Bounce out with that

Okay waarom was hij hier gekomen? Ugh vervelde black-outs die hij steeds had. Soms liep hij gewoon rond werd alles zwart en toen was hij ineens ergens random zoals... ja nu. Mopperend keek hij rond. Bij de klote wastelands nog wel verdomme, het was ook niet dat hij maar een klein stukje van het kamp verwijderd was, nee, natuurlijk niet, hij was weer ergens ver weg. Zwaar zuchtend (wat hij best wel vaak op een dag deed) liet hij zichzelf op zijn kont ploffen. Zijn poot deed zeer dus om nu helemaal terug te wandelen was geen goed idee, hij zou hier gewoon even rusten en daarna maar weer terugkeren. Een laagje sneeuw lag op de grond maar de kou voelde hij niet. Hij was weer in één van zijn sad moments. Oh de tom had zo zulke zelfmedelijden met zichzelf. Niks kon hem vrolijk krijgen dan. En als hij dan eindelijk klaar was met mokken over hoe slecht het leven voor hem was dan ging hij wel weer narcistisch en boos doen 24/7. Zo was hij nou eenmaal en vaak hadden andere hem geprobeerd te veranderen maar hij bleef gewoon die koppige lastige kerel die hij al moons lang was, hij kon zelf niet eens meer herinneren wanneer hij gewoon, ja 'normaal' was. Hij had nog wel eens geprobeerd om andere lief te hebben maar hij kon zich niet langer bij een she-cat houden dan één nacht, hij was nou eenmaal zo en daar kon niks aan veranderd worden. Hij hield van klagen, de one night stands, de rust aan zijn kop en al die andere shit. Het was zijn leven en zo was hij het gewend. Ooit was er wel een versie van hem die het tegenovergestelde was. Maar dat was lang geleden. Rond zijn twintige moons was hij nou een populaire gozer in de clan geweest, iedereen hield van hem en hij werd gerespecteerd door zelfs de oudere warriors maar hij verdronk in hebzucht en verloor alles. Natuurlijk lag het ook aan zijn jeugd, zijn moeder was daar vooral een probleem in. Zijn vader kende die wel, een rogue, die hij dus eigenlijk nooit meer mocht zien van de clan maar als hij hem toch zo nu en dan tegenkwam omdat zijn ouders toch altijd stiekem een koppel waren werd hij goed de weg gelezen, en dan niet met woorden. Zijn moeder was precies het zelfde en zo kreeg hij het karakter van een norse barse tom die iedereen haatte. Oh verdomme. Horsescoff was te veel in gedachtes verzonken dat de lucht al weer verhield was in duisternis. De tijd vloog voorbij man. De senior warrior wou net opstaan toen hij achter zich iets hoorde kraken. De lucht werd gevuld met een verse Thunderclan geur en met een vragende frons op zijn gezicht keek hij om waar hij in de verte een zwart witte she-cat tevoorschijn zag komen. Meteen kroop er een grijns op zijn lippen en schoot hij een bedank gebedje naar Starclan omdat ze hem een lekkerding naar hem toegestuurd hadden. Misschien zou deze avond toch anders uitpakken dan gedacht hmm. "Zoek je soms wat gezelschap voor vanavond?" Rechtstreeks was Horse wel ja.