Nightmare before Windclan|| Butterstar & open

OCEANSTAR

♡like the moon cannot stop oceanic tide; but a hidden star can still be smiling at night's black spell on darkness, beguiling♡

Haar ademhaling verloor zijn regelmaat. Haar staart drupte bloed in een spoor achter haar aan, al was het een onderbroken spoor waardoor ze wist dat het niet al te ernstig was. Het begon al te stelpen al deed het puntje van haar pluizige staart wel zeer. Haar oor was gestopt met bloeden, terwijl ze in een razend tempo in de richting van Riverclan rende. Het spoor volgende van Underpaw die overduidelijk dezelfde richting was op gegaan. Had hij de Clan al gesproken? Ze hoopte van wel, immers kon ze geen tijd verliezen. Hem terugsturen naar zijn moeder was van groot belang. Immers moest Bronzemask niet zonder haar kittens overlijden, ze had een angst op haar hart drukken, een die ze niet kon ontkennen. Wat moest ze zonder haar trouwe Deputy? Was dit de kat waarover Lakeside nog niet zo lang geleden had gesproken? Haar ogen traanden weer, terwijl ze naar haar adem hapte. Waarschijnlijk was Riverclan in rep en roer met het hebben van een onbekende Apprentice in hun midden. Ze hoopte dat Butterstar hen niet zo vermoorden, immers was het niet de bedoeling dat Windclan zwak overkwam. Toch betwijfelde ze of de ander in staat was haar te negeren, als ze zelf in hoge nood was. Ze hoopte maar niet dat de flamepoint met eisen voor territorium kwam. Al zou zat ze niet in een positie om dat te weigeren. Haar oren pinde ze in haar nek terwijl ze langs een Warrior, stapte en hem met een warme maar strenge blik aan keek. Ze moest Butterstar spreken, en niets zou haar stoppen. De geur van vos en hond hing om haar lichaam heen als een dik laken. Er viel haast niets doorheen te ruiken, afgezien van haar Windclan geur natuurlijk. Haar poten droegen haar vlug in de richting van het kamp. De prikkende pijn in haar staart en oor, deden af aan de pijn die ze voelde voor Bronzemask en haar zoon die ze deze kant op had gestuurd. "Butterstar!" Mauwde ze luid en duidelijk, terwijl ze hijgend bleef staan. Haar ogen waren wijd van angst en ongerustheid. "Waar is Underpaw, Bronzemask ligt op sterven." Iedereen wist dat de Deputy een sterke kat was, als zij dood aan het gaan was, haar weg naar Starclan ondernam; dan was het zeker dat er iets aan de hand was. Haar ogen sloot ze terwijl ze een schietgebedje naar Starclan schoot. Haar haren stonden overeind toen een van de Warriors haar een vuile blik gaf en zijn tanden naar haar ontblootte, ze had geen tijd voor politiek. Hoe kon ze in hemelsnaam een vijftiental honden, een vos en Twolegs verslaan terwijl de kittens en Queens het kamp probeerde te ontkomen. Haar staart zwiepte ze heen en weer terwijl ze wachtte tot ze de kattin zag. Tranen drupten in haar ogen; het was duidelijk dat ze niet gelogen had. "Als niemand wat doet, zal Windclan het niet overleven." Mauwde ze zacht, het was duidelijk dat ze geen hoop had. "Starclan heeft mij gesproken en ik heb Chivysniff hetzelfde bericht gegeven in de hoop dat mijn Clan niet ten onder gaat aan Twolegs, honden en een vos." Mauwde ze haar stem klonk ongemakkelijk maar duidelijk. "Ik hoop dus op hulp van jullie, zodat die dreiging niet de rest van het bos bereikt." De kans was groot dat de dreiging zich zou verplaatsen, die keffertjes waren nogal vastberaden zoveel mogelijk schade te doen en anderen op te jagen. Haar oren gleden dieper in haar nek terwijl ze de wijze kattin aan keek. "Butterstar, ik zou niet komen als de wanhoop niet hoog was. Als er een mogelijkheid was voor Windclan om het te overleven zonder hulp. Dat weet jij ook." Sprak ze zachtjes, de pijn in haar ogen was duidelijk. Ze droeg haar hart voor Windclan, en ze zou alles doen om Windclan een volgende dag te brengen.

I'll know my name
as it's called again

De drukte in de clan was haar niet ontgaan. Maar het sturen van een apprentice was niet bepaald in de smaak gevallen. En resulteerde nu in haar gestrekte stappen voor haar den. Haar ogen gericht voor zich zonder werkelijk op te letten terwijl ze ijsberend rond liep.

De situatie klonk erg genoeg vanuit de apprentice, maar hoe veel kon nou waar zijn. Het klonk alsof starclan elke mogelijke vijand op de Windclan had afgestuurd zonder enig medelijden. Hoeveel zou zij daar ooit aan moeten kunnen doen zonder zelf enorme verliezen op te lopen?

Tenzij de apprentice natuurlijk overdreef. Dit bleef nog altijd een mogelijke optie. Hoewel de angst in diens ogen niet zo bleek te zijn. Echter leek het er op dat ze het niet hoefde te vragen. Een nieuwe kat schoot haar kamp in Doordrengt met de geur van wanhoop, met een vleugje hond en vos er bij. Bloed was echter het meest overheersend en butterstar trok haar neus er voor op terwijl ze Oceanstar aankeek. Het eerste wat die uitriep was dat haar deputy op sterven lag. Punt 1. Mevrouw was desperate, en kwam naar haar 'familie' om haar problemen op te lossen.

"Niemand?"

Het was het eerste woord dat Butterstar uit bracht na een ijzige stilte. Haar clan was compleet stil gevallen, zelfs de kittens waren gestopt met spelen terwijl ze met grote ogen naar hun leader keken. "En vertel eens Oceanstár" De naadruk op haar suffix leggende en de rang die daarbij hoorde. "Zeg eens, wie verwacht jij precies, jóúw problemen op te lossen?' Het was geen aanval maar ook geen vraag. Ze plaatste voor de kattin precies wat ze van haar verwachtte.

Met enkele stappen stond ze zo voor de leader. Haar kop opgetrokken en neerbuigend staarde ze neer op de jonge leader. "Ik kan me nog herinneren.. Manen geleden toen Windclan ook al met een probleem kampte. Een dassenprobleem dat destijds niet in dank werdt afgenomen toen wíj dat probleem oploste." Haar ogen gleden naar enkele oudere warriors om haar heen terwijl ze ging zitten en haar poot een korte lik gaf. "Vertel eens, Ocean. Waarom zouden wij nu wel helpen met dit probleem. Dat zo duidelijk door Starclan gestuurd lijkt te zijn?" Vroeg ze rustig, de prophecy die ze al had doorgekregen even negerend. Ocean maakte al een halve schande van zichzelf. Iets dat de oude geharde leader niet snel zou vergeten. Maar nu ze zichzelf toch al door de modder trok. Waarom niet even meehelpen?

Toen de apprentice in hun kamp was gekomen, wist de kater dat dit ging over de prophecy waar zijn dochter hem over verteld had. Hij was er zeker van dat Butterstar dit ook wist. Ze wisten echter beiden niet hoe heftig de situatie werkelijk was. Bovendien voelde Panthergrowl er helemaal niets voor om een andere clan te helpen. RiverClan hield zich bij RiverClan. Zijn gele ogen waren vlammend op de apprentice gericht. Hij was diens lot aan het bepalen. Met een grimas zwiepte hij met zijn staart richting een paar warriors die te dichtbij stonden en beviel hen bij de ingang te gaan staan als extra bewaking. Na een aantal minuten gaf er één een waarschuwende miauw, en zijn kop veerde op.
Oceanstar kwam hun kamp binnen gestormd. Gewoon zomaar, simpel als dat, hun kamp in. En de deputy had het nou niet bepaald op indringers. Eerst een apprentice, nu een clanleider zelf? Ze hadden wel lef, die WindClanners. Hij liet de apprentice voor wat hij was en stapte naar Butterstar toe, waarbij hij met versmalde, intense ogen richting Oceanstar keek, die het haast in paniek had over haar stervende deputy. De laatste keer dat hij haar gezien had was toen hij haar een kitten had overhandigd. Misschien had hij die moeten houden - het was duidelijk dat WindClan zichzelf niet goed genoeg kon onderhouden. Met gevaarlijk opgetrokken lippen hoorde de kater haar verhaal aan. Zijn spieren waren constant aangespannen. Hij hield zich koest, maar als Butterstar het woord gaf, zou hij haar hier aanvliegen zonder twijfel. Deze begon nu terug te spreken tegen de WindClanleider.
Panthergrowl zou nooit trotser kunnen zijn op dat hij een RiverClanner was dan in dit moment. Met oneindig respect voor zijn leider keek hij toe hoe ze de ander neerbuigend aansprak, zoals het hoorde.

OCEANSTAR

♡like the moon cannot stop oceanic tide; but a hidden star can still be smiling at night's black spell on darkness, beguiling♡

Terwijl ze hijgend in het midden van het kamp stond. Zonder enige schaamte, ze kon die immers niet voelen. Ze vroeg meestal niet om hulp, soms wel om advies maar nooit om hulp. Haar blauwe ogen gleden recht naar die van de flamepoint kattin, terwijl ze diep inademde. "Niemand?" Klonk er enkel toen de flamepoint Leader op haar af kwam gestapt. Het was duidelijk dat haar verhaal niet in goede aarde was gevallen, waardoor ze haar oren in haar nek drukte maar zonder te vechten de ander aan keek. Hoe vaak had Windclan onder de leiding van Everstar niet fouten gemaakt, zoals het niet oplossen van een dassenprobleem dat de vier Clans toen in diens greep hield. De ijzige stilte bracht rillingen over haar ruggengraat heen, ook al had ze er niets aan kunnen doen. Het was duidelijk dat de Riverclan Leader niet geamuseerd was over dit feit, niemand zat te wachten op dit soort problemen. Dat was een ding dat zeker was. "En vertel eens Oceanstár" Klonk er terwijl de ander de nadruk legde op haar rang. De rang waar ze wellicht nog niet klaar voor was geweest, en de rang die een grootste verantwoordelijkheid met zich mee droeg. "Zeg eens, wie verwacht jij precies, jóúw problemen op te lossen?" Haar ogen richtte ze koel op de Leader, het was duidelijk dat de ander een verkeerd punt had aangekruist, haar poten stonden doodstil terwijl ze de kattin stil aanstaarde. Wat voor de Warrior Code, er waren vier Clans onder de sterrenhemel en het zouden er vier moeten blijven. Wat over de kittens? De kittens die onschuldig waren in dit alles, haar kleinkittens die pas geboren waren. De Elders die al zoveel hadden meegemaakt en nu in alle haast het kamp moesten proberen te verlaten terwijl Butterstar haar voorouders fouten er in probeerde te wrijven. "Ik kan me nog herinneren.. Manen geleden toen Windclan ook al met een probleem kampte. Een dassenprobleem dat destijds niet in dank werdt afgenomen toen wíj dat probleem oploste." Mauwde de kattin ijzig, terwijl ze neer keek op de slanke en kleine, jongere Leader. Oceanstar ontweek haar blik niet terwijl ze diep inademde, haar flanken tot rust poogde te dwingen waarna ze in een toon sprak, die ze zelden gebruikte. Een toon vol liefde voor haar Clan, een toon die aangaf dat ze haar negen levens op zou geven als dat haar clan zou redden, maar ook dat ze niet uit zou wijken voor een gevaar. Zelfs al vluchtte Windclanners het liefst van gevaren die groter waren dan zijzelf. "Niet waar Windclan hoorde te zijn. Als ik mij echter goed herinner was ik toen nog maar een Apprentice, waarschijnlijk net benoemd. Ik kan de fouten van mijn voorganger niet ontkennen, noch zal ik het doen. Zelfs als je denkt dat het zwakte is. Mijn enigste zwakte is mijn kloppende hart, dat slaat voor Starclan, voor Windclan en zelfs voor Riverclan als dat nodig is." Mauwde ze eerlijk, terwijl haar blik op die van de ander bleef gericht. Zelfverzekerd, zoals een Leader hoorde te zijn maar ook redelijk.

De flamepoint ging rustig zitten, alsof er niets aan de poot was. Terwijl ze haar vacht schoon likte, Oceanstar nam plaats tegenover de kattin, terwijl ze haar staart om haar voorpoten sloeg en haar oren liet hangen. "Vertel eens, Ocean. Waarom zouden wij nu wel helpen met dit probleem. Dat zo duidelijk door Starclan gestuurd lijkt te zijn?" Vroeg de ander, waardoor ze haar aan keek. "Omdat ik mij als ik goed herinner zwak heb opgesteld en Chivysniff heb opgezocht om jullie de voorspelling door te geven. Aangezien jullie het dichtste bij onze grens wonen en ik niet kon weten waar de vos en de honden aan zouden vallen. Aangezien ik niet dezelfde fouten wil maken en onschuldige Warriors, kittens, Elders en Queens in gevaar wil brengen toevallig omdat ik sterk over moet komen. Omdat Windclan fouten heeft gemaakt die ik niet wil herhalen, en omdat de Warrior Code als ik mij goed herinnerde een bepaalde regel heeft die je vergeet." Sprak ze terwijl ze de ander aan keek. "Ik had gehoopt dat de Leader die ik het meest respecteer, inziet dat fouten verbeterd kunnen worden en waarde legt aan deze Code." Haar stem klonk rustig terwijl ze voorzichtig een poot over haar gewonde oor heen haalde. "Each Clan has the right to be proud and independent, but in times of trouble they must forget their boundaries and fight side by side to protect the four. Each Clan must help the others so that no Clan will fall." Zodat het verhaal van Skyclan zich niet zou herhalen. Haar ogen richtte ze daarna op de andere Warriors. Wellicht dat dit iets zou veranderen. Haar stem had kalm geklonken terwijl ze deze regel herhaalde. " Windclan heeft de fout gemaakt deze te negeren, maar als ik het mij goed herinner, heb ik persoonlijk die fout niet gemaakt. Als ik het mij goed herinner, sta ik zelfs open mijn Clan in gevaar te brengen in plaats van weg te rennen om de vier Clans voort te laten leven. Zelfs als het betekend dat ik al mijn levens in een keer verlies; zelfs als ik onzeker en bang ben." Mauwde ze zacht waarna ze haar kop schuin hield.

I'll know my name
as it's called again

Haar blik bleef even leeg en bijna emotieloos terwijl ze de windclanner aankeek. Die kwam met de warrior code aanzetten, wat haar aan haar mondhoeken liet trekken in een lichte glimlach. Tuurlijk. De warrior code werdt nauwelijks nageleefd in zowel Windclan als Shadowclan voor zover Butters informatie ging. Maar als het om hulp ging, ja dan was de code ineens heel belangrijk. Het was bijna lachwekkend. Als dit allemaal een grapje was.

Natuurlijk was Butterstar zich er pijnlijk van bewust dat katten op dit moment aan het sterven waren. Maar als zij haar warriors er op af stuurde dan zouden die ook sterven. Dan zouden ouders niet terugkomen naar hun kittens en families opgebroken worden. Het zou te pijnlijk zijn voor vele. Dit was een van de beslissingen die een leader moest maken. Het goed van haar clan boven of onder het goed van het woud. In haar jongere jaren zou ze te hulp zijn geschoten. Maar Riverclan was niet de beschermheer van het woud. Zij hadden hun eigen verliezen te lijden en hun problemen op te lossen. En dat had Butter op de meest pijnlijke momenten moeten leren. Zij was niet almachtig, zij kon niet iedereen redden en sommige gevechten diende clans maar in hun eentje te vechten.

Of vandaag zo'n dag was.. hing af van Ocean.

"Erg subtiel.." Mompelde ze droogjes terwijl ze weer overeind kwam, haar blik op Chivysniff wierp haar reactie aftastende voor deze even naar Panthergrowl overging. Wat de kater dacht was van zijn ogen af te lezen. Hij zou nee zeggen. En dat was juist waarom ze haar stokje nog niet zou kunnen overdragen. Hij was een geweldig krijger, maar nog geen generaal. Hij dacht enkel aan Riverclan. En als deputy was dat perfect. Maar als leider had je meer dan alleen je eigen clan. Er waren vier clans onder Starclan. En mocht Windclan werkelijk zo in gevaar komen dat ze zouden uitsterven zou dat een grootse fout zijn die niet op Riverclans naam kon staan.

"Je leven neerleggen voor je clan. Nobel. Al je levens weggooien in een dodenmans zaak. Idioterie. Ze keek de kattin aan, bijna alsof ze een apprentice een les leerde en schudde haar hoofd even. "Je spreekt over loyaliteit richting het woud. Maar in al deze manen heb ik niets van deze loyaliteit gezien vanuit jou of jouw clan. Jullie hebben niets wat Windclan eer aan doet. Waar ik Everstar nog kon respecteren is er nu.. niets van de legacy van Tallstar of Hollystar over." ZE sprak de oude namen uit, alsof het mythes waren ook al was het nieteens zo lang geleden. Echter leefde er misschien nog een enkele kittypet die ze in levende lijven zou herinneren. Voor de rest waren ze precies dat. Legendes.

"Maar weet dit Oceanstar. Er is geen letter in de code die niet dagelijks herhaald wordt in mijn hoofd. Ik ken de code en hou mij aan die code. Met elke haar op mijn lichaam." Bijna woedend staarde ze naar de kattin. En als blikken konden doden was Ocean nu ook haar levens die ze al zo willingly weg wou gooien kwijt.

"Jij vraagt Riverclan te vechten en te sterven voor jouw clan. Maar wat heb jij daarvoor als betaling. Wat wil jij opgeven behalve je waardelozen leven voor de overleving van Windclan?

En ik adviseer je,

kies deze woorden wijs.

Je clan zou zomaar op het spel kunnen staan."

Natuurlijk had zij al meegekregen dat de Windclan apprentice het kamp was ingerend. Natuurlijk had zij de geur van Windclan gemixt met bloed gelijk opgepikt, een geur die voor haar iets te bekend was.. Die geur herinnerde haar aan de grootste fout van haar leven. En het maakte haar enorm misselijk. Toen Oceanstar ook nog begon te spreken werd ze daarbij duizelig. Hulp? Was dit één grote grap?

Butterstar sprak precies de woorden die omgingen in haar hoofd, hoewel het bij haar vager en meer was. Er ging zoveel tegelijk door haar hoofd dat het haar gek maakte. Het liefst wilde ze op een rots gaan staan en alles uitschreeuwen, maar in plaats daarvan stond ze stokstijf naar de leider van Windclan te staren. Onbewust was zij al achter Butterstar gaan staan, een soort reflex, hoewel ze wel nog enkele centimeters verder dan Panthergrowl stond, haar hoofd nog altijd tollend.

Ze was voornamelijk in de war. Die clan had haar, en Riverclan zo ongelofelijk veel ellende gebracht dat ze het enorm moeilijk vond en blij was dat ze Butterstar als leider hadden. Want, hoe groot haar haat aan de hazenvreters dan ook was, haar instinct zei heel wat anders. Waar zij het lachwekkend vond dat de leider hulp kwam vragen zijn er ook vraagtekens. Het irriteerde haar hoe Oceanstar alles wat Windclan eerder had gedaan tegensprak maar aan de andere kant wilde ze haar een kans geven. Het was een enorm dilemma.

Butter leek echter precies te weten wat ze moest zeggen, zoals verwacht maar toch zoals Future altijd verbaasde. De laatste woorden die zij uitbracht deden haar oortjes automatisch, uit nieuwsgierigheid wiebelen, haar ogen nog altijd strak op Oceanstar gericht.

OCEANSTAR

♡like the moon cannot stop oceanic tide; but a hidden star can still be smiling at night's black spell on darkness, beguiling♡
De mondhoeken van Butterstar gleden omhoog in een ironische glimlach. Waarschijnlijk was de flamepoint niet dom, Windclan was een warboel geweest toen Oceanstar het stokje overnam, zo erg dat ze elke dag zichzelf blootstelde aan opmerkingen en gezeur terwijl ze vocht om haar kop boven water te houden. De liefde voor een Clan, was er een die zo groots was dat ze haar hele hart ervoor over had. Ze kon Chasmkit niet dood zien gaan of welke andere kitten dan ook. Om nog maar te zwijgen over haar kleinkittens. "Erg subtiel.." Mompelde de ander waardoor Oceanstar haar koude blik ontmoette. Niet bepaald subtiel, ze had ook geen tijd subtiel te zijn. De ander kwam weer overeind terwijl ze naar Panthergrowl en Chivysniff keek. Haar blauwe ogen stonden heldee terwijl ze diens blik volgde. Het was duidelijk dat de Deputy haar nog steeds haatte, toch had ze geen tijd om daar bij stil te staan. Elk moment zou de Deputy naar Starclan kunnen gaan, elk moment zouden de honden teveel kunnen worden voor Windclan om tegen te houden, om nog maar te zwijgen over de vos. Het was als een storm die alle Clans in nood had doen verhuizen, zelfs al was het tijdelijk. Echter kwam dit uit het niets, met enkel een waarschuwing van Lakeside.

"Je leven neerleggen voor je clan. Nobel. Al je levens weggooien in een dodenmans zaak. Idioterie." Mauwde de kattin alsof ze tegen een Apprentice sprak. Haar ogen gleden over diens gezicht terwijl ze een grimas onderdrukte. Ze wist dat Riverclan de kracht had, een kracht die Windclan niet bezat, het enigste dat ze had was het hart dat diep in haar borskas klopte, dat door vuur ging om haar Clan te beschermen. Een hart dat ze deelde met elk die belangrijk was voor haar. De flamepoint schudde haar kop, het leek erop dat Riverclan niet naast Windclan wilde staan. "Je spreekt over loyaliteit richting het woud. Maar in al deze manen heb ik niets van deze loyaliteit gezien vanuit jou of jouw clan. Jullie hebben niets wat Windclan eer aan doet. Waar ik Everstar nog kon respecteren is er nu.. niets van de legacy van Tallstar of Hollystar over." Ze sprak over katten die Oceanstar nooit had gekend, katten die ze wellicht enkel in verhalen had gehoord. Behalve het feit dat ze Tallstar had gesproken in Starclan, hij had haar het eerste leven gegeven. "Ik ben niet de meest ervaren Leader, noch de wijste. Het enige dat ik weet is dat ik voor mijn Clan leef. Voor de kittens die onschuldig in de Nursery spelen, voor de Apprentices die hard trainen en de toekomst zijn. Het enige dat ik was voordat ik Deputy werd en daarna Leader was een moeder. Moeders maken fouten, maar een ding is zeker. Ze houden met heel hun hart van hun kittens. Ik houd met heel mijn hart van de Clan." De Clan was haar kittens, waren ze zenuwslopend, ja. Vervelende krengen, af en toe. Ze kon haar Clan nier dood laten gaan terwijl ze hier was, in Riverclan. Ze had zelfs haar Apprentice hierheen gestuurd omdat ze geen Warrior had kunnen missen. De Apprentices maakten geen schijn van kans tegen honden, een vos en Twolegs te paard.

"Maar weet dit Oceanstar. Er is geen letter in de code die niet dagelijks herhaald wordt in mijn hoofd. Ik ken de code en hou mij aan die code. Met elke haar op mijn lichaam." Mauwde de flamepoint woest, waardoor ze langzaam knikte. Elke seconde die voorbij tikte, was er een dat de spanning in haar lichaam toenam. Dagelijks herhaalde ze ook de code, ze was zelfs naar de Moonstone toe gegaan omdat ze niet meer wist wat ze met haar Clan aan moest. "Ik heb niet alle antwoorden Butterstar. Ik leefde niet tijdens Hollystar en Tallstar. Ik ken ze enkel vanuit verhalen. De trots die mijn Clan ooit had, lijkt af en toe verdwenen. In de harten van katten die net zoals elk van jullie het gevaar van de wildernis kennen. Katten die alleen sneller vluchten. Ik ken mijn zwakte, mijn zwakte is mijn Clan." Sprak ze zacht, ze wist dat ze moeite had de Clan onder controle te houden. Hoe vaak hadden haar Warriors wel niet streken uit gehaald omdat ze de Code hadden genegeerd, het had haar hopeloos gemaakt. Zo hopeloos dat ze zelfs een Warrior had aangevallen, soms twijfelde ze er aan of ze wel klaar was geweest om Leader te worden. Om deze verantwoordelijkheid op haar jonge schouders te dragen, om een Clan op te knappen die uit elkaar viel terwijl Evergreen nog Leader was geweest.

"Jij vraagt Riverclan te vechten en te sterven voor jouw clan. Maar wat heb jij daarvoor als betaling. Wat wil jij opgeven behalve je waardelozen leven voor de overleving van Windclan?

En ik adviseer je,

kies deze woorden wijs.

Je clan zou zomaar op het spel kunnen staan."
Haar ogen gleden van de flamepoint af terwijl de rillingen over haar rug liepen. Ze snapte de woede van Butterstar, zeker. Immers had Windclan zich vaker slecht tegen haar gedragen, vaker dan eigenlijk geoorloofd was. Kon ze er toen wat aan doen? Nee, ze was te jong geweest tijdens het gevecht om Whitelion en de dassen. Ze herinnerde zich nog vaag dat de dassenburcht van Shadowclan was geweest, terwijl het vroeger Windclan terrein was. Hoe Windclan had moeten vechtten om het weer terug te krijgen, dit alles omdat Evergreen te trots was geweest een voorstel te doen naar de andere Clans. Haar ogen sprankelden, met moederlijke warmte en angst, ze was wanhopig. Ze had de hulp nodig van een kattin die haar niet meteen afdankte, als een of ander speeltje. Ze had advies nodig, die ze vaak niet kreeg en nu lag de kattin die ze het meeste vertrouwde op sterven omdat een vos, twolegs had lastig gevallen. "No matter how foolish or incomprehensible, some love cannot be discarded. You may try to stop your heart, unable to forgive yourself, but there will be times when you lose hope as your heart is moved again." Mauwde ze zacht terwijl de tranen in haar ogen schoten. Haar ogen richtte ze op de hemel. "Ongeacht hoe vervelend mijn Warriors te zijn, hoe erg ze het bloed onder mijn nagels vandaan halen. Het blijft familie. Ik snap je zorgen om je Clan, Butterstar. Het is immers niet jouw territorium. Het zijn niet jouw katten, maar hoe zou jij je voelen als je ondanks het feit dat je, je best doet, je clan niet kan beschermen. Ik ken mijn grenzen en heb geen blinde trots. Ik weet dat als de vos blijft leven, hij een ander territorium op zal zoeken. Is het die van jouw, geen idee. Is het die van Thunderclan of Shadowclan, dat zal best kunnen. Maar de Twolegs zullen hem blijven zoeken." Mauwde ze eerlijk. "Ik ben niet ervaren zoals jij, en Windclan rent in plaats van vecht. Ik weet echter een ding, mijn moederhart zal niet kloppen zonder hen. Ik heb een taak en dat is Windclan op het goede pad krijgen. Zelfs als dat betekend dat ik Warriors moet verbannen, zelfs als dit mijn hart breekt om familie's te splitsen. Een ding is zeker, elke seconde dat ik hier sta, raakt mijn familie gewond. Als ik geen hulp hier kan vinden, zal ik geen keuze hebben en vechtten tot het einde. Voor mijn Clan, voor mijn familie. Noem mij dwaas maar ik weet ook dat jij door het vuur zal gaan voor je kittens, voor jouw geliefden." Besloot ze waarna ze haar kop liet hangen en opstond.

De kater luisterde strak naar de woorden van Butter. Ze gaf een duidelijke opdracht; noem iets wat je ons geeft voor de moeite. RiverClan kon het zich niet veroorloven om warriors te verliezen in dit moment in tijd. Hun magen waren leeg en ze hadden iedereen die kon jagen nodig. Niemand was op zijn sterkst nu. Er zou een goede tegenprestatie moeten komen van Oceanstar. Toen die niet kwam, moest Panthergrowl snuiven om haar arrogantie. Ze bleef doordrammen over liefde dit liefde dat. Daar had RiverClan niks aan. Met aangespannen spieren stapte hij naar voren, kop laag, lippen dreigend opgetrokken.
"Je snapt niet wat er gevraagd wordt, Oceanstar," miauwde hij, alsof hij tegen een kitten sprak die net de medicine cat den overhoop had gehaald. "Je spreekt enkel over WindClan. Wij hebben niks, maar dan ook echt helemaal NIKS met WindClan te maken! Butter heeft jou een duidelijke vraag gesteld en je durft te antwoorden met deze dwaze woorden? BEN JE DOM?!" Met de laatste woorden sloeg hij met zijn poot naar haar kop, nagels ingeklapt, een corrigerende tik voor een domme kitten. Woest snoof hij, hij zou zijn warriors hier niet voor laten sterven.

Vanaf dat ze Littlepaw van de apprentice had gekregen was alles zo verwarrend verworden. Politiek was niets voor haar en dus zat ze ook aan de zijlijn. Ze zag wel de vijandigheid van haar clan. Het maakte haar stuk, het verscheurde haar. Chivysniff was niet de meest empathische kattin op dat gebied, maar het idee dat katten dood gingen en pijn leden maakte haar ziel kapot. Ze zat dan ook met haar oren in haar nek het gesprek te volgen. Graag wilde ze aan Starclan zien dat ze meer was, dat ze hulp wou geven, maar langs de andere kant. Hoeveel Oceanstar ook van haar clan hield, wat hadden zij eraan? Elke dag ging het slechter. De clan werd dolgelukkig als iemand eens een prooi binnenbracht. Ze hadden hun eigen problemen en het enige dat de grijze leider, waar ze veel respect voor had, kon was praten over haar liefde voor Windclan. Haar ogen schoten naar haar vader. De deputy gilde zowat de longen uit zijn lijf. Chivysniff sprong meteen recht. Ze trippelde naar haar vader en liet haar staart geruststellend over zijn rug gaan. Haar moeder zou ook snel ingrijpen, de liefde van zijn leven was immers beter in kalmeren dan zijn dochter. Toch... toch vond ze dat hij honderd procent gelijk had. Make your mind Chivy! Ze sloot haar ogen. De zilvergrijze kattin ging altijd, maar dan ook altijd aan de kant van Riverclan staan.

Natuurlijk stond Silvercloud meteen paraat bij alle heisa die de rust verstoorde. "Blijf in de nursery," beval ze kort en krachtig tegen haar kits. Nu haar kittens oud genoeg waren, klaar om de eerst volgende ceremonie benoemd te worden als apprentices, kon Silvercloud af en toe terug het kamp uit. Ze kon haar warrior taken bijna terug op zich nemen en daar hoorde ook dit bij, het beschermen van het kamp en al de katten die zich in het kamp bevonden. Ze voegde zich bijna automatisch aan Panthergrowls' zijde en luisterde gespannen naar wat er gezegd werd. In deze tijd was het voor elke clan moeilijk om zich staande te houden. Chivysniff, haar dochter, kon de ziekte maar net onder controle houden en de prooi was schaars. Riverclan was momenteel zelfs niet sterk genoeg om zo'n hevig gevecht aan te spannen. Honden, vossen én twolegs? Dat was gewoon te veel van het goede. Silvercloud haar oortjes schoten naar voren toen Panthergrowl zijn zegje begon te doen. De zilveren poes schoot naar voren en wist zijn pootinslag op Oceanstars te blokkeren. "Rustig," mauwde ze zachtjes tegen haar partner. Ondanks dat ze hém geruststelde, keek ze met vernauwde ogen naar de leader van de Konijnenvreters. Haar mening was duidelijk, maar dat weerhield haar er niet van om rustig te blijven. Ze stond nu naast Panthergrowl, had haar staart op zijn rug gelegd en blokkeerde op deze plek het zicht van Oceanstar op de rest van het kamp. Chivysniff was aan de andere zijde van Panthergrowl gaan staan, maar voorlopig zei ze niets tegen haar. Dit was dan ook niet de moment om een gezellige babbel te doen. Haar ogen waren namelijk strak op Oceanstar gericht. Als moeder kon ze met gemak heel wat argumenten geven die tegen Oceanstars woorden ingingen. Ze zou verder niets zeggen, wetende dat Butterstar haar zegje wel zou doen. Ze zou haar warriors toch niet op pad sturen, het pad van de dood?

Tag: Panthergrowl, Oceanstar (indirect andere katten zoals Chivysniff,...)

I'll know my name
as it's called again

Oceanstar had wat in zich. Starclan had iets in haar gezien en haar haar naam gegeven. Wat ze had.. Was iets wat Butter nog maar enkele keren had gezien van haar. En het kwam omhoog in momenten zoals deze. Er straalde een nieuw soort vuur in haar ogen terwijl ze sprak. Over de liefde voor haar clan en wat ze er voor over zou geven. Het was.. Niet zozeer een goed antwoord op haar vragen. Sterker nog het was een idioot onzinnig antwoord. Maar het raakte haar toch. Ze was een moeder en waar ze normalitair niet wou dat haar moederlijke gevoelens in de weg kwamen, gebeurde dat toch hier. Haar ogen richtte zich op de jonge medicine cat apprentice. Haar dochter. Een van haar kits. Er zouden kits mee gaan die de dood in gestuurd zouden worden... Haar kits zouden kunnen sterven.

Het was Panthergrowl die haar kop weer bovenwater trok toen hij uitschreeuwde hoe dom Ocean wel niet was. Maar inplaats van hem gelijk geven blies ze zijn kant op. "Panther denk na. Voor je spreekt." Siste ze hem toe terwijl ze woedend naar haar deputy keek.

Vervolgens schudde ze haar kop en richtte haar diep blauwe ogen op de andere leader. "Ik stuur mijn warriors niet de dood in. Maar ik laat jouw clan ook niet aan hun lot over." Sprak ze koeltjes terwijl ze haar aankeek. "Ik wil details. Hoeveel. Waar en waar niet. Ik wil weten wat de dodentallen tot nu toe zijn en hoeveel kittens, elders en anderen die zichzelf niet in veiligheid kunnen brengen." Ze keek de leader aan. Van uitzoeken of het het waard was over op een vastberaden leader. Het zou geen fight for survival worden. Ze zouden Windclan daar wegkrijgen. En de clan zou overleven. Met of zonder huis. Ze zouden leven.

OCEANSTAR

♡like the moon cannot stop oceanic tide; but a hidden star can still be smiling at night's black spell on darkness, beguiling♡

Panthergrowl leek haar woorden te zwak te vinden, onozel, wellicht was het ook wel. Echter kon ze geen territoria afstaan zonder dat haar Clan enorme gevolgen onderging. Het kon zelfs betekenen dat een groot deel van de katten later in Leafbare zou verhongeren en dat dit zou betekenen dat de reddingsactie alsnog voor niets was geweest. Met aangespannen spieren dtapte de donkergrijze kater naar voren toe, en vanuit haar ooghoeken hield de jonge Leader hem in de gaten. Met opgetrokken lip klonk zijn dreigende stem. "Je snapt niet wat er gevraagd wordt, Oceanstar," Klonk er alsof ze een kitten was die erg ondeugend was geweest, op een manier die enkel Oceanstar kon negeerde ze zijn neerbuigende toon en focuste ze vooral op Butterstar; immers was dát de Leader. "Je spreekt enkel over WindClan. Wij hebben niks, maar dan ook echt helemaal NIKS met WindClan te maken! Butter heeft jou een duidelijke vraag gesteld en je durft te antwoorden met deze dwaze woorden? BEN JE DOM?!" Schreeuwde de Deputy, ze wist dat Panthergrowl haar haatte; maar dat het zo erg was... Ze zag vanuit haar ooghoek een knappe kattin zijn slag die voor haar was bedoeld, tegenhouden en Chivysniff hem kalmeren. Een Medicine Cat hoorde voor haar Clan te zorgen, dus snapte ze dat de jonge kattin haar kant al had gekozen.

De flamepoint leek echter beter te reageren op haar woorden dan de rest van de Clan. Wellicht omdat ze zelden het vuur van Oceanstar zag, zelden het voltallige karakter en diens kracht. Natuurlijk kon het ook zwakte zijn, iedereen wist dat een jonge Leader het vaak moeilijk had; zeker als de Clan zich zo erg misdroeg dat een andere Leader het had opgegeven. "Panther denk na. Voor je spreekt." Siste de oudere en meer ervaren Riverclan Leader, terwijl ze woedend naar haar Deputy keek. Zo te zien was ze niet de enige die moeite had haar Clan te bedaren in dit soort situaties, al was het bij haar wel een tikkeltje of drie erger geweest.

Hierna schudde de ander haar kop en richtte ze haar blauwe ogen op de jonge Leader. "Ik stuur mijn warriors niet de dood in. Maar ik laat jouw clan ook niet aan hun lot over." Mauwde ze koeltjes terwijl ze de ander aankeek. Oceanstar knikte begrijpend terwijl ze diens blik ontmoette. "Ik wil details. Hoeveel. Waar en waar niet. Ik wil weten wat de dodentallen tot nu toe zijn en hoeveel kittens, elders en anderen die zichzelf niet in veiligheid kunnen brengen." Ze keek de grijze Leader aan, terwijl Oceanstar haar poot over de vlakte haalde. "Ik weet niet of je ons kamp nog herinnerd? Maar de belangrijkste ingang, is toen ik weg ging overrompeld door een vos. Deze werd opgejaagd door vijf honden ongeveer anderhalf of twee keer de grootte van een Windclanner. Deze zaten er ongeveer in een halve cirkel omheen, om te voorkomen dat die ook het kamp binnen kwamen proberen twee katten Burnetpaw en Silverdew deze af te leiden. Het ligt aan hun strategie waar deze blijven. Het is denk ik dus het verstandigste de achterkant van het kamp te gebruiken. Ik was van plan mijn zwakkere te helpen ontsnappen, waarna we de honden en vos het uit zouden laten zoeken. Immers zaten die beesten de vos achterna. Ik denk dat ze zelfs op hem jaagden." Legde ze uit, elk klein detail was van belang. Waardoor ze het ook zo goed mogelijk uitlegde. "Er zijn momenteel dertien kittens, vier Elders en een dode. Tenminste toen ik weg ging. De Apprentices, vooral de jongere zullen de vos en de honden niet aan kunnen, dus die zitten ook tussen de evacuatie. Het komt vooral neer op Apprentices die ouder dan negen Moons zijn en al wat vechtervaring hebben. Die zijn er weinig." Mauwde ze terwijl ze in haar hoofd alles probeerde bij te houden, het tellen van alle katten die zwak waren, was best een werk. "Als we de achterwand van het kamp zouden kunnen verzwakken, zouden die sneller weg kunnen. Wellicht heb je een beter idee Butterstar?" Mauwde ze zacht. Immers wist ze dat de andere Leader niet dom was en meer ervaring had. Het vechtten gebeurde alleen omdat ze de kittens en zwakkere weg moesten krijgen. "Ik denk dat ik momenteel drie Apprentices onder de negen Moons heb." Sprak ze vervolgens met een nadenkende blik in haar ogen. Het was duidelijk dat ze zo snel mogelijk alle katten op een rij in haar hoofd probeerde te zetten plus precieze leeftijd. Wat best lastig was.

Note: Ik heb de redelijk actieve katten gepakt, kan zijn dat ik tijdens tellen wat gemist heb. Om de actieve Apprentices met leeftijd te tellen word een beetje veel werk. ^^ Maar gok op 3 onder de 9 Moons.

_{Nog totaal overdonderd van de announcement die Butterstar gemaakt had, zat Coyotepaw een beetje verdwaasd voor zich uit te kijken. Er was een Windclan Apprentice in het kamp, wat voor meer verwarring bezorgde. En nu, was de Windclan Leader er zelf. Vossen? Vechten? Coyo had van Panther training gehad in vechten, maar nu had ze een andere rol. Er werden niet erg aardige woorden gewisseld, maar Coyote wist niet goed wat ze er allemaal van moest denken. Opeens werd Panther woedend. Like, echt heel boos. Ze zag dat Chivy meteen overeind sprong en naar de deputy toeliep. Coyo wilde ook wat doen! Waarom voelde ze zich zo hulpeloos? Haar moeder nam weer het woord en vroeg naar details. Daar antwoordde Oceanstar weer op dat ze bedolven werden door honden en vossen. Ergens was Coyotepaw erg nieuwsgierig naar die beesten. Ze had er vele verhalen over gehoord, maar ze had er nog nooit eentje gezien. Toch maakte haar die woorden bang. Ze had nu een compleet andere rol gekregen, en ze was nog niet aan haar training begonnen. Dus probeerde ze maar de blik van haar kersverse mentor te vangen. Zou er een gevecht uitbreken? Moest zij mee? Wat moest ze daar dan doen? Zoveel vragen in haar hoofd! Ze werd er een beetje duizelig van.

Tag In desperate need of attention van Chivysniff}

Underpaw lag hier. Omring door Riverclanners. Hij had zijn verhaal gedaan, om hulp gevraagd in Oceanstars naam maar ze deden niks. Ze bleven staan waar ze stonden en met trillende ledematen probeerde hij hen zo ver te praten dat ze hem geloofde. Chivysniff, de medicine cat was voor hem opgekomen toen een apprentice boven op hem gesprongen was maar dat was het wel geweest. Nu zat hij haar, afwachtend wat de Riverclanners met hem zouden doen toen ineens een nieuwe verse Windclan geur zijn neus bereikte. Hij had gefaald, Oceanstar had iemand anders gestuurd om hulp te vragen want hem was het kennelijk niet gelukt maar toen zag hij de Windclan Leader zelf. Zijn ogen werden groot en hij zag aan haar gezicht dat er wat mis was. Meteen stond de rode tom overeind en keek naar de grijze she-cat. Haar woorden gingen langs hem heen behalve één zin. De eerste zin. Zijn hart stopte met enkele seconde met kloppen en vastgenageld keek hij naar zijn Leader. Zijn poten die al lichtjes trilde begonnen nu al helemaal op een aardbeving te lijken. Met een paar goeie stootte ramde hij zich door de stel Riverclanners heen die in de weg stonden en vluchtte het kamp uit richting zijn eigen gebied. Zijn mama op sterven? Nee! Dat kon niet! Woede en verdriet speelde op in zijn lichaam en nog nooit zo snel als nu rende hij terug naar het Windclan kamp waar de hel los gebarsten was.

- Topic uit

I'll know my name
as it's called again

Haar strak blauwe ogen bleven hangen op Oceanbreeze terwijl ze alle informatie in zich op nam. De optie die de leader vervolgens gaf over het afbreken van de achterwand van het kamp klonk goed maar risicovol. Maar wellicht ook de enige echte optie die ze hadden. Langzaam knikte de kattin terwijl ze rondkeek in haar kamp. Welke warrior zou ze mee kunnen sturen. Wiens leven zou ze op het spel zetten. Terwijl deze gedachte door haar hoofd rippelde besloot de Windclan apprentice die eerder binnen was gekomen het niet meer uit te kunnen houden en rende richting zijn vrijheid. Een andere warrior wou hem achteraan gaan maar met een korte mauw riep ze die de halt toe. Hij was Bronzemasks zoon. het was alleen maar logisch dat hij zo snel mogelijk naar zijn moeder wou komen als het echt waar was wat Ocean zei.

"Goed. Het plan."[/b] Begon de shecat langzaam haar clan aankijkend. "Iedereen die meewil om Windclan te helpen. meld je bij mij. Ik ga niemand dwingen mee te gaan." Ze kwam omhoog en draaide zich naar panthergrowl. "Met iedereen die hier overblijft, zet beveiliging op mochten de honden uitwijken. Zorg dat wij compleet klaar zijn. En stuur twee katten richting Shadowclan en Thunderclan om hun te waarschuwen. Niet dat ik hulp van hen verwacht in deze omstandigheden." Een bittere lach gleed even over haar lippen terwijl ze haar kop schudde.

"De rest van de warriors en apprentices, boven de 9 manen!, verzamel buiten het kamp."

Haar stem leek nog na te galmen toen zij eenmaal zelf buiten het kamp stond. Haar woorden hadden veel actie met zich meegebracht. Onzekerheid wellicht dat ze geen patrol neerzette. Maar ze zou niet kunnen kiezen wie zou willen vechten. Ze zou niet kunnen aangeven wie zichzelf de dood in mocht werken en wie niet. Echter met een blik vol trots richtte ze zich op de katten die zich wel aansloten bij de reddingsmissie. Knikte ieder toe en forceerde zichzelf om elke gezichtsuitdrukking, elke onzekerheid vast te stellen in haar hoofd. Op dat ze nooit mocht vergeten wat ze hier aan het doen was en met wie.

"Het plan is simpel. We gaan niet naar Windclan om te vechten. We gaan als reddingsmissie. Ik wil jullie opgedeeld in drie groepen. Apprentices, jullie zullen ten alle tijden bij een warrior blijven. Groep 1 ontvermd zich over de kittens en queens. Hun zijn onze eerste prioriteit. Groep twee, breekt de opening tot het kamp open en zal vervolgens de jongere apprentices weghalen. Groep drie, jullie werken aan de achterwand bij de nursery. Oceanstar zal jullie laten zien waar deze is, zodat jullie deze kunnen doorbreken. Om de kittens die niet via de hoofdingang kunnen weg te loodsen. Vervolgens richten jullie je op de elders. Als laatste controleren we of ook de warriors veilig zijn weggekomen. Ik wil jullie niet zien aanvallen tenzij jullie aangevallen worden. We werken snel en onzichtbaar."

Een kleine glimlach gleed even op haar lippen. De katten hoog in de bergen herinnerend. "Rol jezelf door de modder achter de ingang van ons kamp. Dit zal de geur van kat genoeg maskeren voor deze actie. Na afloop verzamelen we iedereen bij de voet van de highstones. Let op elkaar. En kom allemaal levend terug." De kattin kwam omhoog en knikte nog een maal naar iedere warrior voor ze Oceanstar een knik gaf en zichzelf door de modder werkte voor ze zich richting Windclan Richtte. Een diepe ademhaling nemend. Daar zouden ze gaan..

Het was een heuse soapserie in het riverclan camp toen ook Oceanstar er nog bij kwam. Littlepaw luisterde geboeid naar hun discussie, en toen Butterstar uiteindelijk riep om alle katten die mee wouden gaan kon ze natuurlijk niet anders dan zich melden. De kattin had gezegd dat alle apprentices boven de negen manen meemochten - en het was nu juist zo dat Littlepaw nét negen manen was, dus in haar opinie was dat goed genoeg. De kleine kattin greens opgetogen toen ze zich bij de steeds groter wordende groep moedigen voegde. Dit voelde als een avontuur: een missie om een andere clan te redden, hoe spannend! Ze keek haar mentor en de leider van de clan aan toen die het plan uitlegde. Ze deed haar best om het te onthouden. Bij welke groep zou zij mogen horen? Ze had niet echt een voorkeur; vechten met de vos zou ze sowieso niet mogen doen. Littlepaw volgde de groep katten naar buiten en rolde zich door de modder, waardoor haar lange pluizige vacht bedekt werd in het spul. Ze greens even opgetogen bij het koude, natte gevoel maar probeerde daarna haar gezicht in de plooi te krijgen. Dit was een serieuze missie; straks moest ze nog thuis blijven als ze het te leuk leek te vinden.

-Little gaat mee!

Zijn dochter voegde zich in aan zijn zijde. Kalmeerde hem lichtelijk. Silvercloud ving zijn klap op en vanuit zijn ooghoeken keek hij naar zijn mooie vrouw. Hij had die tik graag aan Oceanstar verkocht, maar misschien had ze gelijk in dat hij moest bedaren. Butterstar snauwde hem toe eerst te denken voordat hij deed, en de deputy versmalde zijn ogen waarbij zijn oren in zijn nek drukten. Dat was precies wat hij deed. Echter deed de leidster wat ze wilde, zijn woorden in de wind slaand, en hoofdschuddend maar bovenal nijdig stapte de kater naar achteren, weg van Oceanstar. Vol ongeloof luisterde hij naar Butter en hoe ze katten verdeelden in een plan om te helpen. Maakte het optioneel, maar dat nam niet weg dat er katten konden doodgaan. Waarschijnlijk zouden doodgaan. Met een vurige blik keek hij haar aan, al helemaal toen ze hem gebood om dan maar in het kamp te blijven. "Ik ben degene die hier goed nadenkt, Butter," siste hij haar toe. "Jij denkt met je hart. Je hebt medelijden en stuurt daarom nog meer katten hun dood tegemoet. Wat voor een leider doet dat?" vervolgens stapte hij van haar weg. Hij moest zichzelf kalmeren en Butter was nog steeds een goeie vriendin van hem waar hij niet écht ruzie mee wilde maken. Maar haar goed laten weten dat hij het hier niet mee eens was, moest zeker wel gebeuren.

OCEANSTAR

♡like the moon cannot stop oceanic tide; but a hidden star can still be smiling at night's black spell on darkness, beguiling♡

De strak blauwe ogen van de flamepoint Leader bleven hangen op de jongere en onervaren tabby. De optie die ze gaf was risicovol, maar wellicht het enige dat ze konden doen zonder dat ze oog in oog zouden staan met honden of een vos. Al leek de vos wel aardig wat Warriors aangetrokken te hebben. Tenminste toen ze weg ging, met Bronzemask's dodelijke verwonding hadden enkele zich van de vos verwijderd in de hoop haar nog te redden. Oceanstar wist bijna zeker dat ze het laatste van Bronzemask in levende lijve had gezien. Wellicht dat ze haar ooit in Starclan tegen zou komen; maar het idee dat haar vriendin nooit meer samen met haar daar stond. Langzaam knikte de oudere Riverclanner, in begrip van haar woorden. Ze was zo gedetailleerd mogelijk geweest in haar uitleg; zodat de andere Clan niet blind erin zou springen. Het was al erg genoeg dat ze een andere Clan om hulp moest vragen omdat ze simpelweg niet genoeg Warriors en kennis had. Uit haar ooghoeken zag ze Underpaw weg stormen bij haar woorden, opgelucht haalde ze adem. Haar Apprentice zou hopelijk zijn moeder nog een laatste keer spreken, net zoals zijzelf dat in Starclan had gedaan. Een andere kat wilde hem tegenhouden, maar Butterstar leek het te begrijpen en riep hem tot halt met een mauw, onder de indruk knipperde ze even met haar ogen voodat ze zich op de oudere kattin focuste. Wellicht had de ander een beter idee.

"Goed. Het plan." Begon de ander langzaam terwijl ze zich tot haar Clan richtte. Oceanstar bleef er naast staan maar zei geen woord. Alert gleed haar blik langs de andere katten in de hoop hen te kunnen onthouden. Ze zou niet vergeten dat Riverclan hen geholpen had, wellicht kon ze hen steun bieden; terwijl de rivieren bevroren. Hun gebied was niet bepaald bewoond door veel landdieren waarop ze konden jagen, in tegenstelling tot Windclan. Hier zou ze later op terug komen, ze bad naar Starclan dat alles goed zou gaan. "Iedereen die meewil om Windclan te helpen. meld je bij mij. Ik ga niemand dwingen mee te gaan." Het was slim dat ze niemand dwong om mee te gaan en een andere Clan te helpen. Immers waren er vast meer die hun leven niet mogelijk voor een andere Clan neer wouden leggen. Butterstar stond op en draaide zich om naar Panthergrowl terwijl Oceanstar gefocust bleef op de oudere kattin. Ze had natuurlijk wel door dat ze in haar eentje in het kamp van Riverclan in gevaar kon zijn, maar ze hiekd haar houding ontspannen en soepel. Zoals elke andere Windclanner dit zou kunnen, ze waren snel. Ze wist zeker dat ze Panthergrowl had kunnen ontwijken. "Met iedereen die hier overblijft, zet beveiliging op mochten de honden uitwijken. Zorg dat wij compleet klaar zijn. En stuur twee katten richting Shadowclan en Thunderclan om hun te waarschuwen. Niet dat ik hulp van hen verwacht in deze omstandigheden." Mauwde de flamepoint met een bittere lach waarna ze haar sierlijke kop schudde. Oceanstar wist dat ze gelijk had, ze had geen banden met Thunderclan en Tallstar was onervaren net zoals haar. Die had vast meer te doen dan Windclan bijstaan; om te zwijgen over het feit dat Acefray een Warrior op hun gebied had gedood. Panthergrowl leek nog woest te zijn op Butterstar en siste haar wat toe, maar Oceanstar keek er niet van op of om. De kater was het duidelijk niet eens met zijn vriendin.

"De rest van de warriors en apprentices, boven de 9 manen!, verzamel buiten het kamp." Klonk er luid. De stem van Butterstar galmde nog na terwijl de Windclanner haar mee naar buiten volgde. Er leken best veel katten open te staan Windclan te helpen ontsnappen aan dit dodelijke gevaar; een die katten kon kosten. Als dit een Riverclanner het leven zou kosten zou ze diens naam voor altijd in haar hart graveren. Met een blik vol goed geplaatste trots richtte de ander zich tot haar Clangenoten. Ze leek net zoals Oceanstar elke vacht in haar gedachten te prenten, zodat geen kat vergeten werd.

"Het plan is simpel. We gaan niet naar Windclan om te vechten. We gaan als reddingsmissie. Ik wil jullie opgedeeld in drie groepen. Apprentices, jullie zullen ten alle tijden bij een warrior blijven. Groep 1 ontvermd zich over de kittens en queens. Hun zijn onze eerste prioriteit. Groep twee, breekt de opening tot het kamp open en zal vervolgens de jongere apprentices weghalen. Groep drie, jullie werken aan de achterwand bij de nursery. Oceanstar zal jullie laten zien waar deze is, zodat jullie deze kunnen doorbreken. Om de kittens die niet via de hoofdingang kunnen weg te loodsen. Vervolgens richten jullie je op de elders. Als laatste controleren we of ook de warriors veilig zijn weggekomen. Ik wil jullie niet zien aanvallen tenzij jullie aangevallen worden. We werken snel en onzichtbaar." Het klonk als een goed plan. Oceanstar keek even rond voor de derde groep katten terwijl ze zich iets van Butterstar verwijderde. Zodat ze wist welke katten ze in de gaten moest houden. Al zou vast een andere Riverclanner de leiding nemen, ze zou de Nursery zonder twijfelen aanwijzen. De kittens zouden niet dood gaan, ze zouden hen bevrijden.

Een kleine glimlach gleed over de lippen van de flamepoint voordat ze verder sprak. "Rol jezelf door de modder achter de ingang van ons kamp. Dit zal de geur van kat genoeg maskeren voor deze actie. Na afloop verzamelen we iedereen bij de voet van de highstones. Let op elkaar. En kom allemaal levend terug." Vooral dat laatste was belangrijk, ze wilde geen extra bloed op haar poten met deze beslissing. Een dode op haar naam was al ernstig genoeg. Toen de ander haar een knik gaf rolde ze zelf voorzichtig in de modder om haar oor en staart niet al te vies te maken, anders konden de redelijk goed gesloten wonden alsnog ontsteken. Hierna stond ze op en stormde ze in de richting van Windclan. Ze hoopte niet nog meer doden te vinden.

De commotie in het kamp had de grof gebouwde kitten haar aandacht getrokken. Ondanks dat haar moeder haar had opgedragen om in de nursery te blijven, negerde ze dit gewoon helemaal. De grijze poes strekte even haar poten, om vervolgens de den te verlaten. In het kamp leek een stilte te zijn gevallen, waar Butterstar en een onbekende kat de leiding aan het nemen waren over het gesprek. Kort staarde de jonge poes naar de zilveren kattin. Wie was dat? En wat deed ze hier? Een vieze, onbekende geur drong haar neus al snel binnen, waarbij ze kort haar lip opkrulde. Bah... Even staarde de jonge poes met haar geeloranje ogen naar de katten, voordat ze focus kreeg op haar vader. Het vrouwelijke evenbeeld aan de deputy glimlachte even zachtjes, waarna ze met een paar grote sprongen zijn richting op kwam. Kort peilde ze de situatie, voordat ze haar kopje tegen een van de grote poten van haar vader duwde. Ze had de woorden van de twee katten opgevangen, maar kende de situatie helemaal niet. Ze had haar bek willen open trekken, maar iets in haar zei dat dat alles behalve een goed einde zou geven.

Tag: Panther <3