One last time

SILVERSTAR

In de heldere nachthemel wierp de maan zijn bleke, silverige maanlicht op het Thunderclan kamp. Met enkel het zachte geruis van de wind door de bladeren, was het stil. Bijna elke kat in het kamp lag zacht te slapen, vredig en warm tegen diens nestgenoten aan. Hun dromen gevuld met succesvolle jachten, verre reizen en legendarische gevechten. Bijna allemaal.. Op één silvere gedaante na die zich aan de voet van de grote eikenboom had gevestigd. Hij lag roerloos, waardoor je zou verwachten dat hij sliep, was het niet voor zijn glanzende bleke ogen die zich naar boven hadden gevestigd. Naar de sterren die fel glinsterde tussen het bladerdek door. Vanuit hoog in de boom zou hij een beter zicht gehad hebben, maar die klim kon hij een aantal manen terug al niet meer maken. Zijn botten waren oud en zijn lichaam had bijna al zijn kracht verloren. Zijn trouwe vrienden hadden in plaats daarvan een nest gemaakt onderaan de boom, zodat hij nog zo dicht mogelijk bij zijn favoriete slaapplek kon zijn. Want na zelfs al die tijd weigerde de koppige zilvere kater nog altijd zich in een den te vestigen.

Hoewel iedereen zijn uiterste best had gedaan het nest zo comfortabel mogelijk te maken, zou het niet genoeg warmte bieden voor leafbare. Silverstar kon de kou al vanuit de grond voelen optrekken. Het sloop zijn al vermoeide ledematen binnen en het werd elke ochtend moeilijker om zijn spieren weer warm te kregen. Maar dit gaf niks. Hij wist dat tegen de tijd dat leafbare volledig zijn intrede had gemaakt, hij er niet meer zou zijn om van nest te moeten wisselen. Het was een gevoel die al een tijd lang in zijn onderbuik speelde. Het vuur dat hem al die tijd te been had gehouden, was langzaam aan het doven, en smeulderde nu enkel nog zwakjes, een beetje licht dat met het kleinste zuchtje wind zou uitvallen. Vannacht brandde dit vuur op zijn zwakst. Het kostte al zijn moeite om wakker te blijven, dus had de kater zich bezig gehouden met het bestuderen van de sterren, daar waar vele van zijn vrienden al rondliepen. Het hielp hem om te vechten tegen de slaap, wetende dat hij anders niet meer zou ontwaken. Hij wilde nog niet toegeven aan de duisternis. Nog niet. Er was nog één ding dat hij moest doen.

Tijd was inmiddels een vaag verschijnsel waar hij zich niet meer zo bewust van was. Als je zo lang geleefd had als hij, voelt een nacht slechts als een snelle hartslag. Voor hij er uberhaupt erg in had begonnen de sterren alweer te verbleken. Silverstar wist dat dit het teken was. Hij liet zacht een zucht los en drukte zich toen overreind om richting de warrior's den te lopen. Het was wat krap binnen, aangezien iedereen rond deze tijd graag bij elkaar lag tegen de kou, toch had hij geen moeite met het herkennen van drie slapende katten in het bijzonder. Zijn kittens, inmiddels gegroeid tot drie sterke warriors die hij had mogen grootbrengen. Zijn hart vulde zich met trots en warmte terwijl hij een laatste blik op ze wierp. Ze zouden het moeilijk krijgen zonder hem, maar ze kwamen er wel, dat wist hij zeker.

De volgende halte was de nursery. Geruisloos zette Silverstar zich bij de ingang neer en blikte hij op het vredige gezicht van een slapende Firedance met haar drie kittens. Firedance, die hij stiekem altijd als tweede dochter had aangezien. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht toen hij terugdacht aan de tijd dat ze altijd vol trots zijn den had 'bewaakt'. Ook zij was inmiddels opgegroeid tot een waardevolle warrior voor de clan. Er was zoveel van Firestar die hij in haar herkend had. Hij ging haar nuchtere kijk op het leven missen. "Vaarwel," sprak hij zacht, waarna hij zich omdraaide en weg liep.

Eenmaal buiten wierp hij nog een laatste blik terug. Het kamp lag er vredig bij, alsof alle gevechten en rampen nooit hadden plaatsgevonden. Ze waren altijd blijven strijden voor hun thuis, zelfs in tijden dat het bijna hopeloos verloren leek. Thunderclan zou blijven bestaan, en het was nu aan Thornface om de leiding over te nemen. Hij had er alle vertrouwen in dat de jonge deputy het goed zou doen, dat had hij wel bewezen in de zware tijd in de bergen. Silverstar knikte en zette zijn weg voort, waarbij hij het kamp voorgoed achter zich liet.

De reis naar Sunningrocks was niet ver, toch leek het voor zijn oude poten een eeuwigheid. De verkoeling van de stenen op zijn pootkussentjes was een aangenaam welkom toen hij de plek eenmaal bereikte. Moeizaam begon hij zich een weg naar boven te werken. Het was een behoorlijke klim, maar hij was vastberaden zijn bestemming te bereiken. De vogels begonnen al met hun ochtendzang toen hij eindelijk de hoogste rots bereikte. Hij zou uitgeput moeten zijn, maar zijn ademhaling was vreemd.. kalm, alsof zijn lichaam wist wat ging komen. Met een tevreden zucht liet hij zich zakken op het gesteente en blike hij met zijn ogen naar de horizon. Daar was het. Het licht dat hij zo graag nog één keer wilde aanschouwen. De zonsopgang. Hij glimlachte en liet de warme, zachte stralen zijn zilvere vacht verwarmen.

Silverstar had altijd van de zonsopgang gehouden. In het licht leek hij de herinneringen van zijn leven terug te kunnen vinden. En wat een leven was dat geweest. Hij had liefde gekend en verlies. Vriendschappen gesloten en vijanden gemaakt. Oorlogen gewonnen en verloren. Hij was verder over de grens geweest dan hij ooit had durven dromen en had plekken gezien die hij nooit had kunnen bedenken. Hij had de eer gehad om niet voor één, maar twéé clans deputy te zijn, en vervolgens zijn negen levens te ontvangen bij de Moonstone. Negen levens waarvan acht nu momenteel al aan Starclan waren geschonken. En vandaag, op deze prachtige, stille ochtend, zou hij zijn laatste geven. Silverstar sloot zijn ogen en liet toen met een diepe zucht zijn laatste ademhaling ontsnappen.

Het was goed zo.

SILVERSTAR

Zijn laatste ademhaling was uitgeblazen en daarmee reisde zijn laatste leven af naar Starclan. De reis was hem inmiddels niet meer vreemd, toch voelde het anders nu hij zich definitief bij zijn voorouders voegde. De connectie naar het land der levenden was verdwenen. Toch zou hij altijd een wakend oog blijven werpen op zijn nabestaanden en trouwe clangenoten. Langzaam opende Silverstar zijn ogen om het nieuwe licht te begroeten. Zijn lichaam voelde weer jong en sterk. Zijn geest was weer compleet. Hier was waar hij altijd al hoorde te eindigen.

Een bekende stem vulde zijn oren en meteen verscheen er een brede glimlach op zijn weer knappe gelaat. Hij draaide zich om om de bekende gedaante van een jonge, rode kater te ontmoeten. "Ik ben het wachten waard toch," grapte hij, terwijl hij naar voren liep om zijn kop tegen de zijne te drukken. Hij had lang uitgekeken naar dit moment, om weer herenigd te zijn met zijn beste vriend. Nu was het weer zoals het altijd al hoorde te zijn. Hij trok zijn kop terug en voegde zich toen aan Firestar's zijde. Samen lieten ze het ochtendlicht van de zon achter zich om zich tussen de sterren te voegen.