(Open) And so I left the mountains behind

Haar gevlekte lijf deed pijn, maar de bergen waren achter zich. Het was ene lange reis geweest, waarin ze de dood meerdere malen recht in de ogen had gekeken. Wat zou iedereen denken binnen de tribe? Zouden ze haar missen? Was dit een verkeerde keuze geweest. Was ze überhaupt wel goed gegaan. Volgens vragen en zeggen moest dit de goede richting zijn en kon ze niet meer ver weg zijn. Shadowclan. Dat was het gebied waar ze naar toe moest om Wolfpaw te zien. Dan was het nog maar kijken hoe ze verder moest leven vanaf dat punt. Er was geen weg meer terug, dat was iets wat Vixen wel wist. Vermoeid, vermagerd en ijskoud liep ze er zonder echt bij stil te staan een twoleg nest binnen. Het rook leeg, alleen naar stro en muizen en misschien nog andere katten. Ze zou het wel zien, maar ze liet zich zonder pardon neervallen in een nest van stro. Ze sloot haar ogen en viel in een diepe slaap...

Open

Moonwhite had in deze koude haar nest verplaatst naar een schuur die op haar territorium lag. Haar normale woonst was een oude jachthut die al voor langere tijd leeg stond. Deze liet echter alle koude binnen door de spleten en kieren die er na verloop van tijd waren bij gekomen. Na een succesvolle jacht keerde ze terug naar haar schuur. De koude was al in haar botten gekropen. He was niet dat ze al enorm oud was, maar als je zon lange tijd alles zelf moest doen, begon dat wel te wegen. Deze koude was dan ook voor niemand aangenaam. De poes liet haar prooien voor zich vallen toen ze bij haar schuur aankwam. Haar oren stonden alert naar voren. De geur die ze opving zorgde daarvoor. Een indringer! Als je als rogue wilde overleven, moest je je stevig kunnen verdedigen, anders was je in één oog blink je woonst kwijt. Haar vacht stond overeind en haar oren zakten in haar nek, waarna ze de schuur insloop. Daar was de indringer. Bij de grote hoop stro lag er een klein bolletje vacht. Moonwhite schoot naar voren en gaf de jonge poes een stevige duw zodat deze op haar zij terecht kwam en ze haar kon vastpinnen. Doordat de kat sliep, moest dit zonder enige moeite gaan. "Wie ben jij?!" siste ze meteen.

In de bergen was ze het niet zo gewend; territorium. Gevaren waar zij mee had moeten dealen waren roofvogels, geen andere katten. Niet tot de clans waren gearriveerd, dan. Maar het hele fenomeen van grenzen en territoria was haar zo goed als onbekend. Het magere poesje werd met een ruk wakker geschud toen een andere poes haar een hevige zet had gegeven. Verwilderd keek ze in de amber gekleurde ogen van de ander. "Me... mevrouw," ratelde ze geschokt. Ze strompelde uit het nest en zette haar gevlekte vacht overeind, niet uit zelfverdediging, maar uit angst. "S-sorry mevrouw, is dit uw plek?" Vroeg ze, haar stem trilde en ze besloot zich formeel uit te spreken, hopend dat het de hostiliteit omlaag zou brengen. Vixen had niet leren vechten, nee, ze had enkel leren jagen. Ze wist wat basis vechttechnieken, maar daar hield het mee op. Oh, waar was ze aan begonnen?

Ze was enigszins verbaasd over de angstige reactie van de ander. In deze omgeving waren alle katten gebrand op het verdedigen en veroveren van een territorium, waardoor ze deze reactie niet meteen kon plaatsen. Was dit een list? Haar langere tijd van alleen leven had ook niet bepaald een goed effect op het vertrouwen van anderen. "S-sorry mevrouw, is dit uw plek?" Ze vernauwde dan ook haar oogjes toen deze jonge poes angstig vroeg of dit haar plek was. Ze leek haar vraag te ontwijken, zo kwam het toch bij haar over. Ze zette een stevige stap naar voren en richtte zich groot op. "Naam??" Met een knik van haar kopje in haar richting, beaamde ze dat ze hààr naam wilde weten. Was dit dan zon moeilijke vraag? Met dat ze dichter kwam, kon ze meteen deftige haar geuren in zich opnemen. Geen kittypet, al zou dat wel haar angst kunnen verklaren, maar dat was ze al niet. Geen elite of clankat. Er zat een vreemde geur aan deze poes, één die ze niet meteen ergens kon plaatsen.

Vixen bedacht zich dat ze de vraag die de ander had gesteld, niet beantwoord had. In plaats daarvan had ze angstig gereageerd op de situatie. De witte met zwarte poes stapte op haar af, wat Vixen ineen deed krimpen. Een kat in het nauw, ze besefte ook dat ze niet bepaald een kant op kon. Nogmaals vroeg de poes naar wie zij was. "Vixen That Leaps Over Rocks... eh, Vixen," ratelde ze. "D-dat is mijn naam." Ze haalde diep adem en probeerde zichzelf te vermannen. Langzaam kwam de kleine poes een beetje overeind. "A-als u wilt dat ik weg ga... dan ga ik," miauwde ze. "Ik wil geen bedreiging vormen," besloot ze snel door te gaan. Ja, dat waren verstandige woorden, toch? Hiermee kon de poes haar niet aanvallen, toch? Misschien kon ze om één gunst vragen, bedacht ze zich toen. Waar was het Shadowclan gebied? Deze gevaarlijke, wilde kat, was de eerste die ze sinds tijden weer tegen was gekomen. Nu eerst moest ze afwachten hoe deze poes op haar zou reageren.

Even haalde de poes haar wenkbrauw op bij het horen van de naam van de poes. Die kwam zeker en vast niet uit de buurt. Ze schudde haar kopje toen ze zei dat ze weg zou gaan als zij dat wilde. "Ik wil geen bedreiging vormen," Dat was ze zeker niet, een bedreiging. Ze zuchtte zachtjes bij wat ze zelf wilde zeggen. "Weetje Vixen, als jij hier weg gaat zal je een ander tegenkomen die je niet gaat sparen." mauwde de poes met licht vernauwde ogen. "De Elite, een groep katten, maakt er een sport van om katten te doden.." Ze wilde de poes niet bang maken, maar wilde haar wel even op de hoogte brengen van de gevaren. Van gevaar was ze blijkbaar niet op de hoogte, want ze was gewoon een schuur binnen gelopen waar de geuren van een andere kat te vinden was. Met een plof zette ze zichzelf neer. Haar blik bleef op de poes gefocust, vertrouwen ging dan ook niet snel. Ze zorgde ervoor dat ze alles gezien had en meteen kon ingrijpen als dit nodig was.

Vixen was nog jong, twaalf moons en had de Tribe verlaten, een groep katten ver van hier, hoog in de bergen. Ze kende de gevaren niet zoals ze hier waren, ze kende de gevaren van de bergen. Dat waren twee totaal verschillende werelden van elkaar. Ze ontspande haar spieren toen het er op leek dat de wit met zwarte poes had besloten dat ze inderdaad geen bedreiging was. Vixen slikte bij de woorden van de poes. Bij de volgende woorden werden haar ogen groter. "De Elite?" Ze schuifelde op haar pootjes. "Ik eh, ik ben opzoek naar de Clans... Shadowclan, om precies te zijn..." miauwde ze zachtjes. "En ik vorm geen bedreiging... waarom zouden katten me willen doden?" Haar vragen konden als dom opgevat worden, maar ze wist het oprecht niet. Ze was het leven niet gewend zoals de poes nu liet zien dat het even was. Het baarde haar zorgen en met elk moment begon ze toch weer te verlangen naar de vertrouwdheid van de bergen.

Moonwhite, die zich ondertussen had neergezet, draaide haar oren naar voren. Eerder hadden haar oren naar achteren gelegen, maar hoe langer deze poes hier zat, zakte haar verdedigingsdrang. Er was geen gevaar en moest de poes toch plots iets willen doen, had ze het ding met één simpele beweging onder de klauw. De wit-zwarte poes schudde haar kop bij wat Vixen allemaal zei, maar voor ze er iets op kon antwoorden, verscheen er een andere kat ten tonele. Het was een poes die niet voorzien was van een vacht. Als oudere rogue wist ze dat er ergens een kittypet was met deze beschrijving. De geur gaf ook mee dat dit een kittypet was. De geur van twolegs was dan ook enorm sterk. Kort trok de poes met haar oor en ging ze alert weer recht staan. Ondanks dat ze zichzelf én haar territorium stevig kon verdedigen, kon ze ook wijze beslissingen nemen en kiezen om niet direct in de aanval te gaan. Deze katten waren voor haar geen bedreiging. Toch bleef ze staan waar ze stond. Gezellig gaan liggen, was namelijk nog niet van toepassing. Ze spitste haar oren toen de kittypet polste of de poes uit de bergen kwam. De bergen? Het puntje van haar staart wiebelde zachtjes heen en weer, licht gefrustreerd dat ze niet wist waar die 'bergen' zich bevonden. Als dit gesprek zo verder ging, zou er nog wel wat tijd over gaan. Zonder iets te zeggen stapte de poes dan ook tussen de twee katten door, naar de ingang van de schuur, waar zij langs gekomen was, om de vers gevangen prooien binnen te halen. Ze dropte het hoopje, een spitsmuis en een eekhoorn, die ze had weten te vatten op de weg naar zijn verborgen voorraad, voor de katten en nam de muis bij zich. Met een kort knikje naar de twee katten liet ze weten dat de eekhoorn voor hun was. "Als jullie hier dan toch zijn, kan ik maar beter even laten zien dat ik ook een goede gastvrouw kan zijn." mauwde ze kort en liet haar blik even polsend naar Vixen en de kittypet gaan.

Net toen Vixen uitgesproken was, vulde de geur van een andere kat haar neusgaten en kwam er een bijzondere verschijning de schuur binnen gewandeld. Was deze kat naakt? Haar blik bleef iets te lang op de poes hangen, al hoefde het niet meteen te betekenen dat ze verbaasd was bij haar verschijning. Vixen besloot niks te zeggen, wetend dat dit nogal brutaal over kon komen. Wel moest ze zeggen dat deze poes anders rook dan de rogue. De woorden die de naakte poes uitsprak waren haar een beetje ontgaan, maar ze realiseerde zich dat de poes het eigenlijk een soort-van voor haar opnam. Hierdoor zette ze toch een glimlach op. De naakte poes concludeerde dat ze uit de bergen komt. "D-dat klopt." Haar stem klonk wat schor van de angst die door haar aderen heen stroomde, al kalmeerde de gevlekte poes nu toch wel een beetje. Toen de naakte poes over Shadowclan begon spitste ze haar oren. "De tribe en Shadowclan zijn vrienden... ik weet zeker dat het wel goed zit," miauwde ze, al klonk ze lang niet zo zeker als dat haar woorden suggereerden. De witte poes met de zwarte vlekjes op haar kop stapte tussen hun door en kwam terug met twee prooien. Een muis en een Eekhoorn die ze neerlegde. Ze gaf aan dat de Eekhoorn voor haar en de naakte kat waren. "Bedankt... wat is uw naam eigenlijk?" Vroeg ze vervolgens. "En die van u... noem mij trouwens maar Vixen," miauwde ze, niet zeker wekend of de nieuwkomer haar naam ook had opgevangen.