Sugar and ice and nothing is nice.

Met haar staart in de lucht en een trotse blik in haar ogen was ze naar de rivier gesprint. Vandaag was haar een taak toevertrouwd die ze hoe dan ook succesvol zou gaan uitvoeren. Het was aan haar om vandaag zoveel mogelijk ijs in de rivier te breken. Waar dit goed voor was wist ze niet precies. Misschien zouden de vissen zo sneller terugkeren? De jonge RiverClan leerling begon al te watertanden bij de gedachte aan vis, al mocht ze niet klagen. Ondanks de prooi schaarste had ze vanochtend kunnen eten, en dat konden zeker niet alle Clans zeggen.
Voor ze het wist was ze aangekomen bij de rivier. De apprentice liet haar blik over het bevroren water glijden. Het ijs mocht dan misschien vervelend zijn, maar het zag er in ieder geval mooi uit. Helaas was het nu tijd om hier iets aan te doen, al zou ze zich dan wel weer kunnen verheugen op een vis. Voorzichtig stapte ze tot aan de oever van de rivier, waarna ze met een pootje op het ijs drukte. De bevroren rivier kraakte niet eens onder haar lichte gewicht, hoe moest ze het dan ooit zien te breken? Langzaam volgde de rest van haar poten, tot ze volledig op het ijs stond. Wat was het glad! Toen ze eenmaal haar evenwicht gevonden had sprong ze enkele keren op en neer in de hoop het ijs te breken, maar helaas resulteerde dit enkel in een Lunarpaw die met haar snufferd op het ijs terecht kwam. Dit ging nog moeilijker worden dan ze gedacht had..

- Anouk & Wolf eerst <3

Een zucht rolde over haar lippen terwijl ze nog een keer door het gebied keek. Ze schudde haar kop terwijl ze terug liep richting de apprentice aan wiens mentor ze had beloofd hem mee te nemen op de jacht. Het was Leafbare en dat betekende prooischaarste. Ze kon hem wel laten zoeken maar als er helemaal niets zat, had dat ook geen nut. "Laten we bij de rivier gaan kijken," sprak ze terwijl ze hem met haar staart mee wenkte. Misschien dat er daar wel dieren waren, opzoek naar water dat niet bevroren was in de afgelopen nachten. Bij de rivier aangekomen kwam ze echter iets anders tegen dan gehoopt. Crowshade zag een apprentice op het ijs springen en vervolgens vol op haar gezicht gaan. "Euh hallo Lunarpaw?" begroette ze de kattin twijfelachtig. Ze wist niet heel goed wat Lunarpaw allemaal aan het doen was en of ze daarin gestoord wilde worden. Aan de andere kant was Crowshade een warrior en wat dat betrof wel hoger in rang.

Toen hij de stem van Crowshade hoorde, keek de apprentice op en knikte toen haar boodschap aan kwam. Ze waren nu al even aan het jagen, maar zonder al te veel succes. Leafbare kwam blijkbaar altijd met prooischaarste. Niet dat hij er ervaring mee had, het was namelijk zijn eerste ervaring met het seizoen. Maar hij had al een aantal rampen meegemaakt om te weten dat het lastig was voor de Clan om te overleven als jagen lastig werd.

Stonepaw liep achter de warrior aan, alert op zijn omgeving. Misschien zagen ze onderweg wel iets. Uiteindelijk kreeg hij gelijk, maar wat ze vonden, was niet meteen wat hij verwacht had. Het was Lunarpaw, die nogal elegant met d’r kop tegen het ijs aan het beuken was. ”Wat doe je?” Voegde hij toe aan de begroeting van Crowshade. Het zag er allemaal nogal.. Verwarrend uit. ~~@always confused~~

Hmm, hoe kon ze dit nou gaan aanpakken? Ze had de taak vast niet gekregen als ze het niet zou kunnen, dus moest er oplossing zijn. Lunarpaw dacht diep na terwijl ze naar het ijs onder zich staarde, maar nog voor ze met een geniaal meesterplan kon komen hoorde ze twee bekende stemmen. Een beetje verbaasd keek de jonge apprentice op, waarna ze al snel de blikken van Crowshade en Stonepaw ontmoette. "Goedemorgen, Crowshade en Stonepaw!" Begroette ze de twee vriendelijk. "Ik heb de taak gekregen om het ijs in de rivier te breken, maar zoals je ziet is dat me nog niet helemaal gelukt." Vervolgde ze met een scheve glimlach. De kans was groot dat ze haar kopstoot tegen het ijs in volle glorie hadden aanschouwd. "Ik kan best wat hulp gebruiken eigenlijk, als jullie niet al bezig waren." Waarschijnlijk hadden ze zelf genoeg te doen, maar vragen kon nooit kwaad!

Stonepaw besloot de vraag te stellen die ze zelf maar even achterwegen had gelaten. ”Wat doe je?” Lunarpaw keek op en begroette hun op een vrolijke toon. "Goedemorgen, Crowshade en Stonepaw!" De tortie gaf een begroettend knikje waarna ze richting de rand van de rivier liep. "Ik heb de taak gekregen om het ijs in de rivier te breken, maar zoals je ziet is dat me nog niet helemaal gelukt." Nu ze het uitlegde, waren haar acties eigenlijk wel logisch. Tegelijkertijd ook weer vrij gevaarlijk. "Ik kan best wat hulp gebruiken eigenlijk, als jullie niet al bezig waren." Op zich kon het geen kwaad om haar op weg te helpen. "We kunnen je wel even helpen - als Stonepaw dat ook goed vindt - maar je moet niet meer zo op het ijs springen. Als je er door zakt kun je er onder vast komen te zitten." Ze zou het idee niet aan kunnen dat er een apprentice was verdronken omdat ze niets had gezegd. Maar goed, nu eerst dat ijs. Misschien kwamen ze er met iets groots en zwaars doorheen. "We zouden kunnen proberen om een zware rots er op te duwen?" stelde Crowshade voor.

[Tablet post & goddam pupper]

Waarom de andere apprentice hier helemaal op haar eentje was, was een vraag die hij niet meteen kon beantwoorden. Het zag er namelijk niet echt veilig uit zo. Ze moest het ijs in de rivier breken. Ah. Ja. Een taak die inderdaad aan sommige apprentices werd uitgedeeld. Het was eens iets anders dan het kamp opruimen of op kittens passen. Maar tegelijkertijd was het ook geen klusje zonder gevaar. Iets wat Crow heel scherp opmerkte. ”Tuurlijk wil ik helpen”, Knikte hij instemmend. Een rotsblok zou inderdaad wel wat harder aankomen op het ijs dan een kat. ”Misschien kunnen we hem van daarboven laten rollen?” Stelde hij voor, knikkend naar de helling die uitkwam aan de oever. Dat zou de impact misschien nog wat groter maken. Uiteraard moesten ze dan wel een rots vinden die al boven lag. Want no way dat hij d'r eerst een naar boven zou gaan sjouwen.

Geduldig wachtte ze op het antwoord van de twee, maar stiekem hoopte ze natuurlijk dat ze met haar voorstel instemde. De taak samen uitvoeren was immers een stuk gezelliger dan in je eentje. Gelukkig was dit ook het geval, maar Crowshade wees haar er wel op dat haar eerdere methode misschien niet zo'n slim idee was. Hm, daar had ze eigenlijk ook weel gelijk in ja. Lunarpaw knikte instemmend als teken dat ze het met haar eens was. Het duurde niet lang voor de warrior met een plan kwam, waar Stonepaw een slimme toevoeging aan had. Enthousiast knikte ze. "Goed idee!" Snorde ze instemmend. "Maar waar vinden we zo'n rots, en hoe krijgen we die helemaal daarboven?" Vervolgde ze op een iets serieuzere toon dan daarvoor. Misschien waren ze sterker dan ze dachten, ze waren immers met z'n drietjes. Toch vroeg ze zich af hoe dit plan zou gaan verlopen, maar dat zouden ze snel genoeg wel merken.

”Tuurlijk wil ik helpen”, reageerde Stonepaw met een instemmend knikje. Dan waren ze het daar in ieder geval over eens. ”Misschien kunnen we hem van daarboven laten rollen?” stelde de kater voor met een knikje richting een helling naast de rivier. Dat was op zich een goed idee. Door de snelheid zou de impact op het ijs groter zijn en daardoor de kans op breken ook groter. "Goed idee!" stemde Lunarpaw met het idee in. "Maar waar vinden we zo'n rots, en hoe krijgen we die helemaal daarboven?" vroeg de kattin hun vervolgens. Nou, mooi niet dat ze een steen helemaal naar boven zouden gaan rollen. "We zullen daar boven moeten kijken, een omhoog rollen zal niet mee vallen." Het enige nadeel was dat de heuvel aan de andere kant van de rivier was en ze dus eerst naar de overkant zouden moeten. IJs was nou niet bepaald het fijnste om op te lopen, je gleed alle kanten op. Dus dat moest je dan naar je voordeel zetten. De tortie kattin maakt een klein aanloopje en stopte met lopen zodra ze op het ijs stond. Door haar evenwicht wat naar achter te verplaatsen en haar poten verder stil te houden, wist ze over het ijs naar de overkant te glijden. Of nou ja, bijna dan. De laatste paar muizenlengtes moest ze zelfstandig naar de overkant krabbelen.

Het was wel goed dat ze op tijd bij de rivier waren aangekomen. Straks was Lunarpaw echt door het ijs heen gezakt. Niet dat hij dacht dat ze dom was. Hij had waarschijnlijk, uit onwetendheid, dezelfde fout gemaakt. Gelukkig had Crowshade enige schade voorkomen. En nu hadden ze effectief ook een plan. Zijn idee om een rotsblok van de helling te laten rollen, werd snel goedgekeurd. Ze gingen ook snel akkoord dat het onmogelijk was om een rotsblok helemaal omhoog te duwen. Als ze daarboven iets vonden, zou het veel makkelijker zijn. Maar dan moesten ze naar de overkant van de rivier raken.

Crowshade was de eerste die de oversteek waagde. Ze had een heel interessante techniek. ”Dat moet ik ook proberen”, Greens hij richting Lunarpaw. Hij zette zich schrap, boog zich door zijn voorpoten en zette toen een korte sprint richting de oever. Eerste fase: geslaagd. Fase twee: iets minder. In plaats van elegant over het ijs te schuiven, schoten zijn voorpoten onder zijn lichaam uit door de gladheid van het ijs. Hij belandde plat op zijn buik, maar door de snelheid schoof hij wel nog steeds een eindje vooruit. Oh well. Toen hij eenmaal tot stilstand kwam, was hij nog enkele staartlengtes van de andere kant verwijderd. Dan maar spartelen, tot hij weer vaste grond onder zijn poten zou krijgen.

Crowshade had gelijk, alweer. Zou zij zelf ook zoveel weten als ze eenmaal warrior was? Een rots helemaal naar de top duwen was inderdaad niet zo'n handig plan. Wat als de steen terug zou rollen en deze hen alledrie zou verpletteren? De rillingen schoten al over haar ruggengraat bij de gedachte. Nope, Crowshade's idee was beter, al moesten ze hiervoor wel eerst de rivier zien over te steken. Gelukkig was deze bevroren, en dat kwam goed uit. Ten eerste omdat ze nog helemaal niet zo goed kon zwemmen, en ten tweede omdat ze met deze ijzige wind en koude temperatuur liever niet nat terug liep naar het kamp. De RiverClan warrior was de eerste die voorzichtig over het ijs heen schuifelde, vervolgd door Stonepaw. Het ging maar mede apprentice een stuk minder goed af dan de warrior voor hen. Lunarpaw schoot in de lach toen de apprentice op zijn buik over de bevroren rivier gleed en enkele staartlengtes voor de oever tot stilstand kwam. "Wacht maar!" Riep ze enthousiast na het krijgen van een geniaal idee. Ook Lunarpaw nam een aanloop en stormde op het ijs af. In plaats van zo te vallen leek het haar een beter plan om maar gewoon meteen op haar buik te gaan liggen zodra ze met het ijs in aanraking kwam, en met een harde vaart gleed ze op Stonepaw af, hopend hem zo zijn laatste setje richting de oever te kunnen geven.

”Dat moet ik ook proberen”, hoorde ze Stonepaw vanaf de overkant zeggen. Eigenlijk had ze al een heel sterk vermoede hoe dat af zou gaan lopen. a. Omdat het hem misschien wel gewoon zou lukken en b. omdat het gewoon enorm grappig was om Stonepaw face first op het ijs te zien vallen. Crowshade kon een zacht gegrinnik niet onderdrukken maar zorgde er voor dat ze stil was op het moment dat de kater weer op zijn poten stond. "Je moet je gewicht naar achter verplaatsen," vertelde ze de tabby. "Wacht maar!" riep Lunarpaw inmiddels vanaf de overkant. De jonge kattin maakte een aanloopje maar in plaats van haar poten te proberen, dook ze recht op haar buik. Opnieuw grinnikte de tortie om het zicht. Ach, het werkte. Totdat Crowshade door kreeg dat Lunarpaw recht op Stonepaw af gleed. Dit kon niet goed komen.

Erg smooth zag zijn poging er niet uit. Hij belandde niet alleen heel elegant op zijn snuit, maar hij kwam ook nog eens te kort om de andere kant te bereiken. Nu moest hij als een schildpad verder zien te spartelen over het gladde ijs heen. Crowshade gaf hem intussen de instructie om zijn gewicht naar achter te verplaatsen. Iets wat hij gelijk probeerde. Ja, zo had hij iets meer grip! Hij zou er nog raken ook, als Lunarpaw niet ineens besloot hem omver te kegelen.

”Waah”, Riep hij uit verschot en het feit dat hij voor een tweede keer half op zijn bek ging. Nu landde hij echter op de oever, wat net iets minder pijn deed. Nu was Lunar echter degene die niet volledig tot de andere kant was geraakt. Snel zocht en vond hij een lange tak, die hij tussen zijn kaken klemde en toen richting de andere apprentice schoof. ”Bijt vast”, Instrueerde hij haar. Zo kon hij helpen trekken, en was ze binnen geen tijd ook weer op droge grond.

De jonge RiverClan leerling was nog best verbaasd dat haar idee bleek te werken, al had ze nog niet helemaal doordacht hoe ze zelf dan uiteindelijk naar de oever kwam. Stonepaw, die inmiddels weer overeind gekrabbeld was na zijn landing op de oever, leek echter wel een idee te hebben. Terwijl hij een grote tak naar de oever van de rivier sleepte instrueerde hij haar om de tak beet te grijpen. Iet wat ongemakkelijk schuifelde ze richting de tak, waarna ze zich hierin vast beet. Gezien ze met de tak in haar mond niet erg veel kon zeggen probeerde ze met een knikje duidelijk te maken dat ze er klaar voor was. Ze had nooit gedacht dat het ijs in de rivier breken zoveel moeite zou kosten, en ze waren er immers nog niet.

”Waah”, klonk er terwijl Stonepaw door de kattin weer omver werd gekegeld. Aan de andere kant was de kater door Lunarpaws zet wel bij de oever terecht gekomen. Al snel leek hij een beter idee te hebben om de lichtgekleurde kattin snel ook op de kant te krijgen. De kater had een tak gevonden en nam deze mee richting het ijs. ”Bijt vast”, zei hij terwijl hij de tak richting de kattin uitgestoken hield. Dat was wel een goed idee. Crowshade stapte rustig op de tak af en pakte deze aan een zijtak vast om mee te kunnen helpen trekken. Zodra Lunarpaw een knikje gaf begon ze voorzichtig te trekken. Heel veel kracht had ze niet maar gelukkig was dat hier ook niet echt voor nodig.

Onderwerp: Re: Sugar and ice and nothing is nice.