If I have to leave

Hound was in haar element. Normaal gesproken stak haar mooie, witte vacht af van het gebied. Nu alles ondergesneeuwd was, was ze haast niet te zien. De prey hunter zat een konijn achterna. Deze huppelde onwetend rond, op zoek naar eten, waarna hij vast en zeker veilig terug zijn holletje in zou willen kruipen. Echter sloop de kleine, witte she-cat achter het diertje aan, wachtend op het juiste moment om hem toe te slaan. Maar uit het niets streek er een grote kerkuil neer om de haas te pakken. Met grote ogen keek Hound er naar; daar zat veel meer vlees aan. Vanuit haar ooghoek merkte ze een cave guard op, die zou haar kunnen helpen. Snel liet ze een harde miauw horen die aantoonde dat ze hulp nodig had, immers was een uil niet ongevaarlijk voor haar kleine gestalte, waarna ze hard afzette van de grond en in haar klauwen in één van de vleugels zette. De talons van de uil schraapten hard over haar oor heen en pijnlijk gromde Hound. Echter had ze het er zeker voor over. Ze hield van gevaarlijke jachten en fysieke uitdagingen.

Hound kon van geluk spreken dat de ander haar roep had gehoord. Ze gunde de ander, in de wirwar van vleugels, klauwen en tanden, een snelle glimlach. Vaagjes registreerde ze haar als River, een cave guard met de ambities van een prey hunter. Toen moest ze echter al snel weer haar aandacht op de uil richtten, en ze deed het maar net snel genoeg; bijna had die haar oor eraf gekrabd. Een met adrenaline gevulde grinnik verliet haar bek. River pakte deze kans om de uil stevig beet te pakken, en Hound zag meteen de mogelijkheid om deze af te maken, ze was hier immers voor getraind. Ze drukte haar lichaam laag aan de grond, dook zo ver mogelijk in, en zette zich toen hard af. Haar kaken klapte dicht in de achterkant van de nek van de uil en deze stortte al krijsend met haar mee terug naar beneden. Met een harde klap belandde ze op de grond, en de prey hunter rolde netjes door waarbij ze de vogel stevig beest hield. Uiteindelijk kwam ze overeind, smeet ze de uil richting de grond, en voordat deze tijd had om weer overeind te komen drukte ze beide haar klauwen in de vleugels van het ding. Hierna wenkte ze met een ruk van haar kop River, die kon zo de uiteindelijke doodsbijt toedoen. Als zij nu voorover zou buigen zou de uil waarschijnlijk haar ogen eruit pikken en ze moest zeggen dat ze voor nu nog wel gesteld was op haar zicht.

Al snel schoot Hound haar te hulp en even voelde ze een sterk gevoel van dankbaarheid over haar heen spoelen. Even had ze gedacht nog een pijnlijke klauw in haar gezicht te vangen... maar gelukkig was dat niet het geval. Toen de witte poes de uil op de grond had gewerkt lostte de calico kat even haar grip op het dier. Kort opende ze haar mond een beetje waarbij ze even een poot optilde en deze naar haar kaak bracht. Een klein streepje bloed had zich gevormd op haar gezicht... Hmpf... dat was niet zo fijn... maar goed het was gebeurd weinig aan te doen nu. Kort zuchtte ze, waarna ze even haar amberen blik terug oprichtte. Oh..? Even slikte ze toen ze Hound zag op de uil. Hm... Ze moest helpen. Met ene kort knikje schoot de gevlekte poes naar voren en nog voor het gevederde beest goed en wel doorhad wat er aan de hand was, had ze hem in de keel vast. Met haar krachtige kakken maakte ze een redelijke wonde, eentje die hem zo van het leven beroofde. Een... Twee... En daar ging zijn kracht. Het sudderde nog even door zijn lijf heen waarna het afnam en uiteindelijk verdween. De smaak van bloed vulde haar mond en voor nog een paar tellen bleef ze hem vasthouden... Voordat ze loste en even omkeek naar de witte hunter. "Ben je ok?" vroeg ze even zachtjes, voorzichtig. Iets dat eigenlijk totaal niet gepaard ging met haar stoere manier van vechten en werken... Waar ze robuust en sterk was, was haar karakter dat totaal niet. Maar goed, iedereen was anders en een lichaam was ook maar een hulsel om hier te kunnen zijn... NIet?