High Hopes

Vuile straten en drukke wegen had Vulture omgeruild voor uitgestrekte heuvels en dikke bossen. Hij had als een soort kluizenaar twee volle manen lang in de twoleg stad geleefd, op zijn oude stek die hij al had geclaimd toen hij nog maar elf manen oud was. Dat leek wel een eeuw geleden. Inmiddels was hij van mening dat een beetje frisse lucht hem goed zou doen, en dus waagde hij zich buiten de stadsmuren en was hij de wildernis weer ingetrokken. Hij had niet echt een plan hoe lang hij er ging blijven, maar voor nu maakte het hem geen moer uit. Tegenwoordig leefde hij met de dag, dankbaar als hij de volgende gehaald had ook al leek zijn maag af en toe de scheuren van de honger. Hij erg veel verandert de afgelopen twee manen. Hij had zijn haggelijke situatie onder ogen gezien, en moest brutaler worden om aan eten te komen. Tegenwoordig stal hij eten van de twolegs op een goede dag. Dat was geen makkelijke taak want ze hielden hun ramen en deuren stevig dicht voor de kou, en hadden harde voorwerpen die vaak naar hem toe gemikt werden als ze hem betrapte. Op slechte dagen stak zijn neus vaak in afvalbakken op zoek naar restjes eten. Andere keren werd hij gek van geluk als hij er in slaagde om een magere rat te vangen. Zijn vacht glansde niet, gezond zag hij er niet uit en gelukkig al helemaal niet. Maar hij leefde. Wat dat ook mocht betekenen.

Onbedachtzaam sloop Vulture achter de geur van een muis aan. De sneeuw kraakte helaas onder zijn pootjes en hij siste nijdig toen hij het beestje weg zag schieten. Hij ging het achterna maar de muis was alweer verdwenen. Gefrustreerd siste hij. Allemachtig, hij leek wel de slechtste jager die er op deze aardkloot rondliep. Zo'n mooie kans kreeg hij natuurlijk niet meer. De cyperse rogue was al omgedraaid met de intentie om zijn geluk elders te gaan zoeken toen er een harde, metaalachtige klap weerklonk. Meteen alert spitste hij zijn oren en zette hij al zijn zintuigen op scherp. De klap had niet ver van hem vandaag geklonken, meestal wees zoiets op twolegs. Fantastisch. Hem niet gezien. Hij zou vlug de benen nemen voor hij ze tegen het lijf zou lopen.. maar wacht, rook hij daar nu een andere rogue?
Een wild geritsel van takken en sneeuw dat omgewoeld werd volgde er, en Vulture bleef stokstijf staan. Luisterend. Tegen al zijn instincten in besloot hij de situatie toch maar nader te gaan onderzoeken. Hij kon altijd heel snel weer weg rennen als het er op leek dat er gevaar ging dreigen. Het tafereel voor hem was echter eentje die hij nog nooit gezien had. Er hing een poes ondersteboven aan een touw te bungelen. Schuin onder haar lag de muis van net, dood in de klauwen van een metaal beest. Hij ontmoette haar blik en keek haar ademloos aan. Hij staarde enkele tellen geschokt in haar ogen voor hij in actie kwam. "Wacht even!" Riep hij haar toe en hij sprong met een aanloopje tegen de boom aan. Iet wat onhandig klom hij omhoog. Klimmen was niet zijn aller sterkste kant maar hij slaagde er in om boven te komen. Voorzichtig betrad hij de tak waar het touw aan vastgeknoopt was. Op momenten als dit kwamen zijn sprietige lijf en lenige spieren hem van pas. Veel extra gewicht kon de tak nu ook niet dragen voordat hij finaal af zou breken. Met zijn nagels diep in de bast van de boom gezonken sloop hij in elkaar gedoken naar het touw. Hij keek een tel om zich heen omdat het touw sterk naar twolegs rook. Ze konden nog in de buurt zijn en dat was wel het laatste waar Vulture trek in had. "Niet bewegen ik ga het touw proberen door te bijten." Miauwde hij gehaast en hij zette zijn tanden in het touw. Het was een taai ding en het smaakte naar koper. Hij trok zijn lip op door de vieze smaak maar knaagde wel door. Als de twolegs haar te pakken zouden krijgen wie weet wat ze met haar zouden doen? Ze waren niet echt gesteld op wilde katten.

Vastberaden kauwde Vulture door. Het touw begon al flink los te raken, weldra zou de cyperse poes haar gewicht de doorslag geven als het touw genoeg doorgeknaagd was. Hij kon alleen maar hopen dat ze niet te hard op de grond zou vallen. Voor extra hulp zette hij zijn nagels in het begin van het touw en begon te kneden. Al snel hoorde hij gekraak, gevolgd door een hevigere krak, en het touw brak door. De lenige kater stond op en keek toe hoe de poes met de minachtende lach naar beneden viel. Hij slaakte een zucht van verlichting. Er waren nog geen twolegs in de omgeving voor zover hij kon zien. Dat was wel het laatste geweest wat hij nodig had gehad. Comfortabel vanuit zijn plekje in de boom ging hij zitten en wendde hij zijn bleke kijkers op de poes op de grond. Ze was nog jong. Hij vroeg zich af of ze familie in de omgeving had, of ze hier woonde, waar ze vandaan kwam. Hij vroeg zich vooral af hoe ze heette. "Je kunt de volgende keer maar beter weg blijven van twoleg dingen. Dat brengt alleen maar gedonder." Deelde hij haar toonloos mee. Nu dat de druk er af was om haar te redden van haar hachelijke situatie verviel hij weer in zijn oude stemming terug.

Vulture beantwoordde haar blik koeltjes. Een bedankje kon er blijkbaar niet vanaf, maar erg verrast was hij daar niet door. Hij leefde nu al lang genoeg in zijn uppie om te weten dat niemand aardig of beleefd was. Reageren alsof je lak aan de hele wereld had leek de norm te zijn onder zijn soort. Geen wonder dat de clan katten ze als oud vuil behandelde. “Yep, dat was te zien.” Merkte hij droogjes op met een zucht. “Ik hoef geen bedankje, en wat je met mijn advies doet is jouw zaak. De volgende keer dat ik je zie hangen laat ik je voor dood achter.” Miauwde hij eerlijk en hij begon zijn poot een paar achteloze likken te geven. Het wassen was meer een automatisme aangezien zijn huidige pels eruit zag alsof die nooit meer bijgehouden werd. Overal staken plukken uit en hij zat onder het stof en roet. Zijn uiterlijk deerde hem al een tijdje niet meer. “Twolegs gaan vaak op jacht buiten de stad. Ze kunnen niet jagen zoals wij dus leggen ze vallen neer. Je hebt nog enig geluk dat je niet in dat klem-ding terecht kwam. Dan had je niet meer geleefd, zo te oordelen.” Murmelde hij met een lange blik op het voorwerp.

De cyperse kater scheurde zijn blik los van de val en richtte zijn bleke kijkers weer op de poes die beneden hem zat. Vulture bekeek haar met een rustige, misschien een iet wat koele blik, en nam haar in zich op. Ze zag er nog jong uit, in ieder geval jonger dan dat hij was. Haar vacht glansde mooi en ze had een vurige blik in haar ogen. Zo te oordelen was ze in ieder geval veel beter terecht gekomen dan hij. De vraag die ze hem stelde was erg onverwacht maar hij liet zich niet uit het veld slaan. Alsof hij er uit zag alsof hij ooit een kittypet was geweest, dat kon hij beter aan mevrouw met de glanzende vacht vragen. "Nee, dat ben ik niet geweest." Zei hij met een opgetrokken wenkbrauw. "Dat kan ik beter aan jou vragen. Ik zou bijna zeggen dat je eten van de kittypet's steelt, te oordelen aan je glanzende vacht en je dikke buik." Nou oké, een dikke buik had ze niet en het was misschien niet heel aardig om een dame te beschuldigen van dik te zijn. Hij wist ook niet echt waarom hij zoiets zei maar op dit moment kon het hem niets schelen. Vulture zag er bij lange na niet dik uit. Hij was zelfs iets te mager. Aan eten komen was moeilijk van waar hij vandaan kwam, en het was nou niet echt alsof hij zichzelf erg goed onderhield. Zijn vacht maakte hij nooit echt meer schoon.

Vulture snoof iet wat overdreven. All right, she didn't need no man, got it! Zulke poezen bestonden er ook. Niet dat hij veel ervaring had met poezen. Of met katten. Eigenlijk liep hij gewoon heel erg achter met zulke zaken. Prima, als zij zichzelf de dood in wilde jagen door te doen alsof ze de hele wereld aan kon, wie was hij dan om haar tegen te houden? Hij had haar al eerder gezegd dat hij haar gewoon dood zou laten gaan als hij haar nog eens ondersteboven vond. Hij wilde graag net doen alsof hij dat ook meende. "Ik ben niet zo mager omdat ik daarvoor kies, zonneschijntje, ik ben zo mager omdat waar ik vandaan kom het eten niet zo je bek in komt gewandeld." Bromde hij nukkig en iet wat zelfbewust. Het was nu eenmaal een vaststaand feit dat Vulture vreselijk slecht jagen kon. "En nee, je mag mijn naam niet weten." Miauwde hij kinderachtig en hij stak zijn tong uit. Het maakte echt geen moer uit of ze zijn naam wist of niet, maar hij wilde haar gewoon die voldoening niet geven.

Oké, nu begon ze toch aardig vervelend te doen tegen hem. Hij was hier gekomen voor zijn rust, en voor een trieste kans op een maaltijd. In plaats daarvan was hij tegen een brutale poes aangelopen, waarvan hij met de minuut meer spijt begon te krijgen dat hij haar uit die val had gehaald. Hij had haar aan haar poten moeten laten hangen om haar eens wat manieren bij te brengen. "Wat jammer nou dat je het verschil tussen een eekhoorn en een kat niet kan vertellen, je moet denk ik maar eens wat aan je ogen laten doen, voor je het weet loop je opnieuw in een val als je achter een echte eekhoorn aan jaagt." Snoof Vulture en hij ging wat rechter zitten om zijn punt te maken. Hij hield zijn rug gestrekt en voelde zijn vacht prikken van de irritatie. "Noem mij zoals je wilt, ik heb wel ergere dingen naar mijn hoofd geslingerd gekregen." Zei hij eerlijk, en hij slaakte een zucht. "Als jij mij zo noemt dan noem jij jou maar- hmm.." Hij bromde even en keek heel bedachtzaam. Hij wilde van alles uit zijn arsenaal halen maar hij was niet zo goed in namen verzinnen als die brutale aap die onder hem zat. "Ik doop jou vandaag om tot zonnestraaltje, omdat je alles zo van de zonnige kant ziet." Het sarcasme droop er vanaf, het was nog net niet zichtbaar. Hij rolde ook maar even met zijn ogen voor de zekerheid en besloot om het zich eens wat comfortabeler te maken op zijn tak. Hij zakte door zijn poten en nestelde zich in, zijn dunne vacht opzettend tegen de koude bries die hier langs hem waaide.