What can one night do?

Ze had geprobeerd om die ene nacht met Whitenight te vergeten, maar sindsdien leek niks meer hetzelfde te zijn. Door die nacht en wat er omheen was gebeurd had ze beseft waar haar gevoelens echt lagen, maar ze zou het de kater nooit vertellen. Koifish had haar alleen maar uit een rivier gered en om de een of andere reden had haar hart besloten om meteen sneller te gaan kloppen voor hem. Als dat het enige was dat mis was, dan had ze er wel mee kunnen leven, maar de laatste paar dagen had ze zich misselijk gevoeld, maar ook juist hongerig en ze had geen idee waarvan het kwam. Ze wilde eigenlijk niet naar de medicine cats gaan om erachter te komen wat het was, want ergens had ze er een onderbuikgevoel over. Ze wist in ieder geval dat als haar gevoel klopte, ze niet alleen wilde zijn als ze erachter kwam. Ze stapte dan ook op Koifish af, in de hoop dat de kater mee zou willen gaan. "Hey," Begon ze wat voorzichtig. Hoe moest ze hierover beginnen?

[Eerst Koifish]

De rood met wit gekleurde tom liep met een klein muisje het kamp binnen. Vandaag was de jacht tot een totale flop uitgelopen en daar voelde hij zich van binnen erg teleurgesteld over. Jagen was namelijk echt zijn ding. Om de clan te helpen om hen te voedde nu de prooi zo schaars was maar toch kreeg hij het niet voor elkaar om genoeg binnen te halen, zelfs niet met zijn goeie jachtskills. Met een klein zuchtje liet hij dan ook zijn magere vangst op de kleine prooistapel vallen. In zijn ogen stonden teleurstelling maar ook bezorgdheid. Hij wou niet dat Thunderclan zou gaan lijden aan deze tekortkoming van goed voedsel. Hij at al dagen niet, zodat de katten die het meest nodig hadden elke avond tenminste een volle buik hadden maar het begon wel zijn tol te eisen. Met trillende kort trillende poten zuchtte hij even uitgebreid, hij wou net weer terug het bos in duiken om in de hoop nog wat te vinden voor zijn eigen lege maag toen Winterbird op hem afstapte. Meteen kroop er een vriendelijke glimlach op zijn lippen en begroette de warrior de she-cat met een warme blik. “Hey Winterbird” Sprak hij met zijn natuurlijke kalmte in zijn stem en zwiepte afvragend af met zijn staart. “Kan ik je ergens mee helpen?” Zakelijk zoals altijd, natuurlijk. Daar stond Koifish nou eenmaal bekend om.

Ze kon nog steeds niet bedenken hoe ze hem dit het makkelijkste kon vragen, dus misschien was direct zijn de beste manier? "Ik voel me de laatste tijd niet zo lekker," Begon ze dan maar, niet echt haar vermoeden uit willen spreken. "Zou je misschien mee willen gaan naar de medicine cat den met me?" Misschien was dat iets te direct, maar hoe ze het anders had moeten zeggen was ze nog niet over uit. Ze hoopte dat hij in ieder geval mee zou willen gaan, zodat ze niet alleen was wanneer ze het nieuws zou horen. Nieuws dat haar leven mogelijk zou veranderen en ze had geen idee of ze er blij mee zou zijn of niet.

De tom was gaan zitten nadat hij Winterbird begroet had en gevraagd had als hij haar ergens mee kon helpen. Ze stelde vast dat ze zich de laatste tijdje niet zo lekker voelde en bezorgd keek hij op. Meteen stond hij op en besnuffelde haar onderzoekend. Hij was op zoek naar enige teken van ziekte. Warmte van haar vacht of een naar geurtje. Ze had toch geen last van het weer? De doodenge greencough ziekte was iets wat heel snel voorkwam bij leafbare en hij zag iemand zoals Winterbird niet graag hier onder lijden. Op het eerste gezicht zag hij of rook hij niks mis bij de she-cat maar hij was tenslotte geen medicine cat en had er dus ook geen verstand van. Liever een dubbel check bij een kat die hier voor getraind was. "Zou je misschien mee willen gaan naar de medicine cat den met me?" Vroeg Winterbird waarop de tom meteen op reageerde met knikkende kop. “Natuurlijk wil ik met je mee.” Mauwde hij. Zijn blik wel ongerust. “Het is hoop ik niks ernstigs?” Sinds Koifish haar gered had van het ijskoude water was hij best bezorgd. Maar dat hij altijd naar clangenoten en vrienden, familie. Misschien had ze een og andere nasleep van de kou en kreeg ze nu een erge verkoudheid. Of. Of. Of.. Hij schudde zijn kop. Het zal hopelijk niks ernstigs zijn. Hij gaf wel om de ander en hij wou haar nog lang niet heen zien gaan.

Het was hopelijk niks ernstigs, ook al zou het wel veel gaan veranderen mogelijk. "Niks ernstig ga ik vanuit." Zei ze dan ook. Mogelijk was het gewoon buikgriep en was ze bang om niks, maar het hielp niet veel. Ze wenkte de kater mee en draaide zich om naar de medicine cat den. De zenuwen hielpen ook niet mee, maar ze probeerde zo rustig mogelijk te blijven, terwijl ze voor de kater uitliep de den in. "Mistgaze? Rousebell?" Ze had geen idee welke van de twee er zou zijn of allebei, maar dat maakte nu niet heel veel uit. Ze stapte nog net ver genoeg van de ingang weg om Koifish erdoor te laten en wachtte tot een van de twee medicine cats naar haar toe zou komen.

De she-cat stelde hem gerust en mauwde dat het waarschijnlijk niks ernstigs was. Koifish liet dan ook een klein opgelucht zuchtje klinken en volgde de ander toen ze hem wenkte om haar te volgen. De tom liep eventjes naast haar en bood zijn vacht tegen de hare aan als steun. Mentale steun, zeggend zonder woorden dat hij hier was voor haar, wat het ook mocht zijn. Ook al hoopte hij op starclans naam dat het hopelijk niks ernstigs zou zijn. Winterbird liep de medicine cat den binnen en Koifish volgde op haar hielen. De she-cat riep de namen van de Thunderclan’s medicine cats en afvragend trok hij met zijn snorharen. Zijn blik ruste kort op Winter maar ging al weer snel terug de den in om te kijken als hij Rousebell of Mistgaze hun aanwezigheid kon oppikken.

Beetje bij beetje verdween de stapel nieuwe kruiden in de kleinere stapeltjes die al in de den lagen. Hoe ze het ook bekeek, ze vond het verzamelen van de kruiden veel leuker dan het sorteren er van. Al was het wel belangrijk zodat ze konden vinden wat ze nodig hadden. Het zou niet werken als ze eerst moesten gaan zoeken in het geval dat er een noodgeval was. "Mistgaze? Rousebell?" klonk de stem van Winterbird plotseling in de den. De zilvertabby keek op en zag ook Koifish de den binnen komen. Rousebell draaide zich van haar kruiden weg en nam plaats voor de twee warriors. "Waar kan ik jullie mee helpen?" vroeg ze. Ze zag nergens geen grote wonden zo snel en de meesten kwamen niet naar de den zonder reden.

Ze wist niet zeker of ze opgelucht moest zijn dat het Mistgaze niet was die antwoordde, maar Rousebell. In ieder geval zou ze dan nog geen lading vragen van haar zus krijgen voor nu, maar ze wist zelf ook wel dat ze die toch wel zou krijgen uiteindelijk. "Ik voel me de laatste paar dagen niet zo lekker. Vooral vermoeid en af en toe misselijk." En natuurlijk dat ze op sommige momenten juist honger had, maar ze hoopte dat Rousebell genoeg had aan wat ze haar net verteld had. Ze liet haar blik op de medicine cat rusten en hoopte dat ze daar genoeg aan had.

Koifish was gaan zitten en hoorde al snel Rousebell bewegen. De zilver gekleurde medicine cat liep naar hun toe en vroeg waarmee ze kon helpen. De tom glimlachte even vriendelijk naar de jongere kat en gaf toen een trek met zijn oor richting Winterbird. Hij had nergens last van maar she-cat naast hem wel. Hij was benieuwd wat er loos was met de Thunderclan warrior en dus luisterde hij naar wat de gevlekte she-cat vertelde. Ze was niet lekker, vermoeid en misselijk. Even keek hij bezorgd naar Rousebell. Hopelijk zou de medicine cat hem snel geruststellen met het nieuws dat Winter nergens last van had dan gewoon een klein griepje.

Beurt om beurt keek ze de twee katten aan, het was de kattin die eerst sprak. "Ik voel me de laatste paar dagen niet zo lekker. Vooral vermoeid en af en toe misselijk." Rousebell gaf een begrijpend knikje waarna ze haar blik even op Koifish richtte. Met hem leek niets aan de hand te zijn. Ze wenkte Winterbird wat verder de den in, daar hadden ze wat meer ruimte om te kijken wat er aan de hand kon zijn. In haar hoofd streepte ze beurt om beurt de dingen die afvielen weg, tot er uiteindelijk een ding over bleef. "Zou je even op je zij willen gaan liggen? Er is nog een ding dat ik wil controleren", sprak ze rustig. Eigenlijk was het niet per se meer nodig aangezien de andere dingen al af vielen. Toch was het altijd handig om zeker te zijn, helemaal met dit soort dingen. Al werden dit soort dingen op den duur toch wel duidelijk.

Winterbird stapte verder de den in nadat Rousebell haar gewenkt had. Ze wachtte af wat de medicine cat te zeggen had, ook al wist ze mogelijk al wat het was. Ze knikte kort toen de medicine cat haar vroeg op haar zij te gaan liggen en deed dat dan ook. Ze legde zich neer op haar zij en hief haar kop op, om te kijken wat Rousebell zou gaan doen. Ze wilde ergens niet geloven dat ze gelijk kon hebben, maar beter het zeker te weten en dan zou ze daarna moeten kijken wat ze zou gaan doen.