Paper thin reality

Het was al een tijdje dat Flow zich zorgen maakte om haar moeder. Ze was dan wel volwassen en had niet zoveel contact met haar moeder als dat ze zou willen, maar dat betekende niet dat ze haar moeder niet in de gaten hield. En vooral toen ze hoorde dat haar moeder aan het ijsberen was in de warriors den.. Ze wist niet wat ze moest denken, maar iets was er mis. Ze wist niet wat, natuurlijk. En ze wist niet zeker of ze haar moeder ermee moest confronteren. Want wat als het niets was? Wat als ze haar moeder confronteerde met iets wat niet eens waar bleek te zijn en alles overhoop haalde voor niks? Maar dan nog... Ze slikte even en zuchtte zachtjes. Misschien had ze meer met haar moeder om moeten gaan door de moeilijke periodes heen.. Maar goed, ze was niet de beste in het praten over gevoelens en problemen, ze had immers nooit verteld dat ze gepest werd door meerdere katten, waaronder Warhound, waar ze vaak nog de rillingen van kreeg als ze hem door het kamp zag lopen. Maar, hoe dan ook, het was tijd om misschien met haar moeder te praten, al was het alleen om haar moeder te laten weten dat ze nog steeds voor haar moeder klaar stond, wat er ook zou gebeuren. Ze waren familie en familie was dierbaar voor haar. Dus het was tijd om haar moeder te zoeken. Ze spoorde snel de geurspoor van haar moeder op, waarna ze de spoor begon te volgen. Ze zou het casual laten overkomen, alsof ze niet naar haar moeder opzoek zou zijn geweest als ze haar zou tegenkomen. Ze wilde niet dat haar moeder dingen zou gaan afvragen. Of zich zorgen om háár zou gaan maken terwijl het bij de ander lag. Het duurde niet lang voordat ze dichtbij genoeg zou zijn om haar moeder tegen te komen, nu alleen nog casual spelen.. want ja daar was ze zo goed in -kuch-. Toen ze de bekende gevlekte pels van haar moeder zag glimlachte ze zachtjes, maar warm toen ze de poes benaderde. "Mam," sprak ze warm, waarna ze zachtjes haar kopje tegen de kop van haar moeder drukte. Haar moeder had een dikke, fluffy vacht, waar ze vroeger in kon verdwijnen en zich in kon verstoppen... Zij zelf was kortharig en ondanks dat haar wintervacht dikker was dan haar normale vacht, was het nooit zo fluffy en dik als de warme vacht van haar moeder. "Hoe gaat het?" gewoon een general vraag.. daar was niks mis mee toch?

Haar moeder drukte haar kopje terug tegen haar aan, waardoor ze zachtjes spinde. Misschien was ze niet zo close dat ze iedere dag met haar praatte, maar ze hield zielsveel van haar moeder. De gevlekte poes keek haar verwachtingsvol aan, waarna ze haar vraag beantwoordde over hoe het ging met haar. "Ach, wat kan ik zeggen-" begon haar moeder met een zucht, waardoor ze even haar moeder vragend aan keek. Ze glimlachte er ook nog bitter bij ook.. Wat was er toch aan de hand? "Laten we een eindje gaan lopen, goed?" klonk er vervolgens van haar moeder af, waardoor ze even langzaam knikte. Als dat ervoor zou zorgen dat haar moeder daar meer op haar gemak voelde.. dan natuurlijk! Wie was zij om dat van haar te ontnemen? "Natuurlijk, mam." sprak ze met een zachte, maar warme glimlach tegen haar. Ze zou haar moeder de hele wereld geven als dat kon, na alles wat ze had meegemaakt. Ook onder andere met wat er met haar gebeurt was.. "Zeg, wanneer ga je mij nou eens kleinkits geven? Ik ben de jongste ook al niet meer," snorde haar moeder opeens, waardoor ze ietwat geschrokken naar haar keek en ietwat verlegen haar oren terug trok. "Katers en ik... liggen niet zo goed." sprak ze met een zacht glimlachje tegen haar moeder. Het zou al een wonder zijn als ze ooit een kater tegen kwam die haar verleden zou ontarmen en überhaupt een kater interesse in haar toonde. Alleen bedacht ze zich net dat het bedoeld was om het gesprek licht te houden.. Zucht, doet ze weer goed dus. "... dat was niet zo bedoeld of wel?" sprak ze met een zachte, onhandige glimlach tegen de poes.

Ja… een grapje vinden in zo’n onderwerp vond ze nog steeds moeilijk. Sowieso was ze niet de persoon die goed was in het zien van grapjes, behalve als het overduidelijk was dat het een grapje was. Zoals Tallstar altijd deed. Bij hem wist ze vrijwel altijd zeker wanneer het serieus was of wanneer het totaal niet serieus was. Haar moeder vertelde haar dat ze er niet over in moest zitten, waardoor ze langzaam knikte en het gesprek daarmee gedaan was tussen hun. Meteen viel er weer een complete stilte tussen hen, waardoor Flow de spanning door haar lichaam voelde gaan. Er was echt iets mis met haar moeder en ze was bezorgd. In de hooglanden stopte haar moeder met lopen, waardoor Flow ook rustig stopte en haar moeder afwachtend aan keek. Ze had geen idee wat ze moest verwachten, maar toen haar moeder vertelde dat ze haar iets moest vertellen wist ze dat er iets mis was met haar. Ze slikte even en knikte langzaam, als teken dat ze zou luisteren naar haar. Natuurlijk zou ze luisteren naar haar moeder. Vervolgens klonk er dat ze haar moest vertellen wat er gebeurd was in de twee nachten dat ze weg was geweest, omdat ze anders bang was dat ze het niet alleen zou redden. Flow slikte even, wat kon dat betekenen? Wat was er wat ze niet alleen kon redden? Misschien zou die bloodclan kater die haar had verwond wel terugkomen, was ze daar bang voor? Haar moeder liet haar echter niet meer lang in spanning en vertelde haar dat het niet helemaal de waarheid was dat ze was aangevallen door de bloodclan kater. De snee had ze blijkbaar opgelopen op de terugweg naar het kamp toe, toen ze ziek was geworden. Ze keek haar verward aan, als dat zo was, waarom had ze dat vanaf het begin dan niet verteld? En waarom rook ze dan toen naar Bloodclan? Een aanval had alles kunnen uitleggen.. maar nu? Haar moeder kneedde de sneeuw onder haar, een oude gewoonte die ze van hun kittentijd overhielden, iets wat veilig was. Ze begon vervolgens uit te leggen dat ze de eerste nacht te dicht bij de waterval was gekomen, waar ze zou neer zijn gestort als deze benoemde bloodclan kater er niet was geweest. Dat was iets wat haar wel iets deed, want als de bloodclan kater er niet was geweest dan.. ze wilde er niet eens aan denken. Haar moeder vervolgde het gesprek door te vertellen dat ze met hem mee was gegaan, naar een twoleg schuur waar ze tijd samen spendeerden. Dat de bloodclan kater lief tegen haar was, haar hielp met problemen die ze had mentaal sinds het gevecht tegen bloodclan. En dat zij waarschijnlijk ook had gemerkt dat haar moeder niet in de meest blije staten was geweest sinds ze terug waren. Dat had ze wel opgemerkt ja, maar ze had zelf niet geweten wat ze er aan moest doen. Op dat sociale vlak was ze gewoon… onderontwikkeld. Ze wist niet wat ze moest doen om haar moeder daarmee te helpen en ze wist ook niet met wie ze had kunnen praten. Als het kon had ze haar verwezen naar Tallstar, maar dat was ook raar om te doen. Haar moeder bleef niet lang stil en ze moest wel haar aandacht erbij houden.. Ze vertelde dat hij haar eten bracht, raad gaf… en toen klonken de woorden ‘wie houdt ik voor de gek’, waardoor Flow even verward knipperde. Hij had haar gezelschap gegeven die ze wilde, had haar de wil gegeven om terug te komen, had haar dingen laten inzien die ze al tijden met haar mee trok. Door hem was ze dat allemaal kwijt. En daar was ze hem dankbaar voor. Meteen voelde ze schuld, als gezelschap was wat haar moeder nodig had… waarom had zij dat dan niet kunnen geven aan haar? Haar van al deze pijn kunnen behoeden? Ze sprak haar moeder dan ook totaal niet tegen, ze had immers iets soortgelijks met Tallstar… Haar beste vriend was de leader van een andere clan. Toen sprak ze dat ze een dwaas geweest was, waardoor ze even fronste. Was het slecht dat ze iemand had gevonden die haar had geholpen? Het was een bloodclanner, ja, maar... als het had geholpen? De koude wind vloog door haar korte vacht heen en toen hoorde ze de zachte woorden.

Ze had zijn kittens in haar buik.

Even was ze stil, alles verwerkend. Haar moeder, haar grote voorbeeld, voelde zich alleen en dit was zo ver gekomen dat ze de gezelschap moest halen bij een bloodclanner. ”Het… Het spijt me.” bracht ze als eerste uit tegen haar, waarna ze schuld bewust weg keek. ”Ik- ik had er v-voor je m-moeten zijn.” Ze haatte het dat iedere keer dat ze geëmotioneerd werd haar stotter terug kwam, iets wat ze voor altijd zou houden. Ze nam een diepe, trillerige ademteug, proberende zichzelf te kalmeren, de rust te vinden die haar minder zou laten stotteren maar ook in het algemeen zou moeten kalmeren. Ze stapte naar voren en drukte haar kop in de vacht van haar moeder en sloot haar ogen. ”H-het sp-spijt me zo.” sprak ze trillerig tegen haar. Ze had haar moeder moeten helpen, hell, zelfs als ze haar naar Tallstar had moeten sturen. ”I-ik sta a-altijd aan jouw k-kant, mam.” sprak ze terwijl een paar tranen haar ogen verlieten, natuurlijk stond ze aan haar kant. Dit was ook deels haar schuld. Ze zou haar moeder niet meer alleen laten, haar moeder had haar. Wanneer ze haar dan ook nodig had, ze zou voor haar klaar staan. Net zoals ze wist dat haar moeder ook klaar zou staan voor haar. En het was raar, maar ze was de bloodclan kater dankbaar. Wie weet wat er was gebeurd als de bloodclan kater er niet was geweest. Alleen dat al liet een rilling over haar lichaam gaan. Ze zou de kittens helpen, want wie wist hoeveel problemen die zouden kunnen krijgen zodra andere katten en kittens erachter zouden komen wat er echt gebeurd was met hun moeder die avond. Nee, ze zou haar moeder en de kittens helpen. Haar moeder zou hier niet alleen in staan.

Toen ze tegen haar moeder aan begon te leunen likte haar moeder haar geruststellend tussen haar oren, waarna ze vertelde dat het niet haar schuld was. En of ze niet wist dat ze enige schuld had getroffen klonk er warm van de gevlekte poes af, waarna ze de blauwe ogen van haar moeder ontmoette met haar gele ogen, gevuld met tranen. Haar moeder begon haar zachtjes te sussen, haar vertellend dat alles goed zou komen. En ze hoopte dat het goed zou komen, want hoe erg het ook was, ze betwijfelde het ergens. Wat als de clan erachter zou komen? Wat dan? Honeyspots vouwde de dikke, fluffy staart om haar heen, zo dicht mogelijk tegen haar aan, en legde haar gevlekte kop tegen de hare, waardoor ze haar gele ogen sloot en diep, trillerig in ademde. Ze voelde iets nats, maar ze wist niet zeker of dat van haar moeder af kwam, of dat haar eigen tranen waren. Misschien wel beide, maar dat gaf alleen maar aan hoe sterk hun band was. Haar moeder vertrouwde haar met zoiets belangrijks… Dat duidde aan hoeveel vertrouwen ze in haar had, vertrouwen die ze nooit en te nimmer zou willen beschadigen. Haar moeder was alles en dat wilde ze niet verliezen. Haar moeder begon weer te spreken en sprak dat het moeilijk zou worden voor de familie, dat haar moeder voor altijd schaamte bij haar zou dragen. Maar ondanks alles wat de kittens te kort zou komen, dat ze wilde dat zij als familie ze alles zouden moeten geven wat ze maar konden krijgen. En daar kon ze het niet minder mee eens zijn. Wat maakte de vader uit, zolang ze loyaal waren? Maar haar moeder sprak nog meer, over dat ze hen moesten beschermen, dat haar moeder de kittens zelfs zou weg geven aan een ander als dat voorkwam dat er iets met ze zou gebeuren door de fouten die zij had gemaakt. Misschien moest ze haar moeder ook wel vertrouwen met haar dingen. Maar haar moeder had nu al genoeg aan haar kop, met kittens onderweg. Haar moeder zou aan de clan gaan vertellen dat de vader een riverclanner was, maar dat hij al een partner had en daarom niet wilde noemen, dat de clan haar lang voor zou gaan beschamen. Haar moeder zweeg voor een tijdje en Flow wilde haar gedachtengang niet onderbreken, zeker niet. Ze wilde dat haar moeder alles eruit had gegooid, zodat ze er gewoon… van af was. Haar moeder vervolgde haar verhaal na een tijdje, kijkende naar de hooglanden terwijl Flow naar de lange vacht van haar moeder keek. Voor de kittens zou ze alles doen, alles om ze te beschermen van de echte waarheid. En na dat verhaal kreeg ze een troostende lik van haar moeder, waarbij ze zachtjes spinde. ”I-ik zal er o-ook zijn v-voor ze.” sprak ze zachtjes tegen haar moeder, waarna ze op keek met een zachte, waterige glimlach. ”F-familie staat a-altijd s-samen.” En zo was het, ze zou altijd bij haar familie blijven staan, hoe het ook zou lopen. Ze hoopte dat dit natuurlijk ook andersom gold, maar daar was ze vrijwel zeker van dat dat zo was. ”Ik hou v-van je, mam.” sprak ze zachtjes, haar kop tegen de gevlekte poes aan drukkende terwijl ze zachtjes spinde. Het was niet erg om haar moeder eraan te herinneren dat ze van haar hield.