Knocked Down

Na alle commotie waren hij en Oceanstar allebei naar de medicine cat den gebracht. Allebei naar een ander uiteinde en allebei verzorgd door een andere medicine cat. Hij had Rout gekregen, maar wist niet of hij er blij mee was. Hij wist sowieso niet veel op het moment, al zijn gedachtes gingen door elkaar heen en niets was meer duidelijk. Vlekken bleven voor zijn blikveld en ook bleef er maar bloed in zijn rechteroog sijpelen. Neus deed pijn, kin deed pijn, poot deed pijn. Alles deed pijn en alles bloedde en hij was bang. Dat besef sloeg hard in. Wat als hij nu doodging? Hij wilde niet dood. Toch? Ging hij dan naar Dark Forest.. Was zijn vader daar? Of zou hij dan helemaal alleen zijn. Hij had geen idee en het was eng. Heel eng. Zijn ademhaling versnelde, god Rout, zorg dat je me helemaal opknapt want als ik nu doodga heb ik geen idee wat er met me gebeurd.
- Alleen voor Rout {Nog na het Ocean x Din gevecht}

Het was nu al enkele dagen geleden dat haar twee vrienden elkaar in de haren waren gevlogen, en nu moesten Lizardpath en zij ze opknappen. Met een pijnlijke blik keek de bruin-witte tabby naar het slapende lichaam van Dinspots. Hij was er niet goed aan toe, hoewel zijn verwondingen niet dodelijk waren, zouden ze zeker hun tekenen achter laten. Haar blik gleed over de korstjes en zijn verzwakte lichaam. Waarom..? Waarom zouden twee clangenoten elkaar zoiets aan doen? Ze kon er niet bij, ze zou het nooit snappen, en toch zat ze hier om deze puinhoop op te knappen. Haar kruiden zouden bespaard kunnen worden voor de vallende winter, maar in plaats daarvan moesten ze gebruikt worden voor dit onnodige ongeval.
Routpaw werd uit haar gedachtegang gehaald toen Dinspots plots heel snel begon te ademen. Geschrokken stapte ze op hem af, in eerste instantie niet begrijpend wat er aan de hand was. Niet zo lang geleden had ze zijn wonden schoon gemaakt, alles zat nog goed. Nee, het zat hem mentaal dwars. Routpaw zuchtte huiverend en twijfelde kort, waarna ze stilletjes zijn nest in klom en zichzelf naast hem neer liet zakken. Ritmisch begon ze zijn nek te likken, zachtjes en comforting. "Shht, ik zorg voor je Din... Het komt goed," hij had iets verschrikkelijk doms gedaan, maar hij was nog steeds haar vriend, ze hield nog steeds van hem.

Hij voelde overal angst, het trok door zijn hele lichaam, iedere ader. Maar het smolt weg toen hij opeens een bron van warmte voelde. Als dat de dood was zou het beter zijn dan hij gedacht had. Alleen voelde hij nog pijn. Dus kon het niet de dood zijn. Toch? Was dan niet alles gevoelloos? Hij had ook geen idee hoe het allemaal werkte, hij had beter moeten opletten bij de verhalen van de elders, maar daar had hij nu ook niks meer aan, Foxdung. Een warme stem vulde zijn oren en oh, nu voelde hij zich toch wel wat veiliger. Na een laatste, trillerige zucht opende hij zijn ogen, die wild stonden met emoties. Hij merkte een lichaam naast hem. Wie..? "Rout?" mompelde hij, zacht en schor en pijnlijk en hij klonk als een halfdode kraai. Zo voelde hij zich ook. Misschien was hij wel een halfdode kraai. Een lelijk mormel dat alleen maar kraaienvoer at en niets waard was.

Misschien ging ze een stapje verder dan ze zou moeten gaan, misschien ook niet. Routpaw wist het niet, ze was te moe, mentaal, fysiek en emotioneel om zich sterk te houden. Ze wilde dat hij beter was, dat hij gelukkig was, samen met de clan. Dat betekende niet dat ze het hem vergeven had, maar echt kwaad zijn... Tja, daar was ze nooit goed in geweest. "Rout?" klonk zijn krakende, pijnlijke stem. Toen Routpaw op keek zag ze dat hij zijn ogen geopend had. Het was vreemd om hem zo breekbaar te zien. "Ik.. Ik ben hier," zuchtte ze zachtjes en raakte met haar neusje zijn oor aan. "Ga slapen Din, je hebt rust nodig,"

Het stelde hem bizar gerust dat Rout naast hem lag en voor hem zorgde. Z'n lieve Routje, die keer op keer maar het beste in hem zag terwijl hij alles helemaal verpest had. De kater kneep met zijn ogen tegen het licht en schudde met zijn kop toen ze zei dat hij moest slapen. Hij wilde niet slapen, slaap bracht hem nachtmerries over BloodClan papa's en Dark Forest duivels. Maar zijn kop deed zo'n pijn en hij voelde zich overal kapot. "Ik wil niet slapen," mompelde hij koppig en duwde zijn snuit tussen zijn en Rout's lichaam zodat hij haar niet aan hoefde te kijken. Dit bleek niet zo'n goeie zet te zijn want hierdoor kwam er flink wat druk te staan op zijn wonden, en god wat deed dat pijn. Hard gegrom steeg op uit zijn keel waarbij hij met een ruk zijn kop weer omhoog trok, wat weer zorgde voor heftige duizelingen en.. Zwart.
- que timeskip 1 yeet

"Ik wil niet slapen," Routpaw zuchtte vermoeid en stond het toe toen de ander zijn kop tussen hun lichamen duwde. De poes miste het knuffelen met een ander, hoewel Lizardpath nog wel eens toestond dat ze haar nest in kroop, snakte de poes naar die geheime nachten die ze in Jayflame's poten had gespendeerd. Een pijnlijk gegrom liet haar ontwaken uit haar gedachtegang, waarna ze geschrokken overeind kwam. Oh nee, Din had teveel druk gezet op zijn kop, wathem weinig goeds had gedaan. Nog net kon ze met haar eigen kopje de zijne opvangen, waarna ze die zachtjes neerlegde in zijn nest. Kort checkte ze bezorgd zijn ademhaling, maar die was ritmisch en diep; Dinspots was out. Met een zucht drukte Routpaw nog kort haar neusje tegen zijn kop, waarna ze een blad met wat vocht dat ze eerder die dag van de Small lake had gehaald naast zijn nest legde en zich terug trok naar haar eigen slaapplek, voordat Lizardpath vragen zou gaan stellen.

-timeskip ayoo-

Die ochtend was Routpaw al vroeg uit de veren, de koude van de ochtend had haar gewekt. Hoewel ze liever niet de rest van haar zieke dengenoten uit hun slaap wilde wekken, moest ze toch weer aan de slag. Op haar teentjes trippelde ze van hot naar her in de den, zodat ze de kruiden van de dag ervoor netjes in de juiste holletjes kon stoppen. Dat ging allemaal prima, totdat ze iets te zelfverzekerd werd en perrongelijk in een van de holletjes met haar poot bleef hangen. Met een zachte baf klapte ze op de grond en stuiterden de besjes alle kanten op. Lichtelijk duizelig door de klap opende ze één oog, hopend dat haar onhandige manoeuvre Dinspots niet zou hebben gewekt.

Misschien was dat dan een voordeel van buiten bewustzijn zijn. Je droomde niet. Gelukkig voor Din, want anders zouden er alleen maar angstige beelden afspelen. Al zijn inner demons die zich begonnen te uitten, die hij zo goed had weten te onderdrukken maar die nu naar boven kwamen. Als het aan hem lag, zou hij voor altijd zo blijven. Maar veel keuze had hij niet, want uit het niets werd hij gewekt door een knal. Geschrokken en gedesoriënteerd veerde hij op. Zwarte vlekken deinsden rond in zijn blikveld en een bonkende koppijn deed hem doen kreunen. Wat? Waarom had hij zoveel pijn? Toen pas herinnerde hij zich weer wat er gebeurd was. Na flink knipperen verdwenen de zwarte vlekken. De hoofdpijn bleef rondhangen tho. Vooral op de plek net boven zijn wenkbrauw, waar de wond die Oceanstar over zijn oog had getrokken het diepste was. "Rout?" opnieuw riep hij uit naar zijn vriendin, zijn stem misschien nog ruiger dan de dag ervoor. Het was moeilijk haar te zien in het donkere stuk van de den waar hij lag. Waarschijnlijk was het buiten ook nog donker. Was het nog nacht, of ochtend? Hij had geen idee.

Een beetje gedesoriënteerd bleef ze daar liggen, precies zoals ze gevallen was. Alsof ze hem niet zou wekken als ze nu héél stil bleef liggen. Het tegendeel bleek echter waar te zijn. "Rout?" klonk er schoor door de den, ja hoor, ze had het voor elkaar gekregen. Hij was wakker. De poes zuchtte. "Hnnngg," kwam er gesmoord uit, waarna ze zichzelf overeind hees en even haar kop schudde. Alle besjes lagen verspreid door de den en die zou ze heel spoedig op moeten ruimen, voordat ze een boze Lizardpath op haar dak had. Toch wilde ze eerst even bij hem checken, dus nadat ze langs de kruidenvoorraad was gelopen en daar een pakketje mee had geritst stapte ze richting zijn nest. Het was vroeg in de ochtend, maar dit soort ochtenden in Leafbare deden denken aan nachten. In zijn den was het al helemaal donker, waardoor Routpaw hem op de tast moet vinden. Met een zacht ge 'prr' liet ze weten dat ze er was. "Hey Din, ik weet dat het lastig is... Maar je moet niet te veel praten, ik heb iets tegen je keel," miauwde ze zachtjes, waarna ze wat onhandig zijn kopje vond en daar voor het pakketje neer legde. Het was een blad waar een beetje honing op gesmeerd was, dat zou iniedergeval zijn keelpijn verlichten. Routpaw ging zitten en liet haar staart stilletjes langs hem neer vallen. "Heb je dorst? Heb je pijn? Ik, uh, ik kan nog wat papaverzaadjes voor je pakken, of water of- " ratelde ze gesmoord door. Ze wist dat hij het zou overleven, ze wist dat hij hier bovenop zou komen, maar ze kon niets anders dan zich zorgen maken om haar vriend.

Met een oog pijnlijk dichtgeknepen keek hij rond de den, op zoek naar degene die dat geluid gemaakt had. Hij riep voor Rout, en hoorde een zacht iets terug dus hij ging er maar vanuit dat zij 't inderdaad geweest was. Hoevaak hij z'n oog ook knipperde, het donker vaagde niet langzaam weg. Het moest echt nog nacht zijn, of heel vroeg in de ochtend. Toen hij plots een zacht gespin vlakbij hoorde spitste hij zijn oortjes, op zoek naar waar het vandaan kwam. Rout's bekende geur omringde hem en kort liet hij een zacht gerommel in zijn borstkas opkomen, als tegen dat hij haar gehoord had, en dat hij blij was haar te zien. Vrijwel meteen daarna vertelde ze hem dat hij niet moest praten en met een zuchtje keek hij haar richting op. Het was niet zijn stem dat het meeste pijn deed, die eretitel kreeg die rare wond boven zijn oog wel. Waar Rout zachtjes tegenaan stootte, maar hij deed zijn best om er geen reactie op te geven want hij wist dat ze het zichzelf niet zou vergeven als ze wist dat ze hem per ongeluk pijn gedaan had. Zijn neus volgde de zoete geur van honing en braafjes likte hij het op. Het smaakte toch niet echt vies dus dan nam hij het wel, als Rout zei dat het goed was voor 'm.. Opnieuw spinde hij toen de ander haar staart langs hem heen liet gaan. Onbewust was hij heel afhankelijk geworden van haar aanrakingen. Kort grinnikte hij om haar bezorgde geratel. Het voelde wel goed om iemand te hebben die zo om hem gaf. Hij liet zijn kin op haar schouder rustten, en zuchtte. "Mijn oog doet pijn," fluisterde hij - ze had hem immers verteld om zijn stem zo min mogelijk te gebruiken. "Maar wil je alsjeblieft gewoon even blijven zitten? Niemand kan ons toch zien, en, iedereen slaapt ook." murmelde hij. Zijn hartslag versnelde iets want het was nogal een vraag die hij haar stelde. Maar het allerliefste wat hij nu wilde was even met Rout zijn, weg van de wereld.

Haar hoofd duizelde nog een beetje van de klap en de korte nachtrust. De poes schudde haar kop kort en wist iets helderder te worden, waarna ze toe keek hoe Dinspots braafjes de honing oplikte die ze hem had voorgeschoteld. Routpaw keek met een vage glimlach toe, maar voelde iets klemmen in haar borstkas toen hij zijn kop op haar schouder legde. Zachtjes liet ze haar snorharen langs zijn wang strelen. Waarom deed ze dit? "Mijn oog doet pijn," Routpaw haar oortjes veerde overeind en ze liet zijn kop van haar schouder glijden, waarna de poes hem onderzoekend in de ogen aankeek. Voorzichtig streelde ze met haar poot langs de wond, die inderdaad dik en pijnlijk eruit zag. Bezorgd onderzocht ze hem, wetend dat ze geen Stinkende Gouwe meer hadden. Hoewel het plantje een onaangename naam had, was het zeer nuttig tegen beschadigde ogen. Enige probleem was dat het niet in Windclan gebied groeide. Morgen zou ze wel een bezoekje brengen aan haar vriendin Rousepaw."H-het spijt me Din, ik... Ik heb er nu niet iets voor. M-maar! Morgen haal ik het voor je, ik beloof het," ze vond het zo lastig om hem zo gepijnigd te zien, zijn ziel en lichaam gebroken door een van haar beste vrienden. Een brok lag in haar keel en ze snapte niet precies wat haar zo emotioneel maakte."Maar wil je alsjeblieft gewoon even blijven zitten? Niemand kan ons toch zien, en, iedereen slaapt ook." murmelde hij in de stilte van de vroege ochtend en ze durfde even niet adem te halen. Waarom vroeg hij dit aan haar? Was het uit vriendschap, of verhulden zijn ogen toch meer? Toen Routpaw hem echter aan keek wist ze dat het niet uit maakte welke intentie hij had, ze zou zijn gebroken lichaam geen nee kunnen zeggen. Routpaw knikte "Ik... Ik blijf, ik blijf hier," ze sloot haar ogen en liet zachtjes haar kop tegen zijn hals rusten. Haar hart klopte sneller dan het zou moeten en dat bekende, verschrikkelijke gevoel fladderde rond in haar borstkas. Oh, waarom maakte ze toch dezelfde fouten.

Toen hij zei dat zijn oog pijn deed, begon Rout zich meteen te verontschuldigen en zachtjes giechelde hij. Ze was zo schattig dat hij vanbinnen helemaal warm werd, ook al ging daardoor wel een groot alarm af maar hij .. Onderdrukte dat voor nu even. Alleen voor vanavond.. "Je bent de beste," miauwde hij met een glimlachje (al deed dat wel pijn, au). Met een zuchtje schuifelde hij wat dichter naar haar toe en gaf hij haar een lik over haar oren, waarna hij haar een nogal gedurfde vraag stelde. Maar haar antwoord was beter dan hij ooit had durven hopen en liefkozend spinde hij. Dit geluid werd flink wat harder toen ze ook nog haar kop tegen zijn hals aan liet rusten. Oh, hij zou zo voor altijd kunnen blijven zitten. Hij sloot zijn ogen om even te genieten van dit moment. Hij voelde zijn hart snel bonzen, maar ook die van haar was te horen en hij grinnikte zachtjes. "Vind je .. Vind je het spannend?" murmelde hij, half-plagend en toch ook wel half-bezorgd. Als ze dit niet wilde, als het over haar grenzen heen ging.. Dan zou hij een stapje terug zetten, hoe pijnlijk (letterlijk en figuurlijk) dat ook was.

"Je bent de beste," sprak de ander en deed een poging tot glimlachen, waarna zijn gezicht meteen vertrok in een grimas. Routpaw zuchtte, al was het eerder lachend dan daadwerkelijk vermoeid. "Kijk nou toch uit, oellewapper," plaagde ze hem maar haar lichaam verstarde wat toen hij een lik over haar kop gaf. Routpaw zou wensen dat ze even te lang boven het kattenkruid had gehangen, dat ze te veel papaverzaden had gegeten, dat ze een excuus zou hebben om nu roekeloos te zijn. Maar er was niets, ze was slechts moe, en dat was nog geen reden voor haar om ja te zeggen en zich naast hem neer te vleien. Haar hart klopte in haar keel en ze voelde het bloed naar haar wangen stromen, hij moest het ook hebben gemerkt. "Vind je .. Vind je het spannend?" plaagde Dinspost haar. "N-nee! Nee, nee, natuurlijk niet. Ik kom je gewoon gezelschap houden, toch? Zoals vrienden dat doen, niets spannends aan. Zoals vrienden-" ze had haar kop opgeheven en maakte oogcontact, hun snuiten nu zo dichtbij dat ze zijn snorharen over haar wangen voelde kriebelen en ze hem recht in zijn blauwe ogen aan kon kijken. Oké, te dichtbij, veel te dichtbij. In verlegenheid gebracht keek ze meteen weer weg, al haar woorden kwijt geraakt.

Haar antwoord kwam er ratelend uit en de kater moest erg zijn best doen om zijn oortjes niet gepijnigd te laten zakken op haar woorden. Alleen als vrienden? Met grote ogen keek hij naar haar, en zij keek naar hem, en ze waren zo dichtbij.. Toen keek ze weer weg. Din vond het zo lastig om uit te vogelen of Rout nu alleen snel zenuwachtig en verlegen was, of dat ze echt niets met hem wilde. Dat hij alles alleen maar in zijn hoofd bedacht wat er tussen hen was? "Alleen.. Zoals vrienden?" mompelde hij. Hij was toch al in het water, kon hij net zo goed kopje onder gaan.

Ze hoefde het niet eens in zijn blauwe ogen te zien om te weten dat haar woorden hem hadden geraakt. De spanning die plots in de lucht hing was tastbaar en zette een zware druk op haar hart. Oh, wees toch stil Dinspots. "Alleen.. Zoals vrienden?" mompelde de ander en Routpaw sloot kort haar ogen, haast bang om nog adem te halen. Snapte hij dan niet dat zolang er geen woorden over gesproken waren, dat ze het zo konden laten? Als ze toegaf, zou het officieel zijn. Dan kon ze het niet meer afschuiven als een normale vriendschap, dan hadden ze het beestje een naam gegeven en moest ze die confronteren. Alleen dat kon niet, want Starclan zou hen in de weg zitten. Het was zoveel beter om hier onwetend over te blijven, er gewoon niet over te spreken, dan zou het noch goed noch fout zijn. Oh, sukkel, waarom moest hij het toch vragen. "Din..." Natuurlijk wist ze dat alles hieraan fout was. Starclan, ze was net over haar gebroken hart van een Thunderclanner heen gekomen. En nu zat hij hier, de sukkel die haar altijd zo ongemakkelijk maakte. Er was zoveel gebeurd, zoveel verschrikkelijke dingen, mocht ze dit ene ding niet voor zichzelf hebben als het haar zo gelukkig maakte? Voorzichtig haalde ze adem. ".. Z-zou je het erg vinden...?"