Knocking on StarClan's door

Boarpaw strekte zich uit en vervolgde zijn weg. De grote kater sleepte aardig wat gewicht met zich mee, waarvan het grootste gedeelte pluizige vacht was. Iet wat lomp wist hij zich door de dikke laag sneeuw te werken, maar echt zacht deed hij niet. De sneeuw schuurde tegen zijn vacht en dat joeg alle prooi in de buurt weg. Niet dat hij er echt wat aan kon, dit gebied was gewoon nog niet zo platgestampt als andere delen van het territorium. Net op het moment dat de kater dacht een geur te ruiken, werd alles opeens zwart. Een grote hoop sneeuw was van de Owltree afgevallen en had zich vol op zijn kop gestort, waardoor deze nu bedolven lag en de rest van zijn lichaam er wat ongemakkelijk buiten stak. Verwoed begon hij met zijn poten te klauwen, maar deze zaten ook deels onder de sneeuw.

{Primrosepaw}

Prachtig dat ze dit had mogen zien. Ze bedankte Starclan dan ook direct toen ze zag hoe al dat sneeuw omlaag was gevallen op die reus van een kater. Een schaterende lach verliet haar bek terwijl de sierlijke jonge kattin dichterbij kwam. Haar lange, pluizige staart kwam omhoog en haar bleek groengele ogen focusten zich op Boarpaw. Ja, hij deed die naam zeker eer. "Het verbaasd me dat er genoeg sneeuw is om jou te verstoppen!" Lachte ze. Boarpaw was groot en daarmee bedoelde ze heel het woord. Ze had hem al horen lopen en eigenlijk had ze daar een opmerking op willen plaatsen, maar die kans had ze niet gekregen. Ze kwam dichterbij en veegde sneeuw van de kater zijn kop af. "Hallo," begroette ze hem vervolgens, terwijl het lachen langzaam wegviel.

Hij hoorde gelach op de achtergrond en verwoed probeerde de kater zijn kop sneeuwvrij te krijgen, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Er was een aardige hoop naar beneden gevallen en uit wanhoop probeerde hij zijn achterpoten te gebruiken om sneeuw weg te klauwen. Net toen hij zijn kop wat losser kreeg veegde een andere kat de sneeuw van zijn kop af. Zijn groene ogen kruisten de blauwe kijkers van Primrosepaw, een jongere apprentice, die hem duidelijk uit had staan lachen. De kater keek haar iet wat appelig aan en schudde toen de overblijfsels van de sneeuw van zijn kop. "Hey," groette hij haar terug terwijl hij de rest van zijn logge lichaam uit de sneeuw trok. Wat was hij toch weer elegant bezig.

Ze was geen pestkop, het uitlachen was niet bedoeld als uitlachen, het was gewoon oprecht grappig geweest. En de opmerkingen die ze wel eens kon plaatsen, bedoelde ze ook niet gemeen, al kon het wel zo opgevat worden. Primrosepaw had het nog wel eens moeilijk met zichzelf hierdoor. "Ik denk dat je een mini aardbeving had veroorzaakt met dat gestamp," reageerde ze met een bedenkelijke uitdrukking op haar gelaat, terwijl ze hem bekeek. Primrosepaw stapte naar achteren om hem er langs te laten toen hij zijn logge lijf uit het sneeuw tilde.

Een vage grijns speelde rond zijn lippen bij haar opmerking. Eigenlijk wilde hij niet lachen, maar diep van binnen wist hij ook wel dat hij niet de meest elegante kat was, en al helemaal niet in de sneeuw met zo'n lange vacht die overal aan bleef kleven. De kater keek iet wat geamuseerd naar Primrosepaw en schudde zich nog een keer uit, expres zodat er wat sneeuw haar kant op vloog. "Waarschijnlijk," mauwde hij terwijl hij zich uitstrekte en omhoog keek, hopende dat het niet nog eens zou gebeuren.

Boarpaw schudde zijn vacht uit, waardoor er allemaal sneeuw haar kant op kwam. Primrosepaw sprong naar achteren, maar ontweek de lading sneeuw daardoor niet. Ze perste haar lippen op elkaar en keek hem met door spleetjes geknepen ogen aan. Zijn antwoord was kort, waardoor ze even fronste. "Ik weet het wel zeker!" Miauwde ze daarna, zeker van haar zaak en een nieuwe grijns op haar gelaat. Ook zij schudde nu haar lange vacht uit om het beetje sneeuw wat op haar beland was er af te schudden. "Was je vader een grote hond?" Vroeg ze vervolgens, ietwat plagend en licht uitdagen waarbij ze haar staart een paar keer speels heen en weer zwaaide. Eens zien wat ze bij deze kater kon uitlokken.

De poes suggereerde of zijn vader een grote hond was geweest en lichtelijk beledigd keek Boarpaw haar aan. "Mijn vader was Branchtrove! En hij was inderdaad heel groot, ja." De kater schudde zijn kop en keek haar aan. Hij was niet echt iemand waarbij veel uit te lokken viel, gezien hij in het algemeen niet veel gaf om beledigingen. Zijn groene ogen bleven op haar hangen en hij kwam op een idee. Met zijn heup stootte hij tegen de boom aan, waarna er nog een lading sneeuw naar beneden kwam zetten, regelrecht boven haar kop.

Was dat belediging op zijn gelaat. Het was niet haar bedoeling om hem te beledigen. De volgende woorden kwamen dan ook hard aan. Toch keek ze ietwat vragend bij die naam. Ze had wel eens van Branchtrove gehoord, maar daar bleef het ook bij. "Ik ken hem niet," miauwde ze dan ook en fronste. Ze zag ook dat er nog wat sneeuw in zijn dikke vacht kleefde, ze stak ze haar poot uit en veegde ze dat van zijn vacht, hierbij merkte ze op dat zijn vacht inderdaad super dik was. En toen kwam er ineens een dikke lading sneeuw op haar kop terecht. Ze zakte door haar voorpoten bij het opvangen van al dat sneeuw en keek met felle ogen naar Boarpaw, aangezien haar ogen niet bedekt waren met sneeuw. Vervolgens schoot ze overeind. "Oh jij!" Was haar kreet bij de sprong en ze sloeg haar poten om de nek van Boarpaw heen, waarbij er ook weer sneeuw op hem belande. Maar hij was groot en zij niet en daardoor kon het best zo zijn dat ze Boarpaw niet op de grond kon werpen.

Ze vertelde hem dat ze geen Branchtrove kende. Dat zou best kunnen, want hij was al een hele tijd niet meer onder hen. De kater fronste kort om zijn eigen woorden en schudde toen zijn kop, waarna hij kort naar de poot keek die ze door zijn vacht veegde. Zijn eerdere grijns kwam weer terug op zijn gelaat toen de dikke laag sneeuw naar beneden kwam zetten, recht bovenop haar. De kater grinnikte hardop, maar voelde toen al snel haar poten om zijn nek. De kater probeerde zich stevig neer te zetten zodra hij merkte dat ze hem naar de grond probeerde te krijgen, maar voelde zijn poten over de samengeperste sneeuw glijden, waardoor hij uiteindelijk dan toch op zijn flank viel, deels vrijwillig wel. Geamuseerd keek hij omhoog naar Primrosepaw, waarna hij met zijn poot uithaalde naar haar wang, niet hard en zonder nagels, maar wel met de intentie de sneeuw die aan zijn poot plakte aan haar gezicht te krijgen.

Oké, ze moest toch best wat kracht zetten om beweging te krijgen in die grote kater. Primrosepaw zette de nagels van haar achterpoten in de grond, omdat ze voelde dat zijzelf eerder weg gleed, maar uiteindelijk leek haar toch te lukken om Boarpaw op de rond, in de sneeuw te krijgen. "Há! Groot, maar ik ben sterk!" Miauwde ze dan ook zelfvoldaan terwijl ze over Boarpaw heen bleef staan. Ze veegde met haar voorpoot sneeuw over zijn kop heen en sprong vervolgens van hem af, waarbij ze haar lichaam uitschudde om het sneeuw van haar eigen lijf af te krijgen, waarna ze hem aan keek met speelse ogen en een wild heen en weer zwaaiende, lange staart. Oh ja, Primrosepaw was nog jong genoeg om helemaal speels te worden! Ze was tenslotte nog maar zes moons jong. Oud genoeg om te leren, maar jong genoeg om overal een spel van te maken.

Boarpaw gromde speels toen ze hem naar de grond gewerkt kreeg, waardoor zijn vacht helemaal volgeplakt zat met sneeuw nu. De kater spuugde de sneeuw die in zijn bek kwam uit en hees zichzelf weer overeind, waarna hij zijn eigen vacht nogmaals uitschudde en de sneeuw door de lucht heen vloog. "Wacht maar, ik krijg je nog wel," mauwde hij speels terug. Wat dat betreft was hij ook nog net een kit. Dat was misschien omdat katers minder snel volwassen werden dan poezen.

Boarpaw was gewoon een witte kater nu. Het rode in zijn vacht leek verdwenen te zijn. "Hey, je moet je naam veranderen in Whitepaw! Dat staat je nu veel beter!" Lachte ze speels. Ze stond klaar om weg te rennen toen Boarpaw overeind was gekomen en het sneeuw uit zijn vacht schudde. De meest langzame apprentice was ze niet, al was ze ook zeker niet de snelste. Toen Boarpaw liet weten dat hij haar nog wel kreeg draaide Primrosepaw zich om en dartte weg door de sneeuw. "Pak me dan!" Riep ze hem nog na. Ze lachte luid en probeerde zo snel te rennen als ze kon, niet zeker wetend of Boarpaw haar nu ook écht volgde.

De kater had een brede grijns op zijn kop en hij wist zichzelf weer overeind te hijsen nadat ze hem in de sneeuw had geduwd. "Whitepaw?" mauwde hij quasi verontwaardigd en deed een poging wat sneeuw haar kant op te slaan. "En dan ben jij zeker Snowpaw." Haar vacht zat immers ook al vol met sneeuw. De kater volgde haar een aantal passen, maar voelde toen een steek in zijn borstkas. De welbekende steek dat hij het rustiger aan moest doen. Vrijwel meteen ging hij in de ankers en hapte hij naar adem. Dat was het nadeel van slechte longen hebben, het kwam op de meest onhandige momenten opspelen en zijn uithoudingsvermogen was alles behalve goed.

"Ben je gek? Daar ben ik veel te donker voor!" Reageerde ze toen Boarpaw haar Snowpaw noemde. Het feit dat haar eigen vacht ook onder de sneeuw zat deed er uiteraard niet toe. Daar stond Primrosepaw niet eens bij stil.
En toen rende ze, waarbij ze haar best deed om zo snel mogelijk te gaan. Ze merkte uiteindelijk op dat er geen duidelijke pootstappen achter haar aan kwamen. Primrosepaw kwam tot een halt en draaide zich om. Waar was Boarpaw nou dan? "Hey!" Riep ze luid en begon vervolgens terug te lopen. "Pas maar op, hoor!" Want ja, misschien was dit een grap. Behoedzaam liep ze door en toen zag ze Boarpaw happen naar adem. "Wat doe jij nou? Als dit een grap is..!" Maar ze zag dat het geen grap was. Ze kwam dichter bij en keek angstig naar de ander. "Wat is er?" Ja, hij kon niet praten, maar wat moest ze nu dan?

Boarpaw grijnsde kort op haar woorden en ging achter haar aan zodra ze begon te rennen, maar erg lang duurde het niet voordat zijn longen begonnen te protesteren tegen deze energie rovende activiteit. De rode kater kwam tot stilstand en keek naar beneden, waarna hij probeerde zijn ademhaling onder controle te krijgen. Hij had wat kramp in zijn borstkas en voelde zijn zicht wat vervagen, maar bleef nog wel op zijn brede poten staan. De enige reactie die Primrosepaw van hem kreeg was hoe hij kort met zijn kop schudde, om vervolgens nog een paar teugen adem te nemen. Een pijnlijke grom verliet zijn bek, het was alles behalve een prettig gevoel.

Onderwerp: Re: Knocking on StarClan's door