Fire on fire

Ze sliep licht. Haar brede kop rustte op haar mosnest, terwijl haar pootjes tegen haar lichaam aan lagen. Er tussen lag haar pluizige staart gekruld, het puntje tegen haar kin. Mareflowers witte flanken gingen op en neer. Ze voelde beweging naast haar. Uiteindelijk werd de plek koud en ze fronste onbewust. Een gaap rolde over haar lippen en ze deed haar ogen open. Langzaam strekte ze haar poten uit om te concluderen dat Sparrowfeather was verdwenen. Het was niet zo dat ze constant bij haar partner moest zijn, maar ze wist dat zijn kop vol zorgen zat door het gevecht. Dat hij niets had kunnen doen. De grote kattin rolde uit haar nest en vond haar weg uit de den. Ze liet haar geur de weg wijzen. Zijn geur kende ze als de beste. Het rook naar stervend hout en er was steeds een kruidig luchtje blijven hangen. Mareflower vond hem en ging naast hem zitten. Ze stilte vertelde haar dat hij waarschijnlijk naar Starclan zocht, nu de sterren helder aan de hemel stonden.

Ze voelde dat hij dichter schoof en een neusje in haar vacht drukte. Mareflower glimlachte warm. Een snorrend geluid kwam diep vanuit haar borstkas. Ze wiebelde met haar oortjes bij zijn vraag. "Misschien," knorde ze mysterieus. Haar dikke pluizige staart verschoof en ze legde hem over die van Sparrowfeather. "Maar vertel eens, waarom ben je op? Zit er iets je dwars?" Haar blik ging peilend naar waar ze dacht dat die van hem waren. Een kleine, bezorgde frons verscheen op haar gezicht.

Ze voelde bijna zijn teleurstelling van hem afdruipen. Mareflower kon niet anders dan stout glimlachen. Tja, hij had haar wel degelijk wakker gemaakt, dat kreeg hij misschien nog eens terug. Haar dikke vacht was namelijk perfect voor een plotse verstikking. Het werd echter al snel serieus en ze voelde dat hij alles achterhield. "Sparrowfeather, ik ben niet blind. Ik weet dat er iets in dat knappe kopje van jouw zit." Ze kon ook al raden wat, maar het zou meer verlichting zijn als hij het zou vertellen. Katers waren niet van zoveel woorden, maar daar waren dan poezen voor. Om hen te dwingen.

Toen de woorden uit zijn mond rolde knikte ze langzaam. Hij had gelijk. Ze krulde haar staart wat meer om zijn brede lichaam heen. Met een poot drukte ze tegen zijn slaap aan zodat zijn hoofd op haar schouder viel. Ze waren ongeveer even groot, dus het was niet oncomfortabel voor zijn nek. Ze liet haar brede poot weer naast de andere zakken. Mareflower ademde lichtjes uit. Ze voelde haar hartje sneller kloppen door de lieve woordjes die hij zei. Hij was echt bezorgd. "Het is erg onfortuinlijk dat er doden zijn gevallen, dat had niet gemoeten, maar ze zijn dapper gestorven. Vechtend voor hun clan en hun familie." Daar was waar zij kracht uit putte. Anders werd het verlies te erg. Langs de andere kant, ze was erg trots dat haar bloedbroeder Deputy was geworden. Hij verdiende het, al moest hij nog groeien in zijn rang. "En je moet je geen zorgen maken om mij, ik ben nooit in gevaar geweest.", begon ze met een zachte bromstem. Ze bewoog haar kopje naar waar zijn neus was en gaf een lik. "Maar dat is het niet alleen hé?"

Ze luisterde geduldig naar wat hij te zeggen had. En knikte. Een briesje vloog door haar haren, het deed zijn geur even sterken ruiken. Gelukkig hadden ze beide een dikke vacht, want briesjes in leafbare en dan nog 's nachts konden vreselijk koud zijn. Ze was een beetje afgeleid geraakt van zijn woorden, maar concentreerde zich er al snel terug op. Eindelijk kwamen zijn mannelijke frustraties naar boven. Het niet kunnen beschermen van zijn gezin. "Amberstorm leeft nog en dat komt door Lizardpath en Routnose. Jij hebt misschien niet meegevochten, maar jij hebt er wel voor gezorgd dat zovelen het overleefd hebben. Je moet je niet concentreren op de dingen die onmogelijk zijn, maar op de dingen die je hebt verwezenlijkt." Haar stem was haast fluisterend. Een kleine glimlach kroop op haar lippen. Ze tilde haar neus en gaf een lik over zijn oor. "En in je dappere heldendaad had ik je misschien verloren en laat me alstublieft ook bezorgd zijn om jouw."

Ze grinnikte terwijl ze haar wang zachtjes tegen de zijne wreef. Het gesnor weerklonk tussen haar zinnen door. "Ik ben al 43 moons elder, dat staat gelijk aan een wijze, stokoude uil." Een grijns deed haar gezicht oplichten. Ze voelde zich zo goed bij hem. Mare kon zichzelf zijn en haar vertrouwen naar hem toe was honderd procent. Haar hartje fladderde zachtjes en geruisloos door haar borstkas heen. Ze was niet alleen super verliefd, maar ook voelde ze een warme diepe liefde. Ja ze had het getroffen met Sparrowfeather als man. Ze was stiekem blij dat hij geen Medicine Cat meer was, hoewel hij zijn droom had moeten opgeven en dat was zielig.

Ze was niet helderziend, maar ze wachtte geduldig af tot er nog iets zou komen. Bij het dartelend veulen wou ze heel graag actie ondernemen. Sparrow had zo slechte humor, veulen... kon hij nóg origineler zijn? Ze zat er dan ook grijnzend bij tot hij haar hart deed smelten. Haar witte oortjes vielen langs haar brede kopje en ze keek liefkozend naar hem. Even liet ze zich in de waan, maar daarna sprong ze recht. "Dartelend veulen zei je hé?" Ik zal je eens wat laten zien. Met die woorden sprong ze weg (en hopelijk was er geen andere kat op de dool), waarna ze net zoals een dartelend veulen begon te dansen. Kop in de nek, staart omhoog, zo maakte ze een trippeldansje. Speciaal voor hem.

Ze lachte zachtjes, dat moest om niemand wakker te maken. Anders had ze gelachen van het kan niet meer. Haar lach was heel eigenaardig. Het was een van de redenen waarom haar moeder haar Mare had genoemd. Niet alleen zag ze er mooi uit, maar haar lach huppelde een beetje. Stokte hier en daar en was vooral heel warm. "Kom hier, straks krijg ik het nog koud," klonk er een beetje zagend. Ze draaide haar kopje naar hem, (draaide stiekem haar ogen naar hem) en liep op de tast naar hem. Toen haar snorharen zijn wang raakte ging ze een beetje opzij waarna ze zich omdraaide. Ze duwde haar grote lichaam tegen de zijne aan en sloeg haar staart om hen heen. Het was inderdaad warmer zo. "Sparrowfeather... Hoe zien de sterrren eruit en wat fluisterden ze tegen je toen je nog Medicine Cat was?"

Amberstorm liep de nursery uit, licht stijf sinds ze een hele tijd had stilgelegen. Zeker in deze kou hield ze er meer van om te kunnen bewegen, te kunnen lopen - maar het was haar niet gegund want ze moest voor kittens zorgen en die mormels zouden sterven van de kou als ze hen niet warm zou houden. Haar blik viel op een wel héél lieftallig koppeltje. Hun geluk irriteerde haar dood. Waarom verdiende hij het om zo gelukkig te zijn, na alles wat hij gedaan had? Nadat hij de clan en Starclan verraadde, verraadde hij ook nog eens haar en haar siblings en haar moeder? Ook al was die op haar beurt ook een verraadster.. Het was moeilijk, ingewikkeld; maar het kwam erop neer dat ze zich geviseerd voelde. Waar was haar kans op geluk? Wat had zij toch zo fout gedaan dat Starclan haar alleen maar miserie wenste? Ze volgde de regels, ze was eerlijk, ze deed haar best. Ook al was ze dan niet de vrolijkste kattin in het woud. De poes stampte voorbij het elder koppeltje, haar kaken op elkaar geklemd in woede. Twee stappen voorbij hen stopte ze. Haar poten jeukten om uit te vliegen, om hun plezier te stoppen, hun gelag en hun kleffe gedrag. Het was walgelijk.

Hoewel ze gefascineerd naar de uitleg luisterde van Sparrowfeather voelde ze dat de omgeving plots twee graden kouder werd. Toen hij ophield met praten hoorde ze zachte pootstappen op de knerpende nieuwe sneeuw. Mareflower draaide haar oortjes en zeker helemaal toen Sparrowfeather de naam zei. Ze kon het niet zien, maar ze voelde de slechte energie. Was ze jaloers? De grote kattin schudde even haar kop. Als katten zo ver weg stonden vond ze het uiterst moeilijk om hun emotie te beoordelen. "Wil je er bij komen zitten?", nodigde ze de kattin warm uit.

Amberstorm draaide zich langzaam om toen de stem van haar vader haar begroette. Haar blik was boos toen ze die op het koppeltje richtte, maar ze kon niets bedenken om te zeggen. Wat moest ze ook zeggen? "he ik word misselijk van jullie kleffe gedrag, zoek een grot"? De blinde kattin naast hem - Mareflower - nodigde uit om erbij te komen zitten. De queen snoof even. Ha, dat was een grap, ja toch? Of was ze echt zo blind - pun not intended - dat ze niet wist hoe vreselijk de relatie tussen haar en haar vader was? En dat was niet Amberstorms fout. "Nee, ik hoef niet te zien hoe jullie lekker klef en blij zitten te wezen.", antwoordde ze, haar stem giftig en bitter. De jaloezie droop van haar hele houding af; maar ze zou nog liever sterven dan toe geven dat ze jaloers was op dat kreupel excuus van een vader en zijn blinde lieveling.