It's snowing

Onderwerp: It's snowing za 19 jan 2019 - 12:14

snowdance

❋
Om eerlijk te zijn was het best wel saai om dood te zijn. Elke dag hetzelfde, samentongen, jagen, beetje lief tegen elkaar doen. En natuurlijk alle drama en spicy details bekijken die beneden afspeelden. Het was echt stom, ze had vurig gehoopt dat Thornface eens een vrouw, of man, aan de haak sloeg maar nee, haar beste vriend bleef nog steeds single als wat. Silverstar had zich bij hen gevoegd, wat betekende dat het niet lang meer zou duren voor ze Thorn weer zien kon. Ze was vastbesloten om haar beste vriend een leven te geven, of de rest van Starclan dat nou goed vond of niet. Na moons dood zijn had ze haar spirit weer terug, voelde ze zich meer levend dan ze zich op haar laatste dagen had gevoeld. Ze keek er zo erg naar uit, om haar de kater te zien, ze kon echt niet wachten! Ondertussen speelde ze soms met Twigkit en Bunnykit, maar veel tijd met de andere Starclanwarriors besteedde ze niet. Ze had genoeg aan haar twee kittens, want Bunnykit beschouwde ze nu ook een beetje als haar dochter.

Ze keek nu tussen de wolken door naar het gebeuren in het Windclankamp. Ook Bronzemask was gestorven, samen met een handvol andere katten. Om de beurt verschenen ze in Starclan, en dan waren er weer katten die ze verwelkomden. Snow liet haar blik glijden naar Thunderclan, en keek naar de nursery, waar haar twee zussen in woonden. Herondulcet was de enige van het nest die niks te maken wilde hebben met Nazca. Over Nazca gesproken, waar was die gozer? Waarom had ze hem hier nog niet gezien? Ze zuchtte, en zocht naar Ra, haar broer. Maar zoals altijd kon ze hem niet meer vinden. Het leek alsof hij zich losgeschud had van Starclan en dat vond Snow verschrikkelijk jammer. Ze keek weer naar Thunderclan, waar ze Jinglebells zag, Bloomburrow, haar familie. Glowstick was een goede opa. Ze waren eindelijk weer thuis, en het leek alsof het daar prima ging.

Pootstappen deed haar opkijken, en ze draaide zich om. Daar zag ze Snowdrop, een voormalige deputy van Thunderclan. Zij waren ongeveer tegelijkertijd gestorven, op de journey. Snowdance door een monster, Snowdrop door de geboorte van haar laatste nest. De jonge poes glimlachte even naar de ander, waarna ze respectvol haar kop boog. "Snowdrop," begroette ze de ander, met een zweem van ondeugendheid in haar stem. Dat zat er altijd al, dat was er altijd al geweest. Ze had een energieke glinstering in haar ogen, een speelsheid dat ze nooit meer zou verliezen. Voordelen van dat je vroeg dood ging, je zou voor altijd speels blijven.

- Snowdrop eerst.

Onderwerp: Re: It's snowing do 31 jan 2019 - 14:01

De oude poes was weer beginnen in het land van de sterren. Ze was een van hen geworden, ze was een geworden met zilverpels en haar prachtige grijs-witte vacht straalde van de lichtjes die een thuis tussen haar haren hadden gevonden. Haar gouden ogen schitterden in het maanlicht dat dit land oplichtte. Maar in alle realiteit hadden ze dit niet nodig hier, helemaal niet. Zij waren zelf hier het licht en dus hadden ze hier geen nood aan. Hoe dan ook had Snowdrop een beetje verbitterd neer gekeken op het tafereel die zich had afgespeeld. Haar goede, oude vriend had zich eindelijk bij hun ranken gevoegd en weldra zou het tijd worden voor thunderclan om een nieuwe leader in ontvangst te nemen. Snow had altijd al een beetje een rol als moeder in de clan gehad. Ze had gezorgd voor zoveel katten daar en nu leek alles o zo ver weg. Ze had haar eigen kinderen groot gebracht met zoveel liefde. Maar daarvoor had ze zich ontfermd over het nestje van haar goede vriend Glowstick. Ze had zoveel liefde in zijn kinderen gestoken. Maar die hele generatie was uit elkaar gevallen... En het had haar hart gebroken. Hazelfray was van het pad afgelopen en de gevlekte poes was bezorgd voor zijn toekomst. Was ze er nog maar, dan had ze voor hem kunnen zorgen... Hem kunnen zeggen dat alles ok zou zijn. Maar alles was niet ok, het waren leugens voor de wonden die ze zelf hadden gemaakt.
Een zware zucht viel van haar lippen af toen ze even neerkeek op haar kinderen. Longear en Silvervine waren nu volwaardige leden van Thunderclan en twee prachtige warriors waar ze o zo trots op was. Ook haar dochtertje Snowpaw begon aan haar trainingen. Coverpaw en Butterpaw leken daarintegen wat achter te lopen, wat haar een beetje bang maakte. Ze hield erg veel van haar kinderen en wilde enkel het beste voor hun... Ze schudde echter haar kop en keek op, om al snel een witte gedaante te zien... Snowdance. Een warme glimlach op haar gelaat toen de ander haar begroette. "Snowdance... Wat fijn je hier te zien," kwam er warm van de grote en brede poes af terwijl ze kalm naast de ander ging zitten en met haar ogen even neerkeek op het rijk van de levende... Een nieuwe zucht ontstond in haar mond en ontglipte haar weer. "Ben je nerveus?" ze doelde natuurlijk op het feit dat Snow weldra Thornface zou terugzien, een goede vriend van de witte poes. Hij zou immers naar hier komen... En als de bezorgde moeder dat Snowdrop was wilde ze niks liever dan de anderen rondom haar goed laten voelen, warm... Zoals ze in haar leven ook had gedaan.