Gotta knock a little harder

_{Het seizoen was aan het veranderen. Eerst was het geleidelijk gegaan, en konden de clankatten wennen. Er scheen minder zon, regen begon regelmatiger te vallen en de bladeren veranderde van groen naar rood, geel, oranje en alles ertussenin. En toen sloeg ook dat om en werden de nachten zo koud, voor Nettlekit die al manen lang in haar eentje sliep, dat ze rillend wakker werd. Geen kracht die er bestond kon haar terug het nest in krijgen bij Rabbitkit en Maplekit. Ze sliep slecht en zelfs in haar dromen was ze alleen. Inmiddels had ze zichzelf voorgehouden dat het haar allemaal koud liet. Als ze een van haar nestgenootjes haar kant op zag kijken deed ze alsof ze hen niet zag, en druk bezig was met haar eigen dingen. Zo deed ze het nu al voor twee manen. Ze moest nog vol zien te houden tot ze door Silverstar apprentice werd gemaakt. Daarna zou haar leven pas echt beginnen en hoefde ze haar stomme zusje en haar stomme broertje helemaal niet meer aan te kijken. Alleen Dogkit en Poppykit, die nog wel.

Nettlekit zat zoals gewoonlijk op haar vaste plekje, kijkend naar de sterren toen de duisternis in begon te vallen. De meeste katten lagen al te slapen, en een enkeling begon zich net moe naar zijn of haar nest te slepen. Niemand lette echt op Nettlekit die wel vaker tot laat op was om te kijken naar de sterren. Het verschil met voorgaande avonden dat ze hier zat kon niemand zien, die zat van binnen. Ze had haar besluit genomen en zou het kamp uit gaan. Niemand zou haar missen, en ze zou weer terug zijn voor iemand het door zou krijgen! Daar was ze zeker van.

Haar eerste stapjes buiten het kamp waren aarzelend, eerder zelfverzekerd. Mentaal had ze zich hier op voorbereid, bovendien zou ze over minder dan een maan zelf leerling worden! Ze zou een gigantisch voorsprong hebben op de rest van haar nestgenootjes op deze manier en ze te boven kunnen gaan! Dat idee bracht een grote glimlach op haar gezichtje. Haar hartje begon wild te kloppen van de opwinding. Ze vergat al haar verdriet en voelde alleen nog maar een enorme opluchting, die alsmaar groter werd hoe verder ze liep. Gretig namen haar ogen alles om haar heen op. De bomen waren hoger dan ze zou durven dromen, hoger dan diegene die bij het kamp stonden. Ze hoorde pootjes over de grond schuifelen, vogels flapperen en ze rook! Ze rook zoveel geuren! Haar hoofd tolde er van! De kou die ze voelde vergat ze. Gefascineerd staarde ze naar sneeuwvlokjes die met de wind meegevoerd werden en voor haar op de kale grond landde. Het zand onder haar poten werd omgeruild voor bosgrond. Haar ogen schitterde met een geweldigheid die ze gemist had de afgelopen manen. Ze had zich in geen tijden zo gelukkig gevoeld! Met een sprong klom ze op een grote rots en keek ze om zich heen. “Ik ga nooit meer terug!” Riep ze naar de maan, lachend. Oh! Ze wilde voor eeuwig hier blijven, vrij!

Nettlekit klopte een tijdje. Ze passeerde een hele grote boom met takken die enorm dik waren! Vreemde ogen schitterde vanuit een gat in de boom, en haastig liep ze door tot ze weer onder de beschutting van de bomen liep. Haar amberkleurige ogen werden groot toen ze een kleine opening op stapte en hele grote rotsen zag op een heuvel. Allerlei keien, opgestapeld her en der met kaal onkruid en openingen die net te klein waren voor haar om in te kunnen. Ze sloop naar eentje toe en rook. Ze rook geuren die ze al eerder had geroken, en een vreemde nieuwe. Die rook heel vreemd. Ze duwde haar neus naar binnen maar kon niet verder.. teleurgesteld trok ze haar kop terug en klom ze de rotsen op. Toen ze boven kwam keek ze om zich heen. Nettlekit ging zitten en zuchtte tevreden. Haar ogen waren zwaar en ze wilde het liefst gaan slapen, maar als ze dat zou doen zou ze alles missen! Ze keek op naar de maan en zuchtte. “Mama, papa.. ik wou dat jullie bij ons waren..” Fluisterde ze tegen de sterren met brandende ogen.}

Kleine sneeuwvlokjes begon naar beneden te dwarrelen toen Koifish met een patrouille de laatste avond grensronde deed. Vandaag was hij druk bezig geweest zodat hij zijn lichaam warm hield en niet stijf werd van de vriezende kou dat zich ineens deze dagen opgedaagd was. Leaffall was mild geweest, de zon had nog vaak geschenen en de kou viel mee maar sinds leafbare voor de deur stond klapte het weer met driehonderdzestig graden om. Rillend begon de tom zich uit te schudden toen een dikke kille wind door zijn dunne pels heen sneed. Gelukkig had hij een grote patrouille meegekregen waardoor ze snel klaar zouden zijn. Het duurde dus niet lang voor dat de groep terugkeerde naar het kamp. De gevlekte tom kon niet wachtte om zijn warme nest in te duiken maar voor hij überhaupt in de buurt kwam kwam een verse geur zijn neus binnen. Koifish nam halt en kneep zijn ogen samen. Een mompelend nadenkend geluid ontsnapte tussen zijn lippen door. Het was een Thunderclan geur, maar hij herkende de lucht niet van een bekende warrior of leerling. De tom begon met zijn staart zwiepen. Er klopte iets niet en Koifish vertrouwde het voor geen haar. Er was wat aan de hand.. “Swallowflight en Dustpaw, lopen jullie met mij mee? De rest kan alvast naar het kamp.” Hij trok met zijn oor richting het kamp en snoof ondertussen de lucht nogmaals op. Het liep richting de snake rocks wat zijn hart even liet vastknijpen. Hij had al vanaf dat hij voor het eerst het kamp uit mocht een hekel gehad aan dat stuk terrein. Het kon enorm gevaarlijk zijn door de slangen die daar rond glibberde maar ook honden die nog wel eens te ver van hun twoleg wegliepen. Nee die heuvelige plek van rosten liet zijn vacht overeind komen. Een onervaren leerling maar ook zelfs een goeie maar niet oplettende warrior kon daar een gemakkelijke doelwit zijn. “Ik ruik een verse geur. Waarschijnlijk is er een leerling of kitten er vandoor geglipt.” Mauwde hij tegen de twee katten die hij meegenomen had. Zijn ademhaling begon sneller te gaan. Ademwolkjes verlieten zijn bek alsof het een stomende trein was die te lang stil gestaan had. De tom had geen zin in ongelukken, vooral niet wanneer hij weer op patrouille liep.

-

Zijn poten liepen stevig door tot dat de kleine groep katten aangekomen waren bij de snake rocks. De geur was hier het sterkst waardoor zijn gist nu een bevestiging werd. Er was inderdaad iemand het kamp ontsnapt want geen enkele kat met wat gezond verstand ging op dit uur hier heen midden in een sneeuwbui. De kleine vlokjes begonnen dikker te worden en begon ook nog eens met een rappere tempo naar beneden te dwarrelen. Koifish rekte zijn nek om het gebied te overzien en.. ja hoor. Twee kleine amberkleurige ogen schitterde in de sterrenlicht een stukje veder op. Laaiend kwam zijn vacht overeind. Wat dacht de kit wel? Het was hier levensgevaarlijk! De wit met rood gekleurde tom knikte naar Swallowflight en Dustpaw en liep vervolgens naar de grijze Nettlekit toe. Zijn oren in zijn nek gedrukt en zijn staart zwiepend. “Nettlekit” Bromde hij niet al te blij onder zijn adem door. “Waar denk je mee bezig te zijn?” Zijn stem klonk streng maar ook bezorgd. Adrenaline van boosheid stroomde door zijn aderen heen maar ook het gevoel van opluchting dat er niks met de kitten aan het poot leek te zijn vulde zijn lijf.

- Swallowflight & Dustpaw

_{Ooh Swallowflight was een geluksvogel. Ze wist de Clan ervan te overtuigen dat zij niet zo belangrijk en nodig was in de nursery, en dus mocht ze mee op de avondpatrouille! Ze voelde zich weer even zorgeloos en blij, en wilde wel een gat in de lucht springen. Natuurlijk paste dat niet echt bij de meestal humeurige poes en probeerde ze dus ook haar enthousiasme in bedwang te houden. Lukte best goed eigenlijk, want zover ze wist had niemand het door. Koifish, een van de oudere warriors, had de leiding, en toen ze al op de terugweg waren stopte de kater abrupt. Swallow bleef ook staan, nieuwsgierig kijkende naar de witte kater. Deze mompelde wat, en beval Swallowflight en Dustpaw met hem mee te gaan. Toen de kater vertelde dat hij een jonge leerling of kitten had geroken, verdween Swallow's blije humeur als sneeuw voor de zon. Een ongeruste frons verscheen op haar gezicht, waarna ze haar bek opende om de geuren op te nemen. Vrijwel direct pikte ook zij de geur op, en deze herkende ze uit duizenden. De grote etter van de nursery, Nettlekit. "Nettlekit..." mompelde ze geërgerd. Waarom moest dat kind altijd voor problemen zorgen. Op dat moment begonnen er sneeuwvlokken uit de lucht te dwarrelen, en het werden er steeds meer. Ook dat nog.

Kennelijk dacht de grijze kitten dat het een puik plan was om naar de Snakerocks te gaan. Het gevaarlijkste gebied in het hele Thunderclangebied. Fijn, dat ook nog. Koifish stapte op de kitten af, waarna Swallow hem snel volgde. Zij, als één van de queens, voelde zich verantwoordelijk voor de kitten. Ze had dus ook de neiging de grote kitten bij haar nekvel te pakken en mee te sleuren naar het kamp. De witte kater nam eerst het woord, maar Swallow had geen geduld. Ergernis was te zien in haar ogen, toen ze nog een stap vooruit zette. "Nettlekit, jij gaat nu mee naar het kamp! Weet je wel waar je je nu bevindt? Op één van de gevaarlijkste plekken van het hele gebied hier!" miauwde ze streng, met een sissende ondertoon. Haar oren lagen in haar nek, en haar staart was dik. Ondanks dat ze de kitten totaal niet mocht, wilde ze ook niet dat er iets met het meisje gebeuren zou. Waren ze hier iets later geweest, dan lag het er dik in dat ze gebeten was door een van de slangen die hier woonden.}

Dustpaw vond het helemaal niet erg om mee te gaan met de avondpatrouille. Dat betekende dat ze hem in ieder geval goed genoeg vonden om mee te kunnen met een patrouille en dat was een voordeel ten opzichte van toen hij nog een kitten was. Ze waren al op de terugweg naar het kamp toen een van de oudere warriors blijkbaar iets rook. Hij probeerde zelf ook de geur te vinden waar de kater het over had, maar merkte het zo snel niet op. Er werd in ieder geval gevraagd dat hij mee zou gaan samen met Swallowflight en hij knikte alleen maar als antwoord voor hij de andere twee katten volgde. Het duurde niet lang voor ook hij de geur begon op te merken en ondanks dat hij al even uit de nursery was herkende hij deze geur uit duizenden. Het was er niet een die hij snel zou vergeten. Maar dan was het wel de vraag wat Nettlekit hier dacht te doen. Dit was namelijk de richting van de slangenrotsen uit. Zelfs hij wist dat hij hier beter niet kon komen vanwege de adders die hier konden zitten. Het verbaasde hem dan ook niks dat Nettlekit vrijwel meteen op der kop kreeg toen ze haar hadden gevonden. Het was al erg genoeg dat een kitten het idee had gekregen om het kamp uit te gaan, maar om dan ook nog naar de slangenrotsen te gaan was zeker niet de bedoeling. Hij liet zijn blik op Nettlekit vallen. Dit was het verschil tussen een kitten of een apprentice zijn. Als kitten mocht je het kamp niet uit en als apprentice had je die vrijheid wel. Hij kon het dan ook niet laten om er een opmerking over te maken. Nettlekit was tenslotte degene geweest die hem beledigd had omdat hij nog geen apprentice was. "Als kitten mag je het kamp niet uit, dat mag pas als je apprentice bent." Merkte hij dan ook op, terwijl hij zijn ogen op de kitten gericht hield.

_{Toen Nettlekit haar woorden had gezegd luisterde ze naar het ruisten van de wind die zacht in haar oren klonk. Nu pas voelde ze hoe alleen ze echt was, en tegelijk ook zo omringd. Allerlei sterren schenen er aan de hemel, al zag ze dat dikke wolken er voor zorgen dat al snel ook de sterren begonnen te verdwijnen. Net voordat ze helemaal verloren gingen blonken er twee sterren extra fel en sprong Nettlekit haar hartje op. Stemmen klonken er op de wind, van een poes en een kater! Kon het dan toch zo zijn..? Zachte sneeuwvolkjes begonnen naar beneden te dwarrelen toen Nettlekit figuren meende te zien bewegen tussen de bomen voor haar. Haar ogen begonnen te fonkelen. Mama en papa? Zouden ze toch niet dood zijn.. zouden ze terug gekomen zijn?! StarClan kon mirakels verrichten, ze deden het keer op keer wanneer ze een clan leider in StarClan verwelkomde en daarna terug stuurde met één leven minder. Wie kon zeggen dat de sterrengoden ook niet haar ouders teruggebracht had?

Een lichte pels, een zwarte pels, verschenen en voor een hele kleine tel, voordat het besef in daalde, dacht ze haar ouders te ontmoeten. Maar toen beide katten, en een apprentice, het licht in stapte verdween haar glimlach meteen. Koifish, Swallowloud en Dustpaw waren allebei de open plek op gekomen en ze leken niet blij. Nettlekit voelde zich heel dwaas en voelde alle smart weer terugkeren in haar hartje. De realiteit was weer hier, en de realiteit was niet blij met haar.

Koifish had nog enige moeite gedaan om schappelijk te klinken, Swallowloud was echter even gemeen als altijd en Dustpaw.. haar bloed begon al bijna te koken bij de aanblik van hem. Waarom moest hij zo nodig hier zijn? Boos keek ze hem aan, en daarna keek ze Swallowloud boos aan. Ze had even geen zin om te doen alsof ze manieren had. Ze konden allemaal ophoepelen als je het haar vroeg! "Waarom zijn jullie hier! Ik redde het prima in mijn eentje!" Snauwde ze met haar haren dik van de boosheid. "Door jullie kan ik mijn mama en papa nooit meer zien!" Zei ze met een dikke stem en ze keek weer even vlug omhoog. Maar ze kon geen enkele ster zien meer.. het was hun schuld. Zíj hadden de wolken meegenomen! Zíj waren het schuld. Niemand anders.. Boos wreef langs haar pootje heen toen ze wat heets in haar ogen voelde prikken.}

Koifish had zijn ogen niet meer van de kleine kitten afgehaald sinds dat ze hier aangekomen waren. Zijn blik was streng maar droeg altijd nog een wat bezorgde kalmere glans integendeel van die van Swallowflight waar duidelijk ergernis en woede in verschool. Hij durfde te wedden als hij hier niet geweest was dat de zwarte queen Nettlekit zonder enige zachte hand terug naar het kamp geschopt had. De tom keek naar Dustpaw, die er nog even extra inwreef dat Nettlekit absoluut het kamp niet mocht verlaten omdat ze een kit was. De wit rood bevlekte tom zuchtte zachtjes. Een witte ademwolk zijn mond verlatend die in de koude nachtlucht weer verdween. De hemel die eerst nog bloot geweest was vol met sterren, was nu bedekt met dikke sneeuwwolken. De vlokken die eerst klein waren vielen nu met dikkere klonten uit de lucht. Ze hadden een geluk dat ze nog Nettlekit’s geur hadden ontdekt door deze sneeuwbui. Normaliteit zou haar lucht nu verschuilt zitten tussen de koude ijzige vochtige lucht, als ze maar een minuutje later begonnen waren met hun patrouille dan was de kans klein geweest dat ze Nettle ooit terug zouden vinden. Koifish’s zijn vacht trilde dan ook bij het idee om een bevroren kleine kitten lijfje te moeten gaan zoeken. Of misschien wel vergiftig door hongerige slangen die nu in leafbare extra gevaarlijk waren. "Waarom zijn jullie hier! Ik redde het prima in mijn eentje!" Snauwde de grijze kit. Haar vacht dik opgezet uit woede. Koifish legde zijn oren in zijn nek, vooral na haar volgde woorden. "Door jullie kan ik mijn mama en papa nooit meer zien!" Vlug keek het she-catje omhoog. De tom volgde haar blik maar hij zag alleen de dikke donkere wolken waar steeds meer sneeuw uit kwam. Hij wist dat haar ouders gestorven waren en dat maakte het moeilijk om te reageren op de jonge kat. Maar hij moest streng zijn. Ze had niet alleen de regels gebroken maar zichzelf ook in groot gevaar gebracht. Koifish sloeg zijn staart om haar heen om der warm te houden tegen de kille wind die door zijn vacht blies maar ook voor het geval Swallowflight haar een pak rammel zou geven (lol). “Je ouders zijn niet weg kleine Nettlekit. Je ziet ze misschien niet meer maar ze zullen er altijd zijn, in je hart maar ook neerkijkend vanuit Starclan.” Mauwde hij rustig en kalm, de karakter waar hij bekend om stond. Zelfs in de meeste chaotische toestanden hield hij zijn kalmte. “Maar wat je nu gedaan heb is niet goed. We zijn niet boos, alleen bang. Je bevind je nu op een hele gevaarlijke plek.” Legde hij uit. Zijn blik richtte hij even op Swallowflight, die had waarschijnlijk ook nog wat te zeggen.

_{Nettlekit was, zoals altijd, een kleine trut en had weer eens een grote mond. Kijk, Swallow was al niet een goede match met kittens, maar met kittens die ook nog eens een grote bek tegen haar hadden, o jee. Swallowflight luisterde naar de woorden van Nettlekit, en ergens raakte het haar wel. Ze had de kitten haar ouders gekend, hoewel ze ze niet echt goed kende. Koifish sprak nog iets over dat haar ouders in Starclan op haar neer keken. Schiet eens op, dat kind moet terug het kamp in! Toen Koifish nog eens zei dat ze niet boos op Nettlekit waren, moest Swallow de moeite doen om niet schamper te lachen. Ja oké, ze was eerder bang dat het mormel iets zou overkomen dan dat ze boos was, maar ze was zeker boos. Waarom moest Nettlekit altijd voor narigheid zorgen? "Koifish, we moeten nu écht weg, voor de slangen ons ontdekken. Straks moeten we Nettlekit met spoed ook nog brengen naar Mistgaze en Rousebell," murmelde ze op dringende toon tegen de oudere warrior. Geen tijd voor kletspraat. Ze liep al een paar stappen naar voren, in de richting van Nettlekit, om die bij haar nekvel te grijpen en mee te sleuren naar het kamp toe.

- Flutpostje c":}

De woorden die uit Nettlekit kwamen waren niet degene die hij had verwacht. Hij wist hoe het was om geen ouders meer te hebben. Zijn moeder had de geboorte niet overleefd en zijn vader had hij voor het laatst voor de journey gezien. Misschien was de opmerking die hij had gemaakt ook niet helemaal op zijn plaats geweest. Het nam alleen niet weg dat dit niet een plek was voor een kitten om te komen en al helemaal niet in dit koude weer. Hij was het dan ook wel eens met de woorden van Swallowflight, want ze wilde niet hebben dat er een adder naar hun toe zou komen. Nettlekit zou haarzelf niet eens kunnen verdedigen. Hij liet zijn blik langs de rotsen gaan, voor het geval er een tevoorschijn zou komen, maar voor nu zag hij er nog geen een. Als de sneeuw zou blijven vallen zou het misschien makkelijker worden om ze te zien of juist niet. Hij schudde zijn kop lichtjes en wachtte af wat de warriors nu zouden gaan besluiten.

_{Nettlekit kroop heel lichtjes iets dichter naar Koifish toe nadat hij zijn staart om haar heen sloeg. Hoewel ze enorme boosheid voelde en het liefst weer was gaan schreeuwen, scholde er ook verdriet diep in haar binnenste. Ze wilde het niet erkennen en ging al vlug weer iets rechter zitten, zodat ze niet zouden zien hoe ze zich echt voelde. Met trieste ogen ontmoette ze Koifish zijn blik. Het klonk niet fijn om haar ouders in haar hartje te hebben. Het enige waar dat voor zorgde was dat ze verdrietig was en ze altijd miste. “Maar wat nou als de sterren bedekt zijn? Wat nou als er iets gebeurt met me overdag? Dan kunnen ze me niet zien want er zijn geen sterren.” Stelde ze vast, haar stemmetje was nu zachter geworden dan voorheen. De woede was al snel uitgedoofd en had plaats gemaakt voor intense teleurstelling.

Ze keek van Koifish naar Swallowloud naar Dustpaw. Ze schenen allemaal te denken dat het hier gevaarlijk was, en dat begreep Nettlekit niet zo. Deze magische plek voelde juist veilig! Omringt door sterren en de mysterieuze stilte. A kon ze de sterren niet meer zien, en was de stilte allang verbroken. Toen de zwarte poes een stap naar haar toe zette schrok Nettlekit en sprong ze op. “Nee, blijf uit mijn buurt!” Gilde ze angstig en ze dook tussen twee rotsspleten waar niemand haar tussenuit zou kunnen plukken. “Ik wil niet weg!” Wierp ze terug, achteruit kruipend naar de diepte tussen de rotsspleten. Ze stopte toen een vreemde geur haar neusgaten binnendrong. Ze kon zich nauwelijks omdraaide omdat het zo nauw was. Ze tuurde de duisternis in en meende iets te zien bewegen. Haar amberkleurige ogen probeerde zich te focussen maar het ding leek versmolten te zijn met de duisternis. “Er is hier iets..” miauwde Nettlekit gesmoord. Het kwam het op haar af. Een kleine licht plas wierp een korte blik op het ding. Bruine strepen en lichte schubben bewogen haar kant op. Door de lichtinval en manier van bewegen leek het een soort rimpel effect voort te brengen. “Wat is dat!” Gilde ze angstig en ze begon in volle vaart zich weer achteruit te werken. Ze wist niet wat ze enger vond, het enge monster die haar opwachtte buiten of het beest die in de duisternis school.}

Nettlekit kroop wat dichter tegen hem aan toen hij zij staart warm om haar heen sloeg. Hij had geprobeerd om uit te leggen dat haar ouders altijd zouden meekijken vanuit de sterren maar dat vond ze niet goed genoeg, want hoe konden ze haar dan zien wanneer de wolken de lucht bedekte of als het dag was? De tom zuchtte. Hij kon wel een hele verhaal gaan vertellen maar met elke seconde kwam gevaar dichter bij en vermeed hij liever. De witte met rood bevlekte tom knikte op de woorden van Swallowflight. Hij wou ook gaan, de sneeuw begon sneller te vallen en dikker te worden. Straks zou de kou Nettlekit nog fataal worden en dan dacht hij nog niet eens aan het gevaar van de slangen. Die waren hier ook te vinden. Koifish stond op en keek hoe de zwarte she-cat de kitten wou oppakken maar deze ineens verzettend wegschoot. De tom sprong meteen in actie maar voor hij haar te pakken kreeg was ze een holletje ingedoken. Kwaad maar ook bezorgd drukte hij zijn oren in zijn nest."Nettlekit!" Riep hij streng. Starclan, sta ons bij.. Hij wou niet straks terugkomen met het nieuws dat een kitten was opgegeten door een slang. "Kom er onmiddellijk uit! Dit is levensgevaarlijk!" Grommend probeerde hij de grijze kitten te pakken met zijn klauwen maar kwam niet bij haar. Zijn spieren brandde pijnlijk toen hij probeerde om zijn poot langer te maken zodat hij met zijn nagels de huid van Nettle kon vastgrijpen en haar daar uit kon trekken, maar met een muizenhaartje lengte verschil kwam hij er niet bij. Sissend trok hij terug. Kijkend naar Swallowflight. Verdomme. “Er is hier iets..” Huh? Koifish keek met grote ogen naar het holletje waar de grijze kitten in verscholen zat. Meteen rees paniek in zijn lichaam. Ze moest daar weg! "Nettlekit kom nu!" Dwong hij de kit met een harde strenge stem, eentje die hij nooit aangeslagen had. “Wat is dat!” Zijn hart stopte met kloppen. Dit zou het zijn. Hij zou vannacht terugkeren met een kittenlijk. En het was zijn verdomme schuld.

_{De reactie van Nettlekit had ze kunnen verwachten, maar dat ze zo het slachtoffer ging uithangen had ze niet verwacht. Ze voelde zich geraakt, alsof de kitten dacht dat Swallow haar pijn ging doen. Deed zij iets verkeerd? Haar ogen verwijdden zich van schrik toen Nettlekit een kloof in dook. "Nettlekit!" miauwde ze geschrokken. Oh Starclan, wat als daar een slang zat? Dan was het zeker haar schuld dat de kitten dood zou gaan. Toen de grijze kitten ook nog zei dat er iets was in de kloof, rezen de haren overeind. Oh nee, oh nee, oh nee! Koifish zei streng dat Nettlekit eruit moest gaan. Misschien was dat niet de goede aanpak? "Nettlekit, beweeg je langzaam uit de kloof. Dat wat in de kloof zit is een slang, en ziet jou waarschijnlijk als zijn prooi. Luister alsjeblieft naar ons, en probeer niet teveel abrupte bewegingen te maken." miauwde ze op dringende toon. Dit zou nog eens heel verkeerd kunnen aflopen.}

Hij bleef de omgeving wat nerveus in de gaten houden voor het geval er iets tevoorschijn zou komen. Wat ook licht onverwacht voor hem kwam, was het moment dat Nettlekit tussen een spleet tussen twee rotsen ging en verdween. Zijn haren stonden lichtelijk overeind, niet tegen de kou, maar voor wat er zou kunnen gebeuren. In zo'n spleet kon tenslotte een slang zitten en dan zou Nettlekit gebeten kunnen worden. Zijn hart ging sneller kloppen toen hij de stem van Nettlekit hoorde. Er zou toch geen slang daar zijn? Maar bij de volgende woorden van de kitten wist hij genoeg. Geen van de warriors zou klein genoeg zijn om haar te helpen, ook al betwijfelde hij of hij zelf veel zou kunnen doen, maar hij zou haar er in ieder geval uit kunnen trekken. Hij dook dan ook naar voren en duwde zijn lichaam zover naar binnen als hij kon. Hij had geen idee wat de warriors allemaal aan het zeggen waren, het enige wat hij zich kon bedenken was dat Nettlekit zich daar zo snel mogelijk weg moest maken en hulp kon daarbij vast geen kwaad. Net op dat moment voelde hij haar staart tegen zijn gezicht aankomen en hij klampte zijn kaken eromheen tot hij een goede grip had en begon haar mee naar achteren te trekken, zo snel als hij kon. Eenmaal buiten de spleet duwde hij Nettlekit achter zich en draaide hij zich om, om wat aan de slang te doen, maar net op dat moment voelde hij een paar tanden zich in zijn voorpoot zetten. Hij negeerde dit echter en haalde met zijn poot waar de slang niet aan zat uit naar het ding om het aan de kant te gooien. Hij had geen idee of het genoeg was om de slang weg te sturen, maar hij kreeg zijn lichaam niet in beweging, nu pas beseffende dat het gevaarlijk was dat de slang hem gebeten had.

Nettlekit gromde van de inspanning die het haar kostte om terug te krabbelen. Er in was gemakkelijk geweest maar er uit.. dat was een heel ander verhaal. Ze kreunde en voelde hoe haar rug pijn begon te doen van het schuren tegen de harde bovenkant. Het beest begon dichterbij te komen, ze zag het. Het leek wel versmolten te zijn met de duisternis. Het bewoog langzaam, sierlijk bijna en kwam dreigend dichterbij. Hij kroop de duisternis in en ging haar achterna. Nettlekit had het bijna niet meer toen ze een akelig, zacht gesis hoorde opborrelen uit het donker voor haar. Ze slaakte een zacht gilletje van angst en zette zich met al haar krachten af toen ze meende dat het sneller haar kant op ging bewegen.
Een plotse, felle pijn in haar staartje stuurde een golf van pijn en schrik door Nettlekit haar lijfje heen. Ze gilde het uit toen iemand met zijn lange tanden haar aan haar staartje naar buiten begon te trekken. Er zat flink wat kracht achter want ze werd naar buiten getrokken en zag de nauwe gang groter worden. Haar kopje schoot uit het gat en ze keek meteen om wie haar pijn gedaan had. Dustpaw! Hij duwde haar achter zich en voor het eerst stribbelde ze niet tegen meer. Ze keek omhoog in zijn ogen en was sprakeloos. Een beweging trok haar aandacht en ze keek opzij. Nu zag ze pas het monster tevoorschijn komen. Hij had een brede, driehoekige kop met een platte neus. Zijn lijf was gestreept op een vreemde manier en zijn ogen waren koperbruin en doodeng. Zijn verticale pupil staarde woedend naar Dustpaw. Ze wilde nog naar Dustpaw gillen dat de slang daar was maar het was al te laat. De woorden bleven in haar keel steken op het moment dat de slang naar voren schoot en Dustpaw in zijn poot beet. Het ging zo snel dat als Nettlekit had geknipperd ze het gemist had. “Dustpaw!” Gilde ze angstig en ze sprong overeind, zo dik en stekelig als een egel. Ze begon boos te spugen naar de adder en te sissen en deinsde achteruit tot ze tegen Swallowflight aan stootte en met hoge rug naar de slang bleef kijken. Ze wilde helpen maar wist niet hoe. Smekend keek ze omhoog naar Koifish en Swallowflight, smekend voor hulp.

Het lukte de tom niet om de grijze kitten weg te krijgen uit de hol waar ze in gesprongen was. Zelfs met zijn strenge stem leek het niet te helpen om Nettle te laten schrikken zodat ze zou vluchten. Ook Swallowflight deed een poging maar faalde. Zijn brein ing te keer, wat te doen wat te doen?? Vlug keek Koifish om zich heen, zoekend naar een stok of iets in die richting waarmee hij de kitten uit de holte kon vissen maar er was geen tijd. De tom zijn hart klopte van angst. Hij was te groot om de kit te kunnen helpen, Dustpaw merkte dat op en nam de heldendaad. De bruin witte apprentice was nog net klein genoeg om een stukje naar binnen te wurmen. Afwachtend bleef hij staan, niet wetend wat er zal gaan gebeuren en wat te doen. Dustpaw propte zichzelf weer vanuit de hol en had Nettlekit vast. Opgelucht hield hij adam toen hij zag dat de kitten nog spartelde maar voor hij überhaupt iets kon zeggen tegen Dustpaw kwam de slang tevoorschijn en klemde zijn tanden in de poot van de apprentice. NEE! De tom sprong naar voren, mauwde dat Swallowflight Nettlekit moest oppakken en bracht zijn kaken om de nek van de slang en beet deze met een harde beet dood. Dustpaw had zijn pijn genegeerd en de gevaarlijke beest van zich afgeslagen maar het moest gedood worden voor hij nog vedere schade kon aanrichten. Toen de slang stopte met kronkelen richtte hij meteen zijn aandacht op de andere tom. Hij leek niet meer te kunnen bewegen. "Dustpaw!" Sprak hij bezorgd. Zijn ogen keken omzich heen maar er leek niemand anders in de buurt dan Swallow. "Ren naar het kamp Swallow, samen met Nettle! Waarschuw Mist en Rouse, ik ga Dustpaw terug tillen naar het kamp." Hij keek naar de apprentice. Er kwam geen schuim uit zijn bek waardoor de Thunderclan warrior al iets minder bang werd, hopelijk was de slang niet giftig geweest. "Je moet kalm blijven okay? ik ga je helpen.." Hij keek naar de wond die achtergebleven was op de poot van de jonge tom en begon deze schoon te likken met grote stevige halen maar zorgde er voor dat hij het bloed en speeksel uitspuugde voor het geval dat. Als de slangenbeet toch giftig geweest was dan kon hij het hopelijk de gif uit de wond likken. Of in ieder geval een deel. Koifis spuugde weer op de grond en ging te werk om de leerling op zijn rug te werken. De wit met rood gevlekte warrior drukte zijn kop onder de oksel van de ander en schoof hem zo op zijn rug, voorzichtig maar ook rap. "Probeer je vast te houden als dat lukt Dustpaw.." Mauwde hij, hij zal voorzichtig moeten lopen zodat hij niet van hem afgleed maar hij moest ook snel zijn. Zijn hoofd tolde zowat maar Koi zette door. Hij zal zijn clangenoot helpen, kosten wat het kost. Met voorzichtige, snelle en met stevige stappen ging hij ten start, hopelijk bleef Dust zitten.

_{Nettlekit zat diep in de penarie, kennelijk vast in dat gat, en niet alleen. Nee, een slang was daar ook en daarom was het heel erg belangrijk dat Nettlekit er als de sodemieter uitgehaald werd. Koifish was te groot, paste er niet in, en toen ging Dustpaw een poging wagen. Die poging ging enigszins succesvol. Nettlekit kwam naar buiten, maar voor Koifish of zij iets konden doen kwam ook de slang naar buiten die vals naar Dustpaw keek en toehapte. Zowel Koifish als Swallow doken naar voren, maar Swallow remde op tijd af zodat Koi alle ruimte zou krijgen om dit zaakje af te handelen. De jonge poes stond bevend naar het heel gebeurtenis te staren, en een raar instinct sprak tot Swallow dat ze de kitten met haar leven zou beschermen. Ze ging daarom ook voor Nettle staan en streek met haar staart rustgevend over diens rug. "Het komt goed, Nettlekit, jij bent veilig," murmelde ze tegen de grijze bol, hopende deze wat gerust te stellen. Koifish beval haar dat zij en Nettlekit als de sodemieter naar het kamp moesten, en daar Mistgaze of Rousebell moesten halen. Swallow knikte vastberaden, waarna ze de kitten streng aankeek. Pech gehad kiddo, je zult maar moeten gehoorzamen. Ze greep het meisje ferm bij de nekvel en rende voor Dustpaw's leven.}

Met het besef dat hij gebeten was kwam ook langzaam de pijn die door zijn poot heen schoot. Hij had niet verwacht dat een beet zoveel pijn kon doen, maar blijkbaar deed dat het wel. Hij zakte dan ook snel genoeg door zijn poten heen en voelde hoe hij lichtelijk in paniek raakte. Hij had namelijk geen idee wat hij kon doen hiertegen en hoorde dan ook niet wat er allemaal om hem heen gezegd werd. Hij merkte pas weer wat op toen Koifish zijn poot begon te likken en hij wilde de kater stoppen, want dat kon gevaarlijk zijn, maar de woorden kwamen niet uit zijn keel. Hij liet alleen kort een instemmend geluid horen, gevolgd door een kreun. De pijn begon heftiger te worden, maar hij probeerde het toch zo veel mogelijk te verbijten terwijl hij zich vastpakte waar hij kon bij Koifish om niet van de kater zijn rug af te vallen.

Onderwerp: Re: Gotta knock a little harder