Lets add some distance

Het was een wilde droom geweest, een droom die de avonturier in deze jonge kitten had aangewakkerd. Zodra haar helder bruine oogjes zich geopend hadden, was het plan duidelijk geweest. De eerste zonnestralen schenen de nursery te binnen, waarmee aangegeven werd dat een nieuwe dag was aangebroken. De dag waarop deze jonge kitten ging toegeven aan die wilde avonturier in haar aderen en de nieuwsgierigheid in haar brein.
Fawnkit wierp een blik op haar pleegmoeder, Abysshowl, waar ze lekker tegen aan had liggen slapen. Ze wurmde haar bruine, pluizige lijf onder de staart van haar pleegmoeder vandaan en trippelde vervolgens de nursery uit. Bijna heel Windclan leek nog te slapen. Was dit haar kans? Was dit een teken? In haar droom had iedereen ook nog geslapen toen ze het kamp was ontglipt. Dan moest dit een teken zijn.

In haar droom was Fawnkit op een groots avontuur geweest. Ze had haar echte moeder zelfs ontmoet en die had haar de sterren van Starclan laten zien. Het was een prachtige droom, een droom die deze kitten maar wat graag waar wilde maken. Fawnkit haalde eens diep adem en trippelde vervolgens naar de prooistapel. Het was van groot belang dat ze er voor zorgde dat ze goed at, want als haar droom waar was, had ze nog een beste reis te gaan. Fawnkit koos een muis, groot genoeg voor haar en begon er aan te peuzelen. Toen ze opmerkte dat andere katten wakker begonnen te worden, stopte ze met eten en draafde ze zo snel als ze kon het kamp uit.

Buiten het kamp streek er een weide vlakte voor haar uit. In haar droom was ze in de richting van de zon gelopen. Dat zou ze nu dan ook maar doen. Ze voelde geen schuld, ze had niet het idee dat ze echt iets fout deed, want ze ging haar moeder ontmoeten en daar was niks mis mee. Fawnkit was een dromer, had wilde fantasieën en regelmatig moeite om deze fantasieën te onderscheiden van de werkelijkheid. Misschien was dit ook het moment waarop ze de hele clan eens trots kon maken! Want, zij, Fawnkit, een jonge kitten van vier moons, die een reis maakt, Starclan ontmoet, haar moeder ontmoet en daarna weer terug komt met grootse verhalen? Dat was toch hartstikke bijzonder en wonderbaarlijk? Ja, terwijl Fawnkit met deze gedachten door liep, werd ze alleen maar zekerder van haar zaak.

Langzaam rees de zon naar de hemel, hoger en hoger, terwijl de kitten onophoudelijk door bleef lopen. Ze was stil, scande haar omgeving met haar bruine oogjes, terwijl haar staart hoog in de lucht stak. Ze lette niet op geluiden en geuren en was zich er niet bewust van dat gevaren op de loer konden liggen. Ze kende het territorium niet en wist niet zeker of dit allemaal nog wel klopte met haar droom. Fawnkit kwam tot een halt en keek over haar schouder, naar waar het kamp had moeten zijn. Ook deze was uit het zich gevallen en nu was ze alleen nog maar omringt bij de heuvels van Windclan, de oneindige grasvelden bedekt met sneeuw. Dit was ook toen het tot haar doordrong dat ze het koud begon te krijgen. Fawnkit haalde eens diep adem, probeerde de onrust die in haar op begon te borrelen weg te drukken en kwam weer in beweging. "Links, rechts, links, rechts," miauwde ze zachtjes tegen zichzelf terwijl ze naar haar poten keek die bij elke stap verdween in het sneeuw. De lucht die in de ochtend nog zo helder en blauw was geweest begon donkerder te worden door de wolken die er in trokken. De zon stond nu ook eens stuk hoger, al verdween deze regelmatig achter een wolk. Ging ze nog wel in de goede richting. Fawnkit begon zich sneller te bewegen, stukjes te rennen zelfs, met de paniek en angst en spijt die nu door haar kop heen raceten. "Mam!" Piepte ze luid. Haar moeder moest hier nu toch wel zijn. Dat was toch echt wat haar droom haar had verteld, toch? Ze begon nu zelfs te twijfelen aan de droom was ze in de ochtend nog zo enthousiast uit ontwaakt was. Fawnkit stopte met rennen en kwam hijgend tot een stilstand. Nu begonnen de tranen over haar wang heen te stromen. Ze wilde terug, maar wist niet meer welke kant ze op moest. Een vogel vloog over en maakte een luid, krijsend geluid, waardoor Fawnkit opschrok. Verwilderd keek ze de vogel en toen viel haar blik op struiken in de verte. Struiken waar achter een luid gebrul vandaan kwam. Zich verstoppen in deze struiken leek haar geen slecht plan, misschien dat ze dan gevonden kon worden. Abysshowl zou haar vast missen en haar andere pleegmoeder, Oceanstar vast ook. "Zouden ze boos zijn?" Vroeg ze hardop tegen zichzelf terwijl ze weer in beweging kwam, trillend en met haar vacht overeind gezet. De enthousiasme en zekerheid die ze eerder gevoeld had was volledig verdwenen, als sneeuw voor de zon. Ook de lucht was nu volledig grijs en de zon was verdwenen. De struiken waren verder dan ze verwacht had, maar langzamerhand kwam ze toch dichterbij. Haar maagje was begonnen met knorren en haar poten deden nu ook pijn en ze had het gevoel dat haar lijfje was begonnen met bevriezen. Ze strompelde door, bereikte op ten duur eindelijk de struiken, waar ze zich in verstopte.

Daar merkte ze een warme vlaag op. Een luid gerommel raasde voorbij, waarna ze weer die warmte voelde. Fawnkit sloop er op af, stak haar kop door de takken heen en zag toen een grijze pad met vies bruin sneeuw aan de zijkant. De warmte kwam daar vanaf. Voorzichtig zette ze haar verdoofde, pijnlijke pootjes er op en voelde toen de warme er doorheen trekken. Ze stapte over de vieze sneeuw heen en trok verder het pad op, zich even helemaal niet bewust van de verhalen over het Thunderpath die wel eens verteld werden. Ook had ze niet door dat er alweer gerommel vanuit de verte kwam. Ze legde zichzelf neer, sloot haar ogen, zo moe als ze was en liet zich omarmen door de warmte van het Thunderpath....

@Oceanstar first  

De tom werd met de dag ouder en dat was wel te merken aan zijn lichaam. Niet perse omdat hij er oud uitzag van buiten, want na al die lange rot moons had hij zijn knappe kop nog steeds (kuch not) enkel liet hij zich wat meer gaan waardoor hij een wat vollere hangbuik had gekregen. Sinds hij zijn poot gebroken had in zijn jongeren jaren was hij altijd al een soort van kreupel geweest en was hierdoor zijn motivatie en zin afgezakt om nog aan zijn strakke abs te denken. Rennen was altijd zijn ding geweest, want dat was altijd de enige keer dat hij zich eventjes vrij en wild voelde maar toen dat van hem afgepakt werd had hij zijn haat op iedereen gericht. Maar ook op zichzelf. De tom sprak niet over zijn pijn, deed alsof hij gewoon een gezonde achterpoot had en ging door met zijn leven. Nu was hij ouder, was hij een norse tom en verging zowat van de pijn. Toch bleef hij koppig en ging door, door tot hij zijn laatste adem zou uitblazen, wat Oceanstar of de nieuwe Windclan deputy Stallionheart ook zouden doen hij zal nooit en dan ook nooit de Elders den in trekken. Nu was hij dan ook weer op pad, zijn warrior taken aan het volbrengen of nouja zover hij zin had. De bruine tom had van alles moeten doen vandaag maar het enige wat hij een beetje had gedaan was de grenzen checken en een vogeltje weten te vangen. Deze hing dan ook in zijn bek. Horsescoff wou net zijn vangst terug brengen in het kamp toen hij letterlijk bij de ingang zowat omver werd gelopen. Het was Oceanstar, great. De oude tom liet zijn prooi vallen maar bleef als een zware standbeeld op zijn plek staan. Geen haar op zijn verouderde pels die er aan dacht om aan kant te gaan voor de grijze she-cat. Zij botste tegen hem aan en hij wachtte op een excuus. In plaats van dat kreeg hij een felle blik en deze wierp hij net zo hard terug. Zijn mondhoeken licht naar achteren getrokken. Wat dacht tut wel niet? Hij wou net zijn grove bek opentrekken maar Oceanstar zei enkel zijn naam en wenkte hem mee voor ze de heides op sprintte. De tom liet een zucht klinken en schopte de gevangen vogel de kampwand in zodat er straks geen eventuele prooidieren deze mee zouden pikken en haastte zich achter de grijze windclan leader aan. "Wat is er zo dringend?" Bromde hij met zijn bekende norse stem en keek de she-cat aan met zijn oren in zijn nek gedrukt. "Fawnkit is verdwenen" Zijn ogen werden groot. "WAT?" Grauwde hij kwaad tussen zijn gehijg door. Zijn klauwen sloegen uit zijn hulzen en propte in de bevroren grond met elke stap. Als dit de schuld was van haar, oh dan zal hij er voor zorgen dat Oceanstar al haar Mousedung negen levens vandaag zou kwijt raken. Horseschoff blies zijn woedende ademhaling uit vanuit zijn neus, witte ademwolken stegen in de lucht. Nu eerde hij zijn naam. Hij leek op een woeste hengst, blazend uit zijn neus en met een rot gang rennend over de besneeuwde vlaktes. Oceanstar nam de richting van de Thunderpath waardoor zijn razendsnelle hart nog sneller van begon te kloppen. Nee. nee. nee. Zijn hoofd duizelde en de flashbacks die hem dag en nacht terroriseerde flitste voor zijn ogen. Vooral het stuk dat hij toekeek hoe zijn dochter onthuld lag met bloed en stierf, maar ditmaal leek het Fawnkit te zijn. Plat en onder het bloed. Horse schudde zijn kop. Zijn ogen zo groot als scholletjes, helemaal toen hij de bruine kitten vachtje van zijn kleindochter op de weg zag zitten in de verte. Door zijn manke poot was hij een stuk langzamer dan Oceanstar en hij keek toe hoe de grijze leader de weg opdook en Fawnkit met een zwiep de veiligheid op gooide. De tom sprong naar voren en greep de bruine kit vanuit de lucht tussen zijn kaken. Meteen toen hij op de grond terecht kwam draaide hij zich scherp op zodat de kit niet kon zien hoe de grijze she-cat met een klap werd aangereden door een monster. Horse sloot kort zijn ogen. De tranen prikte namelijk in zijn blik maar hij weigerde om te huilen. Voorzichtig legde hij Fawnkit tussen zijn poten en krulde zijn magere staart om haar heen. Hij was woedend maar ook heel erg bezorgd. "Fawnkit." Mauwde hij emotieloos. "Je heb een grote fout gemaakt." Mauwde hij enkel met zijn blik in de verte gericht. Hij hoorde de auto die Oceanstar had aangereden wegrijden. Even draaide hij zijn kop over zijn schouder heen en keek hoe de grijze she-cat daar op de grond lag en haar laatste adem uitblies. De oude tom pakte de kit op en stopte deze in een kleine konijnen hol, haar doordringend aankijken. "Hier blijven." Mauwde hij streng tussen zijn ontblootte tanden door voor hij zich omdraaide en richting de lijk van de Windclan leader liep. Daar greep hij haar nekvel vast en trok der van het Thunderpath af, haar meeslepend in het koude witte sneeuw zodat ze niet straks nogmaals een aanrijding zou krijgen met een monster. Hij keek op haar neer. Der ogen waren glazig. Ze was in starclan en hun mochten weten hoelang het zou duren voordat haar wond zou genezen om weer terug te keren naar levende wereld. Daarom besloot de oude tom dan ook om haar maar te gaan dragen. Voor ze straks hier nog een leven zou verliezen door de kou of misschien wel een bloodclanner die in de buurt rondliep. De senior windclan warrior haalde zijn poot over haar ogen heen zodat hij haar oogleden sloot en trok haar lijf op zijn lijf. Hoe beurs hij zich voelde door de plotse ren sessie en hoe erg zijn achterpoot ook pijn deed hij moest haar naar in veiligheid ziend te krijgen. Met een diepe zucht en gebrom lukte het hem de she-cat op zijn rug te krijgen. Horsescoff bad naar Starclan voor extra kracht en liep naar de plek waar hij Fawnkit had verstopt. Hij keek naar de kitten. Zijn ogen tot spleetjes geknepen maar hij sprak voor de rest geen woord uit. Hij legde Oceanstar weer neer maar met haar rug naar de kit toegekeerd, hij had geen zin dat zijn dat zijn kleindochter straks rare trauma’s kreeg ofzo. Wat een dag weer, zucht. Hopelijk zou Oceanstar snel weer wakker worden.

Daar lag ze dan, op het asfalt, op the Thunderpath, opzoek naar warmte en in zich nauwelijks bewust van de consequenties. Ze was moe, uitgeput, koud en compleet gedesoriënteerd. Wat was echt? Wat was nep? Haar jonge brein bracht haar voortdurend naar andere werelden, dromen, fantasieën die haar weg hielden van de realiteit. Zo lag ze daar, met haar bruine oogjes gesloten en haar kin op haar poten, zich totaal niet bewust van de wereld om zich heen, tot ze met een schok de lucht in geworpen werd.

Het ging snel, maar haar ogen vlogen open op het moment dat tanden haar nekvel vastgrepen en ze voor een kort moment door de lucht leek te zweven. Een kreet verliet haar bek die werd afgekapt toen haar lijf de grond raakte, waarvoor ze nog door een ander werd opgevangen. Verbijsterd lag ze op de grond, tussen de poten van een ander. Voor een moment was ze verlamd en alleen maar geschrokken. Haar ogen waren nu wagenwijd open, waardoor ze de silhouette van de ander op the Thunderpath zag met het tegenlicht van een monster. Toen de klap klonk, werd haar zich geblokkeerd en toen drong de pijn van de val en de greep tot haar door en al het andere van de wereld. Fawnkit kwam overeind en begon hard te ademen.

Oceanstar, Horsescoff waren er. De realiteit drong met een klap naar binnen. Er was tegen haar gesproken, maar wat precies was te snel gegaan. Haar eigen gedachten gang was verstoord en alle input van buiten leek maar half binnen te komen. Horsescoff bracht haar naar een gat in de grond en beval haar daar te blijven. Ze knikte, maar toen Horsescoff weg keek ze toch naar buiten en daar zag ze hoe Horsescoff het lichaam van Oceanstar pakte en haar op zijn rug tilde. Ze zei niks. Dat was haar pleegmoeder, dat was de leider van Windclan, die op The Thunderpath lag. En zag ze dat goed, was dat bloed? De geuren waren verwarrend want alles was gemengd met de stank van the Thunderpath. Fawnkit was stil en keek toe hoe haar opa haar pleegmoeder van het pad af trok en mee sleepte door de sneeuw. Dit was haar schuld. Fawnkit had haar droom als werkelijkheid gezien en nu was alles fout gegaan. Een enorme lading van schuld streek over haar heen als een deken die zich om haar heen wikkelde. Ze kroop uit het holletje en haar stijve pootjes brachten haar naar Horsescoff en Oceanstar toe. "Z-ze komt terug, toch?" Wist ze uiteindelijk te zeggen toen Horsescoff Oceanstar op de grond legde. Ze voelde hoe tranen over haar wang gleed en langzaam drong alles tot haar door. Was dat niet wat een andere Queen haar ooit had verteld? Dat haar wilde fantasieën haar nog wel eens in de problemen konden brengen? Was het dan een fantasie geweest? Fawnkit staarde naar de grijze vacht van Oceanstar, naar haar stilliggende lijf waar geen beweging te bekennen was. Ze wilde naar haar opa toe lopen, zich in zijn vacht verstoppen, maar ze wist niet of ze welkom was, dus bleef ze zitten waar ze zat. Wat wilde de kitten graag terug naar het kamp, de nursery.

Horsescoff was niet de beste warrior nog een beste familie kat. Hij behandelde niemand met de liefde die ze verdiende, zijn kleindochter had het maar moeilijk met hem. Maar dat ze wel zo wanhopig was voor de moederliefde dat ze zichzelf zo ver van het kamp kon krijgen maakte hem schuldig voelen. Waarschijnlijk was het niet eens zijn fout maar zijn brein maakte het altijd erger in zijn beleving. Net als nu, hij wou niet boos of nors zijn op Fawnkit, de kitten had net iets gezien waar vele katten jaren lang nachtmerries van konden krijgen en toch kon hij zichzelf niet over de boze gevoel zette en medelijden tonen aan de bruine kit. Om lief of troostend te zijn. Het lukte hem gewoon niet hoe graag hij het ook wou. Toen het bolletje wol dan ook uit de hol tevoorschijn kwam waar hij haar in gedropt had keek hij haar woest aan. "Kun je dan nooit eens luisteren Fawnkit!?" Verhief hij kwaad zijn stem. "Gebruik die oren toch eens een keer!" Horsescoff gromde diep en keek op de lijk van Oceanstar die nog steeds roerloos op de grond lag. Hij kon Fawnkit niet meer beschermen tegen deze traumatische beeld, ze was er al en de tranen liepen als open kranen over haar wangen. Kon ze dan niet gewoon een keertje luisteren en gewoon op de verdomme plek blijven zoals hij verteld had? Nu kreeg hij straks weer de schuld dat hij zogenaamd niet zijn best gedaan had om haar tegen dit te beschermen. De oude warrior zuchtte en pakte de kitten met zijn poot en trok haar tegen hem aan. Zijn staart krulde hij om Fawn heen, hopend dat hij zo haar zicht belemmerde maar het ook troostend overkwam. "Ze komt terug. Ze is, uh, enkel eventjes aan het slapen- ofzo.." Beantwoorde de tom haar vraag, half waar half leugen. Horsescoff keek nogmaals naar Oceanstar en besloot iets te doen wat in zijn kop het beste was en dat was vertrekken. Hij had de grijze Windclan leader op een veilige plek gezet en dat voor hem genoeg, door haar had hij tenslotte ook een kitten nu die hier lag te janken. Het was beter voor Fawnkit om ver van deze plek te gaan. Horsescoff pakte dus zonder pardon de bruine kit weer op bij haar nekvel en draaide zich om van de grijze lichaam van Oceanstar. Hij zou terugkeren naar het kamp en wel een patrouille sturen ofzo. Of ze liep zelf maar terug als ze zou ontwaken. Daarnaast zou hij zich ook niet schuldig voelen als ze onderweg weer een leven zou verliezen, ze had er toch negen in totaal. Of nu acht dan. En dan nog? Dit was gewoon haar karma om niet op zijn kleindochter te letten, het was immers haar stomme idee om der zelf en haar verminkte partner als pleegmoeder op te offeren en het meeste opvoeding af te nemen van hem zonder enkele overleg of mededeling. Het was haar schuld dat dit gebeurd was en hij hoopte dat ze nu inzag dat je niet zomaar iemand kind zo kon afpakken. Hij was haar familie en enkel hij mocht zich bemoeien met haar opvoeding en familie. Oceanstar en Abysshowl waren gewoon twee wijven die kitten issues hadden en om iedereen wouden om ontfermen en daar was hij het niet mee eens. Zolang hij leefde dan was het zijn taak om op Fawnkit te letten en niet hun, kijk maar hoe dit uitgepakt had: een dode leader en een bijna dode kind. De grijze leader en haar mate zouden nooit meer in de buurt komen van zijn kleindochter.


note horse neemt fawnkit mee terug naar het kamp. laat ocean alleen achter op een veilige plek.

Fawnkit kromp ineen bij de boze woorden van Horsescoff toen ze uit het holletje was gekropen. Er stroomden tranen over haar wangen toen ze het lichaam van Oceanstar zag en daarbij vroeg ze aan Horsescoff of ze wel weer terug kwam. Ze was leider en leiders hadden negen levens toch? Horsescoff schoof haar naar zich toe en legde zijn staart langs haar heen. Fawnkit was intussen niet meer klein genoeg om zich achter zijn staart te kunnen verstoppen. Nog twee moons en ze zou apprentice worden. Horsescoff vertelde haar dat Oceanstar terug kwam, dat ze nu sliep. "Ze... ze is in Starclan... toch?" vroeg ze daarom ook, al wist ze al vrij zeker dat ze het zo was. Intussen had ze die dingen wel gehoord van de Queens en Elders, tussen alle lessen over het leven die daar verteld werden. Fawnkit rilde van de kou en de tranen bleven maar over haar wang heen stromen. Ze wilde protesteren toen Horsescoff haar vast pakte en mee begon te begeleiden. "M-maar Oceanstar..." protesteerde ze. Maar Horsescoff dwong haar mee. Wat kon ze ook? De kitten werd opgetild, ook al was ze bijna te groot daarvoor. Fawnkit hield zich stil terwijl haar opa haar terug tilde naar het kamp. Hoe kon haar opa haar pleegmoeder gewoon achterlaten?

- Fawnkit topic uit