Hiraeth: Longing for a home that never was

Hij was moe, moe van alles. Het bestaan was zo energy draining, hij kon het al nauwelijks meer opbrengen om zijn warrior taakjes te vervullen. Prooien vangen? Wat een gedoe. Niet dat hij het niet meer kon - je zou al snel kunnen denken dat het aan zijn leeftijd lag, terwijl dit toch echt niet het geval was - maar hij kon soms de zin van het leven niet meer zien. Hij miste anderen om zich heen. Zijn familie had hij al lang verloren, vrienden waren eveneens uit zijn leven verdwenen. Waar deed hij het dan nog voor? Misschien voor zijn clan... nee, er was een andere reden. Zijn laatste dochter. Sorreltail was niet het leven gegund, het voelde verkeerd om zijn eigen leven weg te gooien. En dus was hij er nog, in een poging iets van het leven te maken. Maar het was lastig, en niemand kon hem erbij helpen. Gelukkig was het vandaag een mooie zonnige dag en was zijn humeur vrij goed. Zodra hij wat prooien had gevangen voor de clan was hij stiekem er tussen uit geknepen en richting wat nu Blooming Woods heette gelopen. Hij was er vrij zeker van dat de natuur hem wel op zou vrolijken, al bleef er door leafbare niet zoveel over van de mooie bomen. En brrr, wat was het koud! Hij zette zijn vacht op en stapte nog even rustig door zodat hij ergens tegen het einde van de middag bij Blooming Woods kon zijn. Als hij er te lang over deed moest hij daar overnachten, en dat was hem toch wat te koud. Hij was niet bepaald dol op die vrieskou. Toen hij eindelijk bij het nieuw aangelegde bos aankwam ging hij rustig zitten naast een redelijk grote boom, zoveel mogelijk uit de wind. Puh, hij was toch best afgemat door de wandeling. Misschien was het ThunderClan territorium groter dan hij zich herinnerde van voor de reis. Hij liet zijn blik langs de bomen dwalen, zoekend naar iets interessants. Toen hij dat niet direct vond, begon hij rustig zijn rechterpoot te wassen. Wat vreemd dat er niemand anders was.

Open

_{Windblade was de laatste tijd erg afwezig geweest, fysiek maar ook zeker mentaal. Hoe kon het zover komen? een antwoord was er niet; of die had ze in ieder geval nog niet gevonden. Maar ze zou liegen als ze zou zeggen dat het niet beter met haar ging. Langzaam maar zeker kroop de kleine calico kattin uit een gat- waar ze zo lang in vast zat. De licht aan het einde werd steeds groter. En het gaf haar hoop; dat ze weer haar oude zelf kon worden. En niet overschaduwt bleef met duisterde gedachtes. En zo ook haar kracht terug zou kunnen vinden. Verdwaald in haar eigen hoofd, was de reden waarom de poes het helemaal niet door had dat haar poten haar naar 'The blooming woods' brachten. Voordat; natuurlijk ze er dat werkelijk was. De poes snorde toen z het uitzicht goed in haar nam. Leafbare had deze plek flink aangetast, en had veel van zijn schoonheid verloren. Maar dat was haar mening. De poes liep nog even een stukje door- de kou probeerde ze te negeren maar dat werd steeds moeilijker. Misschien was het beter als ze zou terug keren naar het kamp? Voordat ze een kouvat. Die gedachtes verdwenen echter toen een geur haar neus binnen stroomde- how curious! Ze was dus niet alleen. De poes liep met snelle stappen naar de bron van de geur en al snel kwam er een kat in haar gezichtsveld. Kestrelwing, een kat die ze eigenlijk niet zo goed kende. Maar daar kon verandering in komen niet waar? 'Het mag van mij wel wat warmer worden' sprak ze vriendelijk gevolgd met een respect vol knikje- hij was immers zo veel ouder dan zij. En haar was altijd geleerd om oudere met respect te behandelen.}