Big thonk

Oké, het had haar een hele dag vol brainstormen gekost om tot deze conclusie te komen, maar goed. Voor een kat zoals Wolfpaw, die toch meer van daden was dan daadwerkelijk haar brein gebruiken, was dat nog best wel snel. Hoe dan ook! Ze had dus iets heel erg belangrijks mee te delen aan haar grijze vriendin, dus stapte ze vol moed de elders den in. "Slaaatefur!" riep ze nogal luid, zich totaal niet bekommerend om de andere elders wiens rust ze verstoorde, Wolfpaw had iets belangrijks mee te delen, oké. Met grote passen liep ze naar de blinde elder toe, waarna ze met een brede grijns haar kont tegenover haar neer liet ploffen. "Luister, ik ben achter iets super vets gekomen," natuurlijk zou ze de tevreden grijns op haar lippen niet zien, maar dat weerhield de poes er niet van deze extra breed te maken. "Ik zat dus na te denken hé, mijn vader, Thornfang, die is de zus van jouw moeder, Fawnstep. Dusssss," haar stem bevat iets van triomf, alsof ze zojuist de loterij had gewonnen. "Dus dat betekend dat we familie zijn! Jij bent dan like... M'n nicht ofzo," sprak ze nog altijd triomfantelijk. "Mijn coole, blinde, nicht," dit was helemaal top, want dat betekende dat ze gewoon gezellig hier langs kon komen voor een 'familie bezoek'. Dan zou ze niet meer weg hoeven te blijven van Sinclaw, hopelijk.

[Slatefur!]

_{Slatefur had een beetje weg lopen dommelen in de elders den, haar oren wat naar achteren gelegd. Totdat, uiteraard, haar favoriete jonge apprentice de den binnen kwam stormen als een olifant in een porseleinkast. De elder hief haar kop in de richting van het geluid. "Wolfpaw," snorde ze, "hoe gaat het ermee?" Maar Wolfpaw had duidelijk andere belangrijke zaken, want er werd meteen doorgepraat over iets waar ze achter gekomen was. Met een geamuseerde glimlach kwam Slatefur iets omhoog. "Daar ga ik eens goed voor zitten, vertel." Moedigde de leigrijze kattin de pluizige apprentice aan, haar staart rond haar voorpoten krullend. De kattin glimlachte breed bij het horen van Wolfpaw's conclusies. Slatefur wist het al wel, maar het was leuk om te horen dat de kattin er zo enthousiast over was. "Dat klopt," snorde Slatefur tevreden, "En jij bent dan mijn stoere, getalenteerde nicht." Ze was gek op Wolfpaw, ze kon dat niet ontkennen.}

Ja nee, ze had helemaal geen tijd voor die small talk. Geen 'hoe gaat het?' en al dat soort onzin, ze had iets veel belangrijkers mee te delen. Vol trots dat ze hier zelf achter was gekomen deed ze dat dan ook, haar ogen glinsterend terwijl ze wachtte op de reactie van Slatefur. Deze was haar ietwat underwhelming, maar de brede glimlach op het gelaat van de blinde poes maakte dat al goed."Dat klopt," snorde de grijze poes. Ietwat verward keek ze de ander aan, ze had dit al geweten? Waarom had ze dan nooit eerder iets gezegd? "En jij bent dan mijn stoere, getalenteerde nicht." de poes besloot zich er geen zorgen om te maken en kon het niet laten om zelfs even verrukt te snorren bij de woorden, al hoopte ze dat de rest van de elders den te doof of dom was om dat mee te krijgen. "En! Dan kan Sinclaw er ook niet meer moeilijk over doen," gooide ze eruit zonder er echt bij stil te staan dat Slatefur niets af wist van haar akkevietje met haar moeder.

_{Slatefur snapte niet waarom de clan zoveel moeite had met Wolfpaw. Als je haar eenmaal leerde kennen, was het zo'n ontzettend lief kind. Slatefur voelde haar hart iets smelten toen Wolfpaw begon te spinnen. Dat had de poes nog nooit gedaan in haar bijzijn, daar was Slate vrij zeker van. Maar ze besloot er geen opmerking over te maken. Ze wilde de stoere poes immers niet in verlegenheid brengen. Wolfpaw had echter besloten het gesprek een andere draai te geven. Slatefur hield haar kop hierop wat scheef, met een verwarde frons op haar gezicht. "Huh? Doet Sinclaw moeilijk?"}

Te laat besefte ze dat ze haar mond voorbij had gepraat en Wolfpaw fronste, geïrriteerd dat ze iets er zo snel uit had laten floepen. Ze hield een hoop van haar moeder, misschien wel meer dan goed was, maar de dingen die ze over Slatefur zei soms deden pijn. Toch wist Wolfpaw normaal gezien wel beter dan de problemen die ze soms met haar ma had op te brengen, immers kwamen daar alleen maar vervelende vragen van die ze niet wilde beantwoorden. Nu was geen uitzondering. "Huh? Doet Sinclaw moeilijk?" vroeg de poes met een frons op haar blinde gelaat. De uit de kluiten gewassen apprentice snoof. "Nee," ontkende ze haar eerdere woorden bars. "En mijn trainingen gaan ook steeds beter, al is Tallstar nog steeds een idioot," gooide ze het gesprek een heel andere richting op, nadat ze naar Slatefur was toegelopen en zich naast de grijze poes had neergezet.

_{Slatefur haar frons verdween niet van haar gelaat toen Wolfpaw het spontaan op een ander onderwerp gooide, glashard ontkennende wat ze zojuist gezegd had. Hmm.. Slatefur besloot er op dit moment maar niet over door te gaan. Dat was het niet waard. De kattin wilde het vertrouwen van de apprentice niet beschamen. Maar ze sloeg het wel op ergens in een achterkamertje van haar geheugen, bij de andere informatie die ze misschien ooit van haar leven weer nodig ging hebben. Ze besloot dus maar met Wolfpaw's woorden mee te gaan. "Ja? Denk je dat je bijna een warrior mag worden?" vroeg de kattin met een zachte glimlach.}

Slatefur ging er niet op door. Mooi. Anders zou ze waarschijnlijk toch enkel zijn weggelopen, een van de belangrijkste redenen dat ze het juist zo goed met de grijze poes kon vinden was omdat ze niet op de verkeerde knopjes bleef drukken. Geen vragen over dingen waar ze het niet over wilde hebben, maar wel altijd een luisteren oor. Haar kleine hartje kon dat waarderen. "Ja? Denk je dat je bijna een warrior mag worden?" ze trok even met haar oor, maar dat zou de ander natuurlijk ontzichtbaar blijven, net als alles. "Ja, natuurlijk," sprak ze wat scherp, maar niet met gemene bedoelingen. Kort bewoog ze zichzelf wat ongemakkelijk en legde haar kop op de grond. "Hoop ik dan, tenminste," bromde ze er achteraan. Ze had zo graag me 12 maanden al haar naam willen hebben, zo vroeg mogelijk om de wereld te laten zien hoe een goede leerling en jonge warrior ze wel niet was. Alleen de maanden gingen voorbij en ze sliep nog steeds in dezelfde den, dat deed een beetje pijn aan haar ego.

_{Slatefur was niet onder de indruk van de scherpe toon van Wolfpaw. Grote bek, heel klein hartje, dat wist Slatefur ook wel. Slatefur legde haar kop op haar pootjes. Voordeel van blind zijn, je hoefde jezelf niet in bochten te wringen om andere katten aan te kijken. Ze luisterde geïnteresseerd naar Wolfpaw. "Vast wel," moedigde ze de vurige kattin aan, waarna ze eventjes bedenkelijk met haar teentjes tegen haar kin aan. "Zal ik anders een goed woordje voor je doen bij Tallstar? Hij vindt me er vast wel eng genoeg voor om naar me te luisteren," miauwde ze met een plagerig lachje.}

De woorden van Slatefur deden haar zachtjes doen grinniken en geamuseerd keek ze naar de ander. Gesprekken met de blinde poes voelden soms wat vreemd aan het begin, omdat je elkaar helemaal niet aan hoefde te kijken. Toch vond Wolf het ergens fijn om niet bekeken te worden, het leek altijd alsof hun gesprekken wat low-key waren, niet zo serieus, maar gewoon... Voor de leuk, omdat ze elkaar mochten. "Gewoon weer zo boos doen als toen hij je die ene keer 's nachts kwam stalken, dan schijt hij vast weer bagger," gniffelde ze zachtjes. "Hij is je daarna niet meer komen lastig vallen, toch?"vroeg ze met vernauwde oogjes. Anders kreeg hij klappen.

_{Slatefur schoot in de lach bij het horen van Wolfpaw. Ja, dat was wel een behoorlijk interessante nacht geweest. "Ja, toen had ik hem goed te pakken eh?" lachte de kattin, Wolfpaw een onhandig tikje geven met haar staart, "volgens mij was jij zelfs bang voor me toen," snorde de kattin vervolgens. Nee, ze was er niet geheel trots op, maar goed, het was effectief geweest en ze had het uitgepraat met Tallstar. Soort van. Dat ging altijd op en neer. "Nee, hij is niet meer langs geweest, hij weet nu denk ik dat ik een waakwolf heb," snorde Slatefur lachend.}

"Pft, nee, ik ben nergens bang voor,"voelde ze de drang om Slatefur toch even te verbeteren. Stiekem was ze ergens wel een klein beetje bang geweest, hoewel ze graag zelf schreeuwde, hield ze niet van katten met boze of verheven stemmen. Slatefur grapte verder. Waakwolf. Die woorden lieten haar snorharen kort tevreden trillen. Ja hoor, dat was ze, en als hij haar ook maar met één poot aanraakte zou ze hem happen. Hard. Hoewel ze blij was dat de twee katten die ze mocht in de clan elkaar ook leken te mogen, was haar jaloerse hartje ook bang dat ze elkaar té erg mochten. Ofterwijl, elkaar meer mochten dan haar, waardoor ze achter zou blijven. Zo was het immers ook gegaan met Sinclaw en Acefray en no way dat ze Slatefur zou verliezen aan Tall zijn gierige pootjes. Alleen, misschien moest ze er eens wat closure over krijgen. "Slate..?" begon ze zogenaamd achteloos. "Er is like... Niets tussen jou en Tall, toch?" ze stootte een ietwat nep lachje uit. "Ik bedoel, pff, natuurlijk is dat niet zo, dat zou belachelijk zijn, maar ik dacht..." wat afwezig wreef ze over de grond. "Even checken. Voor de zekerheid,"

_{Slatefur grinnikte bij het horen van de woorden van Wolfpaw. "Sorry Wolfpaw, hoe kon ik het vergeten. Het spijt me dat ik je zo diep beledigd heb," snorde de kattin goed gehumeurd, maar ook wel enigszins plagerig. Ze kon Wolfpaw goed hebben. Hopelijk ging ze echter niet te ver met het plagen, want als ze Wolfpaw zou wegjagen zou het wel haar hartje breken. Slatefur pauzeerde echter eventjes bij het horen van de woorden van Wolfpaw en tipte haar hoofdje wat scheef. Iets tussen haar en Tall? De kattin fronste lichtjes, maar daarna schudde ze haar kop. "Nee Wolfpaw, maak je geen zorgen, niks tussen Tall en mij." Verzekerde ze de kattin. Ze had het wel eens overwogen om eerlijk te zijn, ze was ook wel eens jaloers geweest op alle aandacht die hij van de dames kreeg. Maar eerlijk? Ondanks dat ze zeer op hem gesteld was, had hij af en toe van die verschrikkelijk dwarse buien en Slatefur wist niet zeker of ze daar wel voor de rest van haar leven mee om wilde gaan.}