[Rouw/Vigil] Silence, too, is Silver

Vervolg op One last time

Er was iets vreemds aan de hand in het kamp, die ochtend. Silverstar lag niet in zijn nest onderaan de eikenboom die hij als slaapplaats had uitgekozen, en een aantal katten waren bij het ochtendgloren vertrokken. De zon klom nog omhoog toen Thornface zich dit besefte en hij stond op het punt om een patrouille bij elkaar te roepen om hun leider te zoeken, maar dat was al niet meer nodig. Hij had in shock staan kijken hoe het slappe lichaam van Silverstar door de doorntunnel en het kamp in werd gedragen, wat hem een aantal momenten lang niet in staat stelde om te reageren. Als Deputy had hij geweten dat de zilveren kater aan zijn laatste leven zat en dat het niet lang meer kon duren voordat ook dat leven zou vervagen, maar Thornface had zich niet kunnen voorbereiden op de klap die deze definitieve realiteit met zich zou meebrengen. Ze waren niet zo close geweest als de meeste Deputies en Leaders, maar dat nam niet weg dat de bruine kater hem als een voorbeeld had gezien, als een soort mentor die hem had laten zien wat het inhoudt om een Clan te leiden. En die steun was er nu niet meer.

Het lichaam van de oude leider was in het midden van het kamp gelegd, en de vredige uitdrukking op zijn gezicht bewees dat hij vredig was ingeslapen. Dat gaf Thornface een vreemd gevoel van opluchting, wetende dat Silverstar in zijn laatste momenten niet had geleden. Zijn dood was niet plotseling, dramatisch of heldhaftig geweest, maar waardig. Met die gedachte in zijn achterhoofd klom Thornface op de High Rock waar hij zijn mond opende om de Clan toe te spreken, maar zijn woorden bleven steken in zijn keel. Hij slikte en ademde even diep in- en uit voordat hij het nog eens probeerde. "Laat iedereen van ThunderClan zich verzamelen onder de High Rock," sprak hij. Het waren niet dezelfde woorden die hij gebruikte in een normale ceremonie, dat moest duidelijk zijn. Hij keek toe hoe de katten die nog niet uit hun Den waren gekomen het kamp opvulden, sommigen een kring vormend rond het lichaam van hun oude leider. Thornface had even de tijd nodig om de juiste woorden te zoeken, wat langer dan anders. "Silverstar heeft zich deze ochtend bij StarClan gevoegd," begon hij uiteindelijk. "Hij is gestorven op de Sunningrocks, bij zonsopgang. Er is geen gevecht geweest, hij is vredig ingeslapen," vervolgde de bruine kater, waarna hij weer slikte en stevig knipperde om tegen een paar opkomende tranen te vechten. "Silverstar was een goede en nobele leider. Vanavond houden we een vigil om afscheid van hem te nemen." Wat hij nu moest doen, wist hij niet. Er leek geen juiste manier te zijn om deze mededeling af te sluiten, dus Thornface bleef nog even op de High Rock zitten met zijn blik gericht op het zilveren lichaam. Hij moest er nu zijn voor ThunderClan, en als er verwarring zou heersen over het sterven van hun oude leider was het wellicht makkelijker als hij vanaf de rots antwoorden kon geven.

De tocht naar het kamp was zwaar geweest. Zijn poten voelden lomp aan en er leek geen einde te komen aan de weg waarop ze liepen. Zijn blauwe ogen waren dof van verdriet en zijn keel voelde droog aan. Hij wist niet hoelang hij zijn tranen nog kon inhouden, het zich kon permitteren zijn gevoelens op te kroppen. Zealspark haalde even een sidderende ademzucht en probeerde met zijn laatste beetje kracht de zilvergrijze kater neer te leggen in het kamp, zijn staart achter hem aanslepende toen hij zich wat verder terug neerzette. Zijn blik viel op Rowanflight, die in plaats van naar hem naar Firedance toeging. Zijn hart kromp samen. Bijna straalde hij een blik van jaloezie richting de twee. Echter wist de rood met witte kater deze te onderdrukken door zijn ogen te sluiten. Silverstar had hem getraind toen hij nog een apprentice was. De grijze kater was zijn vriend geweest. Hij was niet slechts zijn mentor op het vlak van apprentice geweest maar op zoveel meerdere vlakken. Hij had hem de knoopjes als deputy geleerd, hem gesteund wanneer nodig. Zealspark wist dat hij zichzelf voor de rest van zijn leven zou haten. Waarom had hij de kater het verwijt gegeven omdat hij een nieuwe deputy had aangewezen? De rood met witte kater wist zelf verdomd goed dat hij een lange tijd was weggeweest en de Clan niet voor eeuwig zonder een deputy kon leven. En nu was het te laat, nu zou hij zichzelf nooit kunnen uitleggen of verontschuldigen bij hem. Zealspark zuchtte en keek nog éénmaal richting Rowanflight en Firedance. Die twee leken genoeg te hebben aan elkaar. Het beeld van de twee katten samen was genoeg om hem te doen opstaan en terug richting de kampuitgang te begeven. De Clan zou het toch niet appreciëren moest hij gaan rouwen bij Silverstar, afgezien het feit dat het merendeel hem nog altijd beschouwde als de verrader die hen in de steek had gelaten. Zealspark wierp nog een laatste blik over zijn schouder, op het hoopje zilveren vacht, voor hij zich het territorium in baande. Vaarwel Silver.. het spijt me. Tranen vonden uiteindelijk toch hun weg over zijn wangen. Naarmate hij zich verder van het kamp bevond, begonnen zijn pootstappen te versnellen tot hij al rennende door het bos ging. Niet wetende naar waar hij naartoe ging, en eerlijk zijnde maakte hem dat ook niet veel uit. Hij was toch alles al kwijt.

Het was al vele manen geleden sinds hij medicine cat was geweest. In de tijd dat hij het was had hij Firestar en Silverstar naar de moonstone begeleid om hun negen levens te halen. Hij had dan ook al wel kunnen gokken dat Silverstar ondetussen aan zijn laatste leven toe was, ook al was hij er nooit zeker van tot dit moment. Het lichaam van Silverstar was het kamp binnen gedragen en Thornface sprak de clan toe over wat er was gebeurd. Maskheart was opgelucht dat Silverstar vredig was gegaan. Het was tenslotte een lang leven geweest dat hij had gehad en dat verdiende hij dan ook. Zodra Thornface klaar was met spreken liep hij naar het lichaam van Silverstar toe en drukte zijn neus kort in de vacht van de leider. "Je was een geweldige leider en het was een eer om je medicine cat te hebben mogen zijn en daarna een van je warriors. May Starclan light your path." Hij stapte weer terug om andere katten erbij te laten. Hij had Silverstar voor een lastig dilemma gezet toen hij had besloten zijn rang op te geven voor Cherrypelt, maar de kater had het weten op te lossen en hij was blij dat alles uiteindelijk hoed was gekomen. Nu zou het echter aan Thornface zijn om de clan te gaan leiden. De vierde leider die hij in zijn leven zou meemaken. Een verandering van leider was nooit makkelijk, dat was iets dat hij wel had geleerd.

Hij had die ochtend nog een fijn momentje gehad met wat katten waarmee hij op patrouille was vertrokken. Gelukkig voor hem was hij niemand tegen het lijf gelopen van een andere clan. Zijn clanmates wisten van zijn relaties buiten de clan en hoe instabiel hij wel niet kon zijn als hij keuzes moest maken. Hoe dan ook had hij met trots de patrouille meegelopen en waren ze al bijna terug bij het kamp. Het duurde echter niet langer voordat een paar individuen hun pas geschrokken versnelde toen ze net nog de oproep van Thornface konden opvangen. Even kantelde de zilveren tabby zijn koppie even voordat hij achter de rest aansprong. Nog net kon hij de woorden opvangen van de bruine kat die bovenop de rots de clan toesprak. Even knipperde de jonge warrior verbaast... maar uiteindelijk gleed een ietwat vermoeide en verslagen zucht van zijn lippen. Kort keek Silvervine even het kamp rond, om de rouwende sfeer al snel op te vangen. Nadat de deputy was uitgesproken, begonnen katten het lichaam van hun oude leader aan te neuzen. Even keek de kater naar hun, waarna hij rustig zijn beurt afwachtte om ook afscheid te nemen van zijn leader. Hij was zich wel bewust van het feit dat zijn moeder hem had vernoemd naar de kater... Silverstar was een goede vriend geweest van de grijze poes... Ook had ze ooit naast zijn zijde gestaan als zijn deputy. En nu waren ze beide heen gegaan.. Om eeuwige rust te vinden in de velden van Starclan. Rustig neusde de zilveren kater even tegen het lichaam aan. Hij bedankte kort de leader voordat hij een stap terugnam en respectvol plaatsnam ietwat verderop. Somber, maar ergens afwachtend keek hij op naar de bruine deputy. Wat moest er nu gebeuren met Thunderclan?

Redpetal stak haar kopje door de uitgang van de nursery toen er commotie te horen was in het camp. Wat was er aan de hand? Meteen viel haar blik op de groep katten die rondom een bekende zilveren vacht stonden. Oh nee.. Ze liep met zachte pootstappen naar buiten, tot ze hem zag liggen. Tranen vulden de gouden ogen van de gevoelige kattin toen ze zachtjes haar neusje tegen zijn vacht duwde. "May Starclan light your path.." Nee, ze was niet heel close geweest met Silverstar - ze had hem enkel gekend als leider van de clan. Maar dood raakte haar keer op keer weer net zo hard als de vorige keer; en dit was een kater die voor ieder van hen veel betekend had. Daarna zette ze een stapje achteruit en weg van het lichaam om plaats te laten voor zijn vrienden en familie. Haar gouden blik vond Thornface, die zo close geweest was met haar zus. Ze knikte hem even toe. Redpetal geloofde dat hij het goed zou doen als leider - en ze hoopte dat hij de clan niet teleur zou stellen.

De zilvertabby was rustig bezig met het op orde brengen van de Medicine Cat's den toen er een stem door het kamp trok. "Laat iedereen van ThunderClan zich verzamelen onder de High Rock," riep Thornface. Een frons trok over haar gezicht. Dat waren andere woorden dan er normaal werden gebruikt bij een ceremonie. Al snel kreeg je te zien waarom de woorden anders waren. Silverstar had hen verlaten en zich bij Starclan gevoegd. Ze was de hele dag in de weer geweest en was het hele gebeuren compleet mis gelopen. "Silverstar heeft zich deze ochtend bij StarClan gevoegd," sprak Thornface terwijl de realisatie bij de zilvertabby door begon te dringen. "Hij is gestorven op de Sunningrocks, bij zonsopgang. Er is geen gevecht geweest, hij is vredig ingeslapen," vertelde de Deputy. Dat was op zich een mooie dood, vredig op z'n minst. "Silverstar was een goede en nobele leider. Vanavond houden we een vigil om afscheid van hem te nemen." De emotie lag er dik op in het kamp. De kater was vele moons hun Leader geweest en de meesten mochten hem oprecht. De tranen rolde over haar wangen zonder dat ze het echt door had. "Thank you for everything you've done for us, may Starclan light your path." Ze mompelde haar woorden slechts vanaf een afstandje, haar kop hield ze laag. Misschien dat ze hem ooit nog tegen zou komen in Starclan, als ze er op bezoek was om wat voor reden dan ook, of wanneer het ook haar tijd zou zijn.

Nadat Thornface zijn woorden had uitgesproken, viel er een ijzige stilte over het kamp. Stilletjes stapten katten om de beurt naar het lichaam van Silverstar toe om hun respect te tonen aan de overleden leider. Er werden geen verdere vragen gesteld of opmerkingen gemaakt en enkel het zachte gemompel van zijn rouwende Clangenoten waren af en toe te horen. Het ontging Thornface niet dat Zealspark het kamp verlaatte voordat hij afscheid had genomen van Silverstar, maar hij wist niet goed wat hij daaraan moest doen. Misschien had de rood-met-witte kater al afscheid genomen voordat hij het lichaam naar het kamp had gedragen en was dit zijn manier om met het verlies om te gaan. Thornface liet zijn blik weer even over het kamp glijden, waar hij de blik en het knikje van Redpetal opving. Hij wist op zijn beurt een klein, ietwat geforceerd en haast onmerkbaar glimlachje te laten zien als reactie. Hij keek weer over het kamp heen, waarbij hij niet kon negeren dat sommige katten hem afwachtend aankeken. Dit was echter niet zijn moment om te spreken. Hij klom dan ook in stilte van de High Rock af, waarna hij naar het lichaam stapte en zachtjes zijn neus in de zilveren vacht drukte. "Dank je voor je leiderschap, Silverstar," zei hij zacht. "Moge StarClan jouw pad verlichten." En geef mij een beetje van jouw leiding mee, dacht hij er in stilte bij, waarna hij ook weer wat afstand nam en wat verderop ging zitten om zijn clangenoten plaats te geven om te rouwen.