Recipe of life

Het was koud en zijn zomervacht had plaats gemaakt voor een dikke, volle wintervacht. Smokegaze richtte zijn vurige ogen op een schriel konijntje die met zijn snoet tussen het laagje sneeuw opzoek was naar eetbaar groen. Er zat niet veel vlees aan het konijn, maar genoeg om een Queen en haar kittens te voeden. Wiebelend op zijn achterpoten maakte Smokegaze zich klaar voor de sprong en eventuele achtervolging. Zijn grote lijf schoot door de lucht, maar het konijn had hem al opgemerkt en was begonnen met rennen. Zijn poten donderden over de grond, maar hij slaagde er niet in om snel genoeg te zijn om het konijn te kunnen vangen. Hijgend kwam de kater tot een halt en zag nog maar net hoe het dier verdween in de verte. Zijn staart zakte en zijn oren draaide wat omlaag, waarbij een teleurgestelde zucht zijn bek verliet.

@Chillybreath

Het was het proberen waard geweest, maar Riverclanners waren niet gezegend met de snelheid en behendigheid van een Windclanner. Riverclanners waren vissers en vingen alles in en om het water heen. Zo nu en dan lag er ook wel eens een harig prooidier op de prooistapel, vaak een soort geluk en uit noodzaak, want over het algemeen waren Riverclanners niet eens gek op die harige dieren. Onnodige haarballen creëerde ze. Toch was hij teleurgesteld, want de rivieren en meertjes leken leeg te zijn en sommigen begonnen te bevriezen in de nacht; hoe kouder het werd hoe erger het werd. Nadat hij een zucht over zijn lippen heen had laten rollen pikte hij de bekende geur van Chillybreath op en beurde hij ook direct weer op. Hij spitste zijn oren en keek met sprankelende ogen naar de mooie kattin toen ze tegen hem begon te spreken. "Ik vang wel wat anders," miauwde hij en liep vervolgens naar haar toe waarna hij zijn dikke vacht langs de haren strijken. "Jou misschien," vervolgde hij en gaf haar een liefkozend likje. "Ik ben blij dat je er bent."

Een ijzige rilling gleed door Smokegaze heen na hij een zacht likje had gegeven aan de poes waar hij van was gaan houden. Wat was het? Waar kwam het vandaan? Het antwoord hierop wist hij niet, maar hij kreeg wel het idee dat er iets mis was. Of was het normale onzekerheid? Onzekerheid was niet nieuw, ook al wist hij zichzelf vrijwel altijd ontzettend zelfverzekerd op te stellen. In zijn gedachten schudde hij het gevoel van zich af. Hij fronste even en slaakte een zucht. "Misschien, het is leafbare, dus ik betwijfel het," miauwde hij, waarna hij met zijn kop schudde, "Ach ja," vervolgens glimlachte hij naar de mooie poes. Bij haar volgende opmerking lachte hij hardop. "Oh vast, want nu maak ik geen kans met mijn geweldige visserskills," grinnikte hij. "Maar na mijn poging dat konijn te vangen ben ik eigenlijk ook wel toe aan een kleine pauze," vervolgde hij, waarna hij een vlijende blik op de kattin wierp. "Wil je me daarbij vergezellen, mooiste poes van het woud?" Een overtuigende blik vulde zijn ogen met een warme glimlach op zijn snoet, terwijl hij haar recht aankeek.

Nee. Dit was niet het plan. Dit was niet wat hij verwacht had. De manier waarop ze zijn naam uitsprak was onheilspellend en zette een klauw van ijs om zijn hard. Die drie woorden er na zorgde er alleen maar voor dat die klauw van ijs samen kneep en voor een akelige, krampachtige pijn zorgde. Toch hield hij zijn gezicht in plooi, waarbij alleen zijn blik verharde. Hij schudde met zijn kop toen Chillybreath weg keek. Waarom keek ze hem op zijn minst niet aan, dan wist hij dat ze elk woord zou menen. "Chillybreath," ademde hij. "Jij bent niet de gene die oordeelt over wat ik wil. Dat ben ik en ik alleen," sprak hij. Hij probeerde sterk en zeker te klinken, maar de lichte wanhoop was onmisbaar in zijn stem. "Chillybreath," miauwde hij nog eens, toen ze verder gesproken had. "Is dit om... om je moeder?" Vroeg hij en hij stapte dichter naar haar toe, drukte zachtjes en steunend zijn kop tegen haar flank. Nee, dit kon ze niet menen en hij zou dit niet toe laten. Het was al een hele stap geweest om toe te geven aan de gevoelens die hij voor haar had, dit zou hij niet zo makkelijk weg laten halen.

Smokegaze's blik werd hard toen Chillybreath zei dat dit haar keuze was. Ergens voelde hij woede opborrelen. Hij had zijn liefde aan haar gegeven, een stap die zo groot en moeilijk was geweest om dat hij bang voor liefde was geweest. En nu haakte ze af. Omdat zij hem geen familie wilde of kon geven. Hij vouwde zijn oren naar achteren en pijn prikte door zijn harde blik heen. Hij kon haar woorden niet geloven. Zijn moeder trots maken? Wat zijn moeder wilde was dat hij gelukkig was. "Ongelooflijk," sprak hij en hij schudde met zijn kop. Hij onderdrukte de lichte boosheid die in hem opborrelde. Woede zou niet helpen, hij hield van haar. Chillybreath had zich bij hem weg getrokken en Smokegaze stapte weer dichterbij en dwong haar hem aan te kijken. "Ben je vergeten wat ik tegen je heb gezegd? Woorden die ik meende met heel mijn hart?" Hij zocht in haar ogen naar een teken die hem hoop zou geven. "Ik wil alleen jou, Chillybreath, ik wil je niet kwijt," miauwde hij. "Je bent blij met me toch, dus maak je geen zorgen, ik hoef niks van je, ik hoef geen familie als jij dit niet wilt, ik wil alleen jou en gelukkig zijn met jou," hij probeerde de wanhoop en angst weg te drukken in zijn stem, maar deze trilde en hij kon het niet tegenhouden. "Hou alsjeblieft op met deze gedachten. Laten we gewoon blij zijn, met elkaar."

Hij was bereid om door zijn poten te zakken voor haar. Ze mocht, kon, moest niet opgeven! Smokegaze wist dat dit verkeerd was. Wat zij hadden was ware liefde en omdat dit te confronterend werd voor Chillybreath, haakte ze af. Smokegaze zag het wel. Voor wat hij van haar wist, kon hij ook bedenken waar dit vandaan kwam. Hij kon en mocht niet boos zijn op Chillybreath. Dit was Mazelock's schuld. Maar dan was Smokegaze niet het type voor geweld. De grote, donkere kater was de zelfbeheersing zelve.
Zijn ogen werden waterig. Het speet haar en hij stond nu als aan de grond genageld met een chaos aan emoties door zijn lijf heen razend. Ze kon het niet. En het speet haar, zij had hem in deze rotzooi gebracht. Wat de poes waar hij zo van hield uit sprak, dat was rotzooi. Hij wilde zeggen dat haar rotzooi, zijn rotzooi was en dat hij niet anders wilde, dat zouden echter de verkeerde woorden geweest zijn om uit te spreken op dit moment. Een zwak, waterig glimlachje uit wanhoop kwam op zijn snoet terecht toen ze zei dat het hem goed ging. Toen ze afscheid nam van wat ze hadden. Ze smeekte het hem om dit niet moeilijker te maken, dus zei hij niks, keek haar alleen aan met een traan die nu over zijn wang heen gleed. Smoke tear. "Ik hou van je..." miauwde hij nog, stapte toch nog even naar haar toe, drukte zijn neusje tegen haar aan, hield haar blik vast en stapte vervolgens naar achteren. Hij liet haar gaan. Voor nu. Ze had tijd nodig en die zou ze krijgen. Hij zou haar terug winnen, hij zou haar laten zien en voelen dat ware liefde veilig was en dat wat zij hadden ware liefde was. Ware liefde is. Zijn hart brak, kletterde in een duizend stukjes. De tranen die opwelden in zijn ogen liet hij stromen, over de haartjes van zijn wang om vervolgens van zijn kin af te druppen, zo in de sneeuw, waar de traan het sneeuw met zich mee liet smelten. Oh Chillybreath. Sometimes loving is letting go. For now.

Hij inhaleerde haar geur, proefde elk detail en het deed zo'n pijn. Hij was naar achteren gestapt, hield vast aan elk stukje zelfbeheersing die er in zijn lijf zat. Hij moest haar laten gaan. Het moest, want als hij nu door zou gaan, door zou vechten, zouden de wonden die er al waren alleen maar groter worden. De wonden die Chillybreath nu bezat moesten eerst helen, voor hij weer voor haar kon vechten. Hoe lang ging hij dit volhouden? Hij wist het niet, want de emoties die door zijn lijf heen raasden dreigden een bom te worden. Tranen rolde over zijn wangen. Ze zei dat het haar speet. Alweer. Waarom deed ze het dan? Hij zag haar pijn, maar ze leek er niet aan toe te willen geven. Oh Chillybreath, voel het, geef er aan toe, voel hoe verkeerd dit is! Zijn maag verkrampte, hij voelde misselijkheid en duizeligheid en de tranen leken niet op te houden. Hij kon zich niet meer sterk houden. Toch hield hij vast aan het beetje kracht die hij nog voelde, terwijl hij toe keek hoe Chillybreath weg liep. Hij keek toe, wachtte, wachtte tot ze uit het zicht was. Hij wachtte nog even wat langer, tot hij zeker wist dat ze ook buiten het bereik van geluid was.

Hij liet het gebeuren, liet zich door zijn poten heen zakken en huilde. Tranen stroomde over zijn wangen en zijn spieren spande zich krampachtig aan. Hij schreeuwde het uit en wierp een blik op de lucht. "Is dit wat je wilde? Hé, pa! Is het een vloek die je over me hebt uitgesproken voor alle poezen harten die je hebt gebroken? Heb ik nu geen recht meer op de ware?" Hij wist zichzelf overeind te brengen en sloeg zijn klauwen hart tegen de dichtstbijzijnde boom aan, waarbij hij voelde hoe twee nagels versplinterden. "Zij was de ware, pa! Ik hou van haar! Zij is echt, zij is puur! Dit is geen fout! Dus waarom gebeurt dit!" Hij kon niet anders dan Smoketear de schuld geven. Een kwade, verdrietige grom verliet zijn bek. Hij had zijn hart gegeven en nu lag deze aan diggelen. Hij werd weer stil en rustig en voelde zijn poot prikken waarmee hij net tegen een boom aan had geslagen. Nee, nee, dit was niet voorbij. Dit mocht niet voorbij zijn. Het was gewoon niet voorbij. "Heel eventjes maar... gewoon wat tijd..." murmelde hij met trillende stem en vervolgens ging hij weer zitten en liet de kou door zijn vacht dringen terwijl hij keek naar waar Chillybreath verdwenen was.

De jacht was magertjes geweest, maar er was iets wat zijn aandacht momenteel meer te pakken had gekregen. De gecombineerde geuren van zijn jongere broertje Smokegaze, en de kattin met wie hij hem vaker had gezien, Chillybreath. Hij wilde ze niet storen, hij gunde het zijn broertje, om liefde te vinden. Maar op het moment dat hij verheven stemmen hoorde en niet veel later merkte hij dat Chillybreath was weggerend. Wat er precies gebeurd was, was hem niet duidelijk, immers was hij gewoon in een beekje bezig geweest met nog wat vis te vangen, iets wat hem niet gelukt was.
De stem van Smokegaze brak hem, de woorden waren kwaad, gebroken, maar oprecht. Hij deelde de pijn die de jongere kater, immers had hij zelf ook vaak genoeg gedacht dat er een vloek over hen uitgesproken was, sinds al het gedoe rondom hun vader. Voorzichtig kwam hij dichterbij en ging stilletjes naast de kater zitten. "Het is niet erg," miauwde hij op een zachte toon, doelend op dat het niet erg was zoals hij zich voelde. Dat hij alle emoties eruit mocht laten als het nodig was. Hij herinnerde zich maar al te goed hoe hij zich voelde toen hij Littlewish voor 't laatst had gezien. En hij had niet eens iemand om op terug te vallen, maar hij wist wel dat hij nu diegene zou zijn voor Smokegaze.

Hij zat stil, doodstil, waarbij de koude winter wind door zijn dikke vacht heen drong en zijn naakte huid streelde. Hij liet het toe en vocht er niet tegen. Het bloed wat uit zijn pootje sijpelde kleurde de sneeuw. Twee van zijn nagels waren kapot. Chivysniff zou er naar moeten kijken, maar ook dat maakte hem nu helemaal niks uit. Hij zat daar en keek niet op toen hij de vacht en de geur van zijn broer opmerkte. Hij keek niet op toen hij de troostende woorden van Thistleclaw opving. Hij deed niks, even helemaal niks. Langzaam begonnen ook de tranen te stoppen met rollen over zijn wangen. De stilte die er nu heerste leek eeuwen te duren, al waren het waarschijnlijk enkele momenten. Langzaam keek hij toch op, hief zijn kin langzaam de lucht in en keek vervolgens om naar Thistleclaw. "Ik hou van haar..." miauwde hij vervolgens, zacht en met schorre stem. De woorden kwamen vanuit zijn hart. Hij meende. Elk. Gesproken. Woord.