{Toxickit} The Howling

Er was een nieuwe kitten bij gekomen, niet eentje die toebehoorde aan een queen, maar eentje die vreemd hoor en er anders uit zag. Of nou ja, anders, ze was lichter dan veel andere kittens van Shadowclan. Toxickit vond het dan ook allemaal ontzettend interessant, en lichtelijk irritant. Ze vond dat de kitten er eigenlijk niet hoorde, maar zag d'r ook als iemand met wie ze ruzie kon gaan schoppen. Nieuwsgierig volgde ze het geluid van gepiep dan ook en ging op haar kont bij de kitten zitten. "Waarom ben jij bang?" vroeg ze, zo blunt als dat de zwart/witte kitten was. Manieren of een blad voor de mond nemen was iets wat haar nooit echt aangeleerd was, ze zei gewoon wat ze wilde en iedereen moest er maar gewoon mee dealen. Ze keek eventjes om zich heen, er was toch niets waarvoor de kitten bang kon zijn? In de verte hoorde ze de honden, maar daar was ze aan gewend, dus dat liet haar niet eens meer schrikken.

Het was niet meer dan een huiverig bolletje ... trillingen? Toxickit hief haar kopje een beetje schuin, niet helemaal wetend wat ze ermee aan moest. Aan de ene kant wilde ze er tegen aan tikken, maar ze had het idee dat als ze dat zou doen, de kitten zo erg zou schrikken dat ze Acefray erbij moesten gaan halen. Uiteindelijk werd ze met twee grote blauwe ogen aangekeken, blauwe ogen die veel op die van haar leken. Maar zij had een mooiere vacht, zwart met wit, veel beter dan dit wit met rood. Toxickit snoof eventjes. "Honden?" er zat een zachte lach in haar stem. "Honden komen hier helemaal niet, domme kitten. Ze zitten ver buiten ons territorium, bij de twolegs. Stomme beesten zijn dom genoeg om een touw tussen hen en de twolegs te laten leggen," ja, ze had goed opgelet bij verhalen die aan haar verteld werden. Immers waren verhaaltjes haar leukste tijdverdrijf. "Maar als je me niet gelooft, kunnen we buiten de nursery kijken," stelde ze met een glinstering in haar ogen voor aan de kitten, wiens naam ze trouwens niet had meegekregen.

Oh, she has a voice! Good to know. Toxickit luisterde naar de woorden die ze uitsprak, voordat ze al snel verveeld om zich heen keek. Wacht, Windclan? Dat verklaarde dus waarom ze zo vreemd rook, bijna stonk zelf. "Oh, jij hebt ook geen mama! Ik heb twee papa's, dat is veel beter." Nee, Heathercloud telde niet. Als ze apprentice was mocht ze weg bij de queen en kon ze aan haar vaders laten zien hoe vele beter ze was dan de andere kittens hier. De kitten voor haar echter trilde nog steeds als een gek, maar er kwam nu ook een huiverige zucht uit. Als ze zo door ging, had ze straks geen vacht meer over. Toxickit vond deze kitten maar vreemd, en ze stelde zich aan. "Nee, natuurlijk niet. Honden zijn veel te dom om hier te komen." En zelfs als ze kwamen, zouden Demonslayer en Amberhunt hun beschermen, dûh. "Je hoeft niet bang te zijn, kom, dan laat ik je de rest van het kamp zien. Het is zo saai hier binnen," ze stond om en draaide zich om, waarmee ze misschien perongeluk expres haar staart langs de kitten liet glijden. "Oh, ik ben Toxickit trouwens. Hoe heet jij?"

Zoals ze al verwacht had, kwam er een vraag over het feit dat ze twee vaders had. Ze had het verhaal nu al zo vaak mogen vertellen dat het er bijna automatisch uitrolde. "Ja! Twee papa's die heel veel van elkaar houden, maar ze kunnen geen kittens krijgen zonder een mama, dus Heathercloud is dat. Maar ik vind Heathercloud niet leuk als mama, dus ik heb alleen twee papa's. Zodra ik apprentice wordt, hoef ik niet meer naar haar terug." Ze keek over de kitten heen, naar haar moeder die ergens lag te slapen. Snel stak ze haar tong uit naar Heathercloud voordat ze zich weer richtte op de kitten, die zich inmiddels voorstelde als Pepperkit en haar eigen naam herhaalde. Ze wilde er een vraag over stellen, maar hielt zichzelf stil. "Kom je mee naar buiten?" vroeg ze daarna nog een keer, terwijl ze zelf naar de ingang van de nursery stuiterde. "Als jou mama er trouwens niet is, wie is jou papa dan?" vroeg ze daarna opeens, of eigenlijk, ze schreeuwde het terug door de hele nursery heen. Volumeknoppen waren niet te vinden bij de kleine zwartwitte kitten.

Oh wacht, Pepperkit stond al bij haar, oops. Misschien was die schreeuw dan ook niet echt nodig geweest. Ze grinnikte eventjes en haalde haar schouders op. "Sorry," grinnikte ze, iets zachter nu. Ze wilde immers niet de kitten meer laten schrikken. Nee, eigenlijk was Pepperkit best wel aardig. Iemand die niet vreemd naar haar opkeek. "Oh, de leader!? Dat is zo stoer!" zei ze met een lichte toon van jaloezie in haar stem. Ze keek eventjes achter zich, naar de uitgang van de nursery. De zon deed een poging naar binnen te schijnen, maar leek er niet echt in te slagen. Ze trippelde naar de uitgang toe en liet de zon over haar kopje gaan, voordat ze links en rechts naar buiten keek. "Kom, er is niemand," zei ze met die bekende glinstering in haar ogen. Volgens haar mochten ze niet eens naar buiten toe, Pepperkit zou vast nog te jong zijn daarvoor. Maar ach, maakte haar niet zo veel uit. "Oh trouwens, ik heb verhalen gehoord dat er af en toe een Dark Forest kat rond loopt in Shadowclan. Weet je wat Dark Forest is?" Oh Toxickit, wat ben je aan 't doen.

Pepperkit was naast haar komen staan en vroeg verbaast dat er echt niemand was. Ze haalde haar schouders op. "Zullen wel bezig zijn met jagen, of training, of weet ik veel. In ieder geval zie ik nu niemand hier," legde ze uit. Over twee moons mocht zelf ook mee gaan doen eraan. Dan zou ze in de apprentice den slapen en zou ze trainingen krijgen in vechten en jagen, daar kon ze niet op wachten! De kitten naast haar reageerde verbaast toen ze begonnen was over de Dark Forest. Zelf vond Toxickit het allemaal horseshit, maar dat betekende niet dat ze de nieuweling er niet mee kon treiteren. "Dark Forest is waar alle slechte katten heen gaan. Jouw mama is naar Starclan, daar zijn alle goede katten. Dark Forest is de plek waar de katten heen gaan die andere hebben dood gemaakt of slechte dingen hebben gedaan voor de clan." Haar ogen glinsterde van enthousiasme. "Ik heb gehoord dat af en toe een hele grote zwart met witte Dark Forest kater te zien is in het kamp," ze keek in het rond, maar zag hem momenteel niet. Jammer, anders had ze Pepperkit nog iets banger kunnen maken.

Pepperkit keek het kamp door, net zoals zij nog een keertje deed. Het was wel heel erg rustig momenteel, maar het maakte voor haar niet zo veel uit. Zolang ze konden spelen, vond ze alles best. De queens leken er geen problemen mee te hebben, mostly omdat niemand ze aan het terugfluiten waren. Ze grinnikte eventjes en zetten een paar stappen buiten de nursery, om zich daarna om te draaien naar Pepperkit. Deze leek een beetje geschrokken te zijn van wat ze haar net verteld had. "Vast wel, Tallstar kan heel veel namelijk." Erg zeker was Toxickit er niet van, ze had veel geroezemoes gehoord bij de queens de laatste tijd, maar wist niet zeker waar dat vandaan was gekomen. Nu eens zien wat er ging gebeuren als Pepperkit deze zogenaamde Dark Forest kater zou tegen komen. "Niets voor nu om bang voor te zijn, hij is er immers niet. Kom, dan leg ik je de rest van de dens uit." Alsof zij wist wie waar sliep. Nou ja, gedeeltelijk wist ze 't, geloofde ze.

De massieve gebouwde Shadowclan tom had vannacht een nachtpatrouille gelopen en dus hierbij lag hij nog lekker te snurken in zijn mosbed. Het was al ochtend, misschien al tegen de middag, maar hij had vandaag zijn slaap echt even nodig. Het was een zware patrol geworden door de sneeuwbui maar hij was koppig gebleven en had de grenzen afgelopen die gelopen moesten worden. Nu werd hij bedankt met wat extra slaap samen met de andere leden van zijn patrouille. Gapend draaide Demonslayer nogmaals om in zijn nest. De warmte van zijn partner naast hem missend. Nu het midden in leafbare was had hij graag zijn mate warm tegen hem opgekruild als een kleine lepeltje, maar de rode tom had vroeg zijn nest uitgemoeten voor de eerste jacht. Gelukkig kon hij nog even doorslapen en misschien zelfs nog even langs zijn kits. Ze groeide als kol. Alweer, en daar had zijn kleine papa hartje het niet makkelijk mee. Hij was verzot op zijn kinderen, om hen zo op zien te groeien maakte hem blij maar ook verdrietig. Nog even en ze zouden al weer leerling worden.. de wijde wereld ontdekken en dan zou hij en Amberhunt niet meer belangrijk zijn. Ze zouden het veel te druk hebben met hun trainingen, tijd met papa besteden zou er nog weinig inzitten. Dat had hij wel gemerkt met Skullpaw. Zijn overleden zoon. Hij had zo zijn best gedaan maar toch was alles mis gegaan. Nu was hij dood en nog elke dag gaf de grote tom zichzelf de schuld. Demonslayer opende zijn ogen. Zijn gepieker hield hem wakker. Verdomme. Brommend draaide hij nogmaals om in zijn grote mosnest, maar hij was klaar wakker nu. Demonslayer blies geïrriteerd met zijn neus maar besloot toch om maar zijn nest uit te gaan. Met nog een aardige slaapkop liep hij de den uit en struikelde zowat over twee kits heen. In starclan’s naam! Wat was dit nu weer? Demonslayer zette snel zijn enorme lijf een stuk naar achteren en keek neer. Daar stonden twee kits. Eentje van hem en eentje die nog altijd naar Windclan stonk. Met samen geknepen ogen keek hij de twee kinderen aan. Vooral Toxickit, zijn probleemzoekende dochter. Hij kreeg echt grijze haren van de kinderen die hij op de wereld zette. Konden ze niet gewoon.. lief en onschuldig blijven? Zoals ze waren toen ze letterlijk drie minuten geboren waren. Demon zuchtte. “Wat zijn jullie van plan?” Klonk zijn diepe stem. Hij bedoelde het niet slecht. Echt niet. Maar met z’n grote bouw en lage stem klonk het altijd alsof hij een kwaadaardige kat was die kittens at als ontbijt.

Eindelijk begon Pepperkit een beetje vrolijker te doen, al zou dat niet lang meer duren. Ze kon bijna zien hoe ze nadacht over het verhaal dat ze net had opgehangen. Maar genoeg daarover, ze moest nu goed gaan nadenken over waar welke katten sliepen. Ze kon de lay-out van het kamp ook alleen maar uit verhalen, dus waarschijnlijk klopte like de helft van wat ze ging zeggen niet eens. Maar aan de andere kant maakte het haar helemaal niets uit, als ze apprentice zou worden zou het haar wel goed aangeleerd worden of zo. Nu wilde ze gewoon eventjes plezier hebben met de kleine nieuwe kitten.
En plezier zou ze krijgen, toen ze opeens de bekende brommende stem van haar vader achter zich hoorde. Snel dook Toxickit in elkaar, haar oortjes in d'r nek geduwd en een angstige blik in haar ogen. Ze moest toch een beetje geloofwaardig over komen. Immers stond er een Dark Forest kat bij hen!

Demonslayer was bijna met zijn brute grote lijf op twee kits gaan staan, waar nog één van hen een kind was van hem zelf. Geschrokken had hij een stap naar achteren gedaan maar al enel sprak hij de twee aan met een bromende stem. Wat waren die twee in hun schild aan het voeren? Het leek erop dat ze sowieso iets van plan waren. Waarschijnlijk de andere dens bekijken. De grote tom snoof even. Net zijn dochter Toxickit en haar nieuwe half windclan vriendin een preek willend geven toen ineens het wit met rode pluizenbolletje begon te janken. Geschrokken keek hij naar de jonge kit. Zijn vacht die al dik en pluizig was zette zich nog dikker op waardoor hij nog groter leek. “What -th..” Hakkelde de grote senior warrior. Half in paniek waarom Pepperkit ineens in een huilbui schoot. Kwam hij zo eng over? Nee toch? Demon liet zijn blik naar zijn gevlekte dochter gaan. Die ook ineens in gedoken zat.. Er klopte hier niets. En ja hoor, daar kwam het addertje al naar boven. Hij, een Dark forest warrior? Met samengeknepen ogen keek hij dan ook doordringend naar Toxickit. Wat had ze nou weer geflikt? “R-rustig Pepper.. Wat is er aan de poot? Er is geen dark forest kat hier..” De massieve tom zakte door zijn gespierde poten zodat hij op de zelfde ooghoogte zat als de kit die zowat doorweekt was van haar eigen traantjes. “Je uh, hoef niet te huilen hoor..” Verdomme. Waarom had hij dit nou? Zelfs zijn eigen kinderen raakte niet eens zo overstuur. Wat moest hij in Starclan’s naam doen??

Haar verhaaltje had precies het gewenste effect toen haar vader erbij kwam en Pepperkit in huilen uitbarsten. Ze stamelde dat hij haar niet moest opeten en Demonslayer leek het er nogal moeilijk mee te hebben dat er een kitten voor hem aan het huilen was. Toxickit's blauwe ogen glommen van plezier en het duurde dan ook niet lang voordat ze begon te snickeren. Tranen verschenen in de ooghoeken van haar blauwe ogen, terwijl ze uiteindelijk in lachen uitbarsten. "Geweldig, absoluut geweldig," gierde ze uit van het lachen. Ze rolde over haar rug van het lachen, wat was dit mooi zeg. Natuurlijk, in d'r achterhoofdje, wist ze dat ze ontzettend op dr kop zou krijgen van Demonslayer zodra dit alles een beetje was opgelost. Maar voor nu mocht ze lekker genieten. "K-Kalm aan, Pepper," hikte Toxickit, terwijl ze overeind kwam en naar de pluizige kitten liep. "Hij is geen Dark Forest kat. Dit is mijn vader, Demonslayer. Hij zal je niets doen, tenzij hij kwaad is. Misschien eet die van toch wel kittens?" Met een suspicious blik keek ze naar haar vader, zou hij inspelen? Vast niet, maar ze kon hopen.