I won't break my neck

Oh, het was haar maar al te duidelijk geworden dat Wolfpaw vinden niet makkelijk ging worden, dat Shadowclan gebied betreden gevaarlijk was en dat de kans op mislukking enorm was. Vixen slaakte dan ook een zucht terwijl ze door liep, de geur volgde die een andere rogue haar had laten reuken. Voor alle gevaarlijke verhalen die haar verteld waren door Moonwhite en Skinny Love, viel het nog best mee, tot nu toe. Ja, ze had al een aanvaring met honden gehad, vossengeuren gespot en weg gerend voor een andere rogue. Maar het viel toch best wel mee, met wat ze verwacht had. En hier was ze dan. Op de grens van Shadowclan, de geur waarop ze gewezen was. Deze was sterk, heel sterk. Dit moest dan van een recente markering zijn, wat inhield dat Shadowclan katten in de buurt waren. Vixen deed haar best om zo luidruchtig en opvallend mogelijk de grens over te stekken. Ze wilde dat ze opgemerkt werd, ze wilde niet de indruk geven dat ze een ongewenste indringer was. Ze was een vriend, geen vijand en ze hoopte met heel haar hart dat Wolfpaw haar als eerste zal vinden.

- Open

Eerder die dag had een van de hoge piefen besloten dat ze maar eens moest gaan socialen ofzo, want samen met wat andere onbenullige warriors en apprentices was ze erop uitgestuurd om de grenzen te markeren. Wat slecht gehumeurd sjokte Wolfpaw achter de groep aan, nu Tall zijn nieuwe Windclan speeltje had en zij ook wat ouder was geworden, werd ze steeds vaker op dit soort uitjes uitgestuurd. De poes vond het maar niets, de meeste katten lagen haar toch niet en stiekem spendeerde ze veel liever één op één tijd met Tallstar, want ondanks dat ze altijd boos haar ogen rolde bij zijn stomme geintjes en capriolen, genoot ze wel heel erg van zijn aandacht. Meer dan dat stomme Windclan konijn ooit zou doen. Wolfpaw snoof uit frustratie, maar bemerkte toen perrongelijk heel vaag een geur op die de wind haar richting op smeet. Meteen vertraagde ze haar pas wat, waarbij ze de absolute verbazing op haar gelaat moest maskeren. Kort mompelde ze een smoes tegen de rest van de patrouille dat ze iets moet checken en verdween toen stilletjes tussen de schaduwen. Waarschijnlijk zouden ze er niet heel erg van op kijken, Wolfpaw zonderde zich wel vaker af en discussies daarover leiden meestal tot niet veel, de meeste klachten gingen gewoon meteen naar Tallstar. Haar best, ze had even iets belangrijkers te doen. Tallstar kon toch haar kont kussen, net als die patrouille trouwens Met haar neus in de lucht en een frons op haar gelaat bewoog ze zich door de bosjes, haar eigen reukvermogen niet gelovend. Natuurlijk, ze zou die geur uit duizenden herkennen, maar het was niet mogelijk. De wind moest spelletjes met haar aan het spelen zijn. Zij kon hier niet zijn, Vixen-
Abrupt kwam ze tot stilstand, half verborgen tussen de schaduwen en met amberen ogen zo groot als schaaltjes. Kort kon ze geen woorden uit brengen, volledig uit haar doen gebracht door de verschijning van de poes die ze zo had gemist. "V-... Vixen?" bracht ze ademloos uit, haar eigen zintuigen niet gelovend terwijl ze uit de bosjes stapte en zichzelf bekend maakte. Starclan, ze was groter, maar nog even mooi als ze zich herinnerde. Het gevlekte patroon van haar zo mooie vacht was in haar geheugen geprint. Was dit een grap? Was dit een spel Starclan met haar speelde, door waanbeelden voor haar te maken? Of.. Was dit haar echt?

Ze stapte door, door de sneeuw, die deels gemengd was met modder en bladeren. Ze snoof de lucht op, opzoek naar de bekende geur van Wolfpaw, maar vond niks. Nee, die volledige Shadowclan geur was te overheersend en maskeerde elk ander geurtje die haar naar haar geliefde zou brengen. Ja, was Wolfpaw dat? Haar geliefde? Ze hoopte van wel. Maar wat als zij verder was gegaan met haar leven. Dat was natuurlijk niet meer dan logisch, maar toch. Vixen beet op haar lip terwijl ze door stapte. En toen ze de pootstappen van een andere kat hoorde, kwam ze abrupt tot een halt. Vixen probeerde te ontspannen, draaide met haar oren en keek om zich heen terwijl ze de lucht proefde, maar de geuren van Shadowclan waren te verwarrend.

"V-... Vixen?"

Ja, dat was haar stem. Dat was de stem van Wolfpaw. Vixen verstarde, voelde haar ogen troebel worden van opluchting en blijdschap, zelfs haar zicht werd wazig terwijl ze haar heldere, olijfgroene kijkers op Wolfpaw richtte. "W-Wolf...paw!" Ja, zou ze nog 'paw heten? Het maakte niet uit. Vixen voelde hoe haar spieren weer los kwamen en ze stapte meteen op de grote poes af. Want ja, wat was ze groot geworden! "I-ik ben hier... écht," murmelde ze zachtjes, haar stem hees. Ze was zeker een heel stuk kleiner dan Wolfpaw, ook al was ook Vixen gegroeid. Ze drukte haar gevlekte vacht tegen haar donkere vacht en inhaleerde haar vertrouwde geur, die ze nu wel weer kon opmerken, want ze was hier.

Hoewel het waarschijnlijk niet langer was dan slechts een paar seconden, leek de tijd dat de twee tegenover elkaar stonden in stilte een eeuwigheid te duren. Haar ogen namen Vixen in zich op. Vixen, die nog zo onherroepelijk Vixen was, haar lichaam slechts iets groter en volwassener, maar die bekende groene ogen maakten alles zo echt. Zo echt, en toch stond ze hier, in dit modderige gebied waar haar poten nooit zouden moeten staan. Was ze zich dingen aan het inbeelden? Nog nooit eerder had ze getwijfeld aan haar ogen, maar nu leek ze zelfs haar eigen zicht niet meer te kunnen vertrouwen. Versteend bleef ze dan ook daar staan, zijzelf ook een stuk groter en... Anders, dan de laatste keer dat ze zo tegenover elkaar hadden gestaan. "W-Wolf...paw!" Klonk de twijfelende stem van de ander. Wantrouwend trok Wolfpaw haar oren iets naar achter en toen de andere poes dichterbij kwam zette zij op haar beurt behoedzaam een stap achteruit de schaduwen in. Iets klopt niet, iets moest mis zijn. Hoe lang had haar moeder haar wel niet verteld om te stoppen met nodeloze dromen? "I-ik ben hier... écht," en toen de ander zich tegen haar aandrukte en werkelijkheid van de situatie eindelijk tot haar harde kop doordrong, smolt de staalharde Wolfpaw in de omhelzing van de ander. Zonder dat ze er erg in had begonnen de tranen van haar wangen te stromen en kwam het breekbare, goedbedoelende kind dat ze bij Vixen had kunnen zijn, weer naar boven. "Vixen," klonk haar stem gesmoord, terwijl ze diepe teugen van haar geur inademde. "Je bent hier," Alleen dat korte moment van ongestoorde vreugde kon niet voor altijd duren, want met een schok werd ze terug de werkelijkheid in gezogen. "Wat doe je hier?" klonk haar stem bezorgd, maar ze weigerde de ander los te laten. Niet nogmaals.

Ja, dit was echt. Net zo echt als de zon en de maan, de bomen met haar bladeren en de rivier gevuld met vissen. Dit was echt. Vixen vertelde Wolfpaw ook dat ze hier echt was. Dit was geen droom, dit was beter. Ze inhaleerde de vertrouwde geur van Wolfpaw en liet zich verdrinken inn haar dikke, grijze vacht. Vixen voelde de tranen van Wolfpaw op haar gevlekte vacht druppen. Haar eigen tranen waren ook begonnen met lopen, en doordrenkte de haartjes op haar wangen. Vixen maakte zich een klein beetje los van Wolfpaw, zodat ze haar recht in de ogen kon kijken. Ze was zo mooi, mooier dan ze zich kon herinneren. Ze snikte zachtjes toen Wolfpaw haar naam uitsprak. "Wolfpaw..." miauwde zachtjes, waarbij haar stem lichtjes brak. "I-ik heb je gemist," reageerde ze zachtjes op dat ze hier echt was, waarbij ze haar snoet omhoog bracht en een traan van Wolfpaw weg likte. En vervolgens kwam de vraag die ze wel verwacht had. Wat deed ze hier? "Ik wil bij jou zijn, Wolfpaw... daarom ben ik hier..." miauwde ze en glimlachte, waarbij ze toch verlegen haar blik afwendde, wetend dat dit heel stom kon klinken. Voor Vixen klonk dit niet stom, dit was wat ze wilde, maar hoe de ander het op zou vatten? Het maakte ook niet uit. Al zag ze Wolfpaw maar één keer. Vixen wist tenslotte niet wat er mogelijk was, of wat totaal niet mogelijk was.

Ze was op een solo patrouille, zoals vaak. De wit met grijs gevlekte she-cat was eenmaal niet zo gesteld op grote druktes en groepjes en liep liever in alle rust en stilte haar eigen rondes. Het gekraak van het sneeuw onder haar poten was het enige geluid wat in de donkere woud klonk vandaag. Niet eens een gekwetter van een kraai of het gemurmel tussen de hoge stammen heen van andere katten. Er was helemaal niks. De she-cat keek rond, niet helemaal wetend als ze het fijn moest vinden dat ze hier in alle stilte stond of erg. Was het normaal dat iemand soms zo erg hunkerde naar rust? Naar niks? Gewoon compleet niks dan jezelf en de stille wereld om je heen? Fadinpaw keek rond. Haar amberkleurige ogen knipperend terwijl ze de witte Shadowclan gebied observeerde. Ze was blij om hier te leven, beter dan de andere gebieden van de clans alhoewel ze de bergen ook wel had zien zitten. Zonder de Tribe dan natuurlijk. Shadowclan was sterk genoeg geweest toen om de hele nep clan uit de bergtoppen te verdrijven maar alle vier de clans hadden perse terug willen keren naar hun oude thuis waar ook nog eens hun grooste vijand had zitten lopen wachten. De bossen hadden toen weken lang gestonken door die bloedhonden maar nu, na vele regenbuiten en lange dagen veder rook het woud weer naar de frisse dennenbomen. Kort sloot Fadingpaw haar ogen. Genietend van de koude lucht dat in haar longen stroomde samen met de aroma van het Shadowclan bos in haar neus. Even bleef ze zo staan, gewoon genieten toen uit het niks de wind omdraaide en een nieuwe geur haar ogen wijd open liet speren. Haar blik versmalde en haar oren lagen direct in haar nek. In Starclan’s naam, was er een domme rogue hun gebied op gelopen? Met stevige pootstappen draaide de wit met grijs gevlekte apprentice zich om en liep in een kaarsrechte lijn de kant op van de verse lucht dat haar snorharen liet trillen. Het voelde niet goed, er klopte iets niets. Haar vacht tintelde er van maar ze weigerde om een patrouille op te zoeken. Ze zou dit met eigen klauwen oplossen en dan zal Acorndust en Tallstar eens eventjes zien wat voorn goeie, trouwe member ze wel niet was voor Shadowclan. Dat ze niet de bloeddorstige, clan verrader was omdat ze Acorndust een klap terug had verkocht toen hij haar had geslagen. Ineens werd ze toen bestempeld als een doorgedraaide bloodclanner die haar eigen clan wou neerhalen. Waren ze soms gek? Ze was de loyaalste van allemaal! Woede flikkerde op in haar borstkast als een grote vlam. Haar tempo rees hoger en helemaal toen ze de bekende geur rook van Wolfpaw. Zou haar vriendin de indringer ook hebben opgemerkt? Fadingpaw keek rond maar zag geen schim of een beweging wat kon duiden op de andere apprentice. De she-cat besloot veder te lopen, Wolfpaw zou er vast wel al zijn. De vijand alvast een lesje lerend. De apprentice liep stevig door, haar hart bosend. Dit was de dag dat ze haar zou bewijzen maar toen ze tussen de struiken door keek zag ze twee vachten zitten. Dahm. Had haar neus het mis gehad? Waren er meerdere indringers op het gebied? Nee dat kon niet.. Fadingpaw dook weg, snoof de lucht ondertussen op en meteen kroop er een verwarde gezichtsuitdrukking op haar gezicht. Er was maar echt één kat naast de Shadowclan geur? Werd ze soms verkouden? En toen sloeg het haar naar binnen: Wolfpaw’s geur hing natuurlijk ook hier rond. De wit met grijs gevlekte she-cat sloop zo stil als ze kon een stukje naar voren zodat ze net vanuit haar schuilplaats de twee katten zag en toen ze het ook zag wenste ze dat ze dit nooit gezien had. Haar hart splinterde uit elkaar, brekend in duizenden stukjes toen ze de kat herkende die met de ander lag te kleffen. Maar verdriet speelde niet in haar op. Dat gevoel had ze allang niet meer, of nouja wou ze niet meer. Inplaats dat ze begon te janken stak ze haar vuur van binnen in op en stokte dit tot het leek alsof de duivel haar de hel had gegund. Haar ogen spuwde de vlammen en haar vacht was dik en stekelig opgezet van de woede. Zonder pardon verstoorde ze hun knuffelsessie en duwde haar nagels in het bemodderde sneeuw. Ze zal deze schatjes straks goed moeten gebruiken als ze die rot beest van haar gebied zou verjagen. Haar blik richtte zich op Wolfpaw. De kat van wie ze dacht dat ze een normale vriendin was maar nu was het duidelijk voor haar dat het toch oh zo veel meer was dan enkel een normale vriendschap. Ze stapte naar voren, nul angst in haar lichaam te vinden toen ze haar klauw hard en zonder enkele aarzeling uitsloeg naar het gezicht van Wolf. Klauwen ontbloot en gericht om een goeie wond achter te laten op het gezicht van de kat waar ze het liefst de hele dag naar keek. “Verrader” Spuugde ze haar in het gezicht. Oh ze zou dit nooit vergeten. Nooit. Wolfpaw zou spijt krijgen maar die kreng die even dacht om haar vriendin af te pakken zou helemaal bidden dat ze hier nooit naar toe gekomen was. Ze zou gevlekte trut goed in het harnas jagen. Fadingpaw haar vurige ogen richtte ze diep op de blik van Wolfpaw maar ook kort op die van de Tribe kat, Vixen. “Vertrek. Vertrek nu en anders zal ik je eens laten zien wat echte tranen zijn.” Gromde ze tussen haar ontblote tanden door maar hield haar blik stevig op haar vriendin. “Je bent een verrader Wolf. Je bent niks anders dan puur slecht. Je zult spijt krijgen om liefde te tonen aan onze vijand. Keer terug naar het kamp en anders zal ik niet alleen je vriendinnetje wegjagen maar dan zal ik er voor zorgen dat jullie beide nooit meer in de buurt zullen komen van Shadowclan.” Haar stem was zo enorm kil ondanks dat haar hele lijf in vuur en vlam stond. Ze wist z’n negentig procent dat Wolfpaw haar waarschijnlijk een koekje van eigen deeg zou leren maar ze ging er niet van uit de weg. Ze zal terug vechten. En hard ook. Dat was te zien. Nul angst voor de zogenaamde grote boze wolf.

De ander maakte zich los van haar omhelzing en onwillig stond Wolf het toe. Toen ze haar eigen tranen weerspiegelt zag in die van de poes, besefte ze zich pas dat ook zij aan het huilen was. Verstomd keek ze de kleine druppels die ze van haar wang weggevaagd had, beschaamd om het feit dat ze zich zo openlijk kwetsbaar opstelde, maar aan de andere kant zo opgelucht dat ze voor deze keer, voor één keer na al die tijd kwetsbaar kon zijn. Toch moest ze nog iets van haar eer houden, dus wreef ze haastig met haar poot haar natte wangen droog, waarna ze snotterend haar neus ophaalde. Haar amberen ogen waren gegeneerd op de grond gericht "Wolfpaw..." haar stem brak. Wolfpaw huiverde, overweldigd door dit alles. Door haar, die zo opeens leek te zijn verschenen. Ergens wist ze nog steeds niet of ze dit moest geloven. "I-ik heb je gemist,"  Vixen kwam opnieuw dichterbij en even wilde de poes weer naar achteren deinzen, omdat ze zo gewend was om van aanraking af te schuwen, immers lag de klap van Sinclaw nog altijd vers in haar herinneringen. Toen de ander slechts teder een laatste traan van haar wang likte schudde ze ietwat beschaamd haar kop, een lichte blos op haar wangen en haar hart zo teer als dat het nooit was geweest "Eh.." mompelde ze ietwat onbegonnen. "Ik.. Ik jou ook een beetje... Best wel erg, eigenlijk," het feit dat ze al die tijd van binnen had verlangt om terug te gaan naar de bergen, dat ze iedere keer wanneer ze naar de sterrenhemel keek aan Vixen moest denken, vertelde ze er niet bij. Maar wat deed ze hier? "Ik wil bij jou zijn, Wolfpaw... daarom ben ik hier..." verward legde ze haar oren in haar nek en keek de ander niet begrijpend aan. "Je bent van de bergen hier gekomen... Alleen voor mij?" klonk haar stem al even ontzet. Waarom zou ze dat doen? Vixen had alles in de bergen; een tribe als familie, vrienden, familie; een goed leven. Wat voor idioot zou dat allemaal achterlaten? Zou ze... Dat alles opgegeven hebben alleen voor haar..? Een brok die ze niet weg kon slikken vormde zich in haar keel toen ze Vixen aan keek en dat besef tot haar doordrong. Wolfpaw was altijd de pleaser geweest, voor haar moeder, voor Lionreign. Zij gaf altijd alles op, niemand zou dat voor haar doen. Niemand, maar dit kleine poesje, waar ze zo lang geleden zo onwijs verliefd op was geweest, wel? "Dat is echt het domste dat ik ooit heb gehoord, man," hoewel ze zich sterk probeerde te houden, was haar stem overemotioneel en haar woorden niet slecht bedoeld.
Hun moment werd echter ruw onderbroken toen een figuur dat haar meer dan bekend was de bosjes uit kwam stappen. Meteen kwam ze overeind en draaide haar massieve lichaam richting de Fadingpaw. Haar oren trok ze in haar nek toen iets niet helemaal goed leek te zijn, waarom stonden haar ogen zo kwaad? "Fading-" begon ze wat uit haar doen, maar haar woorden moest ze inslikken. Klauwen fonkelden in het vale winterlicht dat door de dikke bebossing heen wist te komen. Een felle pijn schoot door haar wang toen de nagels van de kat die ze dacht te vertrouwen daar overheen sporen trokken. Kort kon ze niets anders dan verbijsterd staren naar de rode druppels die nu op de modderige grond onder hun poten viel, in plaats van haar eerdere tranen.“Verrader” Oh ze zou nooit zeggen hoeveel pijn dat deed. Fadingpaw, de enige kat die ze niet leek te haten, de enige leeftijdgenoot waarmee ze op jacht ging en graag tijd spendeerde. De enige verdomde kat uit de hele rot clan waarvan ze dacht dat ze die kon vertrouwen, gaf haar niet eens de kans om haar zaak uit te leggen. Gaf niet eens de kans om haar de waarheid te laten spreken, maar viel meteen aan. “Vertrek. Vertrek nu en anders zal ik je eens laten zien wat echte tranen zijn.” Al haar haren schoten recht omhoog en de pijn die Fadingpaw haar had aangedaan zette zich om in pure woede, al moest ze verwoed haar best doen de tranen in haar ooghoeken weg te knipperen. Woedend zette ze zich voor Vixen neer, zodat Fadingpaw haar geen haar zou kunnen krenken. "Blijf hier," wierp ze haar woorden krachtig naar Vixen. Nee. Echt niet, Fadingpaw. “Je bent een verrader Wolf. Je bent niks anders dan puur slecht. Je zult spijt krijgen om liefde te tonen aan onze vijand. Keer terug naar het kamp en anders zal ik niet alleen je vriendinnetje wegjagen maar dan zal ik er voor zorgen dat jullie beide nooit meer in de buurt zullen komen van Shadowclan.” Haar pupillen werden zo dun als spleetjes toen een nieuwe razernij door haar aderen heen stroomde. Verrader! Verrader! Nog nooit had ze zo hard een mes in haar rug gevoeld als toen Fadingpaw haar gif spuwde. Heel haar hart lag hier bij Shadowclan, hell, als er één iemand was waarvan ze dacht dat ze niet meteen tot conclusies zou springen was zij het wel. En nu, nu kleefde haar bloed aan Fading haar klauwen, en had die haar niets eens de kans gegeven een uitleg te verwoorden. Zonder ook maar één moment te twijfelen stortte Wolf zich nu met al haar gewicht en kracht op haar eerdere vriendin, waarbij ze haar met uitgeklapte klauwen tegen de grond probeerde te drukken. "Verrader!? Jij vuile hond!" haar stem was ijl van woede. "Hoe durf je dit te zeggen, hoe durf je mij een verdomde verrader te noemen! Ik zou sterven voor Shadowclan, er is niemand zo trouw als ik!"Bulderde haar stem woedend. Ja, Fading had een beetje een gevoelige snaar geraakt. Nog één maal zette ze meer druk op het lichaam van de ander voordat ze al haar zelfcontrole bij elkaar moest schrapen om de ander niet verder te bewerken. Enkele keren moest ze diep ademhalen. "Vixen ken ik van de tribe, de tribe die onze levens heeft gered in de bergen, weet je nog, idioot? Ik ga horen wat ze te zeggen heeft, en dan ga ik beslissen wat er gebeurd," ze maakte oogcontact met de ander en sloeg haar staart beschermend langs de nek van Vixen achter haar. haar ambere ogen stonden vol vlammende razernij, maar daarachter was de diepe pijn van verraad te zien. "En als je me nog één keer bevelen in de bek legt, of haar iets aan doet, voer ik je aan de honden, Fadingpaw" Ja, Fading had haar kleine hartje gebroken, maar als ze Vixen ook maar één haar zou krenken, zou ze de grijs-witte poes breken.

Vixen had haar gemist en dat vertelde ze haar ook. Vixen likte een traan van de ander haar wang af en keek Wolfpaw vervolgens recht in haar ogen aan, waarvoor Vixen een klein beetje omhoog moest kijken. Dit was iets wat ze heel leuk vond aan Wolfpaw, hoe ongemakkelijk en aan een onbegonnen zin begon. Hoe ze volledig van haar stuk gebracht leek te zijn, maar dan op een goede manier. Vixen glimlachte liefelijk naar de ander en wachtte rustig tot ze uit haar woorden kwam. Vervolgens drukte ze haar kopje tegen die van Wolfpaw aan en snorde zachtjes. "Ik heb jou ook best wel een beetje erg gemist," murmelde ze. Haar ogen waren waterig van de tranen, maar straalde van het geluk en op haar snoet breidde het geluk zich uit tot een glimlach vol liefde. Vixen schuifelde verlegen op haar pootjes en wendde vervolgens haar blik weer af, waarna ze zachtjes vertelde dat ze bij de grijze kattin wilde zijn. De volgende vraag zorgde er voor dat ze zachtjes grinnikte. Ze zei niks, knikte alleen maar, waarbij ze weer recht in de ogen van Wolfpaw keek en nu rolde er weer een traan over haar wang. "En dat is het helemaal waard," sprak ze zacht. Ze had haar thuis achter gelaten omdat ze bij Wolfpaw wilde zijn en ook al was het ergens pijnlijk, voelde ze zich weer compleet, meer als dan in de bergen. De volgende woorden van Wolfpaw zorgde er voor dat Vixen het uit proestte, een soort van snotterend lachend, maar oprecht. "Ik dacht al dat je dat zou vinden," reageerde ze dan ook grinnikend.

En dat hele magische moment ging teniet toen er een ander bij kwam. Vixen schoot naar achteren en keek toe hoe een andere apprentice, genaamd Fading...paw zou het dan wel zijn, er bij kwam. Wolfpaw werd verrader genoemd. Het ging snel en er werden allerlei boze woorden gewisseld en het enige wat Vixen hierbij kon denken was zich af te vragen wat ze gedaan had. De woorden die Fadingpaw uitsprak tegen Wolfpaw waren bot en gemeen en geheel onterecht. Waar ze vandaan kwamen, naast het feit dat Wolfpaw hier stond met een Tribe-Cat, wist ze niet. Vixen merkte dat zijzelf ook boos begon te worden. Ze wilde niet dat Wolfpaw zo behandeld werd door een ander, een ander die gewoon conclusies uit de lucht viste zonder er echt bij stil te staan. Vixen stapte weer dichter naar Wolfpaw toe en zette geruststellend haar staart tegen de Shadowclan poes aan. Wolfpaw was laaiend en ook uit haar bek kwam een hele rits aan woorden. Vixen sloeg haar oren naar achteren, sloot voor een moment haar ogen en sprak tot de Tribe of Endless Hunting om dit te stoppen. De kans was echter groot dat de Tribe of Endless Hunting haar niet eens meer zou horen. "Rustig, Wolfpaw," murmelde ze zachtjes bij de laatste zin van de ander.

En toen kwam er een zwarte kattin op het toneel. Haar woorden spraken meer gezag uit. Zij was dan vast een warrior. Vixen neeg haar kop een beetje. Het leek haar slim om een onderdanige houding aan te nemen, aangezien ze zich op onbekend terrein bevond. Bij het laatste bevel van de zwarte poes keek Vixen vragend naar Wolfpaw. "W-Wat?"

Fadingpaw stond op ontploffen en ze wist zelf niet echt waarom. Ze voelde zich verraden en dat mauwde ze luidop, recht in het gezicht van haar vriendin die dus al die tijd al iemand anders op het oog had. Was ze dan maar enkel geweest om de leegte te vullen tot die rat weer zou opduiken? Waarschijnlijk niet maar dat was wel hoe zij dacht en voelde op dit moment. Het boeide de wit met grijze she-cat ook geen klote dat Wolfpaw met haar begon te vechten en haar voor dingen uitmaakte. De sterke apprentice gooide haar tegen de grond aan maar Fading liet zichzelf niet zo gemakkelijk overwinnen. Daarom verkocht ze Wolfpaw dan ook een harde kopstoot en drukte haar klauw op haar kaak om der van der af te duwen. De ander zou voelen hoe erg haar woede nu kookte. “Doe het. Ik smeek je, gooi me voor de honden. Vermoord me. Wees niet alleen een verrader van mijn hart maar ook die van Shadowclan. Ruk me keel eruit, dood je clangenoot.” Doe maar dacht ze in haar kop. Ze had nu toch geen reden meer om te leven. Ze kon beter dood gaan en rotten in Dark forest. Maar oh ondanks haar gebroken hart waren gaar amberkleurige ogen fel en emotieloos. Alsof ze dwars door Wolfpaw heen konden staren en zo haar levende ziel uit haar lijf kon trekken. Ondertussen was er een nieuwe kat op toneel gesprongen. Een zwarte she-cat die de naam Fawnstep droeg die even dacht om Innerstar 2.0 te gaan spelen. Hah. Ze was niet onder de indruk van haar strenge toon. Inplaats van dat siste Fadingpaw naar haar en mauwde: “Bemoei je er niet mee, kitten moordenaar.” Zo, die mocht van haar ook de pot op. Iedereen, de hele Mousedung wereld mocht brandde van haar. “Jullie weten blijkbaar allemaal niet wat de code inhoudt. En al helemaal niet Tallstar, ik ga hier niet staan wachtte tot een KLEUTER een beslissing gaat maken als deze indringer vrij uit mag lopen.”

Haar staart lag om Vixen heen, wiens lichaam dun aanvoelde. Starclan, ze zou in de watten gelegd moeten worden, het beste voedsel van de hele clan moeten krijgen, want dat was wat ze verdiende. Al dat stuk was ze afgereisd, voor iets doms zoals zij, iets onbelangrijks zoals zij. Niemand zou zo iets voor haar hebben gedaan, en toch was ze hier. Ze was hier, en Wolfpaw maakte slechts oorlog met haar beste vriendin, wiens woorden als messen in haar rug staken. "Rustig, Wolfpaw," klonk er zachtjes van achter haar, maar Wolfpaw was niet rustig. Ze was laaiend, laaiend omdat haar vriendin zo onredelijk leek te doen. Fadingpaw verkocht haar een kopstoot en Wolfpaw haar oren suisden van de pijn, waarna ze zich kort terug trok en woest grauwde. Vanaf haar wang druppelden kleine druppeltjes bloed, maar de grote apprentice had het niet eens door. “Doe het. Ik smeek je, gooi me voor de honden. Vermoord me. Wees niet alleen een verrader van mijn hart maar ook die van Shadowclan. Ruk me keel eruit, dood je clangenoot.” haar oren lagen diep in haar nek en ergens wilde ze janken, janken omdat dit zo verschrikkelijk pijnlijk aan voelde. Maar ze wist beter dan haar zwakte zo te laten zien. "Ik ben geen harteloos monster!" schreeuwde ze haar toe en zwiepte woest met haar staart. Net toen kwam een zwarte, oudere warrior ten tonele die orde op zaken leek te willen stellen. "Ik denk niet dat ook maar een van jullie gaat beslissen wat hier gaat gebeuren," met een ruk draaide ze haar woedende kop om naar de warrior, die volgens haar geen enkel recht had een beslissing te maken. Dit was haar vriendin, van háár.  "Voordat Tallstar heeft gesproken vertrekt er niemand, noch zal iemand aan de honden gevoerd worden." Hoewel ze met liefde zou zeggen dat Fawnstep haar bek moest houden en dat ze zit zelf op zou lossen, zag ze een kans. Tallstar, haar mentor, haar soort-van-bijna-vader-figuur zou wel naar haar luisteren, toch? “Bemoei je er niet mee, kitten moordenaar.” haar brandende ogen gingen weer naar Fadingpaw. “Jullie weten blijkbaar allemaal niet wat de code inhoudt. En al helemaal niet Tallstar, ik ga hier niet staan wachtte tot een KLEUTER een beslissing gaat maken als deze indringer vrij uit mag lopen.” ze bolde haar rug en opnieuw blies ze naar de ander. "Jij hebt geen idee wat de code is! Je valt je bloedeigen clangenoot aan en smeekt om gedood te worden, als een laf misbaksel!" riep ze nog een keer terug, waarna ze zich tot de angstige Vixen keerde. De poes probeerde zich sterk te houden, echt waar, ze deed zó haar best, maar de jonge poes trilde op haar poten van alle emoties. "Kom, ik breng je naar het kamp, dan kan Tallstar ons helpen," kort bracht ze haar kop naar het oor van Vixen. "Niemand gaat je pijn doen, ik beloof het je, h-het, het komt goed," en die woorden meende ze, want loze beloftes maakte de poes niet. Desnoods zou ze met heel Shadowclan op de vuist gaan, hoor, haar vriendin Fadingpaw inclusief; Vixen bleef heel. Haar ogen gingen naar Fawnstep maar ontweken Fadingpaw, die ze niet meer aan kon kijken om honderd en één redenen. "Kom, volg mij," zei ze tegen Vixen en begon met een hart zwaar als lood haar weg naar het kamp te vinden.