To slay a beast

Met een bezorgde blik in zijn met sterren gevulde ogen keek de jonge kater neer op zijn clan. Hijzelf was gestorven aan de woeste tanden van een wezen dat men niet onder controle kon houden... Dat soort dingen wenste hij niemand aan. En ondanks dat hij rust had gevonden in starclan wist hij dat niet iedereen dat kon. Uiteindelijk wel, maar niet iedereen was klaar voor dit land, niet zoals hij klaar was geweest. Hij was toen herenigd met zijn mate, zijn siblings en zijn ouders. Zijn familie, zijn dode kitten. Alles was hier voor hem, er was immers niks meer op de grond dat hem vrede had kunnen brengen. Maar toch... Men moest voorkomen dat men te vroeg ging. Lakeside had zijn hele leven katten zien gaan, katten te vroeg zien gaan. Hij zou het zich nooit vergeven als het verleden zich zou herhalen met zijn lot, maar dan met katten wiens tijd nog langs niet was. KOrt stapte hij dan ook neer in de den van de leader. Eerder die nacht hadden de twolegs rare dingen de hemel in geschoten... Dit had zijn clan heel erg alert gemaakt, een ideaal moment om Oceanstar te waarschuwen dus. Het zou haar misschien ook in zeker zin gerust stellen, aangezien hij had gezien hoe hopeloos de katten wel niet waren geweest. Zij beschikten niet over de kennis dat starclan had en het onbekende was dan ook als een dodelijk raadsel voor hen. Toen de jonge leader eindelijk in slaap was gevallen, neeg hij zijn gevlekte kop wat om haar neusje even aan te tikken. Kort lichtte de ruimte even op... En toen haar bewustzijn uit de dromenwereld was gehaald, leken ze beide niet langer in haar den te zijn. Nee, dit waren de velden van Starclan, de velden van eeuwige rust. Warm glimlachtte de elder even naar de jonge poes toe om vervolgens rustig af te wachten op haar reactie.

- Oceanstar

Het duurde niet lang voordat de jonge leader haar ogen opende. Hij was bij haar ceremonie geweest, maar had haar niet gesproken of een leven gegeven. Lakeside was altijd een beetje een side character geweest. Zijn verhaal was simpel en kort geweest, een fluistering in het woele geweld dat het leven was. Hij had er niks tegen; hij had zijn leven geleefd en was gestorven zonder enige spijt. Hij was opgegroeid in een warm gezin, met een zusje die altijd aan zijn zijde stond. Samen haalden ze kattenkwaad uit, samen groeiden ze op. Hij kreeg een aangename mentor die hem alles leerde; hoe hij een trotse en goede kat kon zijn voor zijn clan en hij deed het o zo graag. Hij genoot van het leven in de clan; jong, wild en vrij. En toen ontmoette hij haar, de beeldschone Shadowclanner die zijn hart had gestolen. Samen maakten ze plannen om weg te lopen en een gezinnetje te starten, maar dat was enkel het begin van de drama... Maar hoe kon hij ooit boos worden op de wereld...? Het had hem zijn kinderen geschonken, het had hem zijn geliefde geschonken, zijn zus, zijn familie, zijn clan. En et wegnemen van diens leven was dan ook in zijn volste recht... En nu hij eindelijk weer bij zijn geliefden was zag hij hoe de cirkel rond was gekomen. Zijn ogen glinsterden dan ook van de jeugdige vreugde die hij in zijn leven had meegedragen. Zijn lichaam straalde, niet enkel van de sterren die zich hadden doorweven met zijn pels, maar ook door het feit dat hij er jong en sterk uitzag; zoals hij eruit had moeten zien voordat zijn ziekte hem had neergehaald.
Lakeside keek kalm naar de grijze tabby en liet haar de omgeving analyseren en het in zich opnemen. Hij wilde haar niet meteen overrompelen. "Ik ben blij te zien dat Starclan er nog steeds is," Even grinnikte de jonge elder even naar de kattin. De opmerking die ze maakte was begrijpelijk. De situatie daar beneden was alles behalve goed geweest, maar het was ook niet verschrikkelijk. "Ik denk dat jij Lakeside bent?" De gevlekte kater knikte even naar haar. Het verraste hem dat ze zijn naam wist, hij was immers niks speciaals geweest; een elder die aan jonge leeftijd was verslonden door een hond. "Waaraan heb ik het bezoek verdiend? Is er iets dat ik moet weten?" Wel meteen merkte de starclanner op wat haar speciaal maakte en kort twinkelde zijn amberen ogen even... Voordat een brede en warme glimlach over zijn gezicht gleed. De moeder die Windclan nodig had hm... Het was dus waar geweest. "A beast will come," sprak hij dan ook langzaam uit voordat hij rustig even ging zitten en hij zijn ogen sloot, een sombere sfeer viel al snel over zijn gelaat. "He will bring a storm of monsters, pain and loss," sprak hij rustig uit. "Only strong winds can guide the storm away," Even schudde hij zijn kop. Hij wist dat het niet makkelijk zou worden voor haar, maar ze moest het doen. "Guide them, Oceanstar, be their guiding breeze," sprak hij vervolgens uit terwijl hij langzaam terug zijn ogen opende en haar even aankeek. "Je doet het fantastisch, Oceanstar," sprak hij er even achter met een warme glimlach. Kort knikte hij naar haar voordat de omgeving langzaam leek te vervagen. Eerst het gras dat zich in de verte begaf, toen de struiken, de bomen, het gehele decor.. Tot uiteindelijk ook Lakeside vervaagde. Er was geen spoor meer te bekennen van starclan; enkel nog een vage geur van bloed en angst.