Massacre

Thistlepaw, wie nu intussen Thistlefang was, uit Riverclan, had ze al in geen moons meer gezien. Dat was iets wat ze jammer was en iets waar ze stiekem nog elke dag een beetje op hoopte. Echter was Serpentpaw nu intussen oud genoeg om te begrijpen dat het normaal was. De clans behoorde gescheiden te zijn en door elkaar grote verschillen was dat maar beter ook. Dit haalde haar lichte teleurstelling echter niet weg. De clan voelde op dit moment niet goed, niet als thuis. Het was chaotisch en instabiel met leiders waarbij het leek dat je er niet op kon bouwen. Soms vroeg Serpentpaw zich zelfs af of het niet beter was om gewoon uit de clan te stappen en te gaan leven als rogue; ze kon zich echter geen leven zonder de Warrior Code, zonder Starclan en zonder vrienden haar vrienden voorstellen. Het bleef dus maar bij een onschuldige gedachte.

Serpentpaw prikte met haar oren toen ze de geluiden van het Thunderpath opmerkte, waarbij haar neus die indringende geur oppikte. Met vernauwde ogen bedacht ze zich dat ze zonder het echt door te hebben helemaal naar de grens met Thunderclan toe getrokken was. Een windzuchtje blies van achteren langs haar heen zo het Thunderpath over, waarbij ze besloot dichterbij te komen. Wie wist zou ze een bekende tegen komen! Direct ging er een golf van haar oude, vertrouwde enthousiasme door haar heen. Ze had meerdere vrienden gemaakt in het verleden en het leek haar leuk één van hun weer tegen te komen. Ze was daarbij ook nieuwsgierig hoe veranderd ze zouden zijn. Daarom trok ze dichter naar het Thunderpath toe, tot ze de overkant, het Thunderclan territorium zou zien.

Eerste post voor Silverpaw/vine

Trots had Silvervine de taak op zich genomen om vandaag aan de kanten van het thunderpath te gaan jagen. Het zou zijn eerste taak als warrior zijn. Vannacht had hij in stilte gezeten ter ere van zijn nieuwe naam. Het was traditie die hij graag deed. Hoe dan ook had hij veel woorden en ook energie binnen moeten houden tijdens de nacht en hij was dan ook overenthousiast toen hij eindelijk van zijn kont mocht komen om te gaan jagen. Niet langer zat hij vast aan de lijntjes van zijn mentor. Niet dat hij iets tegen de kat had gehad, het was gewoon... Anders weet je wel? En dat anders was ook nieuw! En nieuw betekende avontuur. Hij was altijd wel klaar voor een beetje avontuur.
Eenmaal aangekomen bij de plek waar hij zijn jacht zou doen vandaag keek hij even rond. Zijn neus had nog niks opgepikt, buiten de stinkende geur van de monsters, dus besloot hij verder te lopen. Het terrein begon wat naar boven te hellen en Silver wist dat dit een klein heuveltje was die uiteindelijk terug zou dalen om een weg te vinden naar het pad met de monsters, wat ook meteen de grens was tussen zijn clan en dat van Shadowclan. Even zwiepte hij met zijn staart waarna hij besloot de heuvel te beklimmen. Ah, het kon geen kwaad om even te kijken wat er aan de hand was aan de overkant right? Right! Toen hij eenmaal de top van de heuvel had bereikt had hij een mooi zich op een ietwat open ruimte die een mooi zicht gaf op de grens en het pad der monsters. Met zijn tweekleurige ogen scande hij het gebied af en... Hey! Was dat niet iemand bekends! "Serpentpaw!?" zei hij op een opgetogen en blij toon. Hij probeerde het zo luid mogelijk te maken waarna hij met een paar sprongen de heuvel afliep. "Serpentpaw!" zei hij nogmaals op een luidere toon om haar aandacht te trekken. Nog steeds stond een blij uitdrukking op zijn gezicht. Ah! Wat was hij blij haar te zien hier!

Het was natuurlijk altijd maar de vraag of ze een bekende zou tegenkomen. Ze kon net zo goed iemand tegenkomen die het niet had op Shadowclanners. Iemand die haar als bedreiging zou zien, ook al was ze nog maar een apprentice. Oké, wel een apprentice die ieder moment haar warrior naam zou ontvangen. En toen hoorde ze ineens ergens van links haar naam komen. Serpentpaw keek op en zag hoger op een heuvel in het Thunderclan territorium een grijze kater staan. Ze vernauwde haar ogen en ging er op af en toen zag ze dat het Silverpaw was. "Silverpaw!" Riep ze enthousiast en zonder stil te staan bij de consequenties stak ze, nadat ze goed had uitgekeken, het Thunderpath over. Het was altijd een hele klus om het pad over te steken, maar op dit moment leken er even geen monsters te zijn, dus was het veilig. Eenmaal over gestoken racete er alweer één voorbij. "Waar komen ze vandaan?" Murmelde ze meer tegen zichzelf dan tegen Silverpaw. Daarna huppelde ze op hem af en drukte haar kop in zijn nek. "Wat goed om je te zien!" Snorde ze blij waarna ze de kater bekeek. "Hoe gaat het?"

Al snel kwam de mooie, zwarte kattin afgelopen waardoor er meteen een glimlach op het gezicht van de gestreepte kater verscheen. Hij was altijd blij om een vriend of vriendin te zien van op de journey. Ondanks dat de clans terug waren opgesplitst, kon Silvervine er weinig aandoen dat hij de andere katten nog steeds als een soort familie zag. "Silverpaw!" Even keek hij gespannen naar het pad toen ze deze overstak, natuurlijk wel met genoeg geduld... Maar toch. Hij had genoeg enge verhalen gehoord over het pad en hij wilde zeker niet eerstehands zien waar al die verhalen om draaiden. Gelukkig was Serpent al snel veilig aan zijn kant van het thunderpath en hij slaakte even een zucht van opluchting. "Waar komen ze vandaan?" Klonk er zacht, maar het leek erop dat het meer een luidop gedachte was dan echt een topicstarter. "Wat goed om je te zien!" Klonk er snorrend waarbij de tweekleurige ogen van de jonge warrior even twinkelde. "Eensgelijk," zei hij even zacht lachend. "Hoe gaat het?" Kalm plofte hij zich neer in een zithouding, als ze dan toch een gezellig gesprekje zouden hebben kon hij maar net zo goed zichzelf gemakkelijk maken. "Het gaat heel goed en oh! Het is Silvervine nu, niet Silverpaw," zei hij even glimlachend met duidelijke trots in zijn stem en houding. Hij was erg trots op de naam en het feit dat Thornface hem eindelijk de warrior rang had gegeven. "Hoe gaat het met jou? Je ziet er goed uit!" zei hij even met een brede glimlach, zijn gezicht stralende van opwinding.