Final Assassement [Boarpaw]

Het was tijd. Clovergaze stond klaar. Het was nog donker buiten, maar Boarpaw was dat wel gewoon. Ze stonden altijd erg vroeg op en soms trainden ze door tot schemer. Die trainingen waren er steeds vaker en nu kwam de laatste. Dit wist de jonge kater echter niet. Hij wist wel dat hij bij zijn laatste was, maar niet dat dít het was. De rood-witte kater verscheen. Hij was zo anders dan zijn mentor. Boarpaw had zeker zijn naam verdiend door zijn brede en sterke bouw. Je zag zo zijn spieren onder zijn huid rollen. De mentor zelve was zeker niet slank. Hij was gespierd, maar dat zag je meer in zijn achterpoten. Die waren goed ontwikkeld en als hij op je zat in een gevecht wou je de klauwen niet in je buik. Met een knikje begroette hij Boarpaw. Hij wou de stilte van het camp niet verstoren. Met een staartzwaai vertrokken ze uit het kamp. Van zodra ze een stukje voorbij de Sandy Hollow waren draaide hij zich om naar zijn apprentice. "Je mag zodra vertrekken, ik wil dat je voor mij een hagedis of een niet-giftige slang vangt. Als er andere prooien op je pad komen laat je ze niet liggen." Hij keek even naar zijn apprentice en liet zijn strenge masker even vallen voor een glimlach en een knipoog. Toch werd hij weer serieus. This was big business. "Je hebt tot de avond, dan kom je weer naar deze plek. Veel succes Boarpaw."

+ Boarpaw

Het was hem niet ongewoon geworden, het vroege opstaan en het late terugkomen in het kamp. Boarpaw had het wel nodig, want ze moesten regelmatig korte pauzes houden wat zijn zwakkere longen betrof. Echter beet de brede kater zich vaak door en weigerde hij om te stoppen. Immers wilde hij sterk worden, hij wilde zijn warriornaam verdienen. Om eerlijk te zijn had hij veel sociale contacten laten vieren en zich vooral gefocust op zichzelf. Wie weet zou dat veranderen als hij eenmaal warrior was. De brede kater volgde zijn mentor het kamp uit wanneer deze een signaal gaf met zijn staart. Hij keek zijn mentor aan zodra deze zich weer naar hem omdraaide, iets dieper het territorium in. Een grijns speelde rond zijn lippen en hij knikte. "Dankje, Clovergaze." De kater haalde een keer diep adem en dacht na. Hij moest het tactisch spelen, zijn kennis van eerdere trainingen gebruiken. Vervolgens zette hij zichzelf in beweging en met nog een laatste blik op zijn mentor verdween hij in het struikgewas.

De kater zag zijn apprentice gaan. Hij had nog een knikje gegeven, voordat hij aan zijn assassement ging beginnen... Was dit hoe moeders zich voelden als hun kroost opgroeide? Ze moeten afgeven? Clovergaze bleef even zitten. Hij was sneller dan de kater, niet alleen omdat deze zich meer focuste op spieren, maar ook omdat hij zwakkere longen had. Hij zou Boarpaw nu onopgemerkt moeten volgen, wat voor hem ook een hele uitdaging zou zijn.

Zijn hersenen draaide overuren terwijl hij nadacht over een goede plaats om aan een hagedis of niet-giftige slang te komen. Hij hakte een knoop door en ging nu regelrecht voor de Sunningrocks. De meeste apprentices zouden er vandoor gestoven zijn, maar Boarpaw wist dat hij binnen een uur out op de grond zou liggen als hij het zo aanpakte. Met een stevige pas, maar niet teveel van zijn energie verbruikend, ging de rode kater dan ook op weg. Ondertussen probeerde hij tegen de wind in te lopen, gezien hij eventuele andere prooien ook op wilde merken.

Wachten was zo saai. Clovergaze ging liggen. Hij sloeg zijn poten over elkaar als een echt heer, of dame. Daar luisterde hij naar de stilte. De wind was het enige geluid dat door de kale takken ruiste. Het was omdat de vogels waren gaan slapen. Leafbare was rustig in vergeleken met de rest, maar ook kaal. Hij hield meer van newleaf of greenleaf. Ja. Dat gezegd of gedacht zijnde stond hij eindelijk op. De kater was nu toch al een tijdje onderweg en had genoeg voorsprong gekregen. Clovergaze wandelde dan ook op een rustig tempo, snuffelend aan elk takje om het spoor niet kwijt te raken. Het was ook handig dat het niet sneeuwde. Zo verdwenen de sporen van Boarpaw niet.

Onderwerp: Re: Final Assassement [Boarpaw]