It's in our blood

Silletjes keek de oudere kater even op. De shadowclan grens was hem maar al te bekend en hij wist wat de gevolgen konden zijn als een buitenclanner zoals hem de grens zouden overlopen. Hoe dan ook betwijfelde hij dat er een aanval zou volgen. Hij was immers nooit verbannen en als hij het goed had had hij de clan ook nooit iets aangedaan. Een vijandige aanval zou dan ook vreemd zijn. Daarbij had hij vrienden en familie in de clan zitten, niet te vergeten dat hij en Tall nog best close waren. Het zou absurd zijn gewoon. Kort lachte hij zachtjes bij de gedachte, waarna hij even kort snuivend zijn postuur herstelde. Binnenkort zou hij wel iets loskrijgen uit de katten van het donkere woud. Hij was van plan zijn oude thuis te verraden, iets dat hem misschien mentaal een beetje te hoog gegrepen was. Maar goed, je moest ergens mee beginnen, niet?

-Littlestream

Haar kleine grijze gestalte bewoog zich voort tussen de bomen als een schaduw. Haar groene ogen waren gefocust op het pad dat ze beliep en haar pluizige staart sloeg een keer door de lucht toen er een koude wind over haar rug rolde. Soms wou ze dat ze nog in de Clan zat, zich nu schuilhoudende in haar warme nest tegen de koude, snijdende wind of het gezelschap van haar Clangenoten als verwarming gebruikende. Soms? Zeg maar vaak. Maar het leven als rogue begon stilletjes aan wel te wennen. Ze was nog steeds opzoek naar een nieuwe verblijfplaats, het oude vossenhol waar ze zich nu in schuilhield niet meer zo gezellig vindende.
Alsnog brachten haar poten de kleine grijze kattin steeds terug naar de grenzen, alsof iets haar keer op keer terugriep. Littlestream zuchtte, wetende dat ze zich na een tijd er toch over moest zetten. Dit zou voortaan haar leven zijn, eenzaam. Zoals Starclan altijd al voor haar in petto had gehad. Soms vroeg ze zich af of Starclan nog altijd met haar meekeek, of dat ze nu ook verbannen was uit het rijk van hun voorouders. Het was iets waar ze niet al te graag over nadacht, de gevolgen ervan niet zo aansprekend vindende. Plots merkte ze een bekende zwarte vacht op. Nou, bekend... ze had hem wel vaker gezien toen ze nog in Shadowclan zat. Geluidloos trippelde ze op de grote kater af, hem een ietwat onzekere blik gunnende vooraleer ze haar bekje opende. "Nevermind?" vroeg ze, twijfelende. Als dit hem niet was, dan was ze tegen een random Bloodclan kater aan het spreken. Zijn geur was overduidelijk; net zoals zijn postuur. En als dat zo was, dan zat ze dik in de problemen.

Kalm liet hij zijn helderblauwe ogen over de bomen gaan. De naaldbomen kwamen hem o zo bekend voor maar toch wilde hij er ergens niks meer iets mee te maken hebben. Even zuchtte hij zachtjes. Voor nu moest hij zijn werk doen, hij moest werken om zijn brood te verdienen en vooral zijn respect. "Nevermind?" Klonk er plots, waardoor de massieve kater even opkeek. De stem klonk hem ergens bekend, maar ook gewoon vreemd. Het verbaasde hem ergens niet dat hij de ex medicine cat zag van zijn oude clan toen hij zich had omgedraaid. Even glimlachte hij naar haar als begroeting, gevolgd door een knikje die dezelfde betekenis had. "Ah Littlestream," klonk er rustig van hem af. De poes was een paar moons voor hem de clan uit gegaan. Ze hadden beiden besloten dat het beter was om als eenling te gaan leven... Maar het leek erop dat de ander niet een stap verder kon nemen. Waarom was ze hier nog? "Wat brengt jou naar deze plek?" klonk er rustig van de kat af. Voor nu had hij geen kwade intenties... Ondanks dat hij... Little eigenlijk niet zo geweldig vond. In tegendeel.

Tot nu toe was hij nog vriendelijk... oef. Alsnog stond ze er nogal op haar hoede zijnde bij, niet wetende wat ze precies van de ander moest of kon verwachten. Zo goed kende ze hem dan ook niet, zelfs niet toen ze nog beiden in de Clan zaten. Ze wist enkel dat hij close was geweest met Tallstar, maar voor de rest wist ze niks van hem. Hij begroette haar en vroeg vervolgens wat ze hier kwam doen. Littlestream liet een schampere lach zien, haar schouders lichtjes ophalende. "Ik weet het niet goed... soms kom ik hier nog eens langs... zal gewoon aan mijn roots liggen neem ik aan." gaf ze eerlijk toe, haar groene blik uiteindelijk toch met een vriendelijke gloed op de zwarte kater richtende. Haar kleine grijze gestalte leek wel bijna fragiel tegenover dat van hem. Maar ze was dan ook niet voor niets tot medicine cat benoemd geweest vroeger. Doordat ze al op jonge leeftijd ziek was én nog eens verstoten door Innerstar, toen nog Innerghost, was het zelfs nog meer voornamelijk dat ze nooit volledig zou uitgroeien. Ze was al van jongs af aan gedoemd om te eindigen met een lichaam dat leek op dat van een apprentice. Enkel haar uitstraling zorgde ervoor dat ze er ouder uitzag. Ze zuchtte zachtjes. "En jij? Bloodclan nu, ruik ik?" probeerde ze voorzichtig, niet willende om hem tegen de haren in te strijken.

Opzich wist de grote zwarte kater wel wat ze hier deed. Althans, hij had zo zijn eigen speculaties. Ze was immers heel erg close geweest met Tallshadow. Hoe dan ook was er iets in hem die zei dat dat ook deels de reden was dat de grijze poes de clan was verlaten. Het kon hem eerlijk gezegd niet veel schelen. Hij had veel gedaan voor Tall, maar om nu weer de held van zijn clan uit te hangen... Hmpf, hij mocht het bekijken. "Ik weet het niet goed... soms kom ik hier nog eens langs... zal gewoon aan mijn roots liggen neem ik aan." Even gleden de helderblauwe ogen van de bloodclan kat langs de ander heen. Hij analyseerde haar, ondanks dat hij heel goed wist hoe ze eruit zag. Ze was een fragiel wezen, klein gebouwd. Ze deed hem denken aan zijn eigen vader, Lítill... Wat een scharminkel was dat. Nja, het was nog steeds zijn bloed. "En jij? Bloodclan nu, ruik ik?" Even knikte hij kalm naar de ander toe. "Wat moet je anders met je leven gaan doen hm?" mompelde hij even zachtjes. Het was duidelijk dat hij stabieler was dan de gemiddelde bloedkat. Hoe dan ook kenden velen in Shadowclan hem voor zijn woede aanvallen. Innerstar, die zich als een moeder over hem had ontfermd, had hem alles geleerd over het beheersen van zijn emoties. Het was eigenlijk best grappig hoe hij in zo'n bloeddorstige clan nog gebruik kon maken van haar lessen. "Waarom vraag je niet gewoon aan Tall om terug naar Shadowclan te gaan?" opperde hij kalm naar de grijze poes. Als ze toch niet weg kon blijven van haar oude thuis, wat was dan het punt?

Wat anders te doen met je leven? Littlestream moest er niet lang over nadenken. Als ze kon kiezen tussen Bloodclan of rogue, dan koos ze honderd procent zeker voor rogue. Nog liever kittypet zelfs dan bij die bloedzuigers te horen. Maar goed, dat was nu eenmaal haar aard. Ze wist dat dit voor anderen anders kon liggen, al blijkende door Nevermind. Hij vervolgde met de vraag waarom ze niet gewoon vroeg aan Tallstar om terug te keren naar de Clan. Eventjes werden haar groene ogen groot van verbazing. Zei hij dat nu net echt? Hij wist zelf toch ook dondersgoed dat Tall dit nooit zou toelaten? Laat staan dat de Clan dit zou goedkeuren. Ze mocht misschien dan wel bij de meesten nog geliefd zijn, vanwege haar voormalige rang als medicine cat, maar dat hield niet weg dat ze er zelf voor gekozen had als rogue door het leven te gaan. Het was misschien wel een overbehaaste beslissing geweest, eentje die ze liever niet had genomen, er was nu eenmaal geen ommekeer meer mogelijk. "Tallstar zou dat nooit goedkeuren." antwoordde erop, hartzeer voelende. Ze wist namelijk dat, hoewel de kater misschien ooit gevoelens voor haar had gehad, deze niet sterk genoeg waren om de warrior code zodanig te breken. Het was misschien hard, maar de realiteit moest dit soms zijn vooraleer katten hun ogen leerden te openen. En alhoewel Littlestream keer na keer opnieuw toegeslagen werd met deze feiten, haar blik leek zich maar niet te kunnen focussen. Misschien was Nevermind wel juist aan het gissen, en kwam ze daarvoor steeds terug naar de grenzen. In de hoop ooit terug opgenomen te worden in de Clan... Little wist het niet, en stiekem wou ze daarover ook niet nadenken. Het deed haar, again, teveel pijn.

Er kwam een verbaasde reactie van haar af, waardoor hij even een mentaal schouderklopje aan zichzelf gaf. HIj werd slimmer, ondanks dat hij echt een aap kwam als het op hersenhoeveelheid aankwam. Hij was niet slim, verre van eigenlijk... Maar op momenten zoals deze voelde het wel fijn aan een beetje hoger te staan in de lijn. "Tallstar zou dat nooit goedkeuren." Klonk er van haar af waarbij Nevermind een zacht gelach niet kon onderdrukken en even met zijn staart heen en weer zwiepte. En dat moest dan een vriendin van de tabby voorstellen? Een beetje zielig dat ze de leader van haar oude clan niet eens kende. "Ben je daar zeker van?" sprak de nachtzwarte kater tegen de kleine poes terwijl hij een stap dichter zette en zijn kopje kantelde. De man had heel wat goede vrienden verloren... Dus, opzich. "Ik denk dat in tijden als deze Tallstar wel een goede vriend of vriendin kan gebruiken. Ik betwijfel het dat hij je excuses en vraag zou afslaan," hij had immers gehoord van Russetfur dat er spanning was geweest. Hij wist opzich niet wat voor een soort maar na een tijdje was hij er wel op gekomen. De enigste logische verklaring in het boek natuurlijk. Zeker nadat hij nog geruchten door bloodclan had horen gaan.

De kleine grijze kattin keek de zwarte kater met ietwat vernauwde ogen aan. Hij leek zijn woorden uit te spreken alsof ze iets van niets waren. "Dan zal hij me toch niet zoveel gemogen hebben als je dacht, de laatste keer dat ik hem zeg heeft hij zelfs niet gesproken over mij terug in de Clan te nemen." miauwde ze, achteraf pas beseffende hoe giftig haar stem wel niet geklonken had. Nouja, het was simpelweg een feit dat de bruine kater verder was gegaan met zijn leven, alsof ze nooit een verleden samen hadden gehad. Littlestream zuchtte, zich dom voelende over het feit dat zij de enige leek te zijn die letterlijk stuck was in het verleden. Maarja, wat kon ze er aan doen? Het was altijd al geweten dat ze meer denkvermogen had dan vechtskills, waarmee ze bedoelde dat haar brein overuren draaide op het vlak van nadenken. Ze kon letterlijk van een muis een olifant maken. En het feit dat bruine kater zo kil was geweest de laatste keer, was voor haar meer dan duidelijk dat hij allang over haar heen was.

Hij was niet meteen de slimste, niet meteen de domste ook. Wanneer hij zijn koppie erbij kon houden dan werkte het meestal wel, maar voor nu niet. Kort zwiepte de massieve kater even met zijn pluizige staart, licht afwachtende op wat de ander zou zeggen of oordelen hier. Het was deels om even de situatie te polsen. En te zien hoe ver hij haar kon krijgen. Ze zag er immers op dat vlak niet slim uit, een gevoelpersoon. Van die kinderen die zwak waren. Hij had bijna zitten grijnzen, maar goed. Hij hield zich in. Voor nu was het goed, voor nu moest hij kalm blijven. "Dan zal hij me toch niet zoveel gemogen hebben als je dacht, de laatste keer dat ik hem zeg heeft hij zelfs niet gesproken over mij terug in de Clan te nemen." Even krulde het topje van zijn staart op, zijn ogen glinsterend van licht genot. Dat was het eigenlijk wel. En hoe dwaas was ze wel niet, wat een dramaqueen. Hij kon wel zien waarom starclan haar van haar rang had ontnomen. Ze had geen deftig hoofd op haar schouders, geen deftige gedachtengang. "En waarom heb je het niet even voorgesteld?" klonk er even kalm van de bloodclan kat af. Zijn voormalige clanmate bleek duidelijk erg uit te zijn op aandacht, zo bleek. "Je kan moeilijk verwachten dat hij op zijn knieën voor je gaat vallen. Hij heeft namelijk genoeg dames aan zijn poten," klonk er even zacht lachend van de ander af. Tall die voor een poesje viel? Yea right, hij liet ze naar hem komen, zoveel was duidelijk aan de traantjes die nog waren gevallen.

Littlestream richtte haar vaalgroene ogen op de zwarte kater, iemand die ooit aan haar zijde had gestaan. Niet letterlijk, maar toen ze beiden nog in Shadowclan zaten waren ze clangenoten geweest. Logischer wijze zouden ze op elkaar gerekend moeten hebben. Nu had ze echter een verdraaid gevoel, ze wist namelijk niet goed wat ze van hem moest denken. Was ze veilig? Moest ze zich zorgen maken? Littlestream wist het niet en had dus besloten zich toch deels op haar hoede te stellen, om enig gevaar aan te zien komen.
Zijn woorden deden haar oortjes wat wiebelen. Ze wist dat Tall vroeger heel populair was geweest. Hoe dat nu zat, wist ze niet. "Dat is dan goed voor hem, ik gun hem al het geluk van de wereld." miauwde ze, tot haar eigen ergernis de leugenachtige toon in haar stem horende. Ze onderdrukte een zucht en keek de grotere kater aan. "Daarbij zou de Clan het niet op prijs stellen moest hij mij terug in de Clan nemen simpelweg vanwege onze geschiedenis samen." vervolgde ze. Al wist de kattin maar al te goed dat dat stiekem wel was waarop ze hoopte.