{Wolfpaw} Feral-fangs

Ze voelde zich zo koud, zo kil de laatste tijd. In haar hoofd had de clan zich tegen haar gekeerd, was ze door haar moeder bestempeld als een mislukkeling en waren zowel haar weinige vrienden als Tallstar druk bezig met andere dingen, zoals een bastaard kind. Eerder had het haar kapot gemaakt, maar nu maakte dat ontaarde gevoel enkel plaats voor frustratie en woede. Wacht maar. Ze zouden zien waar ze toe in staat was, ze zou het ieder van hen bewijzen. Misschien niet nu, maar wel snel. Gefrustreerd sloeg de poes met haar staart, waarbij enkele vlokjes sneeuw van haar vacht afdwarrelden. Met een zachte plof liet ze haar magere vogel op de prooistapel vallen en wilde zich net omdraaien om zich in de den terug te keren, toen er een wit-rood bundeltje tegen d'r aan knalde. Een zachte grom verliet haar bek en met een ruk draaide ze zich om, enkel om in het geschrokken gezichtje te kijken van een vreemdeling. Oh, als we het toch over Tallstar z'n nieuwe speeltje hadden. “S-sorry!” Wolfpaw snoof geïrriteerd en keek het verloren windclan hoopje minachtend aan. "Oh, jij, Huppelkonijn," spuugde ze uit. "Kijk uit waar je je lompe poten neer zet, ja," klonk haar stem alles behalve vriendelijk terwijl ze de kit aan keek die kennelijk van Tallstar afkomstig was. Ze had een mooie beige-rode vacht en van die kristal heldere ogen. Hmpf, het werd duidelijk een rage om kittens te nemen, bleek uit Sinclaw en haar losgeslagen mentor.

De ander leek meteen bang. Mooi zo, meteen weten wie hier de baas én de beste dochter was, zou ze dat later niet meer hoeven te doen. Wolfpaw leunde dan ook expres een beetje naar voren zodat ze over de poes heen zou uit torenen, haar boze, ambere ogen hielpen ook niet ontzettend. "S-sorry, mevrouw warrior," Oh? Mevrouw warrior? Liever koning leader, maar goed, ergens vleide het toch wel een beetje dat ze al als Warrior werd aangezien. Damn right, ze verdiende die titel meer dan die dan ook. "Hmpf," bromde de poes en zette haar pluizige kont neer op de grond, waarbij ze opnieuw de ander inspecterend bekeek. "Dus,"ze kantelde ietwat vragend haar kopje, al waren haar ogen nog even koud als eerder. "Wat moet je, Konijn?"

Haar haartjes leken wat overeind te staan en de lichtvoetige windclanner hupte wat heen en weer. Ze waren echt het tegenovergestelde van elkaar qua uiterlijk, en innerlijk allicht ook wel; zij was groot en haar vacht stug en donker, terwijl Pepperkit kleinwas met een lichte, haast fluwelen zacht. Grappig. "Konijn?"piepte de ander verward. "Ikke ben geen konijn! Ikke ben een Pepperkit! Wie ben jij?" ze grinnikte zachtjes en misschien een klein beetje duivels. "Jawel, je bent een lekker jong, mals konijntje, en ik ben de hongerige Wolf," ze hapte zogenaamd naar de kitten, waarbij haar scherpe tanden vlak voor haar neus op elkaar klapten.

De ander schrok duidelijk en Wolfpaw grinnikte schaapachtig, alleen stopte ze daar al snel mee toen er opeens twee voorpootjes op haar neus. Het leek niet eens met de intentie te zijn om haar pijn te doen, maar waarom de kitten opeens besloten had dat haar neus ingedrukt moest worden was een raadsel, en de oudere apprentice was dan ook even te overdonderd om te reageren. "Mevrouw wat is een Wolf?" Wolfpaw schudde met haar kop en stapte naar achteren, zodat ze bevrijd zou zijn van Pepper haar pluizige pootjes. "Hou je klauwen van me af, Konijn," snoof ze en zwiepte met haar staart. Ze vond anderen die haar aanraakten maar niets, niet zo gek wanneer je alleen in je apprentice tijd als een slap count van whooping 5 had. "Je weet honden, toch? Yeah, een wolf is een hond maar dan veel groter, sterker en beter," zoals zij, dus.