I'm gonna make a smile out of that frown!

_{Coyotepaw keek met een kleine frons naar de stapeltjes kruiden. Ze had zonet een les gehad van Chivysniff over de giftige dingen, maar ze had het gevoel dat alles het ene oor in ging en nu weer het andere oor uitstroomde. Beetje jammer dit. Met een geërgerde zucht keek ze naar voren, naar de mooie muur die eigenlijk helemaal niet mooi was. Dit zou nog wat worden, Coyotepaw de Medicine Cat van Riverclan. Wat een grote grap. Starclan had vast plezier in het bekijken van een kluns als Coyotepaw. Nou ja, het was dan maar zo. Op den duur moest ze het toch doorhebben, hoe dit moest, niet waar? Een grijze vacht deed haar opkijken, en blij keek ze naar de deputy. "Panthergrowl!" miauwde ze verrast, waarna ze bezorgd naar de ander keek. "Is er iets?" Wat moest de grote kater hier? Was ie gewond? Ziek? Was het voor wat anders? Reden voor paniek?

- Panthergrowl eerst}

Met een schuine blik op zijn schouder liep de kater het kamp door. Deze was nu toch wel flink aan het prikken, zelfs al was de echte schade een aantal dagen geleden aangericht. Het was dichtgegroeid maar op de één of andere manier jeukte het nogal. Beter was het geen ontsteking, want dan zou zijn humeur werkelijk onder het nulpunt zakken. De kater rolde kort met zijn schouderbladen waarna hij met een zucht toch maar richting de medicine cat den vertrok. Hij had dus eigenlijk niet willen gaan, want hij was de deputy; hij hoefde niet naar de medicine cat den, hij moest altijd sterk zijn. Maar als het ging ontsteken zou hij ook nog koorts kunnen krijgen en dat konden ze nu echt niet hebben, met de spanning tussen zijn clan en WindClan. Misschien kreeg hij zo ook nog wel wat quality time met zijn dochter in zijn drukke schema gewurmd. Hij zag zijn kinderen veel te weinig, vond hij zelf, maar hij was ook zo druk bezig met al zijn deputy-taken. Zijn blik viel echter op de vacht van Coyotepaw, die nu sinds kort medicine cat apprentice was, en met een glimlach miauwde hij een begroeting. "Hé, Coyo," miauwde hij lichtelijk plagerig, waarop zijn naam verrast uitgesproken werd. "Moet er per sé iets aan de hand zijn dat ik mijn favoriete med cat apprentice kom opzoeken?" miauwde hij quasi-verontwaardigd, waarna hij echter met een klein knikje op zijn schouder wees, die er niet al te best uit zag. Ja, dat deden de scherpe klauwen van kraaien blijkbaar met je.

_{Coyotepaw keek bezorgd naar ome Panther. Die sprak echter licht verontwaardigd waarom er nou persé een reden moest zijn om zijn favoriete medicine cat apprentice op te zoeken. Coyotepaw fleurde al wat op waarna ze grinnikte. "Slijmbal." spinde ze, hoewel ze niet helemaal zeker wist of Panther dat wel kon waarderen. Maar ach, ze was nu Chivy gewend, die vond ze persoonlijk misschien nog wel ietsjes enger dan Panther. Haar gezicht vertrok echter weer toen Panther met een klein knikje naar zijn schouder wees. Oei, dat zag er absoluut niet lekker uit. "Oh oh." miauwde ze, redelijk bezorgd. Errr, wat had Chivy haar nou gezegd over zulke wonden? "Dat ziet er ontstoken uit." miauwde ze ondertussen, terwijl haar hersenen op overtoeren werkten. Papaverzaadjes was een pijnstiller... spinnenrag was om het bloeden te stoppen. Bloedde het? Nee. Dan had ze dat niet nodig. Haar blik viel op een kleine voorraad goudsbloem. Dat was wat ze nodig had! Maar euh.. hoe moest ze dit op de wond smeren? Ze keek lichtelijk wanhopig naar haar voormalige mentor. "Weet jij iets van goudsbloem af? Als in, ik weet dat dat tegen infecties werkt maar moet je het nou opeten of moet ik er een soort van smeerseltje van maken of..." Tja, ze moest nog wel wat leren.}

Panther liet een korte grinnik horen op haar sneer toen ze hem slijmbal noemde. Ach hij kon het wel hebben, hij had haar namelijk ook als zijn eigen apprentice gehad. Maar toen hij naar zijn schouder wees, werd ze plots heel serieus. En dat baarde hem dan toch wel een beetje zorgen. Als Chivy serieus werd, hoefde het niet per sé iets ergs te betekenen. Maar Coyo? Die was misschien wel de grootste clown die hij kende. Misschien was zijn schouder er dan toch wat minder goed aan toe dan hij gedacht had. Hij bromde toen ze zei dat het er ontstoken uit zag. "Het jeukt alleen maar," mopperde hij. Gelukkig was Coyotepaw aan zijn humeuren gewend, anders zou een nieuwe medicine cat apprentice hiervan kunnen schrikken. Zijn oortjes rezen verrast overeind toen hem een vraag werd gesteld over een medicijn. Hij moest kuchen om zijn lachen te verbergen. Ze had geluk dat hij al vaak dingen ontstoken had gehad, en hij dus wel een soort van wist hoe het moest. "Smeerseltje maken, volgens mij," vertelde hij nadenkend. "Ik kan ook wel gewoon wat zelf opeten voor de zekerheid," opperde hij toen, met een klein grijnsje op zijn gezicht. Zijn slechte humeur (voor nu) vergeten.

Onderwerp: Re: I'm gonna make a smile out of that frown!