Aching heart

De grijze kater had wonder boven wonder het drama overleefd van de vakanties. Iets wat voor hem best een overwinning was. Hij had namelijk zijn werk gedaan, met Starclan gepraat en het allemaal er levend vanaf gebracht. Hij had zelfs een knuffel gehad van Innerstar, in tegenstelling tot de normale reactie van teleurstelling. Dat was wel iets waar hij aan wilde wennen. En hoewel de kater niet compleet lekker in zijn vel zat, was het in het algemeen best goed zo. Het voelde... voldaan. Kort schudde de enorme kat zijn kop en greep enkele verse kruiden in zijn muil, om deze mee naar buiten te nemen en hier netjes weg te leggen in de namiddag zon. Ze zouden zo genoeg tijd krijgen te drogen tot het weer donker was. Aangezien de winter was gevallen had hij de laatste kruiden geplukt en deze moesten nu gedroogd worden zodat ze hier de rest van het seizoen mee konden doen. Het waren een paar zware manen, maar ze waren er tot nu toe altijd doorheen gekomen. Met een tevreden zuchtje draaide hij zich om en vond met zijn blik Sinclaw. Oh Sinclaw, de kattin die al zijn dromen waarmaakte. Altijd als hij naar haar keek vulde een warmte en liefde zijn borst, een verlangen om altijd bij haar te zijn. Ze was prachtig, haar zwart witte vacht en ogen zo fel als het opkomen van de zon. Een karakter zo sterk en zo onbevreest, maar in haar ook een kant vol zorgzaamheid en liefde. Voor haar wilde hij alle zondes begaan en al die van haar vergeven. En het mooiste van alles: deze kattin hielt ook van hem. Met een grijns op zijn snuit liep hij naar de ander toe en gaf haar onbeschaamd een kopje en een lik tussen de oren. Ace was plakkerig genoeg om dit als normaal gedrag te beschouwen. "Hey Sin, how are you doing?" Zijn diepe stem zacht spinnend, vriendelijk terwijl hij dicht bij haar bleef en haar iets meer richting zijn den begeleidde zodat ze konden praten.

+ sinclaw

De grijze kater was blij met ieder moment die hij met zijn partner kon besteden. Zelfs al moest dit onder de waas dat ze enkel een goede vriendin was die hem kwam helpen met zijn taken. Het was wel waar zo was dit ooit begonnen. Sinclaw had hem geholpen de den te bouwen… dat waren pas mooie tijden. Hij miste deze, tijden waarin er geen ophef was en zijn vrienden niet de in de problemen kwamen. Maar mooie tijden kwamen er wel aan, want ooit kwam de dag waarin hij zijn liefde niet langer geheim hoefde te houden. De kater kon er niks tegen doen. Hij was immers een hopeloze romanticus. Het idee van samen zijn met degene waarvan hij houdt, samen een gezin opvoeden… het waren de gedachtes en dromen die hem door lieten gaan. Natuurlijk wist hij ook dat Sinclaw het zwaar heeft gehad en ze niet altijd de beste keuzes had gemaakt. Maar hij was er zeker van dat ze spijt had van haar daden en veel niet expres was gebeurd. Iedereen maakte fouten die je niet terug kon draaien. Dat betekende niet meteen dat je een slecht persoon was. Nee, iedereen verdiende de kans om zichzelf opnieuw te bewijzen, om niet beoordeeld te worden. En wanneer hij naar Sin keek zag hij enkel haar goede kwaliteiten… kwaliteiten waarvan ze zelf misschien niet eens wist dat ze die in zich had.

Hij bracht haar dan ook zijn den in en liep tot ze uitkwamen op het privé gedeelte, de plek waar hij en Tallshadow sliepen. Eenmaal hier ging hij op een relaxte manier zitten en keek naar de ander, die begon te vertellen. Ace, zoals altijd, leek hier geen onderliggende redenen in te zien. “Oh ja dat weet ik nog, dat was al toen Little er nog was” Hij uitte een warme grinnik en strekte zichzelf even uit. “Maar hoezo, wil je mijn apprentice worden?” Plaagde hij terug terwijl hij zijn kop kantelde en vragend haar richting op keek. Ondertussen merkte hij wel wat vreemds op, een bepaalde geur die zowel bekend was als niet compleet plaatsbaar… Hij fronste even door deze vreemde situatie waarna hij zijn kop leegschudde. Eerst met Sin praten, daarna kon hij wel kijken waar die geur vandaan kwam.

Ace zijn linkeroor viel langzaam uit zijn positie toen de ander begon te lachen. Dit was een van de eerste dingen waaraan je zijn onzekerheid kon merken. Niet dat hij de lach van Sinclaw niet mooi vond, maar meer omdat het niet zoals haar was om dat te doen en het hem best oncomfortabel maakte. Hij had bijna het idee dat hij iets heel grappigs miste, of iets niet snapte. Dat was iets wat met zijn intelligentie best vaak voorkwam. "Littlestream... ze heet Littlestream" Sprak hij ook zacht om de ander te corrigeren, nog niet van enig kwaad bewust. Toch had Sinclaw een manier om dingen aan hem duidelijk te maken, dingen die hij wel of niet mocht zeggen of denken. Ze was slimmer dan dat hij was en hij was normaal blij als ze hem een beetje de goede kant op kon duwen. Maar hierbij voelde het toch een beetje verkeerd. Hij had Littlestream als een vriendin gezien, en er was veel gebeurd. Omdat ze zo dicht bij Tall had gestaan was ze automatisch ook dicht bij hem geweest. Hij had deels haar mogen redden na de aanrijding van haar en Inner. Al hadden ze wel even ruzie gehad toen ze vertelde dat hij haar rang moest overnemen. Het had hem pijn gedaan om zijn familie achter te laten, zijn kits en partner. Maar de woorden van zijn geliefde klikte nu, waardoor hij even zijn blik afwende. "...Niet dat het veel uitmaakt" Mompelde hij er nog achter. Hopende dat hij er zo goed aan deed.

Gelukkig werd het onderwerp hierna een stuk fijner. Ace grinnikte om haar opmerking en gaf haar een zacht duwtje. "Je bent alles behalve oud en stijf, je bent de mooiste kat van heel het woud" Liefdevol drukte hij zijn snuit hierna tegen haar wang aan. Nee, de grijze kat had weinig te bieden in deze relatie, maar hij had wel een oneindige en ware liefde voor zijn partner. In zijn ogen was er weinig wat Sinclaw fout kon doen. Ze was voor hem het mooiste wat er was, van binnen en van buiten. Zijn blik veranderde wel in een bezorgde toen Sin begon over hun kinderen in Thunderclan. Dit onderwerp had hem altijd pijn gedaan. Hij had manen gedacht dat ze dood waren, net zoals Beekit... maar toen had Sin gezegd dat ze in Thunderclan woonde voor hun veiligheid. Tall was in uiterlijk een exacte kopie van hem, dus hij had hij herkend... Maar Bane... hij wist dat ze op haar moeder had geleken bij de geboorte maar hoe ze nu was? Het was voor hem een raadsel. Toch wilde hij zijn kroost beschermen zo goed als hij kon, zelfs al waren ze zo ver weg van hem. Dus knikte hij gewillig. "Ik zal je dingen leren als je denkt dat het Bane kan helpen.. Maar Sin, hoe zijn ze? Hoe zien onze kits eruit? Wat zijn hun warrior namen en hoe hebben ze die verdiend? Lijken ze op ons? Zijn ze... zijn ze gelukkig? Hebben ze zelf al een partner en vrienden of misschien zelfs kits?" Hij werd emotioneel door zijn onwetendheid. "En als Bane het in Thunderclan niet leuk vind kan ze toch hier komen wonen, bij ons? Ik weet zeker dat Tall haar binnen laat.... zelfs al weten de kits niet eens dat ik hun vader ben" Zijn groene ogen stonden in de hare gericht, hopend op meer antwoorden en bereid om alles te doen voor hun kinderen. Hij geloofde dan ook enkel in de goede intenties van hun moeder en dat ze Bane planten wilden leren zodat ze een kans maakte voor het beroep van Medicine cat.

Sin bleek wel vol te zitten met verassingen vandaag, al had hij de laatste nooit kunnen raden of op kunnen hopen. Een gevoel van liefde, verbazing en enthousiasme vulde zijn borst waarna hij zich naar voren duwde tegen de kattin aan. Hij gaf haar een flinke lik over haar wang en omhelsde haar dichter dan ooit te voren. Voor een moment leek hij te vergeten dat dit verboden was. Want als iets je zo gelukkig kon maken, dan kon het toch onmogelijk slecht zijn? Nee, nee daar geloofde hij niet in. "Sin dat is geweldig. Ons eigen nest. Nu we partners zijn" Hij spinde, een diep en bijna dreigend geluid. "Deze keer zal ik beter zijn, zodat ze hier kunnen blijven bij ons, op kunnen groeien met ons beiden. En het maakt me niet uit wie er ook maar in de buurt komt, ik zal jou en de kleintjes beschermen. Dat beloof ik" Hij struikelde over zijn eigen woorden terwijl tranen van geluk over zijn wangen gleden en hij kort zijn kop tegen haar buik aan legde. De geur van nieuwe moeders drong in hem door, een geur zoals geen ander, een prachtige zoete geur zoals lente in zich had. Hij hief na een minuut zijn kop weer en drukte zacht zijn neus tegen die van de ander.

"Zeg me maar wat ik moet doen en ik doe het"