N O S L E E P I N G T H I S N I G H T

Met een snelle beweging zorgde de Swift ervoor dat de veer, die ze gevonden had. Om hoog steeg en een looping maakte in de lucht, de tabby grinnikte zachtjes. En deed het opnieuw; enkel nu wel dat de veer nog hoger de lucht in zou gaan. Het danste ze prachtig op de ritme van de wind. Was zij maar zo elegant, maar helaas dat was onmogelijk. Opeens kwam er een sterke windvlaag opzette die het lichte ding zou voor haar neus weg blies, snel rende het poesje achter haar speeltje aan. Maar boste per ongeluk tegen iemand op, 'Hey! kijk eens uit wil je?' sprak ze nijdig terwijl ze met haar oren wiebelde en haar ogen snel de omgeving rond keek - om haar veer weer in het oog te krijgen. Maar ze zag niks, het was weg. En het was allemaal zijn schuld! kon hij niet uit zijn doppen kijken? 'Je bent me een nieuwe veer schuldig!'

Hijzelf was bezig met iets anders. Zijn blik was gericht op een groepje kittens dat samen een spelletje zaten te spelen. Tikkertje, of zo. Je werd aangetikt en plots moest je achter iedereen aan rennen. Hij was niet zeker of hij mocht vragen om mee te doen. De laatste keer liep het stroef af. En hadden ze niet eens zijn richting op gekeken. Plots voelde hij iemand tegen hem aan botsen, en moest Waterkit zijn voorpoot op de grond drukken zodat hij niet voorover viel. 'Hey! kijk eens uit wil je?' Klonk de stem van zijn zusje, Swiftkit. De rode kater draaide zich om zodat hij haar aan kon kijken. 'Je bent me een nieuwe veer schuldig!' Miauwde ze nijdig. Veer? Hij knipperde even in verwarring tot alles bij elkaar klikte. Oh! Zat hij in de weg? "Sorry, Swiftkit." Sprak hij eventueel voor hij opstond om haar recht aan te kijken. "Hey, als je wilt kunnen we samen voor die veer zoeken? Hij kan niet ver weg zijn." Bood hij aan met een kleine glimlach. Zo kon hij het tenminste goedmaken.

"Sorry, Swiftkit." werd er gesproken- door een stem die ze maar al te goed herkende. Haar eigen broer, Waterkit. Maar niet dat veel uitmaakte voor Swift- ze zou niet zachter op hem zijn. "Hey, als je wilt kunnen we samen voor die veer zoeken? Hij kan niet ver weg zijn." sprak de rossige kater met een glimlach- ugh! snapte hij niet dat er niks te lachen viel? Hij deed het vast expres, om het in haar gezicht te vijven. Wat vuil! 'Haal die glimlach van je snoet af' bromde ze. Swift snorde en hield haar neus hoog op terwijl ze wild met haar staart sloeg. 'Ga jij maar alleen zoeken, het is immers jouw schuld dat die nu weg is'

Zijn glimlach verdween al snel toen hij opmerkte dat Swiftkit zijn offer niet waardeerde. 'Haal die glimlach van je snoet af.' Bromde ze. Oké, jeez. Hoe kon hij nou weten waar die veer naartoe ging? Dan was hij wel eerder opgestaan en weggelopen. De kleine kattin hield haar snuit open en zwaaide met haar staart. Oi, dat betekende problemen. Waterkit had zijn spieren al gespannen. Als zij hem opeens aanviel dan zou hij naar zijn moeder gaan. En zal zij het op haar kop krijgen. 'Ga jij maar alleen zoeken, het is immers jouw schuld dat die nu weg is.' Sprak ze als volgt. Hey, dat was niet de deal. Als zij iets wou dan moest ze het ook zelf halen ook. Zo ging het in de wereld. Hij zou graag willen helpen, maar niet al het vuile werk voor haar doen. Toch, hoe kon hij hier nou weg gaan? Als hij nee zei zal Swiftkit vast nog bozer worden. En als hij ja zei zou dat zeker niet helpen. Want hij wist helemaal niet waar hij moest zoeken! "Ja, euh..." Begon hij, zijn ogen keken achter haar, zodat hij oogcontact kon vermijden. Zo was het beter. "Kijk, Swiftkit. Uhm-" hij forceerde een kort lachje, alsof dat haar woede kon verzachten en sprintte al snel weg. Hij moest nu maken dat hij weg kon.

Het gestotter van haar broer maakte haar alleen maar nog bozer, was praten zo lastig? Of was hij bang? Hmm, dan zou hij echt een kater van niks zijn. Opeens maakte hij zich uit de voeten, even stond Swift versteld. Ze knipperde een paar keer; hij was dus echt een watje. Maar ze zal het niet hier bij laten, dus rende ze achter hem aan. 'Kom terug jij!' wegrennen van je problemen, of een confrontatie. Dat was geen goed iets, deed hij vaker zo? Of enkel allen bij haar. Dan zou ze hem leren dat je wegrennen geen optie is; problemen achter volgen je. Zoals zij nu deed.

laat ;''')

Helaas gunde de gevlekte kitten hem geen rust. En het duurde dan ook niet lang voor hij opmerkte dat Swiftkit achter hem aan ging. 'Kom terug jij!' De rode kater probeerde sneller te rennen. Bijna botsend tegen een warrior aan. Oh man, was het zo moeilijk om weg te rennen? Nogmaals keek Waterkit achterom, waardoor hij al gauw de boze blik van zijn zusje zag. Hij voelde zijn ademhaling al zwaarder worden. Maar hij gaf niet op. De gestreepte kater bleef rennen, en nam al snel een afslag naar links zodat hij wat meer tijd kon krijgen. Eventueel leek het alsof zijn luchtweg plots dichtklapte, Waterkit maakte een piepend geluid voor hij zichzelf dwong om toch te stoppen. Meteen viel hij naar op zijn zij. Hij kreeg geen adem binnen, nou ja, amper adem. Zijn buik ging snel op en neer terwijl hij zoveel zuurstof probeerde te halen. Maar het voelde nu alsof hij aan het stikken was. Oh boy, dit was dan ook niet de eerste keer dat hij dit had. Waar was mama?!

we're
young blood

JARONART

Onderwerp: Re: N O S L E E P I N G T H I S N I G H T

N O S L E E P I N G T H I S N I G H T﻿

N O S L E E P I N G T H I S N I G H T