It's boring in here...

De wit met zwarte kattin lag op haar rug, kijkers richting het dak van de nursery gericht. Haar staartje sloeg ongeduldig van links naar rechts, alsof ze op iets aan het wachten was. Niet dat dat zo was, dat hoopte Cinderkit slechts. Ze verveelde zich kapot! Het was middag, dus de meeste kittens waren na hun speeluurtje weer gaan slapen. Maar ze kon geen slaap vatten, en zodus lag ze hier. Te niksen, zich te vervelen. Een overdreven luide zucht verliet haar bekje terwijl ze zich omdraaide zodat ze op haar zij lag. Haar blik viel op een slapende kitten. Zou ze? Plots verscheen er een geniepig glimlachje op haar gelaat. Een beetje klungelig sprong ze overeind, wat mos bij elkaar schrapende en deze omtoverende tot een mosballetje. Met een oog dicht en haar ene poot achter de bal geparkeerd, mikte ze naar de slapende kitten. Een stamp tegen het mos gevende wanneer ze dacht dat ze zich goed georiënteerd had. Paf, recht tegen diens kopje. Zonder het in te kunnen houden, schoot ze in een schaterlach. Zich weeral op haar rug rollende. Pas wanneer een Queen kwaad haar richting opkeek en teken deed dat ze moest stil zijn, zweeg ze weer, haar oogjes geamuseerd op de kitten richtende.

+ open

Officieel nog steeds vast onder de straf die ze had gekregen voor het wegglippen uit de nursery zat ze nu vast in die plek. Ze was niet goed in het praten met anderen, dus spelen kwam altijd een beetje moeilijk. Maar dat deed ze genoeg met haar broertje. Toch was Soundkit blij geweest dat alle drukte wegzakte nadat iedereen klaar was met hun speeltijd en ook zij was toen langzaam in slaap gesukkeld. Haar borstkastje rees en daalde in een vast en rustig tempo terwijl ze in een klein bolletje gerold was. Dat was, totdat er iets met volle kracht tegen haar kopje aan knalde. Haar blauwe oogjes schoten open, opzoek naar de boosdoener terwijl ze slaperig een wit pootje over haar kopje wreef. Ze zag een mosbal liggen op een lege plek waar Timekit normaal sliep. Die was vast weer eens op pad. Een schaterlach bereikte haar oortjes en haar kopje draaide die richting op. Een zwart-witte kitten, duidelijk ouder en een stuk groter als haar, was degene die aan het lachen was. Aan het lachen om haar. Of was het uitlachen? Met en wat geïrriteerde blik op haar gelaat stapte ze op de kitten af. Soundkit was haar normale verlegenheid even vergeten op dat moment. "Waawom deed jij dwat?" vroeg ze aan de oudere kitten. Intimiderend was ze niet, met haar kleine postuur en pluizige kittenvacht, maar ze probeerde het wel. Ze wilde de ander duidelijk laten zien dat ze het niet leuk vond dat haar rustige slaap verstoord was.

De andere kitten leek niet geamuseerd te zijn, waardoor Cinderkit's glimlach ietwat versmalde. Ze wiebelde onschuldig met haar zwarte oortjes en wierp haar blauwe blik onschuldig op de ander. "Gewoon.. omdat ik me verveelde." gaf ze toe, ietwat schaapachtig lachende. Maar nu de andere kitten toch wakker was, konden ze net zo goed spelen, right? "Ik ben trouwens Cinderkit, heb je zin om mee te spelen?" Zo, right to the point. Haar oogjes keken haar vol verwachting aan, hopende dat ze ja zou zeggen. Wat moest ze anders al die tijd doen? Zich vervelen? Daar had ze toch ook niets aan?

Soundkit keek toe hoe de ander een onschuldige blik op haar richtte en wat met haar oortjes wiebelde. "Gewoon.. omdat ik me verveelde." gaf de oudere kitten voor haar toe. Ze moest moeite doen om niet met haar ogen te rollen. Waarom zou je iemand raak gaan slaan met een mosbal omdat je je verveelde? Dat was een beetje raar. Maar Soundkit sprak haar gedachten maar niet uit. Ze staarde met haar eigen blauw oogjes in die van de kitten voor haar. De ander bleek de stilte niet erg aangenaam te vinden, of misschien praatte ze gewoon veel, maar al snel kwam er weer een zin uit. "Ik ben trouwens Cinderkit, heb je zin om mee te spelen?" Ze werd aangekeken met een hoopvolle blik, waardoor Soundkit het gevoel kreeg dat als ze het zou afwijzen, de ander haar niet zo leuk meer zou vinden. Ze was nu immers toch wakker en ze moest ooit beginnen met vrienden maken. 'Uh, o-owkay!" bracht ze er ietwat onzeker uit. "Wat gaan wij doewn?" Ze wist nu tenminste wel de naam van de grotere kitten voor haar. Cinderkit. "Ikke Souwnkit" Stelde ze haarzelf voor.

Tot haar grote genoegen stond de andere kitten op. Ze was wel veel jonger dan haar, nouja, twee manen hoogstens. Dus Cinderkit wist dat ze iets voorzichtiger zou moeten zijn, om te voorkomen dat ze in de problemen kwam bij de Queens. Ook om te vermijden dat ze de ander pijn deed, uiteraard. Haar oogjes blonken enthousiast toen de kleinere kitten vroeg wat ze zouden gaan doen. Vervolgens stelde ze zich voor als Souwnkit. Cinderkit wiebelde eventjes met haar zwarte oortjes. "Eh.... Soundkit?" probeerde ze, ietwat twijfelend naar de jongere kattin kijkende. "Mag je al uit de nursery?" vroeg ze nadien, haar blik hoopvol. Buiten viel er namelijk veel meer te doen als binnen! Plus, iedereen sliep... Ze nam aan dat ze nog meer in de problemen kwam als ze de rest zouden wekken met hun spelletjes...

De witte kitten knikte toen de ander haar naam wat twijfelend uitsprak. Praten was nog een beetje moeilijk voor haar, maar ze kon tenminste redelijk duidelijk een gesprek houden. "Mag je al uit de nursery?" Vroeg Cinderkit aan haar. Tja, mocht ze dat al weer? Tigerclaw had er niets over gezegd wanneer hun straf ten einde was en het ergste wat er kon gebeuren is dat die werdt verlengd. Iets wat Soundkit nou niet bepaald erg zou vinden met het recente weer. Ze had er niet veel van gezien maar ze wist wel dat het koud was. "Ja!" Bracht ze uit, enthousiast knikkend. Ze moest haar eigen leven leven toch? En Tigerclaw was nier eens haar echte vader, ook al was hij een beetje eng. Soundkit was nu ook wel nieuwsgierig naar wat ze zouden gaan doen.

De kitten beweerde dat ze de nursery al uitmocht. Cinderkit wiebelde eventjes bedachtzaam met haar oortjes. Zou dit kloppen? Achja, wat boeide haar het. Zij was zelf ook nog een kitten, dus als er iets mis zou zijn konden ze het onmogelijk op haar steken! Cinderkit kon de schuld dan makkelijk op de Queen afschuiven die verantwoordelijk was voor deze kit. Maar goed, ze nam maar aan dat het poesje de nursery al mocht verlaten. "Geweldig! Kom mee!" piepte ze enthousiast uit terwijl ze snel richting de uitgang van de kraamkamer hobbelde, eventjes achteruit kijkende om te zien of de ander haar volgde.