Angery

Ze was boos, hoor je? De jonge poes had een zwaar gefrustreerde blik in haar helder, blauwe ogen en haar dunne vachtje stond deels overeind. Niet eens om haar af te schermen van de kou, puur omdat ze het er zó absoluut niet mee eens was. Haar vader, grote papa Panthergrowl, was Windclan een lesje gaan leren en Rookkit had niet mee gemogen. Nu waren er katten dood en had zij niets kunnen doen. Het was niet eerlijk, immers was Rookkit toch al bijna apprentice? Mokkend zat ze maar aan de rand van het kamp en sloeg afwezig tegen een half opgegeten stuk prooi heen. "Stomme Windclanners,"

&Papa Panther

Met grote stappen kwam de kater terug het kamp binnen. Hij was witheet van woede en moest even in een hoekje gaan zitten om af te koelen. In dit zelfde hoekje vond hij opeens zijn dochter en de diepe frons op zijn kop verzachtte wat. Hij kon nog net haar gemompelde woorden opvangen en een diepe grinnik rommelde door zijn borstkas heen. Soms waren kinderen echt kleine versies van jezelf. "Dat kun je wel zeggen," zei hij vanachter kleine Rook, en met een zachte spin gaf hij haar een lik over haar oor heen. Hij voelde zijn adrenalinelevel wat omlaag gaan. Kinderen waren zo goed voor je.

Zo vader, zo dochter. Kennelijk hadden ze beiden hetzelfde hoekje uitgekozen om te zitten mokken. Rookkit was blij dat haar papa nog heel was, maar moest zich er deze keer van weerhouden hem te omhelzen. Immers was ze boos! Nog steeds boos dat hij haar niet mee had laten gaan, zelfs al snapte ze ergens zelf ook wel dat het een klein beetje onrealistisch was. Maar, hoe moest ze hem anders ooit laten zien dat zij ook Duppy kon worden later? "Dat kun je wel zeggen," haar vader kwam dichterbij en zette met een ruwe lik de haar op haar kop overeind. Rookkit haalde haastig haar pootjes over haar hoofd om de vacht daar weer recht te leggen. "Paaap!" klaagde ze en keek hem nog altijd mokkend aan. Toch vond ze het stiekem best wel lastig om echt boos te zijn op hem. "Je had me gewoon mee moeten nemen, ik had ze allemaal verslagen!"

Met opgetrokken wenkbrauwen keek hij haar aan toen ze haastig haar haren weer neerlegde. Een plagend glimlachje trok over zijn gezicht heen, waarna hij zijn tong naar haar uitstak. Op haar opmerking grinnikte hij. "Hmm, vast en zeker, sterke meid dat je bent," miauwde hij warm. "Maar het was nog niet jouw tijd. Later, als je ouder bent.. Dan kun je achter al die vuile kwijlende stomme stropers aan zolang als jij maar wilt! Hij knipoogde naar zijn mooie dochter. Waarna hij haar doodleuk opnieuw een lik gaf over dezelfde plek op haar kop, zodat al haar haren weer mooi overeind kwamen te staan.

Ugh, waarom was haar vader zo stom! Als hij zo zijn tong uitstak wist hij gewoon dat ze moest lachen, terwijl ze eigenlijk zo boos op hem was! "Hmm, vast en zeker, sterke meid dat je bent," okeeee, hij maakte het met die woorden wel weer een beetje goed. Rookkit haar oogjes gloeiden, want iedereen zei altijd dat ze niet sterk genoeg was om dit te doen, niet sterk genoeg was om dat te doen. Maar papa vond haar sterk! En hij was zelf nog sterker, dus dan moest het waar zijn. Maar! Het haalde niet weg dat hij haar gewoon had achtergelaten hier, hoor. "Maar het was nog niet jouw tijd. Later, als je ouder bent.. Dan kun je achter al die vuile kwijlende stomme stropers aan zolang als jij maar wilt!" opnieuw likte hij haar kop. Ugh!! Rookkit veerde een beetje boos overeind en wreef ruw over haar kopje om alles weer plat te leggen. "Pap-a!" klaagde ze gefrustreerd en haalde uit naar zijn neus, haar nageltjes wel keurig ingetrokken. Ze zou hem nooit écht pijn willen doen. "Ik ben nu toch al oud en sterk genoeg! Ik wil ook helpen!" ze nam een gevaarlijke pose aan om aan te tonen hoe groot ze wel al niet was.

Het was grappig om te zien hoe zijn dochter van gevleid naar geïrriteerd ging, steeds opnieuw heen en weer. Er stond een permanente grijns op het gezicht van de deputy, die wat verwijdde toen hij haar opnieuw een lik gaf over haar kop en ze gefrustreerd op zijn neus tikte. Snel pakte Panther deze beet in zijn mond, natuurlijk wel zachtjes. "Hebbes," miauwde hij met opgetrokken wenkbrauwen die duidelijk aantoonde dat ze zichzelf hieruit moest redden.
Rook vertelde dat ze nu oud en sterk was, ook wilde helpen. Allemaal waar, soort van, of eigenlijk helemaal niet. De kater lachte hardop, zijn harde bulderlach weerklonk door het kamp heen, toen zijn mooie dochter een gevaarlijke pose aannam. "Je bent er bijna klaar voor Rook, ik kan het al zien," miauwde hij met pretlichtjes in zijn ogen. Wat had hij toch gedaan om zulke leuke kinderen te verdienen. "Daarom heb ik wat leuks voor ons ingepland vandaag," miauwde hij met een ondeugende blik in zijn ogen, waarna hij zijn poot op haar lippen legde en een zacht ssshhh geluid maakte die aantoonde dat ze stil moest zijn. Hij keek is goed om zich heen, een paar warriors keken naar hen maar ach, hij was de deputy hij mocht toch alles doen. Hij dook wat in elkaar, in een mooie sluiphouding, waarna hij zijn dochter aantikte dat ze hetzelfde moest doen.

Ah! Aaah!! Hij had gewoon haar pootje te pakken! Rookkit deed een vergeefse poging om zich los te krijgen, maar omdat ze niet zo sterk was ging dat niet zo goed. Dramatisch zuchtte ze en moest even héél hard nadenken, maar wam toen toch tot een oplossing. Ha! De poes gebruikte haar andere poot... Om Papa te kietelen! Met haar zachte, pluizige pootje kriebelde ze achter zijn oor, onder zijn kin en overal waarvan ze dacht dat het hem zou doen lachen, zodat ze haar pootje vrij zou krijgen. Ha!
Toen ze zich vrij gekregen had, nam ze een 'gevaarlijke' houding aan en deelde haar vader mee dat ze meer dan klaar was om die stomme windclanners een lesje te leren. "Je bent er bijna klaar voor Rook, ik kan het al zien," boos vernauwde ze haar ogen een beetje, omdat ze slim genoeg was om te weten dat papa Panther haar niet helemaal serieus aan het nemen was. "Echt hoor! Ik meen het pap!" piepte ze vol overtuiging, waarna ze even moest kuchen van de inspanning. "Daarom heb ik wat leuks voor ons ingepland vandaag," oh..? Rookkit volgde zijn poot totdat hij deze op haar mond legde en ze scheel moest kijken. Uiterst nieuwsgierig zag ze toe hoe haar grote stoere papa in een mooie, perfecte sluiphouding zakte. Meteen kopieerde Rookkit hem zo goed als ze kon, haar blik opeens doodserieus, alsof het een missie van leven of dood was. Toch bleven die pretlichtjes dansen in haar oogjes.

Het was niet makkelijk om je poot los te krijgen als deze in bezit was van een grote, stoere, door sommige bestempelt als enge deputy. Maar natuurlijk wist zijn slimme dochter een oplossing te verzinnen en hard lachend liet de kater los, immers kon deze grote stoere enge deputy helemaal niet tegen kietelen. "Slimme meid van me," plaagde hij haar met een warme grijns op zijn snuit.
Oh, maar zijn dochter veranderde nu van insteek; nu wilde ze WindClanners neermaaien. Ach, waarom ook niet.. Nou ja, om duidelijke redenen natuurlijk, maar hij zou een beetje meespelen. De kater knikte op haar woorden die hem er nog extra van verzekerde dat ze er echt klaar voor was. "Dat geloof ik ook," begon hij, zijn stem een beetje samenzweerderig. "Daarom heb ik wat leuks voor ons ingepland vandaag," kondigde hij aan met een ondeugende blik. Zijn dochter deed hem na, en hij wenkte haar met zijn staart, waarna hij voorzichtig richting de uitgang van het kamp sloop. "Snel, voordat de warriors ons zien," spoorde hij haar aan. Uiteraard zou geen één warrior hem tegenhouden, hij was vrij om te doen wat hij wilde. Niet alleen omdat hij deputy was, want hij zou zijn macht nooit zo misbruiken. Maar omdat het niet tegen de regels was om je eigen kinderen mee te nemen op een schoolreisje buiten het kamp.