De waterval was een plek die zij laatste tijd vrij vaak bezocht. Het was de plek waar zij bijna haar leven kwijt was geraakt, en gek genoeg gaf dat haar rust. De voorgaande manen had ze het zoveel mogelijk ontweken om er te komen omdat het haar woede gaf naar Luvon. Maar laatste tijd had ze nergens zin meer in, en hielp het om dan er herinnert aan te worden dat ze daadwerkelijk wel wilde leven. Ze was zeker niet verdrietig of depressief, ze was juist verveelt door alles. Vandaar dat ze vaak geen zin meer had om op te staan, geen zin meer had om verder te gaan. Maar wanneer ze toch echt het woeste water zag, dacht ze aan haar kittens, aan Butterstar en aan de rest van haar familie, en herinnerde het haar dat dat niet was wat ze daadwerkelijk wilde. Haar oor bewoog opzij toen zij voetstappen hoorde en haar hoofd volgde. "Hallo Doespring." Begroette ze de kattin die richting haar liep, ze leek daarbij nog eens ergens naar op zoek. "Zoek je iets?"