The love burning in one's heart [Geboortetopic]

Dat Burninglove zwanger was betekende niet dat ze gehandicapt was. Zodoende had ze de Nursery ook verlaten en was ze druk bezig in het kamp. Zo hielp ze enkele Apprentices met het vervangen van mos en zorgde ze er voor dat er geen oud prooi op de prooihoop lag dat de rest kon bederven. Al met al voelde ze zich redelijk goed. Haar buik voelde langzamerhand zwaar aan en ze wist dat ze wellicht binnenkort moest bevallen. Ze was benieuwd naar de kittens; zou ze een goede moeder kunnen zijn. Zouden ze een vader missen en wanneer zou de rest van de Clan van haar fout weten? Haar amberkleurige ogen richtte ze kort op Silverpaw waarna ze de jongere Shadowclanner aan sprak. "Silverpaw wil jij het vieze mos weghalen, terwijl Kindpaw er nieuw mos neer legt? Dan check in de wanden," Mauwde ze terwijl ze haar ogen op de wand van de Elders den richtte. Haar poot tikte ze tegen de stevige wand aan; alles leek in orde. Wellicht omdat ze het kort geleden opgeknapt hadden. Toch verdienden de Elders het beste van het beste. Een trap van een van de kittens deed haar zuchten. Burninglove kon vaak niet meer zo lang lopen. Voorzichtig stapte ze naar buiten toe waarna ze een van de andere Warriors aan keek. "Nightblood! Zou je een prooi naar Acefray.." Even viel ze stil terwijl ze haar ogen samenkneep. Dat deed zeer. Haar oren drukte ze in haar nek terwijl ze door haar trillebde poten leek te zakken. Misschien moest ze terug naar de Nursery. Haar normaal slanke lichaam was duidelijk opgezwollen met nieuw leven; terwijl ze een angstige blik op de Apprentices wierp. "Kindpaw," Probeerde ze zo rustig mogelijk aangezien ze wist dat ze nooit het hele kamp door zou komen. Wellicht kon ze beter in de Elders den in een van de schone nesten gaan zitten. Wachten totdat de steken voorbij waren. Waarna ze de Nursery op zou zoeken en daar de rest van de dag zou blijven. Wellicht was de witte Apprentice slim genoeg om Acefray te halen.

De pijn werd erger; ze had te lang stil gestaan daar voor de Elders den. Haar ogen sperde ze open waarna ze kreunde. Haar staart zwiepte ze hierna nerveus heen en weer. Hopelijk was Nightblood slim genoeg om zijn pas gevangen prooi te laten vallen en haar naar een nest te helpen. In de Nursery of desnoods in de Elders den. De meeste katten waren aan het jagen, of liepen in een van de patrouilles die net waren vertrokken. Ze had enkel twee Apprentices waarvan de mentoren druk waren gevraagd of ze zin hadden haar met enkele taakjes te helpen. Zodat ze zichzelf niet dood zou staren naar de wanden. Daarbij had ze altijd van haar ouders geleerd de Clan op de eerste plek te zetten en voelde het alsof ze gefaald had door kittens van Whitenight te krijgen.

- Eerst Kindpaw, Silverpaw & Nightblood
Acefray mag invallen wanneer hij wil. Of nu of later in het topic!

Nightblood was op jacht geweest en keerde nu met een vers gevangen kraai terug naar het kamp. Hij zal daar zijn vogel op de stapel leggen zodat hij daarna de ander gevangen prooien kon ophalen. Het was ook een goeie jacht geweest, in totaal lagen nu (naast deze kraai) nog vier andere prooien verstopt. Twee stevige muizen, een eekhoorn en nog een vettige mol. De elders en de moederkatten zouden de dikke mol erg waarderen. Over moederkatten gesproken. Daar stond Burninglove, hoogzwanger van haar eerste kroost. Hoewel de vader onbekend was waren het nieuwe aanwinsten voor Shadowclan. Het was altijd positief als er nieuwe kleine warriors weer kwamen. De gitzwarte tom wou dan ook net naar haar toe lopen en haar aanspreken toen de bevlekte she-cat al wat anders in gedachten had. Ze vroeg als hij een prooi naar Acefray kon - ze stopte met praten. De oudere warrior keek vragend op en liep wat meer naar haar toe. De pijn was duidelijk te zien in haar blik. Meteen schoten zijn oren alert omhoog en begon zijn hart te kloppen. Direct legde hij zijn prooi neer en keek hij naar de twee leerlingen die in de buurt stonden. Burniglove ondertussen al trillend op har poten. “Kom Burninglove” Sprak hij kalm met zijn lage stem. “Ik breng je naar je nest,” De hoogzwangere meteen een ondersteunde schouder aanbiedend terwijl hij haar voorzichtig begeleide naar de nursury. Hopend zou ze het tot daar halen en anders zouden ze de Elders den in moeten duiken. “Kindpaw, waarschuw jij Acefray. Ik denk dat de kittens komen” Sprak hij tegen de witte she-cat, zijn aandacht weer meteen op Burninglove gericht.

Met een bol mos tussen haar kaken wandelde Kindpaw de Elders' den binnen, klaar om een oud nest te vervangen. "Silverpaw wil jij het vieze mos weghalen, terwijl Kindpaw er nieuw mos neer legt? Dan check in de wanden," sprak Burninglove tegen haar broertje. Geduldig wachtte ze tot hij het oude mos had weggehaald zodat zij er nieuw weg kon leggen. "Nightblood! Zou je een prooi naar Acefray.." Huh die zin stopte halverwege. Lichtelijk verward keek ze naar buiten, waar ze Burninglove zag staan. "Kindpaw," er was duidelijk pijn in haar stem te horen. Snel draafde ze richting de kattin. Het leek er inderdaad op dat Burninglove op het moment behoorlijk pijn had. Alleen... ze zag geen wond? Had ze zich verstapt? Nightblood had zich binnen de kortste keren bij hun gevoegd. “Kom Burninglove”, sprak de kater. “Ik breng je naar je nest,” vervolgde hij voor hij haar verder begeleidde. Verward draaide Kindpaw met haar horen, wat gebeurde er allemaal? “Kindpaw, waarschuw jij Acefray. Ik denk dat de kittens komen”, zei de zwarte kater vervolgens tegen haar. Oh. De witte kattin gaf een kort knikje voor ze richting de Medicine Cat's den rende. Ze stak haar kop naar binnen en de twee verschillend gekleurde oogjes speurde de den af. "Pap? Kun je naar de Nursery komen? Volgens Nightblood komen Burninglove's kittens," spak ze op een iets te rustige toon voor de dringende boodschap.

De Apprentices leken niet zozeer moeilijk te zijn. Waarschijnlijk was dit wel een van hun minst favoriete klusjes. Het was saai werk, de nesten verversen maar moest gedaan worden. Daarbij was het van groot belang dat de jongere katten voor de Elders leerden zorgen, zodat er een zekere hoeveelheid respect zou groeien. De Clan was belangrijk. Die stond op de eerste plaats, zo was het dan ook geen wonder dat ze hoogzwanger nog steeds makkelijke taken uit probeerde te voeren. Het moment dat haar lichaam besloot dat de kittens mochten komen, was een moment die geen enkele kattin zou vergeten. De steken waren onpraktisch en pijnlijk. Wie in Starclan's naam had dit bedacht! Ze sprak een zwarte kater aan, die de naam Nightblood droeg. Hij kwam net terug van de jacht en ze besloot dat hij haar vader wel wat prooi kon brengen. Acefray werkte hard, en had natuurlijk eten nodig. Hij hield ook van eten, als ze zijn gestalte moest geloven. Zelf was ze altijd klein gebleven, als haar ervaring niet voor haar sprak, zouden sommigen haar wellicht voor een Apprentice aan zien. Soms was dit dan ook onhandig. Immers zouden de Warriors van de andere Clans haar wellicht niet aan zien voor een Warrior en haar het respect niet geven dat die positie verdiende. Toen ze de zin, de vraag richting Nightblood met geen mogelijkheid af kon maken, riep ze de Apprentice die het dichtste bij haar in de buurt was op haar af. In de hoop dat de witte kattin haar kon helpen. Echter kreeg ze de juiste woorden niet over haar lippen geperst. Trillend op haar poten staarde ze voor zich uit, ze kon ze nauwelijks bewegen. Dit was een moment waarop ze in haar nest wou liggen en janken om haar beslissingen. Ze had nooit kittens willen krijgen van een Windclanner. Haar gouden ogen gleden naar de zwarte Warrior die de conclusie al getrokken had. Kindpaw was te onervaren om te kunnen weten dat de kittens kwamen. Ze nam het haar ook niet kwalijk. De zwarte kater kwam op haar af gestapt. "Kom Burninglove," Klonk er kalm op een lage toon terwijl de kater haar aan probeerde te sporen met hem mee te lopen. Ze beet haar kaken stevig op elkaar terwijl ze een stap poogde te zetten. "Ik breng je naar je nest," Vervolgde hij terwijl hij haar steun bood met zijn schouder. Meteen nam de trillende hoog zwangere kattin dit aan, waarna ze met kleine pasjes in de richting van de Nursery stapte. Ze siste van de pijn die door haar gezwollen buik heen trok. "Kindpaw, waarschuw jij Acefray. Ik denk dat de kittens komen." Riep de kater de jongere kattin toe. Waarna die in de richting van de bekende den liep. Dit was een van de momenten waarop de Warrior haar vader naast zich wou hebben. Tranen prikten in haar ogen van de pijn terwijl ze abrupt tot stilstand kwam voor de ingang van de Nursery. Met moeite wist ze zich naar binnen te wurmen en liet ze haar trillende lichaam op het mosnest vallen. "Nightblood," Begon ze angstig op een zachte stem.

Zijn neus leek extra scherp te zijn vandaag, door de kou, maar ook door de frisse geuren en de wind die ze naar hem toebracht. Vandaar dat de jacht goed was geweest. Het had hem sowieso goed gedaan. Ja, het was wat ruwer dan anders geweest waardoor hij nu vies was door modder en een beetje bloed - die eekhoorn had hem flink te grazen genomen. Maar niets wat niet zou helen en wat hem belette om zijn prooien zelf naar het kamp te dragen. Mentaal maakte hij er notitie van dat Wolf binnenkort ook haar assesment in jagen maar eens moest doen. Vechten hield hij haar nog angstvallig vanaf, maar jagen kon die kat uitmuntend. Ja. Hij was als een trotse papa oke.

Over ouderschap gesproken.. Meteen toen hij binnenkwam herkende hij de sfeer die in het kamp hing. Geboorte was altijd spannend, waardoor het op ieders gezicht te lezen stond. Met een onderzoekende blik keek Tall het kamp rond, om vervolgens in de richting van de nursery te lopen. Daar herkende hij de stem van Burning en keek hij even waarschuwend naar Starclan. Beter haalden ze deze keer geen grapjes uit. Hierna liep hij naar binnen en schatte in hoe druk het was. Voor nu zou hij nog passen, maar wanneer Ace kwam - met zijn dikke.. ehm.. fluff - zou het spannend worden. Niet aan denken nog. "Je kan dit," Mauwde hij met zijn diepe stem, in reactie op Burning's angstige 'Nightblood'. Hij had zelf niet vaak met die kater gesproken, maar knikte nu naar hem. Zijn blik stond berekenend. Inmiddels had Tall teveel slechte geboortes gezien om nog vol liefde - of angst - te kijken. Het ging zoals het ging. Hopelijk goed.

De grijze kater was vrij onbezorgd aan het werk gegaan. Hij had de ochtend besteed aan zijn dagelijkse klusjes en hierna nog wat groen blad kunnen plukken, iets wat hij nu moest drogen. Met een verassende voorzichtheid legde hij de blaadjes op een platte steen, mooi in het zonlicht. Met een beetje geluk zouden ze voor het vallen van de nacht klaar zijn en kon hij ze weer opruimen bij de rest. Ah wat fijn dat dit zijn enige zorgen van de dag waren.

Nog voor hij goed en wel van deze trage dag kon genieten stond ineens zijn dochter in zijn den. Echt hij zweerde dat ze overal heen zweefde in plaats van liep, zo stil. Toch hielt hij van zijn spookje, ze herinnerde hem veel aan Lurkingshade. Bij het horen van haar boodschap had hij even nodig te realiseren wat er aan de hand was, iets waar haar kalme monotoon niet mee hielp. Hij zette zijn haren op en greep snel zijn basispakketje kruiden en een grote tak bij elkaar. “Ik kom er meteen aan schat, als je wilt mag je meehelpen. Je bent wel hun tante” Hij werd opa. Oh nee hij werd opa. Starclan wat was hij toch oud aan het worden, zijn kindje kreeg meer kindjes. Wat moest hij hiermee aan? Misschien was hij wel een hele goede opa, een betere opa dan dat hij vader was. Snel liep hij naar de uitgang van de den en gaf zijn spookje een snelle lik over haar bol, om hierna door te lopen naar waar Burning was. Hier vond hij niet alleen Nightblood maar ook Tall. Natuurlijk, Tall was ook haar oom. Al goed, hij was in zijn ogen oom voor al zijn kittens. Toch moest hij toegeven dat zijn PIC weinig interesses toonde in zijn babies. Teleurstellend zelfs. Hij kon het echter niet laten snel in zijn oor te fluisteren, zijn stem duidelijk enthousiast “Ik word opa” De trots was nauwelijks te verbergen.

Maar toen werd zijn volledige aandacht gericht op zijn oudste dochter, zijn trots… een nieuwe moeder. Kort gaf hij haar een lik over de bol waarna hij haar de nodige kruiden gaf, samen met de optionele tak “Eet de kruiden en bijt daarna op de tak als de pijn te erg wordt. Ik weet dat je dit kan schat, volg je instinct” Hij drukte zijn snuit tegen haar wang aan en begon haar buik te masseren. Ergens kon hij het niet helpen om emotioneel te worden. Voor zijn ogen zag hij nog een klein balletje pluis aan Runningvole haar buik plakken, niks meer dan zwart tegen het hare aan. Als hij er maar voor haar had kunnen zijn, als hij maar nooit deze rot rang had gehad was dit alles zo veel mooier. Hij sprak Running nauwelijks meer… en hoewel hij blij was met Sinclaw en niks liever wilde dat bij haar zijn deed het toch pijn. Burning had zonder vader moeten opgroeien en nu haar kittens ook…
Als hij ooit de vader ontmoette zou hij hem leren om nooit meer aan zijn kinderen te komen.

De tom bood zijn schouder aan voor steun en dat gebruikte Burninglove. Hij merkte dat de hoogzwangere she-cat pijn had met lopen en hoewel hij het erg vond om zijn clanmate zo te zien wist hij dat het beter was voor haar om in haar nest te bevallen dan hier in de openlucht waar kansen waren dat ze iets zou oppakken zoals een ontstekingen ofzo.. daarnaast was de verse bloedgeur een uitnodiging voor prooidieren en hij zag liever geen verdwaalde das in hun kamp rondbanjeren. Burninglove stopte bij de ingang en bezorgd keek hij op. De zwart witte queen had tranen in haar ogen. Nightblood gaf haar een geruststellend neus tegen haar wang aan. “Nog een paar klein stapjes nog” Sprak hij aanmoedigend. Al snel daarna liep ze weer veder, langzaam en met moeite maar ze bereikte haar nest. Nightblood keek op toen ze zijn naam uitsprak met een angstige klank. Nu ook ziend dat de she-cat haar hele lichaam trilde. “Ssstt” Suste hij. “Bespaar je energie voor de bevalling” De pikzwarte tom keek naar de uitgang van de nursury waar een bruine kop tevoorschijn kwam. Het was Tallstar. Hij knikte begroetend naar de leider maar richtte toen al snel weer zijn aandacht op Burning. Ondertussen was hij een beetje bij haar gaan zitten zodat zijn zwarte vacht de hare raakte, haar zo de nodige steun aanbiedend als ze die nodig had. Opgelucht keek hij ook op toen Acefray zich ook snel in de nursury werkte met enkele kruidens met zich mee. Hij mauwde wat in de oor van de bevallende zwarte witte queen maar wat hij precies zei hoorde hij niet, daarna begon de grijze medicine cat al snel met het gebruikelijke hulp met de bevalling waar hij zelf niks van afwist dus zwijgend keek hij maar toe. Er hier voor Burninglove zijnd als ze dat wenste.

De oudere Warrior begeleidde haar als een echte heer naar haar nest toe. Het was duidelijk dat het haar enorm veel moeite en energie kostte om het zachte mos te bereiken. Met tranen in haar ogen was ze dan ook bij de ingang blijven staan terwijl de pikzwarte kater haar bemoedigde. "Nog een paar kleine stapjes nog," klonk er op zijn zware stem. De zwart-witte kleine kattin dwong haar lichaam de laatste stappen te zetten waarna ze zich in het nest liet vallen. Burninglove sprak op trillende stem de naam van de grotere kater uit; ze had haar vader nodig. Ze had zich nog nooit zo slecht gevoeld; de kittens zouden maar half Shadowclan zijn. Ze had hen hun vader ontnomen. "Ssst." Suste de zwarte kater haar waarna hij verder sprak. "Bewaar je energie voor de bevalling." Vervolgde de kater. Een bruine kop kwam tevoorschijn op dat moment; een die de Warrior wel herkende. Tallstar, haar oude oom. Nightblood knikte naar hem terwijl de kattin even kort haar kop hief voordat ze die weer neerlegde en zuchtte. "Je kan dit," mauwde haar oom met zijn diepe stem. Serieuzer dan ze hem in een tijd had gezien. "Waag het niet om weg te gaan oom Tall," Sprak, nee siste ze tussen haar tanden door. Ze had hem nodig. Eindelijk kwam Acefray er aan; de kater die ze wellicht nog het meeste nodig had. Hij fluisterde wat in het oor van haar oom terwijl ze diep inademde met een wee die lichaam deed kronkelen. Een tong werd over haar kop gehaald en haar gele ogen volgden de bewegingen van de grote fluffbal. "Eet de kruiden en bijt daarna op de tak als de pijn te erg wordt. Ik weet dat je dit kan schat, volg je intstinct." Hij drukte zijn snuit tegen haar wang aan waarna ze moeizaam iets overeind kwam en de kruiden zonder morren oplikte en haar kop weer liet vallen. De kater begon met zijn poten haar buik te masseren; wat de pijn niet minder maakte. Haar oortjes drukte ze in haar nek terwijl ze haar lippen iets optrok. "Nightblood kun je.." Klonk er bijna op een gevaarlijke toon terwijl ze de poot van Acefray weg probeerde te duwen.

Voordat ze haar zin af kon maken voelde ze een sterkere wee door haar buik heen trekken en deed Burninglove haar best zich te ontspannen. Kort erna volgde ze enkel nog haar instinct. De wens haar kitten te zien; in levende lijfe en gezond was groots. Daarvoor zou ze door de pijn gaan. Ze perste en knarste even met haar tanden terwijl haar vacht langzaam donker kleurde met zweet. Haar ogen sloot ze waarna tranen over haar wangen liepen voordat ze naar nog een keer persen een kleine kitten gebaard had. Haar eerste zoon; een bruine tabby die veel op Tallstar leek toch zou hij niet naar zijn oudoom genoemd worden. Kleuren maakten niet uit; het was een tabby en daarmee perfect. Hij leek op haar vader in dat opzicht. "Acekit," fluisterde ze bewonderend terwijl ze het vliesje verder weg haalde en de kitten over het neusje likte. Haar prachtige kleine Acekit. Er was een reden dat ze haar zoontje naar haar vader noemde. Immers was de kater belangrijker voor haar dan ze had verwacht. Haar gele ogen gleden even naar haar vader terwijl ze hem waarschuwend aan keek. "Geen massage, anders mag Nightblood je een goede kras over je neus geven," Klonk er gevaarlijk zoals een in pijn zijnde nieuwe Queen kon zijn. Ze kon wellicht zelf ook wel na de bevalling als ze voldoende energie had hem een haal geven, maar Nightblood was momenteel sterker. Burninglove legde har kop weer neer en snorde zachtjes. Haar eerste kit was perfect ondanks de gemengde bloedlijn. Dat het volgende deel van de bevalling heftiger zou worden met een eeneiige tweeling had ze niet voor mogelijk gehouden.

Het duurde even voor de boodschap bij haar vader zich doordrong. Snel raapte de kater kruiden bijeen, die waren schijnbaar nodig voor de bevalling. “Ik kom er meteen aan schat, als je wilt mag je meehelpen. Je bent wel hun tante,” sprak de grote kater. Hij nam de kruiden mee zijn den uit en gaf haar onderweg nog een lik over haar kopje. Burninglove was een van Acefray's kittens uit een nest dat veel ouder dan het hare was. Schijnbaar was het nogal een big deal dus besloot de witte kattin maar te volgen. Kindpaw bleef een klein stukje van het gebeuren vandaan staan. Ze wist dat ze waarschijnlijk in de weg stond als ze te dicht bij bleef staan. Acefray deed zijn werk als Medicine Cat, Tallstar en Nightblood stonden met haar te kijken. De geboorte van kittens was een heel gedoe, het leek niet echt fijn. Toch was iedereen er bijna altijd zo enorm blij over. Ze begreep niet goed waarom. Ze kon het waarschijnlijk ook niet begrijpen omdat ze van liefde op zich al niets begreep. De eerste kitten werd geboren en vernoemd naar hun vader. In haar ogen leek hij er niet op, hij was een tabby maar hij was bruint terwijl hun vader grijs was. Ach, wie was zij ook om daar commentaar op te geven.

Tall trok even met zijn oren toen hij de waarschuwende toon van Burning hoorde die hem vertelde dat hij niet weg mocht gaan. Waarom het belangrijk was dat hij hierbij aanwezig wast wist de kater niet meteen, maar als leader kon je moeilijk 'doei, succes' zeggen. Vandaar dat hij het zich maar gemakkelijk maakte en met rechte rug het tafereel volgde. Bij Ace' opmerking over opa zijn verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Ze waren oud, hij en Ace. Opa. De kater schudde grinnikend zijn hoofd. "Wie had dat gedacht," Mauwde hij op ongelovige toon. Dat ze niet alletwee verbannen of gecastreerd waren voor ze nog meer troublemakers op aarde konden zetten was nog steeds een wonder. Al had het bij Tall weinig verschil gemaakt.

Toen Kindpaw ook verscheen keek de kater haar met schuin hoofd aan. Dit moest voor haar ook een vreemde gebeurtenis zijn. Zou ze een relatie voelen met haar zus, die zoveel ouder was, die Ace en Tall familie maakte? Hij wist het niet. Toch zat ze hier, interessant.

Regels die waren er om gebroken te worden, en hoewel de ongeboren kitten nu nog klein en onschuldig was zou de clan waarin hij geboren zal worden het niet gemakkelijk met hem krijgen. Het zat namelijk in de familie om de regels aan de laars te lappen, zo waren zijn beide opa’s geweest maar ook zijn ouders. Die hadden samen een belangrijke code gebroken. Eentje die misschien wel slecht was maar nu ook hem en zijn siblings op deze wereld gebracht had. Nieuw leven was altijd goed. Een clan kon altijd nieuwe sterke warrior gebruiken en op een dag dat wanneer hij zijn warrior naam zal ontvangen zou hij zijn moeder trots maken met wat voorn goeie krijger hij wel niet zou zijn. Daarom werd hij vernoemd naar zijn opa, Acefray. Die zijn droom als warrior had moeten inleveren om Shadowclan’s medicine cat te worden. Nu was het zijn taak, om met de naam van zijn opa, deze droom te vervullen. De bruine sterke tom kwam ter wereld en hoewel hij meer leek op zijn oudoom: Tallstar, de Leader van Shadowclan, werd het plan niet veranderd. De kitten kreeg zoals afgesproken de voorvoegsel die voor hem bestemd was: Acekit. De eerst geboren kind van Burninglove en de beschermde broer voor zijn broertje en zusjes.

De zwarte tom bleef stil. Kijkend hoe Acefray zijn werk deed en hoe Burninglove zich overgaf aan de bevalling. Ze leek het kennelijk niet fijn te vinden dat de grijze med cat voor hem aan haar buik zat te duwen en al snel klonk zijn naam. De oudere warrior keek naar de zwarte witte queen die ondertussen de poot wegduwde van Ace. “Acefray weet wat die doet, het komt goed” Fluisterde hij zachtjes bij haar oor. Ook al zou hij graag nu haar pijn overnemen, Nightblood wist dat dit gedaan moest worden. Een klein tijdje ging veder en al snel kwam het eerste kitten ter wereld. Het was een stevige jong, met een dikke bruine gestreepte vacht wat hem eigenlijk moes laten denken aan Tall. "Acekit," Verassend maar enorm leuk. Hoewel de kitten kwa kleur niet op zijn opa leek had hij er wel wat van weg. Nightblood glimlachte bij het zien van hoe Burning zich over de kitten bekommerde. Liefde was altijd iets wat zo makkelijk te zien was maar zo moeilijk te krijgen.. Hij gunde het oprecht iedereen. “Hij’s prachtig” Sprak de tom hoewel het niet zijn kind was. De reactie die zonet door Burning gegeven was dat hij Acefray een kras op zijn neus mocht geven lachte hij zachtjes op. “Ik denk dat Acefray het niet doet om je te pesten” Mauwde hij rustig, haar een glimlach gevend toen ze zachtjes haar kop neerlegde en begon te snorren.

De oom van Burninglove leek haar toon niet geheel te begrijpen, net zomin al haar eis maar zei er niets van. In plaats daarvan bleef de grote bruine kater maar gewoon op zijn plek zitten terwijl hij samen met enige andere toeschouwers toekeek hoe de eerste kitten werd geboren. Een prachtige bruine tabby die al snel de naam Acekit kreeg. Vernoemd naar zijn opa, die net als hem een tabby was maar dan met een grijze kleur in plaats van een bruine, wist zijzelf veel dat ze later nog een zoontje op de wereld zou zetten die eigenlijk meer van Acefray weg had dan haar eerste zoon. Toch vond ze het passend haar eerste kit naar haar soms nogal afwezige vader te vernoemen. De oudere Warrior, Nightblood leek op dit moment vooral de rol van 'vader' te voltooien ook al kende ze elkaar niet echt; toch was hij op dit moment haar steun en toeverlaat. Zo was het dan ook dat Burninglove hem aansprak over haar irritante vader, die met zijn poten extra druk zette op haar buik zodat de bevalling wat soepeler verliep. Wellicht zou ze hierna nooit meer kittens krijgen, het deed zoveel pijn. Daarbij was haar lichaam niet zo sterk als menig andere kattin; ze wist niet of ze er nog een zou overleven en dan zat ze nog midden in haar eerste bevalling ook. "Acefray weet wat die doet, het komt goed." Fluisterde hij in haar oor, hij had makkelijk praten; hij zat niet te kermen van de pijn terwijl een vriendelijke Medicine Cat op haar buik drukte, zodat de pijn niet bepaald minder werd. "Hij is prachtig," Complimenteerde de zwarte kater waardoor de jongere kattin met een klein waterig glimlachje knikte. Haar eerste kitten was een wonder, een wonder dat geboren was uit een slechte keuze maar een wonder desalniettemin. “Ik denk dat Acefray het niet doet om je te pesten” Verklaarde de kater terwijl ze even van haar eerstgeboren kitten genoot. Snorrend van het feit dat hij gezond leek en sterk genoeg om de koude temperatuur te overleven.

Wist zij veel dat haar nachtmerrie op het punt stond werkelijkheid te worden. Twee jonge kittens zouden bijna tegelijkertijd op de wereld worden gezet als een tweeling. Net zoals haar broer en zijzelf waren. De pijn verdubbelde dan ook, nee verdriedubbelde zelfs. Haar ogen traanden terwijl ze het uit krijste van de pijn die in haar onderlichaam verzamelde en haar lichaam deed kronkelen. Bloed verzamelde zich meer, totdat er als uit het niets twee kleine lichaampjes verschenen en over de gedrenkte grond heen glibberden. Twee donkergrijze kittens, twee dochtertjes die sprekend op elkaar leken. Dit ging nog een probleem worden als de kattin ze uit elkaar moest houden. Moeizaam richtte ze zich overeind toen haar buik haar weer wat rust gunde waarna ze snel over de neusjes likte zodat de twee kittens in ieder geval konden ademen. Nat, lagen ze nog schuin achter haar, ze had de energie niet meer om ze verder droog te likken. Aangezien ze zoveel op elkaar leken, moesten de namen ook een beetje overeenkomen qua letters. Immers was het overduidelijk een tweeling. Net zoals haar broer en zij naar dezelfde lichtjes genoemd waren. "Skylarkkit en Stellarkit," Mauwde ze de twee namen die haar in haar kopje schoten. Skyllarkkit vernoemd naar een vogeltje en het ronddartelen van een kitten, een sterke gezonde kitten net zoals de ouders en Stellarkit naar de trots van beide ouders. Beide hadden te maken met een soort kracht die vooral te vinden was in Shadowclan naar de mening van de Queen alsmede dat het vogeltje af en toe ook in Windclan te vinden was een stille verwijzing naar de vader van de drie kittens. Vermoeid bleef ze liggen terwijl haar ogen half dicht vielen.

Burninglove wist niet dat ze nog een kitten te gaan had. Een kitten die op haar vader zou lijken en een toepasselijke naam zou krijgen. Haar buik krimpte nog een laatste keer samen en uitgeput bleef ze liggen terwijl ze de pijn probeerde te negeren. Hoe lang kon ze dit nog volhouden, hoe lang zou dit nog doorgaan. Ze had gewoon geen energie meer. Geen energie om te kijken, te bewegen of vragen te stellen. Haar ogen sloot ze terwijl ze hijgend, zwaar ademend doodstil bleef liggen. Naar enkele keren geperst te hebben werd de laatste kitten geboren, een katertje dat een grijze tabby was. Zodra een van de anderen het had schoongemaakt en bij haar neer gelegd keek ze er met slaperige gele ogen naar. "Tallkit," Sprak ze met haar laatste kracht en energie voordat alles donker werd en de kattin doodstil bleef liggen, haar flank rees nog op en neer als enigste teken van leven. Vier piepende kittens lagen bij haar buik, springlevend en gezond. Zelf was haar zwakke lichaam gewoon uitgeput, waardoor ze het bewustzijn was verloren.

De meeste katten begonnen alleen aan hun leven. Ze moesten voor zichzelf vechten en voor niemand anders. Maar ze moesten ook alleen maar aan zichzelf denken, aan hun eigen gezondheid, hun eigen geluk - en of daar anderen bijkwamen, dat was hun eigen keuze. Deze twee kittens hadden dat geluk niet. Sinds de eerste ademtocht die ze zouden nemen waren ze verbonden, door het lot of gewoon door pure pech. Ze baanden hun weg samen naar hun nieuwe leven, half vechtend en half knuffelend zoals ook de rest van hun leven zou verlopen. Ze maakten het hun moeder moeilijk; maar uiteindelijk lagen ze daar wel, op de koude grond, twee identieke hoopjes vacht. Later zou blijken dat zelfs hun oogkleur identiek hetzelfde was. Hen uit elkaar houden zou een talent op zich zijn; hun moeder zou meer dan genoeg last hebben alleen al daarmee, laat staan een andere kat. Iets waar ze dankbaar gebruik van zouden maken. Dit poesje werd Stellarkit genoemd, en haar tweelingzusje Skylarkkit; twee namen die bijna identiek waren, maar niet helemaal. Iets om hen apart te houden. Ze baanden beiden al snel hun weg naar de buik van hun nu bewusteloze moeder en Stellarkit vocht moedig om te drinken. Aan de kant, stomme broertjes, de tweeling komt eraan.

Het leek zomer in het buikje van haar moeder. De geluiden kwamen zachtjes door zoals de vogeltjes zouden fluiten in haar oren. Ze kon ook knuffelen met het diertje dat haar beste vriendin was. Het was zacht en warm. Samen waren ze heet. Tot plots een enge zuigende kracht opkwam. De kleine grijze kitten nam haar zusje stevig vast. De mini pootjes waren angstig in elkaar verstrengeld. Zo dus gingen ze samen weg. Ze kreeg een trap, maar de doorgang werd wel heel krap om er eentje terug te geven. Pas toen ze op de koude grond plofte kon de nieuw geborene terug trappen. De wereld werd echter even te veel. Het was te veel... licht, geluid en koude. Vooral de koude. Ze tilde haar kopje op en liet een grote piep uit haar roze bekje komen. Meteen werd de princess behandeld met ferme likjes die haar droog en warm maakte. Haar zusje was al op weg naar de warmte bron en zij mocht niet achterkomen. Het gebeurde allemaal in haar onderbewust zijn, maar dan pas had je door hoe sterk de band nu al was.

Na haar portie melk krulde ze zich op en dook ze wat verder in de witte buikvacht van mama. Al de gebeurtenissen begonnen al een tikkeltje te vervagen terwijl ze in slaap werd gesust. Skylarkkit, wat mooi.

Zijn aankomst in de koude wereld was de laatste. Hij had een oudere tabby broer die als eerste was verdwenen; daarna twee zusjes die samen de wereld tegemoet zouden gaan. Toen kwam hij, het tweede zoontje van Burninglove. Vernoemd naar een oud-oom die zoveel voor zijn opa betekende. Spartelend op de koude ondergrond bleef hij liggen, terwijl hij zijn eerste ademteugen binnen haalde. Zijn moeder was er niet meer om hem te begeleiden naar haar buik, dus wachtte hij hulpeloos op een ander om hem droger te likken en naar de voedselbron te krijgen. Het nieuwe leven zou goed zijn, daar vertrouwde hij op. Hij had een liefdevolle moeder, siblings om mee te ravotten en een opa die een goed gevoel van humor bezat. Genoeg katten leefden hier om met hem op te groeien en een band mee aan te gaan. Zelfs de koude van Leafbare kon hem niet verslaan. Een trots, klein katertje was geboren. Halfclan of niet, hij bleef een kater van Shadowclan en zou wellicht in de toekomst een Warrior van zijn woord worden. Jongensachtig, maar dapper.