{Rouwtopic} Worlds Apart

De weg terug naar het kamp werd voor een groot deel in complete stilte gevoerd. Honeyspots haar hoofd tolde nog na van alles wat er gebeurt was, en wat er gezegd was. Op haar rug hadden ze Lostvoice geplaatst, en samen met een clan genoot droegen ze haar terug haar het kamp. Waar ze thuis hoorde. Honeyspots brak bijna in tranen uit bij het vooruitzicht om zo dadelijk werkelijk afscheid te moeten gaan nemen, maar ze bleef sterk. Ze moest nog even vol houden. Morgen, wanneer de vigil over was en hun dode begraven zouden worden, dan kon ze huilen als ze wilde. Nu wilde ze eer houden aan Lostvoice, en de andere die hun leven waren verloren vandaag. Ze had van Butterstar toestemming gekregen om het woord te nemen tijdens het afscheid van haar mentor. Ze wilde een laatste woordje zeggen. Veel katten zouden de witte kattin nog steeds niet vergeven hebben en dat ook nooit gaan doen. Dat mocht ze en kon ze ook niet van hen verlangen om dat in één dag te doen. Desondanks had tenminste aan StarClan Lostvoice zich bewezen, en kon ze nu weer bij haar partner en bij haar kittens zijn en jagen met alle andere riverclanners die nu in StarClan waren. Ze glimlachte zwakjes en zuchtte beverig. Ze was Butterstar daar eeuwig dankbaar voor..

Het kostte een beetje moeite om Lostvoice in het kamp te krijgen. Helaas lukte het haar en de andere niet om haar volledig droog over te krijgen, maar toen ze eenmaal op de kant getrokken werd voelde de gevlekte poes zich opgelucht. De eerste etappe van de reis was voorbij. Nu kwam de volgende, en dat zou een lange en zeer vermoeiende worden wist ze. Ze bukte zich en sleepte Lostvoice zo voorzichtig mogelijk als ze maar kon het kamp binnen, al kon Lost natuurlijk geen pijn meer voelen. Met een schok, toen Honey door de tunnel kwam, realiseerde ze zich in welke positie ze zich had verkeerd. Manen geleden had Stormstar het lichaam van Dreamheart op ogenschijnlijk dezelfde manier binnen gebracht. De gelijkenissen waren schrijnend. Nu besefte Honeyspots zich pas echt hoe Stormstar zich gevoeld zou moeten hebben. De schuld woog nu zo zwaar op haar schouders dat ze vreesde in elkaar te zakken en nooit meer op te kunnen staan. Ze verdiende het om nooit meer op te kunnen staan.

Honeyspots legde Lostvoice op haar andere zij neer zodat de afschuwelijke schotwond niet te zien zou zijn voor. Toch was er maar weinig over van de beeldschone riverclan poes. Haar vacht was bebloed en haar lichaam gebroken. Ze scheurde haar blik weg van het aanzicht omdat ze anders alsnog begon met huilen. Resoluut draaide ze zich om en beende ze naar een plek in het kamp waar ze de aandacht wel zou kunnen krijgen. Ze wachtte even tot de doden neergelegd waren en de katten tijd hadden gekregen om het tafereel in zich op te nemen, en ze haar keel schraapte.

Toen eenmaal alle ogen op haar gericht waren voelde ze een blok ijs in haar maag vallen. Ze slikte en keek de groep rond. Toen ze de gezichtjes van haar dochters zag slikte ze haar vrees in en begon ze. "Clangenoten, we hebben vandaag een verlies geleden." Honeyspots voelde haar keel droog worden en elk greintje vertrouwen in zichzelf verschrompelen. Nu moest ze sterk zijn. Sterker dan ze ooit geweest zou zijn. Voor hen. "Ik wil niet doen alsof ik het recht heb om ook maar over iemand anders te spreken dan Lostvoice, alsof ik ook maar enig recht bezit om hier te staan en jullie zo toe te spreken. Ik laat een mooi afscheid voor Dewflower over aan Butterstar, en ieder ander die Dewflower goed kende. Moge ze rust vinden in StarClan." Zei ze oprecht en ze boog even haar hoofd in een teken van respect, wachtend tot de rest van de clan een moment stilte deelde met haar voordat ze verder ging.

Toen ze haar kop weer oprichtte haalde ze diep adem en keek ze iedereen om beurten aan. "Sommige van jullie hebben haar nooit gekend. Andere enkel bij naam. Maar ik weet dat vele van jullie haar nog wel gekend hebben. Jullie zullen haar nog herinneren als een poes die klaar stond voor iedereen. Die hopeloos verlegen was en vaak haar stem was verloren. Die een liefde voor haar kittens bezat zoals elke moederpoes, en dan een beetje! Een kat die boven alles een van de moedigste katten was, die ik ooit heb gekend." Honeyspots schudde haar hoofd en kreeg mistige ogen. Haar ernstige stem was een beetje hees door de emotie die er in door klonk. "Want om terug te komen na haar ontrouw, en nog één laatste keer te vechten voor haar clan.. dat vergt moed. Ongelofelijk veel moed. Vandaag heeft ze haar leven gegeven om twee windclanners te redden van een hond. In haar eentje is ze er in geslaagd hem neer te halen. En als dank werd ze als verrader uitgemaakt en haar heldendaad overschreden door diezelfde leider die dankzij Lostvoice twee van haar clangenoten, een krijger én een leerling, vandaag niet heeft verloren. Twee krijgers die wij in ruil hebben verloren." Honeyspots schudde nogmaals haar hoofd en sloot haar ogen voor een tel. De woede die ze in zich voelde, vergezeld door het verdriet, was bijna ondraaglijk. Nu was niet de tijd daarvoor. Wees sterk! Zei ze tegen zichzelf. Niet omkijken! Als je omkijkt dan ben je verloren!. Het was niet aan haar om de clan op te schudden met politiek. Dat was Butterstar haar taak. Honey slikte haar gevoelens in en richtte zich weer op. "Ik houdt mijzelf niet voor de gek. Ook ik had mijn haat en mijn twijfels toen Lostvoice zich bij de BloodClan voegde. Wat haar redenering voor die daad ook was, haar hart lag altijd nog in RiverClan. Dat heeft ze bewezen vandaag en daarvoor heeft ze haar plek in StarClan verdiend." Honey voelde nu wel tranen in haar ogen branden en maakte oogcontact met haar leider, die ze vol dank aankeek. "Lostvoice was mijn mentor, en ik heb haar teleurgesteld. Ik heb nooit goed kunnen maken wat ik fout heb gedaan. Ik heb haar vergeven voor haar zonden en ik hoop dat ik waardig ben haar onder ogen te komen wanneer ik vroeg of laat ook mijzelf bij StarClan mag voegen. Ik vraag jullie, nee, ik smeek jullie om terug te denken aan die poes die ik beschreef voordat ze de clan verlaten moest. Terug te denken aan die trouwe krijger die vandaag, in een moment van complete onbaatzuchtigheid, haar leven gaf voor windclan. Om terug te denken aan haar vorige daden. Lostvoice-" Honeyspots haar stem sneed zichzelf af en ze keek omhoog naar de hemel. "Mag je eeuwige rust vinden in StarClan.."

Met die woorden stapte Honeyspots af van haar podium en liep ze naar de witte poes toe. Ze gaf toe aan het gewicht op haar schouders en kroop dicht tegen Lostvoice aan. Ze begroef haar neus in haar met bloed besmeurde vacht en sloot haar ogen.