan zwakke kits. Toen trok hij beide bolletjes tegen hem aan waarna hij ze bedekte met zijn staart voor warmte. "Sabrekit," spinde hij tegen de sterke kitten, de kitten die hij nu al leuker vond.}

Puffincliff ging door met haar taken zoals het moest. Leafbare maakte het moeilijker, maar ze werkte hard. Haar kittens groeiden op en trainingen met Echopaw gingen goed. Hij zal al snel warrior worden. Met haar beste vriend Acefray sprak ze niet vaak meer. Dat miste ze wel. De gezellige gesprekken, maar ze vond het ook prima op haar eigen. Nu hing ze meer rond in het camp omdat haar pleegdochtertje Deerleg hoogzwanger bleek te zijn. De nacht van het gebeuren kon ze maar moeilijk de slaap vatten. Iets vertelde haar dat er iets mis was. Ze wist echter niet wat en bleef woelen. Uiteindelijk gaf ze het op. De slanke poes ontrolde zich en stond op. Niets leek fout te zijn in de warriors den, dus ging ze even checken in de apprentices den. Daar lagen haar kinderen vredig te slapen. Haar groene blik werd iets zachter en ze schudde haar kop voordat ze de den verliet. Met een donker gevoel checkte ze de voorlaatste den. De Nursery. Het was voor Puffin als een soort van tweede thuis. Daar werd ze niet te veel gestoord, alleen voor bedankjes en prooi. Ze kon er alleen zijn met haar babies en hen alle liefde geven. De poes trippelde ernaartoe en glipte door de ingang. Meteen rook ze bloed en angst. Hier was hard gewerkt en ze kon al raden wie. Echter was er geen moederlijke stem die de kittens namen gaf. Ze zag Lionreign bij Deerleg zitten, zijn staart om twee kittens gekruld. Puffincliff naderde en constateerde met een vreselijk gevoel in haar buikje dat haar pleegdochter gestorven was. Even helemaal niet bezig met de kater drukte ze haar neusje tegen dat van Deerleg. Ze was zo onschuldig, waarom moest Starclan haar afnemen? Tranen gleden uit de ooghoeken, ze moest even slikken. Haar kopje draaide zich naar de kater. "Ben jij de vader?"

- als ik mocht binnenvallen c:

Onderwerp: Re: When the party's over. vr 1 feb 2019 - 21:32

_{Een leven had zich ontstaan in de buik van een jonge Elder. Samen met zijn broer was hij de weken groter geworden en nu was het tijd om de nieuwe wereld binnen te vallen. Echter liep het proces moeizaam. Eerst ging het andere wezentje weg, waarna de naamloze kitten algauw volgde. Klein en hulpeloos landde de kitten op de koude, maar zachte grond. Een luidde piep verliet diens bekje, waarna hij door een kracht die hij al snel als zijn mama beschouwde naar een warme plek werd gebracht. Alleen was er iets mis. Na een tijdje werd deze warmte steeds kouder, en de honger die hij had kon bij deze bron niet gestild worden. Wat was er aan de hand? Had de kitten gevraagd wanneer deze wat ouder was. Een andere warme bron kwam, en algauw duwde het kereltje zijn kopje in de bron. Waar was zijn eten?}

Onderwerp: Re: When the party's over.