The Hunt

De wind ruiste over de lange vlakten. Het lange gras golfde ritmisch heen en weer met de wind, alsof het een wilde zee was. De jonge kattin kende natuurlijk de zee of zelfs oceanen niet, maar ze kon zich er wel een voorstelling van doen als iemand het ooit aan haar had omschreven. Haar poten droegen haar tussen het hoge gras door, in de richting van het geluid van pootstappen, en snel rennende poten van een prooi. De geur van een haas deed haar mond wateren, het leek erop dat een van haar clangenoten de jacht al was begonnen. Met de snelheid die ze beide nu bereikten, zou de jonge Leader nooit in staat zijn hen in te halen. Zeker niet met de zeurende pijn die in haar nek stak, en haar af en toe naar adem deed happen. De koude hielp niet bepaald mee in het genezen van de spieren die lichtelijk aangetast waren. Zolang ze niet al te heftig bewoog met haar kop, voelde ze het niet; tenminste zo was het de afgelopen halve Moon geweest, nu het kouder werd, werden haar spieren iets stroever waardoor de pijn duidelijker werd. Zeker als ze niet goed uitgerust was en de zorgen voor haar Clan heftiger op haar schouders drukten. Daarbij kwam ook het schuldgevoel dat ze voelde wanneer ze de gewonde Dinspots zag, waardoor haar focus af en toe afgeleid werd tijdens het jagen of ze überhaupt moeite had een prooi binnen te slepen dat groter was dan een verdwaalde vogel of een veldmuis. Met een lichte spring in haar pas, stapte de jonge Leader verder terwijl ze de geur van de haas en de andere Windclanner volgde. De omgeving was sprookjesachtig zodra haar poten de grasvelden bereikten. Over de dunne planten hing nu een witte laag, waarschijnlijk van sneeuw of bevroren dauwdruppels. Haar blauwe ogen namen het wonderbaarlijke gebied in zich op, het was bewonderend; ook al betekende de koude natuurlijk voor minder prooi. Iets wat een minder positieve noot in de gedachten van de jonge grijze kattin was. Een zacht gehijg aan de rechterkant deed de kattin haar sierlijke kop draaien waarna ze Lunarbite zag een klein glimlachje verscheen op haar gezicht voordat ze naast de uitgeputte kattin plaats nam. "Mooie vangst," Mauwde ze terwijl ze een grimas onderdrukte toen ze haar kop neeg. Wellicht zou ze inderdaad met Routpaw moeten spreken, kijken of er nog iets aan te doen was terwijl alles heelde.

De kattin opende haar blauwe ogen zodra ze de stem van de jonge maar iets oudere Leader hoorde. "Ah!" Riep ze verrast, terwijl ze overeind krabbelde. Een komisch gegrinnik verliet dan ook de borstkas van de grijze kattin. "Oceanstar!" Beleefd neeg de kattin haar kopje terwijl ze nog hijgend ging zitten. "Bedankt, mevrouw!" Riep ze uit, duidelijk trots maar ook een tikkeltje gespannen in de aanwezigheid van de Leader. Het was best apart om te merken dat katten zich rond de Leader en soms zelfs Deputy zo anders gedroegen. Alsof ze over eieren heen moesten lopen. “Ik had niet verwacht u hier tegen te komen, hoe gaat het nu met u?” Vroeg Lunarbite, het was duidelijk dat iemand de jongere Warrior met manieren had opgevoed. Als ze aan opvoeding dacht, herinnerde ze haar liefdevolle moeder nog. Icecloud, vaak dacht ze aan de oude witte kattin die enkele Moons geleden was overleden en haar met twee zusjes had achtergelaten. Ze was eindelijk een grote zus en ze hield zielsveel van de twee kittens. "Het gaat goed Lunarbite, heb alleen zelf niet zo'n groot prooi als deze kunnen vangen. Mijn nek is nog wat stijf." Haar stem klonk warm en vriendelijk terwijl haar blauwe ogen de ander in zich op nam. "Als je zo door blijft werken wordt het wellicht tijd dat je Mentor word of zelfs een patrouille leidt." Mauwde de Leader met een lichte glimlach op haar gezicht. De ander toonde zeker potentieel en daar moest ze gebruik van maken.

De jongere kattin leek trots te zijn op haar jacht alsmede de vriendelijkheid van de Leader te waarderen. Oceanstar was blij dat nog niet elke Warrior slecht over haar dacht, zoals zijzelf af en toe. Dinspots gevecht was een grote fout geweest aan haar kant, waardoor ze zich nog steeds schuldig voelde. Ook al hadden de Windclanners het niet makkelijk voor haar gemaakt, het was zwaar om een Leader te zijn maar ook kon het geweldig zijn er zo voor de Clan te zijn. Klaar te staan voor de Warriors, Apprentices, en kittens. De gesprekken die ze met bijvoorbeeld haar Elders voerde wilde ze niet missen net zoals het gedrag van de zorgeloze kleintjes die dan ontdekten dat de Leader helemaal niet zo eng en gemeen was. Het vertellen van verhalen kon ze natuurlijk nog niet zo goed als Abysshowl, die tot Elder benoemd was, maar nog steeds wist ze dat ze best wel wat ervaring had. Immers waren er gelukkig niet zo heel veel jonge katten ontvoerd geweest door Rogues, gelukkig was het niet Bloodclan geweest. Over Bloodclan gesproken ze kon er maar niet overheen dat het apart was dat de moordlustige katten nog niet zoveel hadden gedaan of dat ze het nog niet had gehoord. Bij het horen van haar volgende compliment keek de kattin meteen op, haar oortjes gespitst. Een kleine glimlach sierde de lippen van de grijze Leader terwijl ze ontspannen haar staart wat dichter om haar voorpoten heen drapeerde. "Denkt u dat echt..?" Vroeg de rossige kattin, waardoor ze knikte. Het was niet zo dat ze een hoge nood aan Mentoren had op dit moment, er waren enkele kittens die wellicht klaar waren om binnenkort Apprentice te worden maar de grootste hoeveelheid zat al in de trainingsfase, wellicht omdat het nu Leafbare was, en er weinig kittens zo kort voor de koude geboren werden. Met grote ogen en een tikkeltje verlegen keek de ander haar aan, waardoor ze even vrolijk met haar snorharen trok. ".. Ik zou dat geweldig vinden!" Bracht ze bijna ademloos uit. Oceanstar grinnikte nu opgelucht waardoor ze langzaam weer opstond en naar het prooi keek. "Mooizo, het duurt wellicht nog even de meeste kittens zijn al Apprentice, maar zodra er weer enkele benoemd worden, denk ik dat ik er wel een met je kan opschepen.", Het laatste klonk plagerig, met een goede hoeveelheid humor. Ze wist wel zeker dat de andere kattin geen vervelende Mentor zou zijn, maar een grapje tussendoor moest kunnen. Voorzichtig draaide ze zich om. "Ik moet nog wat vangen, een Leader kan niet zonder prooi terug komen," Sprak ze lachend, waarna ze haar mond opende om op zoek te gaan naar een ander geurspoor. Haar poten tikten de grond zacht aan, toen ze wat stappen zette om en vers spoor uit te zoeken die niet te moeilijk was.

Een grote glimlach verscheen op het gezicht van de jongere Warrior. Het was duidelijk dat haar prijzende woorden gewaardeerd werden, waardoor de Leader met een glimlachje de ander aan keek. Het deed haar goed om te weten dat de ander interesse had in het hebben van een Apprentice, het was enkel wachtten tot het moment dat ze die kreeg. Immers waren de meeste Apprentices al benoemd, ook al zouden over zes Moons de kittens van haar dochter er ook bij komen. "“O, maar natuurlijk” Sprak de kattin begripvol, toen de Leader verklaarde dat ze nog wat prooi moest zien te vangen. Immers zou ze natuurlijk niet rusten totdat ze voor de anderen van de Clan gejaagd had, een Leader moest voor vele dingen zorgen, regelzaken maar dat niet alleen. Ook het jagen bleef een belangrijke taak en het af en toe meelopen in een patrouille. Vaak was het dan wel een die ze zelf leidde, aangezien ze de Leader was, ook al was ze lang niet altijd de oudste. Lunarbite was ook omhoog gerezen, terwijl ze serieus had gesproken, waarna de kattin een plekje in de grond zocht waar ze het prooi kon begraven, zodat het later opgehaald kon worden. Nadat hij bedekt was, trippelde ze achter de Leader aan die in een rustige pas een van de sporen volgde. Het was van een muis, en leek te kruizen met een spoor van een konijn. Al met al, twee goede prooien die ze konden gebruiken. Op dat moment begon het gras in de buurt van Lunarbite te bewegen, dat duidde op dezelfde muis als ze daar net nog had geroken. "Er zit daar wat." Sprak de ander zacht met grote ogen en gespitste oren. Met een dikke staart wachtte de ander af, wat de jonge Leader zou doen, voorzichtig zakte ze door haar poten terwijl ze op het kleine bewegende dier af sloop en die met een slag van haar poot omhoog sloeg waarna ze die zonder te twijfelen ving en doodbeet. Een klein muisje, maar ondanks dat het niet veel was, kon het toch een hongerige maag voedden. "Een muis, die zie je niet zo vaak in dit deel van het territorium, maar aangezien het hier nog niet geheel bevroren is was het wellicht op zoek naar voedsel." Sprak ze met een glimlachje, vaak was die meer te vinden in de maize field in Newleaf.

Als ze Lunarbite zo zag, leek het wel alsof ze nog nooit een muis had gezien. Een klein geamuseerd glimlachje vescheen op het gezicht van de knappe grijze kattin terwijl ze een zacht gegrinnik onderdrukte. Dan was de jongere Warrior net nog zo trots geweest, om vervolgens af te gaan voor de Leader. Echt afgaan kon ze het niet noemen echter, immers kon iedereen wel eens gespannen zijn. In dit hoge gras was er niet zoveel te zien waardoor het geen wonder was dat de jonge Warrior op het ergste voorbereid was geweest. Immers was zijzelf dat ook altijd, zo verwachtte ze ergens nog steeds een klap van Bloodclan. Gelukkig leek Lunarbite het zelf net zo grappig te vinden, want een zacht gegrinnik bereikte haar oren, waardoor de grijze kattin haar kop voorzichtig schudde. "En nu is hij ons voedsel geworden." Zei ze met een geamuseerd gesnor, waardoor Oceanstar de Warrior met een vrolijke trek van haar snorharen aan keek. Hierna volgde ze de blauwe blik van de ander, om vervolgens haar muis even te begraven. "Mijn beurt!" Riep de ander terwijl ze weg stoof, door het lange gras heen dat mee bewoog met diens bewegingen. Lachend stapte ze op een zorgvuldig afstandje achter de jongere Warrior aan.

De flamepoint achtige kattin, leek uiteindelijk toch wat interessants gevonden te hebben. De aarde was omgewoeld, en omringt met dorre bladeren en afgebroken stukken gras. Waarschijnlijk waren de bladeren aan komen waaien van een van de andere territoria, waar meer bomen groeiden dan bij Windclan. Nieuwsgierig stapte de jongere kattin erop af, terwijl Oceanstar de omgeving in de gaten hield, een oog hield op mogelijk andere bewegingen en geuren die wellicht meerdere Clangenoten of zelfs ander prooi betekende. Opeens klonk er een zacht kreetje. "Auw!" Riep de jongere kattin geschrokken waardoor Oceanstar zich meteen omdraaide. Er verscheen een klein bruin beestje met talloze stekels. Dit was dus geen prooi dat ze mee konden nemen, of lekker zou smaken. Ze kon zich niet voorstellen dat de prikkende dingen fijn waren in het zachte gehemelte van de mond. Als ze het zich goed herinnerde was dit een egel. "Volgens mij is dat geen muis." Sprak ze met een nieuwsgierige blik in haar ogen terwijl ze voorzichtig op het bolletje af stapte. "Ik denk dat we deze niet kunnen doden, zelfs als we dat wilden." Vervolgde ze terwijl ze naar de stekels wees. "Ik krijg al pijn in mijn mond als ik er aan denk." Klonk er droogjes terwijl ze bezorgd de ander bekeek, ze had zichzelf toch niet al te ernstig verwond?

Met een van haar poten wreef Lunarbite over haar neus heen, waardoor Oceanstar een medelijdende rilling onderdrukte. Het kon vast niet prettig zijn een stekel in een neus geprikt te krijgen. Net zoals een doorn in een pootkussen behoorlijk pijnlijk was. Oceanstar had nog nooit zo'n diertje als deze gezien maar er natuurlijk wel van gehoord, waardoor ze wist dat het een egel was. Het werd vaak niet als prooi gevangen door de andere Clans, immers was het niet te grijpen en daarnaast proefde het vast niet lekker. Het zou wel een heel pittig werk zijn om alle stekels te verwijderen voordat ze bij het vlees konden komen. Zelf hield ze het wel bij een klein vogeltje, muisjes of hazen en konijnen. Misschien dat een groter jachtdier dit nog wel zou kunnen, zoals een hond of een vos.

De jongere Warrior richtte zich naar haar rake opmerking weer op de Leader. "Ik voel mij een beetje schuldig dat ik hem wakker heb gemaakt, ik denk niet dat hij mij heus pijn wilde doen." Het was inderdaad geen dier dat met katten zou vechten, het was te zwak daarvoor. Waarschijnlijk was dit gewoon een beschermingsmechanisme om roofdieren af te doen schrikken, zoals katten of vossen. Ze volgde de helderblauwe ogen van de ander naar de pulserende bol stekels toe. Het was beter om hem met rust te laten, zodat hij zijn winterslaap kon voltooien, terwijl ze verder op zoek zouden gaan naar ander voedsel. "Sorry Meneer," Sprak de jongere Warrior plechtig tegen het verstoorde, angstige dier. Waardoor Oceanstar even vrolijk met haar kop schudde, er viel niets aan te doen. Hierna leek Lunarbite hersteld te zijn van de schrik, en weer klaar om verder te jagen. De oorspronkelijke fonkel was weer terug in de ogen van de jongere Warrior, het deed haar goed om te zien dat vele van haar clangenoten niet dezelfde zorgen hoefden te dragen als de jonge Leader. "Zullen we verder gaan met jagen? Misschien hebben we heel veel geluk en komen we nog een haas tegen!" Stelde de ander voor waarop ze met een zacht gesnor knikte. "Hoe meer prooi, hoe beter," Echt veel kittens waren er niet momenteel, maar met Leafbare hadden ze nog steeds voldoende monden te voedden, en dat ging enkel als ze ook echt wat vingen.

Voor nu, zeker voor de tijd van het jaar leek de jacht zich nog redelijk goed te verlopen. Ze mochten in ieder geval niet klagen; immers was het jagen tijdens Leafbare altijd een stuk lastiger dan tijdens Greenleaf. Lunarbite leek zich hersteld te hebben enk laar om weer verder te jagen, waardoor ze een glimlachje onderdrukte en weer op weg ging. Immers wist ze wel zeker dat de jongere kattin zich nu wel erg goed voelde; een compliment van een Leader kregen de meeste katten niet zomaar. De trotse houding van de ander deed haar goed, de ander mocht trots zijn. Immers ving zelfs een Leader niet dagelijks zo'n grote prooi. Iedere kat had zo zijn of haar talenten en het was duidelijk dat de ander goed in jagen was. Oceanstar stapte de laatste lange sprieten voorzichtig en zorgvuldig door terwijl ze haar ogen langs de omgeving liet schieten. Wellicht vonden ze nog wel een gunstig spoor. Echt iets vers, rook de jonge kattin niet. Kraaien cirkelden boven hun hoofden, maar vielen niet te prooi. Immers waren ze te hoog en te ver weg. Maar waar kraaien waren, was vaak ook rattenvoer. Ze schudde haar kop even voordat ze zich weer focuste.